Najnowsze prace:

Poezja

	Sztelak Marcin
	PROFIL O autorze Przyjaciele (16) Książki (1) Poezja (1446) Proza (2)

najnowsze najwyżej punktowane najczęściej komentowane

Sztelak Marcin, 25 lutego 2020

Rok w martwym mieście

Zima:

Do śniadania czytałem raporty o stanie pogody
na najbrudniejszych z klatek schodowych:
żadnych dobrych wiadomości dla nieposiadającego
wełnianej czapki.

Zresztą od przemarzniętej pobudki przeszkadzało
przekleństwo świadomości, jednak martwy pogłos
kukułki zza ściany zmuszał do wyjścia w przestrzeń
zacieśniającą się w kierunku wiosny.

Do której nie doszło,
prawdopodobnie z powodu wymodlonego unieważnienia
modlitw.

Latem gazety nieco wyblakły, egzorcyści nie przyszli
do opętanej kukułki.
Jesień nadeszła, kiedy chleb stał się czerstwy,
a ściana ciemniejsza.

Zima:

Ciąg dalszy.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 2 | szczegóły

Sztelak Marcin, 18 lutego 2020

Z kronik umarłych poetów

Zaszłość:

Mimo dostępności wszystkich znaków
wciąż bezwietrznie. Żadna struna
nie drgnie, sucho w gardle.

Flauta stygmatyzuje kolejne kroki,
tradycyjna sprzeczność materii
i tak zwanego ducha.

Popiół wystygł, zalega warstwą pośmiertnie
oblepiającą gołe do kości stopy.
Milczymy jak przeklęci, chociaż słów dosyć.

Na każdy z możliwych końców.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 2 | szczegóły

Sztelak Marcin, 5 lutego 2020

Z kronik nienarodzonych poetów

Uprzedniość:

Upał, aż do pęknięcia termometrów,
drobiny szkła wbijają się w pęknięcia
zgęstniałego powietrza.

Taki niezbyt trwały konstrukt,
tylko gdzieniegdzie upstrzony dogmatem
doskonałości.

Płonące rękopisy szeleszczą niczym wyschnięte
skóry węży. Milczymy jak zaklęci,
chociaż słów w nas dosyć.

Na każdy z możliwych początków.

liczba komentarzy: 8 | punkty: 5 | szczegóły

Sztelak Marcin, 19 stycznia 2020

Micela

Szlify zdobyte w ogniu ciężkich walk
z wiatrakami przydają się w grach
towarzyskich, które nie są flirtem,
filtrowane przez rzeczywistość.

Kamień węgielny odrealnia pokój,
w którym zwykliśmy egzystować,
ale to zawsze się kończy twardym
lądowaniem. Na dupie.

Magowie od pogody oszukują świat,
snując bajki o nagłej zmianie.
Tymczasem wciąż jest taki sam,
z pominięciem nieistotnych szczegółów.

Takich jak: pomiędzy blokami przemyka
tutejszy pasterz gołębi, skrzętnie omijając
resztki barykad, szybko wzniesionych.
Przez tak zwanych wiernych.

Dlaczego nikt nie pamięta, taki koloryt,
zwany lokalnym. Szaro - siwy lub biało - czarny,
nikomu to nie przeszkadza, wszyscy od dziecka
wierzymy w spokój. Cmentarza.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 2 | szczegóły

Sztelak Marcin, 19 grudnia 2019

Prowadzenia

Bajka z nietrwałym morałem,
sklecana naprędce. Przez niepiśmiennych
poetów, pozbawionych formy.
W sprośnych mieszkankach, na przedmieściu.

Gdzie ludzie topnieją, szczególnie po pierwszym
przebudzeniu. Ciśnienie rzeczywistości
rośnie zgodnie z słupkiem rtęci.

