Najnowsze prace:

poezja

wszystkie dodane wczoraj tydzień temu przed miesiącem rok temu

sam53, 12 września 2025

jednego serca

odnalezione w codzienności
nasze zwyczajne powitanie
niepoliczonych wspólnych godzin
nim na dzień dobry słońce wstanie

z pachnącym wczoraj na poduszkach
dobrze że dzisiaj jest sobota
myśli wędrują z ust na usta
spojrzeniem oczu kochasz - kocham

w źrenicach kwiaty - nie wiem - tysiąc
kiedy całujesz czuję mrowie
w ramionach z tobą - mogę przysiąc
jednego serca słyszę spowiedź

liczba komentarzy: 0 | punkty: 0 | szczegóły

Yaro, 12 września 2025

z podstawówki

po wieloletniej edukacji
z czwartej klasy
wcielili do wojska
mogłem iść do kopalni
klaustrofobia i lenistwo
przeważyło szalę
poszedłem w kamasze
unitarne szkolenie
przysięga piękny dzień
słońce postawa potem zgon

liczba komentarzy: 0 | punkty: 0 | szczegóły

ais, 12 września 2025

Zostanę

już w podstawówce
zaprojektowałam nasze życie
pocałunki na dzień dobry i dobranoc

wielka miłość

w domu na przedmieściach
z dwójką dzieci
idealny obrazek jak w bajce

dlatego wybacz
nie popłynę z tobą w ten rejs
zostanę tu

na zawsze z moimi marzeniami
do których jestem przywiązana

liczba komentarzy: 0 | punkty: 2 | szczegóły

Sztelak Marcin, 12 września 2025

Antynomia

Od kiedy robisz się przeźroczysta
wraz z zachodzącym słońcem
noce są coraz zimniejsze,
nie pomaga nawet wściekłe bicie serca.

Przy zgaszonym świetle
i szczelnie zasnutych oknach
czuję twój oddech,
delikatnie osiada na pustej ramce.

Świt spopielił zdjęcie,
proch wypełnił całą przestrzeń
pomiędzy nocą a snem.

To jego pragnę, wcale go nie chcąc
– cisza i miałkość.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 1 | szczegóły

absynt, 11 września 2025

światło

z ustami na ołtarzu kłamstw, wtulona w niebiańską ciszę
rozpościerasz pióropusze, kolorowe wachlarze wyganiają anioły,
a spragnione dotyku dłonie ścielą wykrochmaloną pościel.

otwarte okna nie potrafią mówić, a jednak zapraszają,
rozniecają nadzieję, chłonąc zapach traw i zdeptanej ziemi
milczą.

masz takie zimne oczy, uleciało ciepło, zgasły latanie,
po ścianach pełzają cienie. ostatnia noc lata, przygaszone świece,
i on, stary złodziej: biały księżyc – chce patrzeć,

zagląda do sypialni, łóżko trzeszczy od nadmiaru wrażeń,
twarz omywają mi czarne wodospady włosów, a ty zdajesz się
chwytać gwiazd, uciekać.

bez słów, uwięzieni w rozpalonym tyglu z płynnym metalem,
zdajemy się istnieć choć brakuje znaczeń, znaków,
dowodów bycia

liczba komentarzy: 0 | punkty: 0 | szczegóły

sam53, 11 września 2025

kołysanka

w dziewczęcym blasku w młodzieńczym rozkwicie
w zielonym listku gdy mu zżółknąć przyjdzie
w dojrzałym jabłku i w twych źrenic błysku
widziałem piękno ale to nie wszystko

w locie jaskółki która rwie powietrze
w urodzie kwiatów przemoczonych deszczem
w ziołach pachnących wrotyczem czy rdestem
widziałem piękno - dlatego tu jestem

i czuję kroplę gdy spływa po skroni
jak pocałunek dotyk twoich dłoni
i wiatr mnie cieszy - jego śpiew w obłokach
widziałem piękno
piękno kocham kocham

liczba komentarzy: 0 | punkty: 2 | szczegóły

Sztelak Marcin, 11 września 2025

Atrybuty

Płacz nad rozlanym mlekiem
z łatwością można ukryć
przechylając kolejny kieliszek.

