Najnowsze prace:

Poezja

	Sztelak Marcin
	PROFIL O autorze Przyjaciele (16) Książki (1) Poezja (1441) Proza (2)

najnowsze najwyżej punktowane najczęściej komentowane

Sztelak Marcin, 18 czerwca 2014

Czas ograniczeń. Dzień ósmy

Byłem bogiem,
pomniejszym, przez jakieś trzy minuty.
Później wszechmoc uderzyła do głowy,
między uszy.

Upadłem.
Niestety bez urody Lucyfera – żebrzę
o skrzydła. Jakiekolwiek,
choćby złamane.

Bezskutecznie czekając na odpoczynek
albo koniec tygodnia.

liczba komentarzy: 5 | punkty: 7 | szczegóły

Sztelak Marcin, 17 czerwca 2014

Zwiastowanie. Na północ od Betlejem

Na początku uznali go za dziwaka,
zapewne dlatego, że nie zaczynał opowieści
od słów: Kiedy się ostatnio najebałem.

Gdy oddał ostatnie kilka złotych żebraczce,
pukali się w głowy, ten i ów miał uzasadnione
wątpliwości, co do miejsca i czasu akcji.

Jednak nikt mu nie kazał dźwigać drewnianych
belek, zresztą w okolicy zabrakło wzgórz.
Szczególnie nagich.

Cud zdarzył się później, pijany Malinowski
nie pobił żony. Niektórzy wspominali o kwiatach,
ale to należy między bajki włożyć.

Zwykły mesjasz. W skali jeden do stu,
można rzec kieszonkowy.
Tylko wcale nie chodzi o wielkość.

Co najwyżej o trzech króli bez butów
i stajenkę, która spłonęła.
Doszczętnie.

liczba komentarzy: 3 | punkty: 3 | szczegóły

Sztelak Marcin, 16 czerwca 2014

Koniec poezji

Krańcuj, bracie – powiedział Adam. Przyczajony
w stercie śmieci, które ktoś, nierozważnie,
nazwał Rajem.

Wcześniej trwożliwie rozejrzał się wokół,
za Ewą.
Żebro, cholera jasna.

liczba komentarzy: 5 | punkty: 5 | szczegóły

Sztelak Marcin, 14 czerwca 2014

Homeriada

Samookaleczenie, drut kolczasty w głowie,
upchany po kieszeniach.
Wszystkie klęski i ekstazy.
Zbiór wciąż otwarty.

Mity i pozostałe słowa.
Takie jak: jesteście colą i popcornem.
Nic tylko sobie w łeb strzelić, kiedy świat umiera
na rękach.

Zresztą może to jest jedyny sposób
na nieśmiertelność.
Jedyny skuteczny.

liczba komentarzy: 2 | punkty: 4 | szczegóły

Sztelak Marcin, 13 czerwca 2014

Babel

Obieram styl bandycki, na przestrzał miasta.
Szczerze powiedziawszy jeszcze wczoraj
chciałem oglądać gwiazdy, dziś mi to wisi.

Prostacki kolokwializm.

Wystarczy zapuści włosy, nie myć się parę tygodni
i już nikt nie zada głupich pytań.
Przede wszystkim jednak nie pisać, nawet nie próbować.
Milczenie jest wieczne.

Prostacka filozofia.

Szkoda – wszyscy jesteśmy monotematyczni.
W różnych odsłonach
życia.

liczba komentarzy: 4 | punkty: 6 | szczegóły

Sztelak Marcin, 11 czerwca 2014

Automatyzm

Głosy na klatce, ludzie darzący miłością
przedmioty maszerują. Równym krokiem.
Poparowani według schematu: zysk – zakup.

U mnie posucha.
I coraz szersza szpara pod drzwiami, na nic zatykanie
uszu. Wiatr hula w stertach epistolografii. Mniej więcej
sprzed lat piętnastu, wnioskując z pożółkłych
adresów.

Zasypiam wsłuchany w szmer korytarza, budzą mnie natrętne
telefony z zaświatów. Pełny zestaw głupich pytań.
Nie odpowiadam, wolę pisać
o żywych.

A choćby nawet na wpół, jednak na śniadanie pustka
w głowie, daleka droga do obiadu, nie mówiąc
o nocnych łazęgach.

