Najnowsze prace:

Poezja

	Sztelak Marcin
	PROFIL O autorze Przyjaciele (16) Książki (1) Poezja (1446) Proza (2)

najnowsze najwyżej punktowane najczęściej komentowane

Sztelak Marcin, 11 grudnia 2018

Na uwięzi

Nie patrzcie na mnie, chowam twarz
w pudełku po butach, uwiera,
szczególnie na krawędziach pojęć
ocierających się o filozofie.

A mój towarzysz strach wierci dziurę,
na hak. Na nim powiesimy
wszystkie ciepłe kłamstwa.
Wyśpiewają podzwonne,

kończy się okres ochronny
dla diabłów, ruszymy w tan.
To będzie bal, lecz o północy
pozostanie jedynie dym,

cienie przenikające w półświatło.
Wszystko wróci do normy,
tylko szept zadrwi z pustych ścian:
nigdy nie chciałem tak skończyć
– przykuty do skał.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 2 | szczegóły

Sztelak Marcin, 9 grudnia 2018

Niepomieszczenia

Ustawiczna prognoza niepogody,
a ja staram się zapisać setki
zdań wtartych w ściany.

Jednak znaczę jedynie kontrapunkty
w miejscach przejścia
na coraz niższe poziomy.
Aż do dna.

Tylko nie odnajdując tam piekła
powoli przymarzam do podłogi.
Cedzę więc półsłowka, w nadziei
na ciszę.

I śnieg zasypujący najwyższe piętra.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 2 | szczegóły

Sztelak Marcin, 7 grudnia 2018

Sekwencjonowanie

Owoc jego lędźwi okazał się mordercą.
Skrupulatnym, co wyniósł z domu.
Ten był pełny mieszkańców i tymczasowo
potępionych.

Chociaż o ostatnich nie warto toczyć
bojów, mimo wielokrotnych pokropków
i formuł.
Wygłaszanych naprędce.

Zresztą to przeszłość,
ważna tylko dla profilu, jako tako
skleconego z przedmiotów pożądania.

Dobrze by było gdyby reszta
stała się milczeniem – jednak słowa
rosły, pęczniały.

Wypełniając rozległe przestrzenie pomiędzy
Bogiem a prawdą.
Lecz, mimo wszystko, nie doszło
do spełnienia.

Chociaż naiwni twierdzili,
że to bolało bardziej.
Później odarci ze złudzeń kupczyli
na dziedzińcach.

Świątyń obróconych w świątynie.
Lub inne miejsca.

liczba komentarzy: 2 | punkty: 3 | szczegóły

Sztelak Marcin, 5 grudnia 2018

Składak

Wybuch w piwnicy – jaki ładne pierdut,
aż stare panny wyją z zachwytu, chociaż do pełni
jeszcze kilka wybuchów. Albo coś koło tego.

Od dziś, zgodnie z wytyczną międzyplanetarnej
ligi feministycznej, silne kobiety muszą zjeść
przynajmniej jednego kotleta na rok.
Świetlny.

A prąd znowu drożeje, przechodzimy na baterie.
O minimalnym kalibrze pięciu stóp,
lewych. Na prawej dziurawy but
parcieje od big bang. Teoretycznie.

W praktyce poza ramówką okna
zimno, zmarłem,
nie tylko zmarzłem jak przysłowiowy pies
na policzalnej ogniskowej łańcucha.

Przynajmniej na palcach. Do trzech.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 2 | szczegóły

Sztelak Marcin, 3 grudnia 2018

Wiersz dla ludzi, którzy boją się much

Życie usłane korkami i pełne skrótów
perspektywicznych szczęka ostatnim zębem,
co idealnie wpisuje się w uparte brzęczenie
wszechświata.

Ewentualnie to lodówka, w niej stygną skarby
z dzieciństwa i późnej starości.
Jesień i wiosna w przepływach burz
i nierównomiernego nasłonecznienia.

Powierzchni planety – zupełnie obcej,
szczególnie w późnych godzinach nocy,
gdy koty toczą dysputy o wyższości
swobodnego spadku.

Muchy, zazwyczaj obojętne, tańczą
nieznanego walca, czekając na zakończenie.
Nawet wiersza.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 3 | szczegóły

Sztelak Marcin, 1 grudnia 2018

Na jałowym biegu

Przesączam myśli przez piętkę chleba,
może nawet to pięta z nieznanego
kośćca.

