Najnowsze prace:

Poezja

	Sztelak Marcin
	PROFIL O autorze Przyjaciele (16) Książki (1) Poezja (1438) Proza (2)

najnowsze najwyżej punktowane najczęściej komentowane

Sztelak Marcin, 18 września 2012

Trzy i pół zwrotki oraz puenta

Pierwsza:
Wrzesień, ubieram choinkę. I to jest trzecia strona
monety. Żółciaka, chociaż narodowy bank polski wycofuje
go z krwiobiegu. Bez nadziei na reemisję.

Druga:
Wchodzą znaki przystankowe, takie jak: Achtung minen,
Danger high voltage. Języki obce w niepoprawnych
dłoniach. Zdjęcia poklatkowe wszystkich zjedzonych
posiłków. Braki niepozwalające usnąć w pokoju
ducha.

Pół:
Moja dobra wola kończy się tuż po
opuszczeniu łóżka. Dużo później podprogowe dywagacje:
Kochanie, otwórz, na zewnątrz deszcz, mokre policzki.

Trzecia:
Tymczasem dobrzy ludzie wznoszą modły: i odpuść
nam winy, jako i my sobie odpuszczamy.
Jeden z dobrych uczynków – miłosierdzie plus vat;
zgodnie ze stawką operatora.

A w puencie:
Rzeczy tak pewne, jak najlepsza matka.

liczba komentarzy: 7 | punkty: 7 | szczegóły

Sztelak Marcin, 17 września 2012

Stuki, puki

Interakcja nocy i dni.
Bynajmniej nie chodzi o literaturę i wspomnienie o polonistce,
która na siłę chciała uczynić arcydzieło
z historyjki do streszczenia na trzech stronach A4.

Brzytwa Ockhama – menel wygrzebujący niedopałki z kosza
na przystanku.
Dojrzewam w południe, kiedy listonosz dzwoni
zębami. Biedak zsiniał, doręczając maila
do Mikołaja.

Powoli wchodzę w fazę wzmożonego
zapotrzebowania na płyny – stąd wzruszenie.
Drogi doręczycielu, oto szklanka herbaty po rosyjsku,
Стакан чая.

Teraz już tylko sztuka
oglądania telewizji, wieczorem zmiana statusu na:
powszechnie dostępny.

Potem, nasłuchując nocnych szmerów i trzasków,
wepchnięcie za pazuchę kolejnego świtu.
Tak jak w piosence schowanej pod stertą brudnych
naczyń. Bo wstyd.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 5 | szczegóły

Sztelak Marcin, 13 września 2012

Midrasz. Pierwsze potępienie

Bądź dla mnie Lilith albo jakimkolwiek innym
przekleństwem. Oddal ten kielich pomiędzy
ustami a napiętą skórą.

Mężu z Kariotu, odważnie wkrocz w szarość,
już czekają spragnieni pocałunków.
Ciężar właściwy srebra usprawiedliwia
nierówność stąpnięć.

Spójrz:
strażnik twoich myśli w pełni, jedną miarą
przeliczona droga do ogrodu i w symbolikę.
Później będziesz lżejszy na wietrze, obojętny
na bycie dobrym człowiekiem.

Mógłbyś spisać testament od słów:
Bądź przeklęte Jeruzalem, ułudne miasto
albo:
Nie ma zbawienia ponad piekło we mnie.

Tymczasem
cień położy się krzyżem na wzgórzach,
zaśniesz ukołysany w ramionach bogów,
martwych jak świątynie Babilonu.

Jest dobrze, mogę ofiarować jedynie
sumę oddechów pozostałych do milczenia
i lubieżną reprodukcję Colliera.

liczba komentarzy: 8 | punkty: 7 | szczegóły

Sztelak Marcin, 11 września 2012

Adonai

Boże dopomóż;

milczał z wyższością absolutu,
pewnie smród palonego białka
nie docierał tak wysoko.

Mimo kominów, rozległych dołów
na kilkanaście warstw.

Albo
mruczał ukontentowany:
jestem,
którego nie ma w piekle.

Największy cud zdarzył się niezauważony,
kościoły wciąż były pełne
niepokornych Hiobów.

Pater noster;

najpiękniej brzmi
w wielokrotnie burzonej
Jerozolimie.

liczba komentarzy: 2 | punkty: 4 | szczegóły

Sztelak Marcin, 9 września 2012

Wiersz wysmażony

Wręczam niewerbalnie
bukiet kwiatów z okazji dnia nienarodzonych
cudów. Ściskam sobie rękę w podzięce.
Pełen niewiary klękam przed plastikowym
obliczem świętej z Tijuany.

Zadośćuczyniłem rytuałom, mimo wszystko
marzy się pogrzeb wikinga, albo inna – bez
sina dal. Tymczasem straszy perspektywa
nocnych milczeń do lustra, powolnego usychania
kalendarzy.

Uprościwszy język do granic percepcji wyciągam
za uszy poetę z kapelusza; wielka wyprzedaż
ze znacznym rabatem dla par z długim stażem
samotności.