Zresztą te ostatnie skończą się sekcją, bo w zimnym świetle
widać dosadniej tą garstkę molekuł
– uzasadnienie i puentę.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 3 | szczegóły

Sztelak Marcin, 10 czerwca 2014

Sapania i inne miłości

Co ślina na język przyniesie, na przykład
w krótkiej wiadomości tekstowej.
Albo komunikatorze.

Życie poczęte po dwudziestej trzeciej,
wszystkie mądrości i filozofie.
Późna kolacja, szybkie marsze do ubikacji.
Tak zwana ulga w potrzebie.

A ty tak pięknie chrapiesz, że aż się odechciewa
podsłuchiwać sąsiadów.
Na klawiaturze szukać nieba,
wystarczy zasnąć w tobie.

liczba komentarzy: 2 | punkty: 4 | szczegóły

Sztelak Marcin, 9 czerwca 2014

Pocztówka na wodzie

Gładząc fale otwartą dłonią zatrzymuję
czas. Jak kiedyś.

Nostalgia przeżera szpary w oknach, kalendarze
obłażą ze ścian. Przesiąkam zapachem wczorajszych
barw i kolorytów.

To wciąż ja – najprawdopodobniej, tylko słońce świeci
inaczej. Prognozy wieszczą coraz częstsze upadki.
Nie chce ci mówić jak bardzo boję się ciemności.

Ugłaskuję ją tocząc dyskusje przed lustrem, z na wpół
zamkniętymi powiekami. Nigdy niedokończone listy
skrobią w dno szuflady – udaję, że piszę, obgryzając
końcówkę długopisu.

Później już tylko śnię, naznaczony dzieciństwem,
a może przemijaniem. Chociaż to takie banalne,
do bólu zaciśniętych bezsilnie pięści.

Kręgi burzą spokój, mimo wszystko wciąż wrzucam
kamienie do rzeki. Jak kiedyś.

czas. Jak kiedyś.

Nostalgia przeżera szpary w oknach, kalendarze
obłażą ze ścian. Przesiąkam zapachem wczorajszych
barw i kolorytów.

To wciąż ja – najprawdopodobniej, tylko słońce świeci
inaczej. Prognozy wieszczą coraz częstsze upadki.
Nie chce ci mówić jak bardzo boję się ciemności.

Ugłaskuję ją tocząc dyskusje przed lustrem, z na wpół
zamkniętymi powiekami. Nigdy niedokończone listy
skrobią w dno szuflady – udaję, że piszę, obgryzając
końcówkę długopisu.

Później już tylko śnię, naznaczony dzieciństwem,
a może przemijaniem. Chociaż to takie banalne,
do bólu zaciśniętych bezsilnie pięści.

Kręgi burzą spokój, mimo wszystko wciąż wrzucam
kamienie do rzeki. Jak kiedyś.

liczba komentarzy: 2 | punkty: 4 | szczegóły

Sztelak Marcin, 7 czerwca 2014

Nowa poetyka

Po lewej stronie klasyczne cienie
rzucane na podszewkę.
Pełnymi garściami, przed wieprze

Z prawej autor chciał powiedzieć,
że boli go głowa. Kolokwialnie.

Za zakrętem wszystkie sensy, bez,
słowa początku, końca.

Przed nami droga, usłana
oraz wielka niewiadoma.

Na przykład ogród rozkoszy
i przyziemności.

liczba komentarzy: 9 | punkty: 4 | szczegóły

Sztelak Marcin, 6 czerwca 2014

Zmarszczka

Świat więdnie tuż pod złudnym blaskiem miasta,
tańczę kadryla w parze ze świętym.
Od wszystkich możliwych dupereli.

Ślisko, więc mylę kroki, święty pobłażliwie
klęka. I gładzi grzechy,
pora uciekać.

W zaułki, podwórka, przedwcześnie postarzałe
parki. Tam nikt nie będzie szukał natchnień,
tym bardziej cnót kardynalnych.

Najwyżej rzygną śmiechem przez okno
– wystarczy podziękować bijąc pokłon.
Ewentualnie zasnąć z kamieniem pod policzkiem.

Mamrocząc: bez winy, ale rzucać, skoro już jestem.