Najnowsze prace:

Poezja

	Sztelak Marcin
	PROFIL O autorze Przyjaciele (16) Książki (1) Poezja (1438) Proza (2)

najnowsze najwyżej punktowane najczęściej komentowane

Sztelak Marcin, 25 listopada 2011

Niebo nie spada na głowy za bluźnierstwa

Były kolega pokazał środkowy palec,
nie płakałem. Tylko pomyśleć, kiedyś mieliśmy patent
na to miasto. Obdarte fasady kamienic, szaro-brudne
blokowiska, postrzępione kominy podwórek i aureole
pijaczków.

Dziś jakby przyciasno, mocno trzeba robić łokciami.
Zgarbiony omijam łukiem bramy, tam tkwi zapomniane.
Światło nazbyt mocno drażni te zacienione kąty,
bałbym się zasnąć.
Już bez cienia romantyzmu.

Wyzbyty z tych mrzonek podkładam nogi zakochanym,
drażnią mnie ich maślane pocałunki. A ja mam zamknięte
usta, nawet zakneblowane.
Do tego nie mogę spokojnie pomyśleć. O dupie Maryny
i innych teoriach filozoficznych.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 4 | szczegóły

Sztelak Marcin, 24 listopada 2011

Rozpala mnie chłód warg

W tym porannym widzie, nie warto
wspominać o alkoholu, krzak dzikiej róży
oplata umywalkę. Tutaj trzeba per pedes.
Kilka chwil na zastanowienie.

Tak,
mógłbym cię wyrzucić na klatkę,
tylko te nogi
- prawie do piekła.
Więc,
odetchnij piersią, aż nazbyt pełną, załóż stanik.
Koniec lutego.

Niezapomniany widok
mojej zadowolonej gęby odbitej w tafli
wanny.
Najwyższa pora na spacer.

Prawdopodobnie
znikniesz nim znów wdrapię się na piętro.
Tak czy inaczej zapomnijmy
o odprowadzaniu na przystanek.

Jedyne czym mogę służyć to rada:
Tak samo jak wczoraj,
tylko w drugą stronę.
I daruj sobie tą minę,
nie jesteś niepokalana,
zresztą to nie jest w
modzie.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 3 | szczegóły

Sztelak Marcin, 23 listopada 2011

Na Niskich Łąkach

Pomiędzy jednym a drugim zachodem
słowa kalendarze zatarte w deszczu.
Szkliste obrazy w załamaniu światła.
Skuleni obserwujemy nieboskłon, nieczuły
jak zawsze.

Ziemia się wtula oddechem w ławkę, z wyrytą
przysięgą wieczności. Są takie miejsca gdzie cisza
zdaję się bluźnierstwem. W lustrach oszronionych
policzków odbicia minionych rozmów po zmroku.

Kikuty zeszłej wiosny straszą czarnoskrzydłymi stadami,
alejka niknie w perspektywie słońca rozbijającego dachy.
Strzępy obietnic wirują nad rzeką, filary mostów spętane
przedwczesną odwilżą.

Miasto drwi ze wszystkich uniesień i zimowych spacerów.
Wrocław 22 I 2011

liczba komentarzy: 2 | punkty: 7 | szczegóły

Sztelak Marcin, 20 listopada 2011

Ideał sięgnął kiczu

Całe życie w wynajętych kawalerkach, nieustanne kołysanie
w rytmie od zmierzchu do świtu. Czcza gadanina i przeciągle
pusta lodówka, malowanie urojeń w oceanach piwa. Gra
w bierki z rutynowym przekleństwem na wargach.

Niebo tuż poza zasięgiem ramion, marna piędź ziemi do
piekła.
Stary diabeł spacerując po zmroku w lekko przyciasnym
obuwiu,
twierdzi: najgorsi są
neofici, sprzedają się jak świeże bułeczki.
W dobie kryzysu
przydatna jest druga ręka i toaletowy z odzysku.

Tymczasem babcie w parkach karmią gołębie, taka ptasia
kolęda.
Dziadkowie dość obojętnie rozmyślają o minionym. Tegoroczne
lato
nas nie rozpieszcza. Podobnie jak inne pory. Nocy i dni
naznaczonych
powolną agonią słońca.

