Najnowsze prace:

Poezja

	Sztelak Marcin
	PROFIL O autorze Przyjaciele (16) Książki (1) Poezja (1438) Proza (2)

najnowsze najwyżej punktowane najczęściej komentowane

Sztelak Marcin, 28 października 2015

Prze - kleństwa

Białe szumy skracają noce
do drażniących skórę snów.
Rozdrapane zaczerwienienia
na trwale brudzą pościel.

Bo przecież łzy są zbyt łatwe
i niewiele znaczą. Szczególnie
wypłakane w mankiet, pamiątkowo
wciśnięty pomiędzy słowa.

Niewypowiadalne, milczące w żywy kamień.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 3 | szczegóły

Sztelak Marcin, 27 października 2015

Continua

Na wietrze drżą potępione palce
cudzołożnic. Tak chciałoby się je zamknąć
w pocałunku.

Jednak są tylko puste źrenice i dogasające
miasto, poprzetykane chórem pijackich
przekleństw.

Wśród jednakowych ulic nie rozróżniam
grzechów, nawet głównych. Tylko cnoty
wyścielają umęczone drogi.

Więc czekam zwiastowań wciąż podziwiając
gibkie ciała. Niestety już bez lubieżnych myśli,
te zamarzły.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 3 | szczegóły

Sztelak Marcin, 26 października 2015

Zagadki

Eugeniczne dzieci nie zadają pytań,
usta zaciśnięte do krwi,
czerwona kreska w sterylnym
konstrukcie.

Za to wykluczeni szczerzą zęby
– czyż nie jest zabawne, że nienarodzone
nie idą do raju, tym bardziej piekła.

Dorośli dokładnie myją ręce,
z głupimi minami udają (wy)znawców
wszystkich rozwiązań.

Później trzask zamykanych drzwi
i już tylko cisza wybrzusza
przestrzeń.

Aż do następnych naruszeń.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 3 | szczegóły

Sztelak Marcin, 25 października 2015

Nie/wybuchy

Są cisze pomiędzy nami,

kulą się wewnątrz.

Stwardniałe.

Spragnieni zapadamy w siebie,

nieporadnie szukając

przypływów.

Są słowa pomiędzy nami,

rozdęte na zewnątrz.
Przemilczane.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 3 | szczegóły

Sztelak Marcin, 25 października 2015

Desenie

Nieważkości odeszły,
zapomniane zbierają kurz w szufladach.
Zapieczętowanych domniemaniami.

Już nie nalegam, zamknięta w wytartych
ramkach szukasz zdjęć.
Do wypełnienia.

Mimo wszystko czekam na rozgrzeszenie,
jednak nasze wspólne samotności
są złożone jedynie z niewypowiedzeń.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 4 | szczegóły

Sztelak Marcin, 23 października 2015

Rozmowa z ojcem

nagrodzony

Właściwie nie istniejesz zredukowany

do zbitki liter.

Być może przypadkowych.

Mimo to mam nadzieję – w twoim piekle

przytulnie, bo u mnie wszystko poukładane.

Na nieodpowiednich miejscach.

Chyba widzę zbyt dużo odcieni czarnego,

to mogłaby być twoja wina,

gdybyś kiedykolwiek otworzył usta.

Niektórzy mówią, że mam szczęście

w kwestii rozczarowań. Jednak szukam

nigdy niewywołabnego zdjęcia.

Na którym szepczę tato do rozmazanej sylwetki.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 2 | szczegóły

Sztelak Marcin, 22 października 2015

Odwroty

Te namiętności, których nie ma
pomiędzy nami szczelnie okrywają
zmarznięte ciała.

Wzdychamy wznosząc kurz.
Zebrany na pamiątkę
nieużytych dni.

Wspólne niemoce szepczą
pod drzwiami, jednak nie pukają
– jeszcze śnisz,
chociaż nie nucę kołysanek.

Mimo wszystko wyszeptałem:
dobranoc,
z litościwie przemilczanym:
kochanie.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 4 | szczegóły

Sztelak Marcin, 21 października 2015

Rozliczenia

Zasypuję twoje ślady popiołem
z głów braci w zdradzie,
już mnie nie znajdziesz
pośród plątaniny dróg.

Tych wydeptywanych bez celu,
od ściany do ściany.
Dam sobie radę
z nieznośną goryczą martwych snów,

rzucając je na wiatr.
I tylko z fotografii na dnie szuflady
oskarżycielko wypłowieje
feeria barw.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 2 | szczegóły

Sztelak Marcin, 20 października 2015

Aporia

Nocny wariat już krąży,
zażarcie dyskutując przez telefon
– wyłączony.

Chociaż może to objaw
oszczędności, w końcu padają słowa
bez znaczenia. Dla filozofii.

Tymczasem językoznawcy toczą walkę
z wulgaryzmami,
bo na horyzoncie rosną wciąż nowe
wiatraki.

I kogo to kurwa obchodzi? – pyta wariat
mijając po raz kolejny uchylone
drzwi szafy.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 3 | szczegóły

Sztelak Marcin, 19 października 2015

Rzezimieszki

Za rogiem czają się drobni
demiurdzy.
Niecierpliwie czekają na głowy.
Nawet do pozłoty.

Nie otwieram oczu, aby nie zbluźnić,
przykładowo milczeniem.
Albo innym grzesznym obojętności.

Później uciekam po prostych, szanując
garść ostatnich groszy. A nawet pustą,
bo kto wie, co może przydać się na drogę.

Za długą.
Jak ewangelie według bezimiennych
nieświętych.