Najnowsze prace:

Poezja

	Sztelak Marcin
	PROFIL O autorze Przyjaciele (16) Książki (1) Poezja (1443) Proza (2)

najnowsze najwyżej punktowane najczęściej komentowane

Sztelak Marcin, 30 kwietnia 2013

Mieszańcy. Pomiędzy

Pierwsza kropla

– balkony zawieszone w próżni.
Na nich święci w przykrótkich kurteczkach,
febra.

Dreszcze, po chodnikach przemyka cień
ostatniego mieszkańca. Niepełnej krwi.
Mlaszcze echem.

Nieśpieszne światło mości się w źrenicach
przyczajonych kotów. Witraże śródmiejskie.
Z powybijanymi szybami.

Na nic się zdały kombinowane uroki.
Samotne reklamówki pełne zaklęć,
paso doble na wietrze.

Tynki błyszczą w półcieniach. Pejzaż
zapowiedni. Lekcja plastyki w studniach
podwórek. I zmatowiałe spojrzenia
okien.

– druga kropla.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 3 | szczegóły

Sztelak Marcin, 29 kwietnia 2013

:

Wiersz o tytule, który mógłby być znacznie
dłuższy. Jednak zamarł w przedsłowiu,
bo problemy egzystencjalne, czarna rozpacz
i bezsens wszechrzeczy.

Tak więc pozostał znak interpunkcyjny,
ze swoją cudowną wieloznacznością.
Zresztą w kontekście pierwszej zwrotki,
to także jest bez znaczenia.

Trzecia powinna zawierać puentę,
ale jak powyżej.

Koniec.

liczba komentarzy: 3 | punkty: 1 | szczegóły

Sztelak Marcin, 24 kwietnia 2013

Kryzys w branży więziennictwa. Incredibilistyka

Od kiedy paski wyszły z mody, kręgi zbliżone
do producentów judaszy, kajdan i krat
wciąż czekają na pomstę
z nieba.

Takie jasne i proste coup de grace.
Nadaremnie. Wciąż śnią interes stulecia:
czarny chleb, zupa z brukwi, czołgi, okręty
i inne środki pokojowej egzystencji.

Niestety – biada i bieda, ani kupić,
ni sprzedać. I w kolanach rwie
– ischias, zmiana pogody lub twardy bruk.

Tymczasem poeci mają to w
brudnopisach, tylko zasiąść i pisać.
Choćby touche.

Ewentualnie z zupełnie innej beczki:
dziewczyny poszły podrywać wędkarzy.
Każdy z nich pełen nadziei.
Na ryby.

liczba komentarzy: 2 | punkty: 5 | szczegóły

Sztelak Marcin, 23 kwietnia 2013

Parnas dla przyziemionych

Nieciągłości na krawędziach światła widzialnego,
człowiek modyfikowany genetycznie
ewoluuje.
W bliżej nieokreślone.

Twórcy mają obszerne kieszenie pełne
wierszy. Z dolnych rejestrów prozy,
jak poniżej:

„Przedmaj. Wybuchu nie widać;
się zazieleni – powtarzają jak mantrę
– już nie będzie egalitarnie. Za szkłem.
A tu tyci - tyci jedynie. Pierwszy komar
nie czyni. Tylko swędzi.”

I nie bardzo wiadomo, gdzie włożyć ręce,
albo jak pisać liryki nieczułe.
Pozostaje zanikanie, bez rozróżnień skutku
i przyczyn.

Na pocieszenie puls niczym dzwon.
To najważniejsze.

Z punktu widzenia medycyny.

liczba komentarzy: 5 | punkty: 7 | szczegóły

Sztelak Marcin, 22 kwietnia 2013

Aneks do tajnej historii Mongołów

Miejsce pochówku nieznane, przynajmniej
w oficjalnych dokumentach.

Papiery, papierzyska – sterta.

Step sięga od punktu A do punktu B, półpustynia
jeszcze głębiej. Tylko w innej płaszczyźnie.
Geometria.

A ja stoję na światłach, ósma sekwencja.
Nieoczekiwana magia przejścia.
Na piechotę.

Nie ma co czekać na tatarskie zagony, utonęły
w asfalcie.
I niepodkute konie.

Wypuszczam strzałę, w pełnym biegu
komunikacji miejskiej.

liczba komentarzy: 3 | punkty: 5 | szczegóły

Sztelak Marcin, 20 kwietnia 2013

Rytuał zgadywania snów

Szczerze powiedziawszy nie lubię czytać
poezji.

Miejskie skrzyżowania kojarzone z nagim wzgórzem,
zielone – biegnijmy na drugi chodnik.
Gdzie pod podszewką trotuaru dzieją się niesamowitości.

