Poezja

Wieszcz – bliżej nieznane słowo
na szarfie. Wieńce pachnące
młodym winem.
 
O potędze – to by było coś,
a tu gotujemy zupę na świeczce.
Bieda w sferach wyższych
pięter i kulturalny impas.
 
Lot ponad dachami
z innej bajki. W mocnym uchwycie
spodnie z braku paska.
Na nim dynda naga
prawda i imperatyw moralny.
 
A wiersze nocują w szufladach
pod stertą brudnych skarpet.
Czekają na lepsze
poranki.
 
Później
filiżanka, wróżenie z fusów, cukru,
chleba. Numerologia komunikacji
miejskiej.
 
Pod powieką zapisany sen czterdziesty
i czwarty.
Epopeja albo bełkot.
 
Ech, byle nie przespać przystanku.