Pięknie klnę w żywy kamień,
przysłowiowe uszy więdną.
W wazonie pękniętym w pół
niczym dzwon.

Nie milknie w głowie zagłuszając
proroctwa uwikłane w tykanie
zegarków i szelest kartek.
Niekoniecznie z kalendarza.

Przesączam słowa przez piętę
przodka, piętka od chleba
pozostaje na kolację.

Tradycyjnie niezjedzoną z braku
światła. W zewnętrznych kręgach
nieba i piekła.

Czyli pomiędzy każdym z oddechów.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 2 | szczegóły

Sztelak Marcin, 30 listopada 2018

Tragedia samoobsługowa

Szarpiąc uparcie Boga za nogawki
liczymy na lepszą prognozę.
Pogody na dni następne
po wskrzeszeniu Łazarza.

Ale pan wychudł w tym grobie
i czuć pana stęchlizną.

Nikogo to nie obchodzi, prorocy oślepli
pijąc alkohol z drugiej ręki,
nieoznaczony błogosławieństwem udanej
przemiany.

Przez otwarte morze przeciskamy wiernych
w złaknione objęcia kościołów. Chłodnych,
szczególnie od strony posadzki, gdzie leżą
krzyże z kości nie naszych protoplastów.

Zresztą znane są tylko niektóre
czynności związane z modlitwą. Lepiej
milczeć, składając rozgrzane
dłonie do przysiąg.

Tradycyjnie uznawanych za niebyłe,
po wrzuceniu z każdym grzechem
do skarbonki – ostateczna lokata kapitału
na ostatnią apokalipsę.

Dieta cud Łazarza święci triumfy,
faryzeusze łatają spodnie.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 2 | szczegóły

Sztelak Marcin, 27 listopada 2018

Nie mam czasu dorosnąć

Roznamiętnione burze przechodzą
na strony, tam wyszeptują inne
zakończenia bajek.
Tylko dla niegrzecznych dzieci.

Uwikłanych w ciągłe przepływy
przez palce. Oraz pozostałe nieciągłości
ukryte w miejscach poza legendą
mapy.

W konsekwentnie zwężającej się perspektywie
poszukuję odpowiedniego znaku.
Jednak drżące dłonie kreślą jedynie
wypaczone symbole.

Nie zadziałają, a burze gasnąc przedwcześnie
rezonują w oddali. Później tęcza wygasza
ostatnie krople.

Nadchodzi pora ostatnich zadziwień
dzieciństwa.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 4 | szczegóły

Sztelak Marcin, 25 listopada 2018

Industrializacja słówka

Postronni świadkowie, podobno Jehowy, nie wierzą
w kobiece orgazmy jednak stoją
karnie przy judaszu. Profanując odwieczny
ateizm wycieraczki.

Z drugiej strony mam czysty umysł, przemyty
destylatem, więc niebardzo się przejmuję,
że skarpety podziurawione, pada deszcz
i w ostatnim rozrachunku jestem pyłem.

Zassanym przez szpary pomiędzy światłami,
zero zielonej fali. Wspomnień trochę mało
na garść ziemi, ale przed mną czysty, jasny
nieboskłon.

Bez znaczenia, że wybieram akurat przeciwny kierunek.
A na koniec tytułowe: kurwa mać automat do płukania
anonimowych umysłów.

Brakuje zakończenia, co można zrzucić na brak
szarych komórek. Oraz nadmiar ciemnych,
w których oswajam lęki. Bezskutecznie,
a przede wszystki bezzasadnie.

Oto puenta utopiona w nadmiarze.
Istnienia.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 3 | szczegóły

Sztelak Marcin, 18 listopada 2018

Elektrony niewolne

Miałem ci ja widelec z kaczuszką – kiepska grawerka,
w sam raz dla dziecka. Z nadwagą.

Więc wnioskując w sposób prosty: koniecznie
trzeba się stoczyć z godnością
i poszukać drugiego dna.

Pod nim będzie następne,
tylko dla wtajemniczonych w arkana
sztuki zapominania – a dalej zerżnięte
z Małego Księcia.

Oraz kolejne powłoki, aż do jądra,
które można rozszczepić
na czynniki pierwsze.

Chociaż lepiej rzucić,
na przykład uwagę bez związku:

Aztekowie też krzyczeli sursum corda
tylko w innych okolicznościach.