Na koniec postawcie mnie na panteonie nieistniejących,
aczkolwiek wielkich.
I wybaczcie – nie zgrzeszyłem:
mową, uczynkiem, zaniedbaniem.

liczba komentarzy: 3 | punkty: 9 | szczegóły

Sztelak Marcin, 8 września 2012

Wiersz półkrwisty

Światło w mroku było błędne.

Nie potrzebuję pasterza na asfodelowych łąkach,
mamy odtrutkę na czarne koty.
Czysta nikotyna lub splunięcie przez lewe ramię,
patrząc od strony zachodzącego świtu.

Ten ostatni był świadkiem pierwszego Łazarza,
wskrzeszony dnia ósmego po wypędzeniu
z raju, brał ślub z kobietą o obyczajach.

Zresztą faryzeusze zawsze widzą problem,
w stylu myśli głodnego o chlebie.
Niekoniecznie powszednim.

Zamiana wody w wino odbywa się po dzień
dzisiejszy. W woreczkach roznoszonych
zamiast posiłków, żyły napięte poza granice
odczuwania.

Na szczęście wszystko się kończy po pustej stronie
księżyca. Morze spokoju, błogosławieństwo
dozownika.

Odział chorych paliatywnie,
ósma rano albo dziesiąta wieczór.

liczba komentarzy: 5 | punkty: 9 | szczegóły

Sztelak Marcin, 7 września 2012

Wiersz surowy

Sny o mięsie kończą się nocnym ślinieniem.
Obrzydliwe,
szczególnie w kontekście wymagań stawianych
panom w średnim wieku, co to się dobijają
o resztki.

Mężczyźni nie powinni rozwlekle pisać
o kobietach.
Szczególnie tych zakochanych aż do granic
szaleństwa.

Czysty katastrofizm powstający pomiędzy śledziem
a marynowanym grzybkiem.
Tu warto wspomnieć o schabie ze śliwką, na zimno,
moi drodzy, na zimno.

Czeka noc pełna niespodzianek, może w objęciach
podłogi, lepsze to niż zimne ramiona dawno zwiędłych
kochanek.

O poranku kąt odbicia oczu niebieskich wyrówna
się z ich głębią, patrząc przez okna coraz starsze,
nie rozpoznamy świtu.

Towarzysz podróży wybełkocze proroczo:
Nie kop brata leżącego w pyle, dłoń uściśnij, idź
po prośbie. Może ktokolwiek się ulituje, dajmy
na to gdzieś pod koniec świata.

Wielkie żarcie, ciężka niestrawność.
Mimo wszystko wciąż otwarty umysł
i uśmiech ponad tym.
Do wglądu w najbliższą sobotę, godzina szesnasta,
cmentarz komunalny.

liczba komentarzy: 2 | punkty: 6 | szczegóły

Sztelak Marcin, 1 sierpnia 2012

Sala numer 10, łóżko pod oknem

Anty – chrysta witamy świeczką paschalną,
na progu miski mleka z cukrem.
Pogańska terminologia.

Święci wszelkiego autoramentu spłonieni jak panny
w sztambuchach. Smoki tradycyjnie nadziewane
na włócznie roznoszą wieści:
Idą goście, niechaj będzie dobrze
temu domowi.

Złego nie wezmą za słowo, po cóż próba
wody. Tu podają tylko barbiturany na słodko;
a nie chleb zakwaszony przy rozstajnych drogach.

Później pora pożegnań, krokodyle łzy drążą
korytarze pełne jarzeniówek, po oczach,
ku przestrodze.

Albo zupełnie bez żadnego przesłania.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 3 | szczegóły

Sztelak Marcin, 31 lipca 2012

Świat jest okolicznością łagodzącą

Coraz ładniej, czasami jakaś głowa
spadnie, nic nie szkodzi – pozłocimy.

Towarzystwo adoracji wychwala pod niebiosa
proroków. Wynosi na ołtarze
gładkie słówka, kwiatki do ręki, strużki śliny
na posadzkę:
Brawo, bravissimo.

Rachunki sumienia zapisujemy kredą,
matematyka oparta na zasadzie wolnych skojarzeń
i wniosków.
Lubieżnicy i szaleńcy pana w zgrzebnych
szatkach, biczowanie, krew, kolana
- do przesytu.

Liczba bestii na zdjęciu,
rodzina i inne demony. Złowróżbne zaniki
języka, kotlety mielone, papka wyrażeń i związków.

Miałko, miałko, białko
i wódka na miodzie.

liczba komentarzy: 2 | punkty: 3 | szczegóły

Sztelak Marcin, 25 lipca 2012

Błogosławione destylaty

Dzieje się nic,
taki lament rzucony w ścianę
z cegły.
Przed lustrem jestem
nagi, pusty, nawet nie ma mnie wcale.

Znów cisnę perły
tej, która nie chce,
niech będzie – stary i brzydki, a na salony
jak bela.

Nie objęty sprzedażą ratalną wykrzywiam
gębę;
To uśmiech, drogie dziatki, pozwólcie
na ucho wam szepnę:
Żadnych złudzeń, Mikołaj umarł, prezentów nie będzie.

Owszem, mógłbym kochać ludzi, jednak - tani
lub spowszedniały - nie mam za co
sprzedać słowa.

Szczerze - sam bym nie uwierzył.