Najnowsze prace:

Poezja

	Sztelak Marcin
	PROFIL O autorze Przyjaciele (16) Książki (1) Poezja (1438) Proza (2)

najnowsze najwyżej punktowane najczęściej komentowane

Sztelak Marcin, 16 września 2017

Rozmówki o niczym. Miau

Obcowanie z łonem natury
skończyło się katarem i nadmierną
ciepłotą. A w przełyku garść
tabletek.

Później przyjechał cyrk, treserzy zręcznie
przeskakiwali przez obręcze.
Z samospaleniem jako gwożdziem.
Programu.

Który porwał wiatr. Na strzępy
albo motyle skrzydła. Znowu łąka
– wzrost zagrożenia, a pościel
przepocona.

Szczególnie nocą obfitującą w pomruki
kotów oczekujących na parapecie.
Nie wiadomo na co.

Po cyrku został wypalony ślad
w kapeluszu. Króliki zjadły łąke.
Wielka szkoda,
że wciąż mnie nie stać.

Na miseczkę mleka
lub dźwiękoszczelne szyby w oknach.
Nie tylko na podwórze.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 2 | szczegóły

Sztelak Marcin, 15 września 2017

Świat nadal rośnie

Czas wycieka przez szczeliny miast
spuchniętych od nadmiarów.
W zimnym blasku świątyń
modlitwy zamierają w posadzkach.

Startych na proch, w którym nawet miłość
nie smakuje zapomnieniem.
Szepty tuż przed świtem skazują
spragnione dłonie na pustkę.
Mimo ciepła ciał i nadziei na dzień.

Ten zakwita za oknem, doskonale
obojętny.

liczba komentarzy: 2 | punkty: 2 | szczegóły

Sztelak Marcin, 14 września 2017

(Nie)czystości

Życie jak śnieg,
zeszłoroczny, na najbrudniejszym skwerze miasta.
Wokół niego przestrzeń
wypełniona po brzegi, od punktu do punktu.

Całym tym zgiełkiem,
a później mamy się zmieścić
w wąskim uchu, choćby igielnym.

Pomiędzy jedną a drugą prawdą
liczymy litery, pozostając niedokończeni.
Nie ma zmartwienia i tak nie umieszczą.

Nawet w nawiasie.
Więć powoli odparowywujemy do atmosfery,
na wszelki wypadek
wyegzorcyzmowanej.

Na szczęście mamy niezbywalne prawo wyboru.
Pomiędzy snami. Chyba że nie
skorzystamy .

liczba komentarzy: 1 | punkty: 3 | szczegóły

Sztelak Marcin, 13 września 2017

Absolucja

Mężczyzna najniższej kategorii, na pośmiewisko
zaopatrzony w stygmaty, tańczy.
Swoje tango wśród nagle
pogasłych latarń.

W skrócie znamy jego przyszłe losy,
ale cicho - sza, jeszcze nie czas.

Kobieta prawie upadła, na pośmiewisko
całkowicie niewinna, tańczy.
Swoje tango wśród szkła
z rozbitych toastów.

W skrócie znamy jej przyszłe losy,
ale cicho - sza, jeszcze nie czas.

Tańczą osobno, chociaż na tej samej ulicy,
on broczy krwią, ona krzyczy.
Przestrzeń ugięta od martwych gwiazd
drwi, coraz bliższa.

To już czas, lecz cisza nie spływa
błogosławieństwem na wyciągnięte ręce.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 5 | szczegóły

Sztelak Marcin, 12 września 2017

Śmierć Casanovy

Nie istnieją takie miejsca,
które mógłbym nazwać domem.

Tyle twarzy wypalonych pod skórą,
każde mrugnięcie to kolejny
obraz.

Kalejdoskop, słodki i bolesny jak pocałunek,
do krwi. Ostatniej, upadłej
na poszarzałą pościel.

Nieporadny język już nie potrafi
wysupłać słów. Skupiony na oddechu
po omacku szukam ciepłej dłoni.

