Najnowsze prace:

Poezja

	Sztelak Marcin
	PROFIL O autorze Przyjaciele (16) Książki (1) Poezja (1438) Proza (2)

najnowsze najwyżej punktowane najczęściej komentowane

Sztelak Marcin, 22 maja 2015

Rytmiki

Tymczasowo odkładam życie na półkę,
niech dojrzewa.
Ciało i umysł na hakach,
lśniących w półmroku rzeźni.

Na ścianach majaczą hasła, być może
z poprzedniej nirwany:
Idźcie i rozmnażajcie się; Świnia też człowiek;
Ostatni gasi światło.

Więc brodzę w błocie
w poszukiwaniu wyłącznika. Później zasypiam,
niestety snem przerywanym.
Przez obecne oraz przyszłe potępienia.

I prokreacje.

liczba komentarzy: 2 | punkty: 4 | szczegóły

Sztelak Marcin, 21 maja 2015

Wymiary

Gdzieś na pewno jesteśmy
szczęśliwi.
Tutaj wbijamy wzrok w wypłowiałe
ściany, uparcie licząc puste miejsca.

Po przeterminowanych kalendarzach.
Wciąż mamy tylko słowa – te niepotrzebne
i bez znaczenia.

Bo najważniejsze już nie przejdą przez gardła,
zaciśnięte w węzły ze wspomnień,
łez, niewybaczeń.

Więc godzimy się na ból prawd i kłamstw.
Z determinacją polerując lustra
aż do zaniku odbić.

Kiedyś naszych.

liczba komentarzy: 2 | punkty: 4 | szczegóły

Sztelak Marcin, 20 maja 2015

Zatonięcia

Nie piszę erotyków,
bo już nie jesteś stałym lądem,
bezpieczną przystanią.

Zaginąłem w strefie burz
i tylko znikające kręgi na wodzie
znaczą ostatni wspólny punkt.

Na nieboskłonie zgasły wszystkie
blaski. Nawet jeśli błędne
ognie majaczą w ciemnościach

mruczę: Nic się nie stało,
to tylko czas przegonił wspólności.
Nieodwracalnie.

liczba komentarzy: 3 | punkty: 5 | szczegóły

Sztelak Marcin, 19 maja 2015

Kroniki skazanych. Abolicje /Tryptyk/

Być może drugie/trzecie/kolejne:
na początku rozdwojenie jaźni, z mocno
zadzierzgniętą pętlą śpiewamy pieśni
pochwalne.

Ostatni posiłek na porcelanie, jednak sztućce
z ołowiu – trucizna.
Więc piszemy skargę, tylko adresat nieznany,
ale pieczęć ważna:
Dzień ostatni roku pańskiego.

I zamaszysty podpis: Homo sapiens
lub podobny nonsens.

liczba komentarzy: 2 | punkty: 6 | szczegóły

Sztelak Marcin, 18 maja 2015

Kroniki skazanych. Na przeżycie /Tryptyk/

Rok/wiek/tysiąclecie pierwsze:
od kiedy bogowie spacerują tuż
po deszczu ubłoceni jak świnie
wątpimy. W ostateczność.

Jakąkolwiek, nawet po zgaszeniu
światła. Zamknięcie na ostatni
guzik oczekujemy odkryć.
W każdej skali.

Przecież człowiek miarką wszelkich
wątpliwości rodzaju
ludzkiego.

Hosanna i tak dalej.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 3 | szczegóły

Sztelak Marcin, 7 maja 2015

Kroniki skazanych. Na zagładę /Tryptyk/

Tydzień/miesiąc/rok pierwszy:
zaczyna się od życzeń,
niepokalanych a jednak poczętych,
pod wieczór;

cicho - sza – za drzwiami czai się sprzedawca
lepszego. Co prawda można mu dać
po pysku, ale ciemno,
że nie wpuściłbyś psa.

Więc milczenie z zapadłym brzuchem,
w łachmanach, przeczesujemy portfele
w poszukiwaniu grosza
na ofiarę.

Bo panu Bogu i Diabłu ogarek
oraz cała reszta.
Już niepotrzebny nad ranem. Podobnie
jak wcześniej.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 3 | szczegóły

Sztelak Marcin, 6 maja 2015

Dom Emerytowanego Poety

Uwiędłe strofy zarastają kurzem,
cienie snują się bezgłośnie,
a podłoga skrzypi – przejęta przenośnią.

Donośny śpiew baranków bożych
idących na rzeź. Z nieodzowną pokorą,
bo bunt rodzi piekło, potępienie
pełną Gębą.

Nieme metafory do kromki czerstwego
dnia, rytm śniadania, obiadu, kolacji.
Oraz motto w toalecie:
królestwo za skrawek testamentu.

To i wszystkie pozostałe puenty,
zgromadzone za oknem.

liczba komentarzy: 7 | punkty: 4 | szczegóły

Sztelak Marcin, 4 maja 2015

Sacrum

Złożony na ołtarzu ofiarnym
śmieję się w głos.
Piękny w czerwieni – zachodząc
w błękit.

Wciąż nas stać na zdziwienia,
lecz z odcieniem obojętności.
W krainie czarów

pęknięcia wkradły się niepostrzeżenie,
przez okno z widokiem
na ogród.

Rozkoszy – i to nie boli, nawet
nie żal twoich ust.

Ostrze opada – (po)winność
oraz czarne tunele gardeł;
ekstazy
i inne odmiany świętości.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 2 | szczegóły

Sztelak Marcin, 23 kwietnia 2015

Intermedium

W każdym jest błazen, bajkopisarz, strażnik
przepływu datowników.
Ale niektórzy mają oczy koloru porzuconych
światów /na pastwę, na żer/.

Pomiętych, skurczonych do rozmiaru pięści
na chwilę przed wybuchem,
w twarz / pożądliwą, nienasyconą/.

Inni, z cieniem krat na wargach, szukają
odosobnienia. Tam, gdzie mogą opowiadać
życiorysy,

od nowa. Ugniatając substancję stworzenia
w fantasmagorie. Brakujące fragmenty
wypalić gliną.

/ Ostatni, w rozczłapanych butach, drepczą
w miejscu/.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 3 | szczegóły

Sztelak Marcin, 21 kwietnia 2015

Konstrukty

Nie ma już śladów, nawet ust
na lustrach. Zresztą te pęknięte
– siedem lat nieświadomości.

Zwanej też paktem z siłami
posądzanymi o znajomość piekła.
Bliską jak ciału koszula,

nieprasowana, w strzępach.
Coś w stylu stracha na wróble,
tyle że dookoła kruki i wrony.

Gotowe do rozdziobywania, z zapałem
godnym czynów bohaterskich.
Jednak na przeszkodzie stoi pięta,

obarczona końcówką ka.
W którą, oczywiście, goni się – bo inaczej
nie można. Albo brakuje chęci.

* * *
Ka to dusza, lecz o sprawach
tak przebrzmiałych lepiej nie mówić.
Tym bardziej pisać.

Transcendencja.