Najnowsze prace:

Poezja

	Sztelak Marcin
	PROFIL O autorze Przyjaciele (16) Książki (1) Poezja (1443) Proza (2)

najnowsze najwyżej punktowane najczęściej komentowane

Sztelak Marcin, 10 kwietnia 2012

Błogosławieństwo demencji

Nie siedź w domu –
zejdź do schronu

Na parkowej ławeczce gołębie skubią
wargi, menele wysyłają list w butelce
do świętego Mikołaja.

Nie dojdzie z powodu terminów przydatności.
Chłopcy w nisko opuszczonych
spodniach smakują holenderskie ciasteczka.

Ręce do góry albo
strzał ostrzegawczy,
w potylice. Pistolet z
plastiku
na ołowiane
żołnierzyki.

Strzeżonego pan bóg strzeże, w przerwach
kule nosi.
Zamknijmy śmietniki w betonie i stali,
po nas choćby potop, albo jakiekolwiek
inne nieszczęście.

Armagedon w hollyłódzkim wydaniu,
popcorn i cola dietetyczna.
Na wynos w papierowej torebce.

Garść pereł przed wieprze,
wielkopański gest na pożegnanie.

liczba komentarzy: 31 | punkty: 3 | szczegóły

Sztelak Marcin, 9 kwietnia 2012

Mówią o nim pi... pi...pi

W przypływie desperacji został strażnikiem
miejskim. Sąsiedzi nie mówią mu dzień dobry,
żona zmieniła łóżko.
Syn przemyka osiedlem z mocno spuszczoną
głową.

W swoim mundurze wprost spod igły, myśli:
A na pi mi to było.
Wystąpiło słowo nie do druku, oraz
nie licujące z municypalną godnością,
jaka by ona nie była.

liczba komentarzy: 32 | punkty: 9 | szczegóły

Sztelak Marcin, 6 kwietnia 2012

Niedbale umiejscowione stygmaty

Mieszkam na łebku szpilki,
wraz z dzwonnikiem z Notre Dame.
Wciąż odpoczywamy w spokoju
światów nienakreślonych niczyją ręką.

Horyzont zaciera się na północ od nas,
tak jak i w dowolnie wybranym kierunku.
Wspomnienia są jawnym oszustwem,
szczególnie pomiędzy niebem a niebem.

Nigdy bywa zbyt krótkie jak na tę porę roku
więc z powrotem wracamy w zawsze.
W bezgranicach zaplątani,
do cna nieprawdziwi
kochamy zaprzeczenia.

Coraz mniej i mniej realności,
liczy się tylko sepia i plamy oddechów nad głowami.

liczba komentarzy: 3 | punkty: 3 | szczegóły

Sztelak Marcin, 6 kwietnia 2012

Świątek i inne proste sprawy

Nie pisuję pięknych wierszy, trywialny do granic
rzeczywistości wyjadam codzienność z kromki
powszedniego. Pszenny, podobno na zakwasie.
Pełen niewiary używam najtańszej margaryny.

I tak nikt nie nakreślił znaku krzyża,
nie przykrywał lnianą ściereczką.
Na rozstajach nie rozsypała niczyja ręka
okruszyn, podobno dla gołębi.

Staruszka budzi się marząc o piecu chlebowym
jeszcze ciepłym jak
podołek matki,
łące pełnej źrebiąt strzygących trawę
pod srogim okiem ojca.

Jako i my naszym
winowajcom daruj
młodość i wiek
podeszły, a nie zapomnij
ziemi tłustej,
naznaczonej sochą przodka.

Wiosna, co to leniwie wygrzeje kota,
zrodzi przyszłość, jaka by ona nie była.
Na odchodnym stań, wymamrotaj modlitwę,
do kogokolwiek pragniesz.

Nie pisuję wierszy, w pomarszczonej twarzy
odkrywam piękno, trywialne
do granic wniebowzięcia.

liczba komentarzy: 6 | punkty: 3 | szczegóły

Sztelak Marcin, 5 kwietnia 2012

Requiem dla snu

Liście grabieją na wietrze,
jak tu wyciągnąć rękę na powitanie
kiedy obsikana.

Nie ma nic bardziej skończonego
niż dureń szukający szczęścia
w nocnych sklepach.

Napijmy się ze
wspólnej butelki,
nie zarazisz się
dziecinną wyobraźnią
Łączy nas tylko
bezsenność
i pragnienie.
Bracie na zawartość
kieszeni.