Dookoła pustka, najwyższy czas
na epitafium, tylko że nie ma
nic do powiedzenia. Może tylko:

życie jest początkiem
i końcem. Najprawdopodobniej, ale o tym
musicie przekonać się sami.

liczba komentarzy: 2 | punkty: 1 | szczegóły

Sztelak Marcin, 10 września 2017

Pieńki

Kacie czyń swoją powinność,
przecież życie to nie film
i nie ma co liczyć
na tak zwane happy endy.

Panie małodobry wznieśmy toast
z czaszek filozofów, za niespełnienie.
Do dna, dopóki jeszcze zaszumi w głowie.

To i tak lepsze niż wojna, głód, zaraza
oraz miłość – czterech jeżdżców,
w tym jeden w letniej sukience.

W ostatnim słowie: chwilo trwaj,
najlepiej wiecznie.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 2 | szczegóły

Sztelak Marcin, 8 września 2017

Droża

Za zakrętem skrót perspektywiczny
kłapie szczęką:
Na łów, towarzyszu mój.

Pędzimy na łeb, na szyję w piękno,
chociaż nie wszystko co się świeci.
A jednak lepkie spojrzenia rzucamy
w przyszłość.

Niezbyt odległą, jakiś dzień drogi
i opuchlizna na piętach,
być może achillesowych.

Na łut szczęścia łuk wyszedł z mody,
nie obawiamy się strzał wysyłanych
ukradkiem, w zalakowanej kopercie.

Tylk poczta w Efezie spalona,
doszczętnie. Ostatni listonosz
pod fundamentem
zakopuje ostatnią rentę.

Lub znaczki wylizane do kości,
co oznacza, że mimo wszystko
polowanie zakończy się fiaskiem.

Nikt już nie zaśnie, nawet po dawce
tabletek szczęścia. Pozostało liczenie
baranów z nagonką.

Niestety nie przejdą przez czarną dziurę
po klamce.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 1 | szczegóły

Sztelak Marcin, 7 września 2017

I

zawsze zostawiam na końcu,
przeskakując po trzy kropki w zdaniach
nadmiernie złożonych.

Mógłbym krzyknąć: pandemonium,
ale nie stać mnie na zmianę
punktu odniesienia.

Współzależny od wszystkich zatraceń
nieudolnie odginam czasoprzestrzeń,
tylko po to żeby zobaczyć – w środku
też jestem skazany na nieuleczalność.

Więc dopinam ostatnie być może modlitwy
w żywy kamień. Już wiem, nie zabraknie
śliny na język. Zwyczajnie zabraknie czasu.

I...

liczba komentarzy: 1 | punkty: 2 | szczegóły

Sztelak Marcin, 6 września 2017

Niechciej

Obrodziło dobrymi radami
i seplenieniem wróżek nad filiżanką
lury.

W spelunie, gdzie gratis podają
nadmiernie wydekoltowane cycki
niemłodej barmanki.

Zupełnie bez związku zauważam,
że mam spocone ręce, błądzę
w granicach przeegzaltowanych fraz.

Może byłby wiersz, ale w gardle zasycha,
więc bezruch oraz natrętna mucha
w przygasającej rzeczywistości.

Chyba że to przymknięte powieki.

liczba komentarzy: 2 | punkty: 2 | szczegóły

Sztelak Marcin, 5 września 2017

To zbyt piękne jak na pisanie wiersza

Są takie cisze, których nie warto
przerywać. Chyba że szelestem
wiatru albo spadającą gwiazdą.

Być może mamy tylko słowa
na swoją obronę.
I kieszenie pełne symboli
blaknących nieustannie.

W końcu przychodzi pora na wzruszenia
ramionami, zbawiennym gestem.
Takie następstwo rzeczy, zwane także
wszechogarniającą ułudą.

Skoro zniewoleni rozumem wysychamy
jak kartki po deszczu.
Z rozmytą treścią.

Są takie cisze, których nie jesteśmy warci.