Najnowsze prace:

Poezja

	Sztelak Marcin
	PROFIL O autorze Przyjaciele (16) Książki (1) Poezja (1438) Proza (2)

najnowsze najwyżej punktowane najczęściej komentowane

Sztelak Marcin, 26 września 2014

Katatonie

Zaplątani w zawiłe układy przestrzenne
trzymamy się prosto. W miarę możliwości
i cech adaptacyjnych.

Czeka nas poziomowanie, po omacku.
Na razie boimy się burzy, prawej ręki
mroku i lewej światła.

Lecz najbardziej tego, co pomiędzy.
Bez nazwy, przynajmniej na zewnątrz.
Więc biegniemy do środka,

bezpieczni w jądrze strachu.
Mimo to skóra trzeszczy, napięta do granic
poznawalności:

Nie zamykaj oczu, aby struktura nie pękła.
Jak bańka mydlana, ta z drugiej strony
piekła.

liczba komentarzy: 4 | punkty: 5 | szczegóły

Sztelak Marcin, 25 września 2014

Marionetki. Wariacje

Wiedźmy uprawiają biegi przełajowe,
w obcisłych spodenkach
/kolarskich/.

Tylko wtedy, gdy dzień zamarza w nagłym
spazmie, skurczu narodzin,
niechcianej ekstazie.

Tymczasem król (kier) przekłada berło
z ręki lewej na kolana.
Władza uderza

w dzwony, które biją na alarm.
Bo pożar – dom suchy jak papier.
Nie ugaszą, woda rozlana w kałużę.

Albo ocean grzechu. Lub cnoty,
zresztą zawsze ktoś pociąga za sznurki.
Aż do zerwania.

Potem wysypisko, odpoczynek, wieczność.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 3 | szczegóły

Sztelak Marcin, 18 września 2014

Powikłania

Pokój matki – pokój dziecka,
przestrzeń do przebycia.
I ostrzegawcze napisy:
Ostrożnie szkło. Góra. Dół.

Spirala schodów skręca w stronę
niepożądaną. Najniżej – do piwnicy,
gdzie osiada fundament.

Łagodnie, ale coraz głębiej, w rozprute
skóry ziemi.
W końcu gaśnie światło, robi się zimniej,
trzaski roztrącają wszelkie cisze.

Łokciami spowitymi w ciemności.
I nie ma bezpiecznego schronienia,
nawet w krzyku. Którego nikt nie słyszy,
przez zamkniętą lepkość strachu.

Pusty pokój – przestrzeń nieprzebyta,
bez ostrzegawczych napisów.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 2 | szczegóły

Sztelak Marcin, 10 września 2014

Wiersz na wagę

Nieprzeciętnie żebraczy, pisany na kolanie,
aby nie zapomnieć języka.
Alfabetyczna wprawka dla niepiśmiennych.

Strzeż się Greków przynoszących dary,
drewniane konie i psy pańskie,
trwoga u bram.

Za oknem koślawe pejzaże, dziecięce dłonie
rysują na szkle płonące miasta.
Stara Cyganka wróży z ręki – szczęście,
pieniądze, inne mrzonki.

Pada, już jesień, chociaż czerwiec według kalendarzy.
Być może to greckie kalendy, czas skreśleń
i poprawek. Najwyższy,
z tych pomniejszych.

liczba komentarzy: 2 | punkty: 3 | szczegóły

Sztelak Marcin, 9 września 2014

Wiersz używany

Kalumnie, wulgaryzmy i obojętności dnia codziennego,
zapisane pośpiesznie.
Los rzuconych na wiatr pozostaje nieoznaczony.

Zrobiłem sobie przyjaciela, z gliny i strzępków wczorajszej prasy.
Byliśmy jak ćmy przyklejone do szyb. Pociągów osobowych,
wlokących tyłki w stronę zachodzącego.
Jak w każdym klasycznym westernie.

Później sprawdzili bilety, sami na peronie zapatrzeni
w niknące na horyzoncie tory.
On nie chciał iść, więc zniknąłem
za zakrętem.

Podobno został uznanym członkiem lokalnej społeczności
albo zwykłym obszczymurem. Bez znaczenia,
kupka błota i wymamrotanych słów.