Pewnie nawet w człowieczeństwie,
tylko ile może być warte
kiedy świta
i braterstwa tak na dwa palce.

liczba komentarzy: 2 | punkty: 5 | szczegóły

Sztelak Marcin, 5 kwietnia 2012

Anatema

Święci w łachmanach krążą
nad głowami. Wieczność w aureolach
z wyprzedaży i demobilu.
Komunia pod postacią chleba z dżemem,
mocno przesłodzonym.

Zbyt krótkie noce na konszachty, cyrograf
unieważniony . Piekło zamarzło,
siódme niebo przemianowano
na Business Center
Eden.

A pod murami Jerycha wciąż koczują kupcy,
straszny harmider na placu świątynnym.
Krzyż można zanieść na górę Ararat,
może się zmieści w uchu igielnym.

Ewentualnie na łebku szpilki,
wraz z dzwonnikiem Noter Dame.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 2 | szczegóły

Sztelak Marcin, 3 kwietnia 2012

Papier zniesie wszystko

(oprócz namaczania, ognia i setek
innych rzeczy).

Duszno od artystów wszelkiej maści,
więc wyraz dusza
obija się pod sufitem,
jak nie przymierzając balon,
albo pusta flaszka.

Aby zostać największym
poetą stulecia
polecam anaboliki i
hormon wzrostu.
Czasami można napisać
wiersz,
chociaż to warunek
niekonieczny.

Erudyci łykają wrażenia estetyczne,
grdyki jak windy – nie próżnują.
W tej egzaltacji wystrugam sobie
Pinokia.

Ten, dla odmiany będzie miał fujarę
po kolana.
Ja podeprę nosem kieliszek, kufel
lub szklankę.

Gratisy, niezbędny dodatek do wysokiej
kultury i barowych stołków.

liczba komentarzy: 4 | punkty: 5 | szczegóły

Sztelak Marcin, 3 kwietnia 2012

Siedem życzeń

Masz własne teorie, przykładowo moje składanie
prania polega na upychaniu w szafie, sprzecznie
ze sztuką zagięć w odpowiednich miejscach.

Bo jakie to ma znaczenie zważywszy na majestat
śmierci, tylko koty mają go gdzieś, ale w nocy
zawsze są czarne i spadają na cztery łapy.

W zdecydowanym przeciwieństwie do nas,
skazanych na grawitacje, słowa, wytyczone
drogi. Poprzez tak zwany cud narodzin
aż do uroczych alejek cmentarnych.

Zresztą te ostatnie w końcu zarosną,
w czasie naszego stawania się ziemią
i wodą.

Popatrz tylko co robisz - znowu źle
obierasz jajko.

liczba komentarzy: 2 | punkty: 3 | szczegóły

Sztelak Marcin, 1 kwietnia 2012

Dzień nie wszystkich świętych

Jak rozbita butelka po winie leżakowanym
przez dwa dni, cztery godziny i pełen bukiet
minut w okruchach szukam
wczorajszego dnia.

A to tylko szkło łypie w blasku miasta,
kompletny deficyt bohaterów,
nawet drobnych pijaczków z filozoficznym
podejściem.

Ostatni ekscentryk - idę spać,
tuż po południu.
I żadnych marzeń, nie tylko sennych.

liczba komentarzy: 6 | punkty: 13 | szczegóły

Sztelak Marcin, 20 marca 2012

Suma ciepłych deszczy

Poszukiwanie skarbów po drugiej stronie
szkła, później noce nigdy nie zapisane
po stronie zysków czy strat.
Pamiątki z piekła równo na półeczkach
pośród mydlanych figurek świętych
od wszystkich spraw.

Bardzo ładne nekrologii łopoczące na wietrze
jak za pierwszomajowych świąt. Tymczasem zakonny
płaszcz przeciwdeszczowy, odporny na skażenie moralne
i atomowe, schnie w łazience.
Wciąż uparcie twierdzę – już nie chcę, ale jeszcze mogę.

A tak prosiłem bądź doczesna bo drzazgi uwierają
nawet w puchowej pościeli.
Szkoda; wcześniej wszystko było prostsze,
jedliśmy może mniej mięsa i cukru.
Pewnie rzadziej milczeliśmy, ale przynajmniej
nikt nie wymagał cudów.

Znalazł się książę na ziarnku czegokolwiek.

Przepraszam, to nie moja wina
- to ten zabójczy klimat.