Najnowsze prace:

Poezja

	Sztelak Marcin
	PROFIL O autorze Przyjaciele (16) Książki (1) Poezja (1438) Proza (2)

najnowsze najwyżej punktowane najczęściej komentowane

Sztelak Marcin, 6 maja 2018

Misteria, popołudnie

Lustra od zawsze pogłębiają
pęknięcia perspektywy
– kamuflaż światów prostopadłych
do półcienia.

Jest ich wiele, szczególnie na drobinie
mgły osiadłej na spękaniach
okna na podwórze.

Stamtąd dobiega pieśń
niedźwiedzi wtajemniczonych w załamania
czasopłaszczyzn.

I inne odbicia. Słowa.

liczba komentarzy: 4 | punkty: 4 | szczegóły

Sztelak Marcin, 28 lutego 2018

Zbicie z pantałyku

Co ja tam wiem
zlizując świeży śnieg z przygodnie
spotkanych okien.

Smakuje jak krew
– w końcu mieszkam na manowcach,
gdzie nikomu się nie chce
wodzić. Szczególnie na pokuszenie.

Zresztą wszyscy potępieni trzymają
zbawionych za ręce, tańcząc w kółeczko.
Skoczna melodia.

Tylko to zupełnie inna historia,
dotycząca tajemnic.
Życia przed i po śmierci.

Teraz zupełnie bez związku:
Jesteś wierszem, najlepszym
jaki mnie spotkał.
W piekle, niebie oraz pomiędzy.

liczba komentarzy: 24 | punkty: 5 | szczegóły

Sztelak Marcin, 27 lutego 2018

Hucpa

Nie sądzę żebym wypluł dzisiaj
zdanie
warte przybicia do drzwi. Na klatkę.

Nawet nie wspomnę o umieszczeniu
na którymś z ramion,
od dźwigania krzyża.

Przyjdzie nienachalnie dopieścić
wybujałe ego.
Słusznie – szklanką wódki.

Zapaść
w czekanie słuchając drwin
filozofów, od niczego.

Zresztą nie sądzę – jak już
kłamałem.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 4 | szczegóły

Sztelak Marcin, 19 lutego 2018

Niedźwiedzie opuściły klatki

Przed nimi ziemia, nieobiecana,
jednak lepiej zacząć od kłamstw
jak przystało na poezję.

Wszystkie piękne zdjęcia
z fotoradarów wiszą na ścianie,
jedynej dostępnej.

Mruczą swoje opowieści,
bo całkiem nieoczekiwanie spadł śnieg
a to nie pora na sen.

Nastał czas przebudzenia i wierszy
pisanych naprędce.

Zakończenia nie będzie, to początek.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 1 | szczegóły

Sztelak Marcin, 18 lutego 2018

Drę łacha

Koszula w strzępy, na deser
spruję swertera.
I to jest jedynie słuszna pisownia,
rzekłem.

Oportunistów wyzywam
na pięści – kto więcej zmieści
sadzy w lewicy.

Prawica zajęta biciem
piany na kompot.
Do popicia czystej
dawki powietrza.

Ponadto gruszki na pochyłej
a koza na wierzbie.
Gdzie ta tabletka?

Królestwo za połówkę
żony
– to już Szekspir, z pokoju obok.

liczba komentarzy: 2 | punkty: 5 | szczegóły

Sztelak Marcin, 17 lutego 2018

Niedźwiedzi nie wolno trzymać w klatkach

Zbieram się w sobie,
lewa noga przy drzwiach dąży
ku artykułom monopolowym.
Prawa do gwiazd.

Ręce trzymają głowę, odpadła
od nadmiaru zakrętów.
Na prostej drodze.

Podobno nią kroczę, w objęcia
kołyszące do snu.
Miarowym stukotem wskazówek
wciąż uderzających o bruk.

Tylko te pręty, mocno werżnięte
w skórę. Ta akurat schnie
w oczekiwaniu kolejnej ulewy.

Po niej już na pewno popłyniemy
papierowym okrętem.
I na sterburtę, i butelka rumu.

Heja ho.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 2 | szczegóły

Sztelak Marcin, 15 lutego 2018

13 reakcji wykrztuśnych czyli łyk absyntu

Z pokrętną dedykacją dla miłośników sztampowej zupy

Nie mam żadnego pomysłu na życie,
więc napiszę wiersz
– kolejny przejaw geniuszu.

Może coś o graalu, najlepiej zacząć
od absolutu, chociaż trzeba się wspiąć
na palce.

W końcu jestem ślepy jak kret,
ten bez skrzydeł.
Tutaj tłumaczę: to się ma tak...

Już się zgubiłem w zawiłości metafor,
ale odpowiednio rozdęte,
czyli jestem
nieściganym mistrzem (z dużej koniecznie).

Z góry ostrzegam: będę się kłócił.

liczba komentarzy: 3 | punkty: 5 | szczegóły

Sztelak Marcin, 14 lutego 2018

RRSO 0 (bełkotezja)

Przesobaczenia:

Noszę nobla za pazuchą
i bulawę w tornistrze.
Głupcy twierdzą, że to bułka
z początku wieku.

Głowa do góry, nawet jeśli,
to znacznie jej bliżej do końcówki
ery dinozaurów.

– skrzeczy moja papuga,
chociaż odeszła jeszcze w średniowieczu.
W przybliżeniu.

Odsobaczenia:

Kupuję siódmy wymiar, na raty.
I do tego pierwsza gratis,
tylko że wpół do drugiej.

Drażnienie niedźwiedzia zajmuje
wysoką lokatę na liście
najgłupszych rzeczy do zrobienia.

– mruczy misiek, którego częstuję
ostatnią setką wódki po ciemnej stronie.
Marketu.

Sobaczenia:

Hau, hau, hau.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 2 | szczegóły

Sztelak Marcin, 13 lutego 2018

Głupch rozmnażają się przez pączkowanie

Dręczące pytanie: czy na innych planetach
też mają pączki?
Chociaż pewnie to niestosowne przed środą.

Gdy zagrzebani w popiele powoli wychodzą
na światło dzienne.
Z opuszczoną głową, zgodnie z przykazaniem
tysiąc sto dwudziestym pierwszym.

Nie wiedzą, biedactwa, że jest ważne tylko nocą.
O ile noc nadejdzie
mimo niezaprzeczalnych ciemności.

Teraz wszyscy uklęknijmy, z pokorą
złóżmy się w objęcia pełne miłości.
I tylko w ostatnim:

pokornie proszę, aby sąsiedzi zdechli.
Są grzeszni.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 1 | szczegóły

Sztelak Marcin, 12 lutego 2018

Mruczenia

Szczypta soli do łyżki cukru,
aby nie było za słodko, w ustach
wciąż słowa. Przemielone
na metafory niespełna rozumu,

więc budzą się demony i buszują
w poszukiwaniu ciasteczek.
Koniecznie kruchych jak konstrukcja
z pikowych asów.

Taka talia – mocno ograniczona
praktycznie do pomruków z okolic
bliżej nieokreślonych. Ale w rejonie
łóżka.

W nim wciąż tylko cienie,
jednak nabierające kształtów.
I oto jest przyczyna oraz skutek.

Beczki miodu bez łyżki dziegciu.