Najnowsze prace:

Poezja

	Sztelak Marcin
	PROFIL O autorze Przyjaciele (16) Książki (1) Poezja (1446) Proza (2)

najnowsze najwyżej punktowane najczęściej komentowane

Sztelak Marcin, 16 listopada 2018

Golgota zarosła kurzem

Już nam nie potrzeba zbawicieli
chociaż wciąż pleciemy korony
a krzyże wybujały przydrożnie.

Zresztą gładzimy grzechy, w raju
i tak zabraknie miejsca,
nawet w poczekalni tuż obok
sprzedawcy biletów.

Więc nie warto wierzyć w cuda
tak zbędne jak przejścia, zmartwychstania
i przemiany.

Pozostaje tylko nadzieja, podobno cnota,
na dostępność w piekle.
Szczególnie internetu.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 2 | szczegóły

Sztelak Marcin, 14 listopada 2018

Poślubienie

Obliczam dawki poezji
tylko po przekątnej życia.
Bez oznaczeń podziałki i wartości
na osiach.

X, Y, Z i innych, które wymyślam
nie śniąc o tobie.
Z samozaparciem odgryzając rogi
poduszek – zawsze twierdziłaś:
Diabeł tkwi gdzieś pośrodku.

W podzięce za dobrą radę
wciąż cedzę zdjęcia przez durszlak,
unikając metafor.

Tylko nad ranem wypijam duszkiem
szklankę słów przyniesionych na język
po całonocnych milczeniach.

Wybacz, mam coraz mniejsze szanse
na prozy. Szczególnie bez ciebie.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 3 | szczegóły

Sztelak Marcin, 12 listopada 2018

Na podobieństwo

Na długiej drodze nieobliczalne objawienia
krzyżują sny.
Szczególnie te o spadaniu i obłąkańczych
wędrówkach przez mgły.

Więc budzimy się coraz pewniejsi
codziennego umierania.
I niepewności tkwiącej w każdym
skrawku ciała.

Szkoda, że najprostsze modlitwy
przechodzą przez gardło
dławiąc oddech. Aż do utraty
najważniejszego słowa.

Tego z początku i końca
każdej niedoskonałości.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 2 | szczegóły

Sztelak Marcin, 10 listopada 2018

Kamień na kamieniu

Nie ma już matek i ojców,
wolne dzieci stawiają barykady
z klocków.

Rewolucja wisi w powietrzu, miecz
nad głowami proroków.
Tłum wydziela ostrą woń
potu czekając na narodziny boga.

Ten powiedzie wyznawców do raju,
a przynajmniej jego granic,
tuż za dymami.

Miast ofiarnych
i tak skazanych, od zaczątku
fundamentu.

Nie ma już snów,
węgielnych.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 1 | szczegóły

Sztelak Marcin, 8 listopada 2018

Ostatni obrót sfer

Ponad nami unieważnione galaktyki,
leżymy w błocie – dokładnie
na swoim miejscu.

Przypisani każdym ogniwem łańcucha
do dźwięków rozpadającego się powietrza.
Bełkot, a może filozofia, ostatnia próba
spoliczkowania absolutu.

Lecz wszystkie rzeczy wypełniające eter
milkną. Wypełnia nas cisza,
do rozpuku.

Powoli wstaje dzień pierwszy
albo ostatni. Bez znaczenia
jeśli wciąż żyjemy.

Bezbrzeżnie zdziwieni – jako było na początku.

liczba komentarzy: 2 | punkty: 4 | szczegóły

Sztelak Marcin, 6 listopada 2018

Drzwi w suficie

Spękane witraże stygmatyzują stopy,
lepkie ślady wiodą
na pokuszenie.

Akurat w tym mieście
zwane Golgotą od Nieukrzyżowań.
Tam wciąż stoi kohorta
w zardzewiałych pancerzach.

Puste oczy wpatrzone w horyzont
wskazują drogę obłąkanym wędrowcom.
Zresztą może to prorocy, których nikt nie słucha.

Nawet gdy zawzięcie milczą,
w przydrożnych knajpach wznosząc
ostatnie eucharystie.

A ponad sufitem spadają gwiazdy,
niespełniające życzeń.

liczba komentarzy: 2 | punkty: 3 | szczegóły

Sztelak Marcin, 4 listopada 2018

Zapiski na skórze

Kilka znaków nieuchronnie nadciągającej
apokalipsy wypełnia policzki wstydem.
Nie golę zarostu, niech nie widzą
słów nieznanego alfabetu.

Tylko w lustrze staje się swojski,
najprostszy jak gaworzenie.
I imię wymawiane po trzykroć
przed każdym przebudzeniem.

W naiwnej nadziei – nie obudzę demona,
będzie spał ukołysany spełnieniem
świtu. Zawsze wyczuwalnego za oknem.

Cóż z tego, że spazmatyczne drżenie
powietrza każe wciąż na nowo
wypełniać palimpsest.

Powtórzeniem, aż wszystko zleje się w bełkot
i świt nie nadejdzie.
Choćby nawet przez ułamek sekundy.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 2 | szczegóły

Sztelak Marcin, 2 listopada 2018

Ucho van Gogha

Wyśrubowany do poziomu żalu
za grzech pierwszy – poezje
– urywam się w pół słowa.

Czekając na smak słońca
w ciągu ośmiu minut
zrzucam skórę.

Niepotrzebną w świetle
wschodu nad pustynią.
Tylko jałowe wiatry miasta
wypełniają drżeniem nagość.

Coraz cieplejsza strużka spływa
przez przeźroczyste ręce,
by ostatecznie wypełnić ziemię.

Błogosławieństwem narodzin
i nieodzownej śmierci.

liczba komentarzy: 2 | punkty: 2 | szczegóły

Sztelak Marcin, 1 listopada 2018

Milion lat po naszej erze

Ostatnie pociągnięcie pędzla,
ale to już nie arcydzieło.
Jaskinia znowu taka ciemna
i my nadal nie rozumiemy.

Patrząc w słońce mrużymy oczy,
oczekiwanie na hurtowy opad
aniołów – te jednak śpią
przytłoczone nadmiarem.

Na przykład niewysłanych listów
albo wszystkich pragnień, które spłynęły
wraz z deszczem.
Przesączając ziemię złaknioną spełnień.

Zresztą tylu umarych nikt nie ogarnie,
nawet stojąc na najwyższym szczycie,
czy siedząc w najniższym
kręgu piekieł.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 4 | szczegóły

Sztelak Marcin, 30 października 2018

Codzienne trzeźwienia

Wywołują kołatanie tak zwanego serca
na dłoni pobrużdżonej pajęczyną
przeciekających dni.

Chociaż wolę twierdzić, że to woda
spływa gdzieś za jeszcze nieoznaczone
pola kalendarzy.

Być może brakuje miejsca
na poprawki, szczególnie gdy wrastam
bezustannnie w wąskie przejście
pomiędzy snem a jawą.

Właśnie takimi banałami usprawiedliwiam
każde zaśnięcie
i nieuchronny powrót do początku.

Pętla, która najlepiej smakuje
tuż przed ustaniem dopływu powietrza.
Później już nic odkrywczego,
jedynie kolejny oddech.