A życie spokojnie się plecie na marginesie, kompletnie trzy
po trzy,
czasami po pięćdziesiąt. Kiedyś pozostanie tylko garść kartek

z kalendarza. Ot całe życie na kilku papierkach i te przeklęte

skrzypiące lakierki.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 4 | szczegóły

Sztelak Marcin, 20 listopada 2011

Z tym swoim rigor mortis bywamy śmieszni

Samobójca zmęczony lotem zmarł w
drodze do raju.
Dla niego kwiaty, zwiędłe wieńce
z przemarzniętych
do kośćca granitów. Kalendarze
pędzone jak bimber,
wypaliły dziury w koślawych
trotuarach.

Po nich starzy ludzie w
poplamionych swetrach
przemykają w cieniu młodości.
Płaszcze podszyte
ironią łopoczą na wietrze. Wyprowadzić sztandar.

Po nas też zostaną puste krzesła,
trzeszczące przemijanie.
Od kiedy w piaskownicach
zakopaliśmy sny, tylko dłuższa
chwila, czasu do marnowania tak
na dwa palce.

Tymczasem grabarzom drętwieją
ręce. Zapowiada się
martwy sezon, a tu nawet
siarczyste splunięcie nie pomaga.
Pozostało pisanie wierszy na
śniegu, czaszka Yoricka
prawdopodobnie uśmiecha się półgębkiem.

Poezja – to brzmi dumnie w odmianie przez przypadki,
nawet w tak nieszczególnym miejscu. I w mało
sprzyjających okolicznościach. Zbyt patetyczne
na epitafium, w sam raz na
rozgrzewkę.
Pod warunkiem, że zabrakło na
setkę i śledzia.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 4 | szczegóły

Sztelak Marcin, 19 listopada 2011

Tu gwiazdy gasną znacznie wolniej

W martwym punkcie lustra wykrawam
nowe szaty
króla. Nagość nie jest już
obscenicznym wyrazem.
Świt nadchodzi bo drętwieją nogi,
czas wycieka
jak olej z puszki sardynek. Pora w
drogę

a pokrzywione drogowskazy, w
którąkolwiek stronę,
znaczą dziurawe rozstaje. Szos z
serpentynami
dawno przetrawionych karnawałów.
Tymczasem wszyscy
diabli już spakowani w skórzane
walizki od Prady.

Czarne koty zlizują mlecznobiałe
zacieki na ścianach
kapliczek. Świętych od spraw
całkowicie beznadziejnych.
Im to pomarszczone dłonie babinek
znoszą naręcza
kwiatów polnych i wianuszki dziecięcych
wspomnień.

W odpowiedzi starcy palą wrzosowe
fajki grzejąc
pożółkłe kości w ostrym dymie
niepłukanego tytoniu.
W okolicach krążą szaleńcy w rytmie
tanga lub paso doble.
Na wietrze dumnie powiewają wymięte
prośby

żebrzących o zmiłowanie. Wszyscy pijacy
mają swoje
płoty. Pomalowane kolorami tęczy i
złoto po drugiej
stronie. Za uporczywe wystukiwanie
słów grożą mi
palcem. Kolejną noc spędzę na
wycieraczce piekła.

Przecież lustra nie zbiję. Za dużo
nieszczęść i odłamków.
Ostrych jak świt po nieprzespanej.

liczba komentarzy: 2 | punkty: 2 | szczegóły

Sztelak Marcin, 19 listopada 2011

Katedra

Miasto nierówno oddycha pełną
piersią spoconych kamienic.
Zawstydzeni cudzołożnicy z tęsknotą
zerkają na mszalny kielich.
Straceńcy dźwigają krzyże na swoje
nędzne golgoty.
O nierównej fakturze najtańszych
gatunków krajowych.

Czas spada głośną kaskadą na
rozjechane ulice.
Rozbity pędem kół podzwania o
szyby, latarnie, krawężniki.
Na przystankach zgromadzenia kobiet
o twarzach z szarego
papieru wymrukują różaniec próśb.