Dech zapiera u progu tajemnicy, całun w ciemnej bramie
i krew baranka. Drzwi oznakowane.
Te, które spłonęły w hekatombie minionej wojny.

Szmer nieznanych języków oraz pobliska rzeka. Leniwie
przełamująca brody. Łachy piasku z odciskami
niezliczonych stóp i łap.
Istoty niezmartwychwstałe, mimo sądnych dni.

Szczerze powiedziawszy nie lubię pisać
poezji.

liczba komentarzy: 2 | punkty: 6 | szczegóły

Sztelak Marcin, 19 kwietnia 2013

Trzy światy. Bez wyroku

I. Szpital. Miłosierdzie w pigułce.

Kilka gorszych miejsc, nazwanych lepszymi.
Na korytarzu nie milkną kroki
nocnych gości, szepty.
Światło bijące zmęczeniem,
zapach wywołujący
do tablicy.

Najzwyklejszej, korkowej. Na niej słowa pocieszenia
pod ścisłą kontrolą polonistyczną.
Obok drzwi z dykty.
Za nimi kilka milimetrów
ulgi.

II. Izba wytrzeźwień. Łaski pełna.

Nazwisko; jakieś, takie pszeniczne
– zapomniałem.

Ustawieni rządkiem aniołowie
w przykrótkich koszulach.
Na drżących nogach, ze szczeciniastym pyskiem.

Sen jest zdrowy
i kawa zbożowa.

Nie przeklinać.

III. Post mortem. Święty bezpański.

Szuka, chociaż niczego nie brakuje.
Albo nie ma.

Odwrotnie, lub na jedno wychodzi.

Różaniec, który zapomnieli nanizać.

liczba komentarzy: 2 | punkty: 6 | szczegóły

Sztelak Marcin, 16 kwietnia 2013

Perseidy

spadają, w nas rośnie niewiara na przestrzał
kalendarzy. Nieznani sprawcy napisali na murze:
śmierć wszetecznicom Babilonu.
Hasło, które nic nie znaczy, ale przynajmniej

prawowierni dadzą mu spokój.
Bo życie nienadające się do druku to już inna
sprawa. Co najmniej grzywna albo nawet
parę miesięcy ścisłego

postu o chlebie i oranżadzie.
Da się przeżyć, skoro wróżba na dziś:
psy szczekają po północy.
Do swobodnej interpretacji, lecz jeśli to dar

od losu to cholernie zagmatwany.
Lecą, pomyśl życzenie;
najlepiej takie do niespełnienia.

Aby nie było niedomówień, rozczarowania
mamy na co dzień.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 5 | szczegóły

Sztelak Marcin, 16 kwietnia 2013

Suma wszystkich podniet

Gołąb leciał przez przejście dla pieszych,
na czerwonym świetle.
Takie bajki opowiada dziadek, skupiony
na panoramicznej:
Sześć poziomo, na literę b;
może banan, albo barometr.

Babcia nuci kołysanki,
Wielki Zderzacz Hadronów pracuje
na pół gwizdka.
Tak twierdzi wyleniały kocur sąsiadów.

On wie najlepiej, sika na gazety. Popularnonaukowe.
Wujek Zenon robi habilitację z macierzyństwa,
czeka go rozwiązanie, po długich miesiącach.

Na razie leży w łóżku, zbiera się w sobie.
Tymczasem myszy harcują w spiżarni.
Której nie ma od czasów wojny;

drugiej, pierwszej i napoleońskiej.
I tak nikt nie dostał virtuti, co najwyżej bóle w krzyżu.

Mały Jasio idzie do szkoły. Ma tornister, drugie śniadanie.
Jeszcze nie rozumie wszystkich wyrazów,
ale na pewno się nauczy.

Blekaut, dziadku. Tego wyrazu ci brakuje.
Do szczęścia.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 4 | szczegóły

Sztelak Marcin, 13 kwietnia 2013

Abstrakt, sen którego nie było

Najpierw wielka loteria fantowa,
później klin – klinem.
Już mamy implikacje najwyższego wymiaru:

Prowadzą schodkami, ujmujące uśmiechy,
poklepywanie po plecach.
Otucha – głowa do góry – na poważnie.

Katu drżą ręce – urodziny żony, pan rozumiem
– skrucha w głosie, więc wybaczam.
A co mi tam, raz się żyje.
Nawet na szafocie.

Nie synu, szczególnie – podpowiada kapłan,
pociesza – to długo nie potrwa
– zdecydowanie ma rację.

Ostatnie zdanie jakie przyszło:
Tutaj kury wstają po śniadaniu, około południa.
Adekwatne zakończenie.

Nie zapominając o werblach.