Byle do świtu lub zmierzchu,
z perspektywy fotela obojętne.
Panie nie jestem godzien,
ale skoro już jesteś, usiądź.

W końcu świat umiera na moich oczach,
chociaż bardziej pod powiekami.
Pieką od ciągłego puszczania oka
do szczupełej panienki z kosą.

Ostateczne rozwiązanie jest mi coraz bliższe,
więc drogi gościu dajmy spokój
dyskusjom. I bez toastów,
są tak samo śmieszne jak epitafia.

To co najważniejsze jest jak zwykle
na wyciągnięcie ręki, jednak za daleko
o kilka milczeń.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 2 | szczegóły

wolnyduch, 11 września 2025

Ostatnie krople lata

Lato wietrzeje niczym wino,
bukiet nie cieszy aromatem.
Chciałbyś się jeszcze nim upijać,
lecz tylko resztki pozostały.

Fajeczką pyka tuż przed domem,
unosi szczątki martwych liści,
i miewa katar(przeziębione),
z nosa mu kapie, ziemię zwilża.

Lecz wkrótce "Tycjan" je przesłoni,
gdy jesień wyjdzie zza zakrętu,
by pędzlem pysznić rudozłotym -
na włosach klonów, albo dębów.

Zwiewne sukienki odwieszone
żałośnie zasną na wieszakach.
Nabrzmiały kasztan najeżony
ze złością prędko będzie spadać.

A zakochani? Dla nich jesień -
jak w lecie staw z łabędzim sercem...

liczba komentarzy: 2 | punkty: 2 | szczegóły

sam53, 10 września 2025

tak jak ty kocham się kochać

w maju kwitły konwalie zdaje się że wczoraj
śniłem łąkę w ekstazie pełną pszczół motyli
śniłem lato przy tobie jakiś sen w kolorach
rozhuśtany barwami wszystkich tęcz niczyich

śniłem lipiec w uściskach - w przytuleniu sierpień
kradzież uczuć subtelną we wrzosów fiolecie
każdą wiersza codzienność zapisaną w jesień
gdy tak trudno się przyznać co cię w środku gniecie

wczoraj skrzydła wyśniłem dziś do ciebie frunę
tak jak gwiazdy po niebie wicher po obłokach
nawet w deszczu gdy razem chcemy miłość unieść
wiesz co w tobie jest piękne
że kochasz się kochać

liczba komentarzy: 0 | punkty: 1 | szczegóły

Sztelak Marcin, 10 września 2025

Sztubackie żarty

Życie funta kłaków warte,
chociaż to niestabilna waluta,
jednak cóż poradzisz – galopująca inflacja.

Dlatego w ostatecznej wersji
jestem niedopracowany jak cholera jasna.
Lub inne przekleństwo,
które akurat wiatr przyniósł na język.

Czas splunąć przez lewe,
ewentualnie uciekać przed siebie,
aby wyrżnąć głową w mur.

Albo potknąć się o perfidny kamień,
na nim podobno się rodzą,
ale nie wiadomo kto, kiedy i dlaczego.

Wypada więc pozostać sam na sam
ze swoją niewiedzą, puszczając oko
w kierunku niewiadomego.

Przecież śmierci nie wyśnisz, a życie
– jak było na początku, oraz najoczywistsze:
i tak dalej.

liczba komentarzy: 3 | punkty: 4 | szczegóły

10 - 30 - 100

Najnowsze prace:

poezja

jednego serca

z podstawówki

Zostanę

Antynomia

światło

kołysanka

Atrybuty

Ostatnie krople lata

tak jak ty kocham się kochać

Sztubackie żarty

Ostatnie komentarze:

kontakt z redakcją