Zagubienie mężczyźni w teczkach ze
skaju dźwigają
cały swój świat. W zwalistych
kościołach gasną witraże.
Martwe łuki tonąc w półmroku nie
obiecują rozgrzeszeń,
tylko garść popiołu na głowy, lód
posadzki dla stóp.

Kiedy słowo zwolna zamiera w
czeluściach sklepienia
rozczesuje minione jak włosy. Coraz
rzadsze, niby naturalna
kolei rzeczy, jednak palce
drętwieją i więdną. Niczym język
nad ranem, w te bezgwiezdne, na
wpół zapomniane.

Jako sybaryta z wykształcenia
zasypiam z myślą, zupełnie
nie na miejscu. Piękne panie już
nie kochają poetów.
Szybko odchodzą przesycone zbyt
długą frazą westchnień
i oddechów.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 2 | szczegóły

Sztelak Marcin, 19 listopada 2011

Nie będzie się łaziło *

Kasztany sypią gradem, chłód się
rozsiada
na samotnych ławkach, wiatrem
skoszone liście
szelestem wyściełają zamroczone
parki.
Księżyc hipokryta zatacza się po
niebie,
spity echem wczorajszych zaklęć.

Zapewne coś tam jeszcze będzie.
Śmiech, łzy, splecione
ręce. Lecz bezpowrotnie utracone
nocne degrengolady.
Wycieczki w kierunku nienazwanym,
przerywane
migawkami ust.

To żaden armagedon. Poranny wygląd
kotów się nie zmieni,
ani wieczorny stukot obcasów wbity
w bruk.
Później ciężar śniegu wymusi
wzruszenie ramion,
spuszczenie głów. Można powiedzieć
nic nadzwyczajnego.
I już.

*”Nie będziemy już się włóczyć”
Lord Bayron

liczba komentarzy: 1 | punkty: 2 | szczegóły

Sztelak Marcin, 16 listopada 2011

Dzień ósmy i następne

Aniołowie upadają nagminnie, jak
zakazane owoce.
W bliskich okolicach Edenu.
Węże kuszą bez przekonania,
amatorów przejrzałych
jabłek.

Supermani na emeryturze
artretycznymi palcami
cerują obcisłe wdzianka.
Zmęczeni zapadają w fotele. W
oparach whisky snują bajki.
Czarno – białe.

Coś w stylu starego kina. Z ledwie
odczuwalnym brakiem
tapera i subtelnego szelestu.
Dam w powłóczystych sukniach i
ogromnych kapeluszach.
Z kwiatami na rondzie.

Poeci dokarmiani w przydrożnych
barach, piszą
na przetłuszczonych serwetkach,
linijki i wersy.
Coś o miłości i trudnej drodze. W
przeczuciu nieistnienia.

W starych płaszczach żebraków wiatr
świszczy.
Nieliczne datki nie dziurawią
kieszeni.
Oni wiedzą - wszystko przeminie.
Szalony sen
w wypożyczonym łóżku.

Za które mimo wszystko trzeba
będzie zapłacić.
W jeszcze nieznanej walucie.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 2 | szczegóły

Sztelak Marcin, 16 listopada 2011

Odpusty

Krzywoprzysięzcy mamroczą w
kaplicach,
każdej wiary pod słońcem. Ani nieba
nie walą
im na łby, nie piekła nie
pochłaniają.
Utartym zwyczajem rozgrzeszenie się
sypią
niczym konfetti w karnawale.

Prorocy do cna zdzierają gardła
w sponsorowanych programach. Numery
kont
naszpikowane wyznaniami wiary. Od
klęczenia
bolą kolana, lecz na to pomagają
markowe
produkty farmaceutów. Którzy proszą
o kontakt
i tak dalej.

Podobno uszy są od tego by puszczać
mimo,
a głos służy do wołania na puszczy.
Szczęściem są modlitwy na każdą
okazję,
oraz porę dnia i nocy.

Niektórzy twierdzą - Bóg zasnął i
śni o utraconym raju.
Co oni mogą wiedzieć, skoro nie
uczęszczają,
a dłonie mają złożone w
nieprzepisowy sposób.