Filozofie spadają rozbiając bruki, na części
nietrwałe. Więc wieczne – paradoks
dalszego ciągu bajki. Poza puentą.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 1 | szczegóły

Sztelak Marcin, 12 grudnia 2019

Nadprogramy

Kompletnie wypełniony bezksiężycem
przykrywam noce niepamięcią.
Zaprzepaszczony w kilku przegwieżdżonych
nie mogę rozegnać zamgleń.

Utkwiły cierniem we wszystkich brakach
ciągle wyczuwalnych po drugiej stronie
nikłej poświaty, która miała wyznaczać
drogę do domu.

Ale to miraż, podobnie jak wszystkie
szepty przenikające przez senności
zapadające coraz częściej.

Niezaprzeczalnie wciąż jestem
bezludną wyspą.

liczba komentarzy: 2 | punkty: 2 | szczegóły

Sztelak Marcin, 5 grudnia 2019

Moratorium na najmniejsze z planet

Mały Książę się kłania, tym razem
zrozumiał i bardzo mu nie po drodze.
Jednak przysiądzie z zaschniętą różą,
wstydliwie schowaną za plecami.

Pijak raz jeszcze opowie historię,
w przerwach popędzając księcia
do polewania.

Zresztą obydwaj mocno postarzali
zerkają na siebie z przestrachem.
Pewnie poleją się łzy, wymuszone
alkoholem. Jak twierdzą filozofowie
– nieprawdziwe.

Lecz wiadomo, opowieść musi się toczyć,
zapomną.
Do następnego spotkania.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 3 | szczegóły

Sztelak Marcin, 28 listopada 2019

Ucieczka z ogrodu rozkoszy

Od kiedy zamieszkałem w walizce
stałem się nieprzepuszczalny dla światła,
tkwię zakleszczony pomiędzy pasmami.

Twoich włosów rozczesanych po kąpieli,
jej ostatnie krople nigdy nie wyschną
na stałe zapisane moimi snami.

Gdzieś pomiędzy pierwszym pocałunkiem
a ostatnim odgłosem kroków.
Niemilknącym, choć w coraz większej dali.

Ale gdybyś kiedykolwiek pytała – nie tęsknię.
Czasami.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 3 | szczegóły

Sztelak Marcin, 21 listopada 2019

Drzewo stany

Pruderyjne dziwki stoją tylko w okolicach
wyłączonych latarń, nieodmiennie narzekając
na brak chętnych: gdyby ktoś postawił,
choćby szklankę herbaty.

W tym samym czasie księżniczki poszukują
ziarnka grochu lub innej namiastki
puchowej pościeli.

Jednak bóg, do którego wznoszą modły
jest gburem. Na podobieństwo odbić
miasta w rdzawych kałużach.

Ta rdza pozostaje z pierwszej krwi
odparowanej w jak najszerzej pojętą
atmosferę. Gęsto poprzetykaną pasmami
zakłóceń

– grzmi. Z każdego kierunku. Obserwatorzy
burz mają swoje objawienie.
Nie warto im zaprzeczać, zresztą nikt
nie chroni się na wierzchołkach drzew.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 3 | szczegóły

Sztelak Marcin, 14 listopada 2019

Mesjasz nowej ery

Ślady życia na każdej klatce schodowej,
spiralna zabawa piekło - niebo.
Droga w domniemanym kierunku Golgoty,
chociaż na jałowym biegu.

Dominująca cisza wibrująca cząstkami
przedwiecznego kurzu, choćby nawet prorocy
twierdzili, że to pył. W który się obrócili.

Idąc w ślady grzesznych mieszkańców blokowisk
i przedmieść. Tu, gdzie przedmałżeńsko
uprawia się wszystkie poletka, nieodzownie
wznosząc modły o plagi na głowy tych z sąsiedztwa.

Zresztą kto by tam wierzył w potępienie,
chyba że pustej szklanki jeszcze za nim świt
nie przeorał porannej nadziei zbawienia.

A odkupiciel już znika za brudnym horyzontem
asymetrycznych ulic. Nie pozostawiając śladów,
bo te tylko na klatkach. I, być może ostatni szept:
piekło - niebo.