Najnowsze prace:

Poezja

	Sztelak Marcin
	PROFIL O autorze Przyjaciele (16) Książki (1) Poezja (1447) Proza (2)

najnowsze najwyżej punktowane najczęściej komentowane

Sztelak Marcin, 19 grudnia 2017

Z mitologii bezdomnych

Trzęsie,
co dziwne, przecież w przedsionku piekła
powinno być cieplej.
A tu noc rozświetla tylko odległa
latarnia, za mgłą.

Obecną nawet po zamknięciu oczu,
ale podobno są takie ławki,
na których można wyśnić życie.
Do końca.

I najważniejsze — bez początku.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 4 | szczegóły

Sztelak Marcin, 18 grudnia 2017

Czcze milczenia

Obciążony skazą miłosierdzia rozsupłuję
życiorysy. Na rogatkach miast,
gdzie drogowskazy wyznaczają marszruty.
Przeciwne do ruchu.

Więc frasobliwie wybieram skróty i prowadzę
skazańców na manowce. Lub bal.
Tam pieczemy ziemniaki w popiele,
karmiąc nimi strachy na wróble.

Wcześniej wycinamy im usta, okrutne,
wąskie kreski broczą słomą.Bez słowa skargi.

Przed nami droga zapada się w przedpiekle,
a dookoła anioły suszą skrzydła.
Zamokłe po upadku.

Cisza natrętnie zwiastuje. Kolejny
dzień na przykład.

liczba komentarzy: 3 | punkty: 5 | szczegóły

Sztelak Marcin, 17 grudnia 2017

Ostatni dzień potopu

Nie miewam już snów o lataniu
od kiedy spadłem z krzesła.
Prosto pod nogi archanioła
z zardzewiałą aureolą.

Pilśmy spirytus pędzony z siedmiu łez,
dopóki ostatecznie pęknięta żarówka
nie zaczęła świecić na szaro.

Wtedy zrozumiałem
– od dziś także z tobą będę rozmawiać
wyłącznie na migi, przez sen.
A ten nadejdzie gdy arka rozbije
Ararat. W proch.

Od kiedy spadłem z krzesła
nie miewam już słów.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 3 | szczegóły

Sztelak Marcin, 16 grudnia 2017

Wiersz niekompletny

To był przepiękny kicz
rozchuśtanych poranków. W domniemanym
rytmie tańca miał się spełniać
w każdym kolejnym

umieraniu. Jednak wchodzenie
w strefę milczeń bolało, więc brałem
środki przeciwegzystencjalne.

Tylko że noce umykały własnymi
drogami, aż po świt.
Złożony z natrętnego braku
światła.

liczba komentarzy: 4 | punkty: 4 | szczegóły

Sztelak Marcin, 15 grudnia 2017

Wiersz pisany w publicznej toalecie

Tu gdzie stosunki odwiecznie
nieprzerywane słowo pada codziennie.
Na podatny grunt.

Chociaż smród to jednak cud
poczęcia ma miejsce.
Jednak o narodzinach nie wspominamy,
szczególnie szeptem.

Bije północ, coraz cięższe krople
z wolna spływają po ściankach
butelki. I tak aż do ostatniej
linijki.

Chociaż nienasyceni czytelnicy
wygrażają pięściami, sinymi od nadmiaru
poezji, to zamykamy.

Złowieszczy trzask klap odbija się echem
w judaszach. Ostatni posiłek
skończony. Na amen.

Spokojnie wisimy.
Pomiędzy nogami mędrców.

liczba komentarzy: 4 | punkty: 5 | szczegóły

Sztelak Marcin, 14 grudnia 2017

Trójca

Wciąż szukam miejsca odosobnienia,
w którym będę jedynie istnieniem.
Nieobarczonym myślą, słowem, uczynkiem.

W pustej przestrzeni zebrałbym
swoje fragmenty.
Rozrzucone niepewną ręką,
nie tylko przypadkowo.

Jednak tworząc nad wyraz udane konstrukty
nabieram pewności — bezsenność
uszczelni okna.

Znów nie ucieknę, rozdygotany
ponownie rozsypię się pomiędzy
pokój, kuchnię, łazienkę.

Rano zbudzony szelestem zbiorę
wszystkie litery do szklanki.
I wypiję.

Z bezdźwięcznym toastem.

liczba komentarzy: 4 | punkty: 6 | szczegóły

Sztelak Marcin, 13 grudnia 2017

Spełnialności

Dziadek opowiadał różne historie,
niekoniecznie o wojnie, jednak wszystkie
przesycone zapachem kartofla
z ogniska.

Później, w snach widywał ręce
wyciągnięte po jeszcze,
łapczywe, chętne.

A świat za oknem powoli
wykruszał się w dłuższe godziny.
Bezrozumne cienie kładły głowy
w nogach łóżka.

Może nawet mruczały jak koty,
gotowe do pieszczot.
I nagłego skoku,
gdzieś za coraz to bardziej rozmyte
granice horyzontu.

Przyszły milczenia, z każdą chwilą natrętniejsze
zabierały fragmenty oddechu.
Aż do końca, gdy pozostał tylko dym
z ogniska.

Bez zapachu kartofla.

liczba komentarzy: 3 | punkty: 4 | szczegóły

Sztelak Marcin, 12 grudnia 2017

Na ziemi niczyjej

Śnię wiersze, zapętlone.
W nich rozpisuję nieskończoność
na znaki umowne.

Rano otwieram oczy. Wolny, przynajmniej
zanim nie zapomnę.
Świt bije po oczach reklamą
rzeczywistości.

Zagubiony pomiędzy muszę a jestem
namiętnie czytam znaki przystankowe.
Na dobrą wróżbę.

Nigdy się nie spełnia,
ale nadzieja.
Najgłupsza matka.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 3 | szczegóły

Sztelak Marcin, 4 grudnia 2017

Zdarza się

Niuanse semantyki wbijane
pod paznokcie, cowieczorna tortura
przechodząca w dojście.
Niestety do stanu skruchy.

Fałszywej, ale to też policzone
w poczet rozgrzeszeń.
Z naciskiem na nieodbyte
pokuty oraz pielgrzymki.

Do miejsc nieoznaczonych
na mapie. Błąd kartografa
wołający o pomstę.

Tylko niebo nieczynne, w godzinach
pracy. Taki figielek, zupełnie niczym
lista rzeczy do niezrobienia.
W każdym roku.

Za to kalendarze pełne słodkich
kociaków, aż nachodzi ochota
na miseczkę mleka.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 2 | szczegóły

Sztelak Marcin, 3 grudnia 2017

Zgrzeszenia

Leżenie odłogiem ma swoje uzasadnienia.
Nad wyraz smutne
albo nadpisane gdzieś w górze.

Chociaż, prawdopodobnie aniołowie
mają wypalone znamiona
i skrzydła.

To podobno ja roznieciłem ogień
– w tym miejscu sarskaz:
megaloman.

Więc płonę, powiedzmy ze wstydu.
Rozbierając
znaczenia nie zapominam
o piekle.

Poranka, który spadnie na głowy.
Jak niedojrzałe jabłka.