Takich jak: szczęśliwej drogi, do zobaczenia
w piekle lub raju. Ewentualnie coś o prochu
i obracaniu.

liczba komentarzy: 4 | punkty: 3 | szczegóły

Sztelak Marcin, 8 września 2014

Wiersz z trzeciej ręki

Reemisja wyświechtanych fraz. Naprędce
nagryzmolone pomiędzy rachunkiem
a banknotem z poprzedniej epoki.

Zabijam czas gołymi rękoma,
znam wszystkie gierki dla samotnych,
przekładając karty z miejsca na miejsce
nadal nie wierzę w szczęście.
Nawet najmniejszy łut.

Mimo wszystko mógłbym opowiedzieć kilka
zgrabnych historyjek. Gdybym chciał,
na przykład, zaciągnąć cię do łóżka.
Albo, co gorsza, czule pogłaskać po głowie.

Jednak kurz osiada na zdjęciach i wibruje w świetle,
nie ma już wolnych ramek.
Miejsca w sam raz na zamurowanie wejścia.
Albo trzy kroki, od ściany do ściany.

liczba komentarzy: 3 | punkty: 4 | szczegóły

Sztelak Marcin, 5 września 2014

Wstawki. Pies pogrzebany

Buduję dom z kamieni, zbieranych
jak jabłka.
Zresztą dom to za dużo, zwykły
mur graniczny.

Miazga – odpowiednie słowo,
chociaż z drugiej ręki,
wysnute z szuflady pełnej nieużywanych
alfabetów.

I tyle miejsca we mnie, że udzielam
suspensy złaknionym mięsa.
Także owoców, warzyw.

Rozkładam stragan przekupny, pilnie strzegąc
cnoty, występku i uczynków.
W czterech ścianach oraz na łonie.

Przecież znam wszystkie historyjki do straszenia
dzieci, chociaż sam kiedyś poznawałem sztukę
jedzenia z zamkniętymi ustami, sznurowania,
mycia zębów.

Dorosły. Jestem o tyle mądrzejszy o ile.
Dlatego przechowuję ogryzki
na czarną godzinę.

A na piętrze umieszczę ogród rozkoszy
i pojemną szafę. W sam raz żeby schować
nienazwane.

liczba komentarzy: 3 | punkty: 3 | szczegóły

Sztelak Marcin, 4 września 2014

(Bez)Nadzieje

Jesteśmy tylko ludźmi – powtarzamy wylizując
miski do czysta.

Dziś, gdy sól osiadła na kościach
wojowników ściskamy mocniej telefony.
Oczekując wiadomości z drugiej ręki.

Albo pierwszej, mniejsza o kierunki i wskazania
kompasu. Maszerujemy narzekając na dziurawe
nawierzchnie i niedokładność map.

Po zmroku mijamy zagubionych świętych,
drepczą od bramy do bramy w poszukiwaniu
raju. Wskazujemy im drogę,
tradycyjnie w przeciwną stronę.

Jesteśmy tylko ludźmi – powtarzamy śliniąc palce
– smak wczorajszej kolacji wykrzywia wargi
w złośliwy grymas.

liczba komentarzy: 4 | punkty: 2 | szczegóły

Sztelak Marcin, 3 września 2014

Ostatnia posługa. Na ławce

Poeta poecie podkłada
poduszkę pod głowę. Namaszczenia
i kadzidła, śmierdzące niemożebnie,
ale to na marginesie.

Moja droga odmierzona sekwencjami
sygnalizacji. Biegnę, choć bez szans,
ani prawa pierwokupu.
Zwyczajnie odpadam w przedbiegach.

Są, oczywiście, odwieczne pytania nurtujące
męską część ławeczki. Takie jak:
czy zakonnice noszą staniki.

Patrz pani, szóstej nie ma, a ci pod drzwiami
warują. Spragnieni.

Człowiek człowiekowi odmierza,
nierówną miarką.
Czasami zapali świeczkę, częściej zdmuchnie
ogarek.

liczba komentarzy: 5 | punkty: 2 | szczegóły

Sztelak Marcin, 21 sierpnia 2014

Frazologia

A autor siedzi i zawija w te sreberka.

W dołku, na topie zawsze znajdzie się chętny
by dokopać. Milczenie jest złotem
– niewymiernym.

A może lepiej mruczando, czy coś
w tym stylu, koniecznie przez zęby.
Byleby osiągnąć mistrzostwo w dorabianiu
Gombrowiczowskiej twarzy.

Kto zrozumie autora, skoro sam mówi: bzdura.
Lecz powiedziane nie staje się ciałem,
ale początkiem.