Najnowsze prace:

Poezja

	Sztelak Marcin
	PROFIL O autorze Przyjaciele (16) Książki (1) Poezja (1438) Proza (2)

najnowsze najwyżej punktowane najczęściej komentowane

Sztelak Marcin, 16 października 2015

Deprywacja

Kiedyś bałem się słowików,
w dogasającym powietrzu drapieżnie
czyhały na parkowych szaleńców.

W końcu odeszły i tylko zima
stawała się coraz dłuższa.
Praktycznie z dnia na dzień.

Ale wciąż powracał śpiew,
uporczywie, kaskadami rwał
i gryzł. Wewnętrznie.

Więc zamykałem okna, coraz szczelniej,
aż zabrakło powietrza.
Dziś oddycham pustką malują ściany
czernidłem ze spalonych metryk.

Nigdy nie narodzonych dzieci i starców,
tych, którzy przynoszą wiadomość:
słowiki wróciły. Tylko parki przestały być
miejscem oznaczonym. Nawet na mapie.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 1 | szczegóły

Sztelak Marcin, 15 października 2015

Układ warstwowy

Dna martwych mórz schodzone
do litej skały.
Sól wżarta w źrenice.
Głębiej i głębiej.

Jednak drżące ręce rozgarniają
glinę, błoto
wypełnia formy, na nic wypalanie,
szepty zaklęć.

W końcu słońce spada z drwiną
pomiędzy wąskie wargi
horyzontalnych zakończeń.

Pozostałe kroki wiodą w noc,
poza cienie.
Głębiej i głębiej.

liczba komentarzy: 3 | punkty: 3 | szczegóły

Sztelak Marcin, 14 października 2015

Strefa zero - jeden

Duch w maszynie skowycze
udręczony niestabilnościami
odczuwania.

Zamykamy bilanse strat
wygaszając światło. Prąd błądzi
w poszukiwaniu wyjścia
z labiryntu.

Szczur w pikselach za granicą
błędu. Niedopuszczony
do użytku

po przekątnej zanika w czeluściach
formatowania.
Romantycy mruczą:
śmierć, śmierć, śmierć. Bezrozumna.

Duch w maszynie milczy.
Albo uśmiecha się sardonicznie
udręczony świadomością.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 2 | szczegóły

Sztelak Marcin, 13 października 2015

Stan naturalny

Pretensjonalne spojrzenie na liryki
albo od strony wywróconego.
Na drugą stronę.
Słówka.

Naiwności jak tabletki na ból.
Fantomowy,
w chwytnym ogonie.
Nostalgia i łzawy

powrót na piedestał.
Odpowiednia mina – natchniona,
usta zamknięte

na przestrzał owacji. Stojącej.
Później już tylko kolacja,
parę kieliszków.

I słówka. Tym razem dobranocne.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 2 | szczegóły

Sztelak Marcin, 12 października 2015

Skaryfikacje

Kwitnienia rozdzierają ziemię,
aż do jałowej podbudowy.
Tam figuralnie złożone kości
domniemanych przodków.

Milczymy, tępo wgapieni w puste
przestrzenie pomiędzy nimi,
żadna modlitwa nie wykrzywia twarzy.
Bałwochwalczo.

Później płoną ogniska ofiarne,
szukając iskry w popiele tatuujemy
dłonie. Blizny prowadzą do kolejnych
odpowiedzi.

Na pytania, których nie chcieliśmy zadać
– przynajmniej po tej stronie niewiedzy.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 1 | szczegóły

Sztelak Marcin, 10 października 2015

Znaki zakazu

Zmęczenia przymrużają oczy
na pustki.
Międzyludzkie.

Ponadto czułe punkty
– jak pięta.
Nieciągłości zamykają usta

w połowie. Drogi do najważniejszych
odkryć. Nad nami nadmiar,
legną się opowieści,
niezakańczalne.

Później bezosobowość, pozbawiona
lokalizacji.

liczba komentarzy: 2 | punkty: 3 | szczegóły

Sztelak Marcin, 9 października 2015

Teoria cudów

W mieście boga wojny poeci
leżą w krzakach,
czasami wyjąc na nów i pełnię.

Zdeptani przez słowo, po tej stronie
normalności wywracają do góry nogami
kieszenie pełne domniemanych
błękitów.

Na co przydrożny filozof
ma zawsze gotową odpowiedź:
umarli się nie pocą.

Później odchodzi zabierając puszkę
z garścią drobnych
dowodów na istnienie.

Na przykład drogi.

liczba komentarzy: 2 | punkty: 2 | szczegóły

Sztelak Marcin, 8 października 2015

Truizmy

Jestem Adam, ubabrany rajem
po koniuszek języka.
Obcego, nad którym panuję w stopniu
niedostatecznym.

Ponadto pisma, drobnym drukiem.

***
Gasimy światło przed zaśnięciem,
zbyt trwożliwi na wieczność.
Wystarczy równomierny oddech
i przebudzenia. Pomijając udrękę snów
zanoszonych do spowiedzi:
więcej nie pamiętam.

***
Jestem Ewa, ścielę łóżka wsłuchana
w podszepty. Wiem jedno
– będę matką po spełnieniu
ofiary. Tuż za bramą, a nawet
przed nią.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 3 | szczegóły

Sztelak Marcin, 7 października 2015

Monosylaby

Codzienna poezja, całkowicie bezbolesna,
a jednak zaciska wargi,
do krwi.

Gorzkiej, wbrew twierdzeniom
niezapoznanych z teorią
słowa.

Ostatniego, które będzie pierwszym
pocałunkiem. Na drżących
ustach.

Po wielokroć.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 2 | szczegóły

Sztelak Marcin, 6 października 2015

Małgorzata i koty

Może zostałabyś wiedźmą.

Nasze wojny podjazdowe o lokalnym zasięgu
i pokalane poczęcia kończą się bólem głowy.
Rano zawsze czuję się niczym sobowtór
Lucyfera – światło w półcieniach.

Coraz głębszych w okolicach oczu,
ale to tylko złudzenie życia, niewolnik
słowa odmieniam codzienność przez liczne
przypadki, ty zapisujesz potknięcia nad łóżkiem.

Właściwie jestem wdzięczny za braki i chłód
dłoni kiedy idziemy na spacer. Jak zawsze ostatni,
bo mijają nas jesienne koty, we wszystkich
odcieniach ciemności.

Kwiaty, królestwo za kwiaty.