Najnowsze prace:

Poezja

	Sztelak Marcin
	PROFIL O autorze Przyjaciele (16) Książki (1) Poezja (1438) Proza (2)

najnowsze najwyżej punktowane najczęściej komentowane

Sztelak Marcin, 20 marca 2013

Zaciszenie

Śpij, jeszcze czas
nam się przesącza przez szpary w drzwiach.
Póki co są dni i karty
kalendarza.

Jutro to za wiele oddechów stąd,
aby były policzalne na tak nieskomplikowanym
abaku jak palce.

Śpij, będę ci opowiadał
życia. Ciche ja cmentarz, niewyobrażalne.
A kiedy nam już braknie westchnień
spłoną fotografie.
Przeminiemy z dymem, lecz to nieważne.

Śpij, nie chcesz widzieć,
że płaczę.
Albo nawet przeciwnie.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 1 | szczegóły

Sztelak Marcin, 16 marca 2013

Pierwsze, (nie)winne kłamstwo

Nikomu nie oddam tego miejsca po tobie
– kłamał, przynajmniej pięknie.
Zresztą liczył się tylko szorstki dotyk
i gęsia skórka. Ciepło.

Później była cisza, jeszcze nie znali słów
na takie okazje.

Wstał pierwszy, nie podał jej ręki,
łapał gwiazdy garściami
– zbuduję z nich dom, dla nas.
Wtedy jeszcze nie rozumiała.

A to ją mógł zamknąć w dłoni,
już zajętą strachem.
Tym, który pozostał wierny do ostatka.
Nawet dym figlarnie wydmuchiwany
nosem nie mógł go okadzić.

Lubiła mówić: tego dnia świat się skończy i zaczął.
Gdyby kiedykolwiek to usłyszał żartobliwie
pogroziłby jej palcem.

Ale go nie było;
nigdy i zawsze.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 3 | szczegóły

Sztelak Marcin, 14 marca 2013

Prawdopodobnie erotyk

Bezgrzeszni jak muśnięcie wargami powietrza.
Które nie dawno roztrąciła, znikając w perspektywie
nieba. Albo innego piekła.

Tak mogłoby być, gdyby wierzył w słowa i gesty.
Nie odmierzał kroków i drobnych łyków kawy.
Wpatrzony w osad na rozchylonych wargach.

Nagle zwrócił uwagę – w brudnym świetle deszczu
brakuje refleksów we włosach. Niecierpliwie
przywołał kelnerkę na niepewnych obcasach.

Chciałby, cóż kiedy jedyne o czym mógł myśleć
to jej piersi. Prawie idealne.

Niespełnienie zamiast puenty, dotyk który zamarł
w pół wiersza.

liczba komentarzy: 0 | punkty: 4 | szczegóły

Sztelak Marcin, 11 marca 2013

Późne pory dnia i roku

Nie ma miejsca w niebie, zbawieni spadają
jak ulęgałki. Twarzą na dół.

Dzwony pękają, spisek ludwisarzy i masonów,
ci ostatni wychynęli z kamienic
do rozbiórki.
Piwnic śmierdzących stęchlizną i ziemniakami,
których już nikt nie przyrządzi
saute.

Prasa podała najświeższe wiadomości, takie jak:
mama Madzi zafarbowała włosy; z ostatniej chwili:
Kryzys w branży producentów fosforyzujących
spinek.

W sklepie kolejka, a tu jak na złość zabrakło bilonu.
Nadchodzi noc, zdecydowanie bliższa ciału.
Koszule mokną na dworze.

Ona mu mówi: wieszczu, on zapisuje słowa.
Szelest kartek budzi stracha na wróble,
idzie wiosna.

Światło rozchodzi się falowo, lub korpuskularnie
– tego jeszcze nie ustalono ponad wszelką wątpliwość.
Titanic napełnia zbiorniki węgla, góra lodowa
już wypłynęła.

Nie ma miejsca w piekle, potępieni idą do raju.
Gębą do góry.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 2 | szczegóły

Sztelak Marcin, 6 marca 2013

Kanibale w miasteczku

U zbiegu ulicy Głównej i Poprzecznej kulawa
rzeczywistość szczerzy zęby.
Piekło umarło – krzyczy prorok, już go wsadzają
do samochodu. Uwaga na głowę.

Tymczasem N. w swoim mieszkanku parzy herbatę,
piątą z tej samej torebki.
Do rana będzie słuchał szpary w oknie,
nie zaśnie drapiąc powieki.

A przecież mógłby dyskutować z przygodnie poznanym
filozofem. Jednak obawia się kradzież, gwałtu i innych.
Więc zawinięty w koc oddycha jak najciszej.

W nadziei, że nie usłyszą; jeszcze mu zależy.
To go poniekąd mocno dziwi, skoro jednak
– niech tam mruczy bezszelestnie sunąc
do łazienki.

Tymczasem w parku świat zamarł na wyciągnięcie ręki;
szczegół bez znaczenia, jednakże piękny.

Prorok odsypia wtulony w śmierdzące prześcieradło,
N. bezmyślnie wyłamuje palce.

liczba komentarzy: 2 | punkty: 3 | szczegóły

Sztelak Marcin, 4 marca 2013

Wprawka. Rozkład zajęć

Opis:
Krok za krokiem chodnik.
Krzaki, ukradkowe oddanie moczu.
Głowa w lewo, prawo.

Później pies obwąchuje nogawki,
mały z krzywym uzębieniem.

Meritum:
Czerstwa kromka chleba chrzęści w zębach.
Piasek.
Nocny spacer w poszukiwaniu dnia,
świt nad miastem.
Płacze.

Skutki:
Zaciśnięte pięści. Kurwa mać na ustach.
Pustka.

W przybliżeniu wszystko.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 2 | szczegóły

Sztelak Marcin, 1 marca 2013

Lord Wader słucha lirycznych pieśni

Po godzinach, w wykonaniu chóru
wykastrowanych młodzieńców.
Tymczasem na odległej planecie
urodziło się dwugłowe cielę.

Jak twierdzą znawcy to przynosi nieszczęście,
tyle dobrze, że w zanadrzu koniec świata.
I wojny wenusjańskie.
Co można odczytać z glosarium niezrozumiałych
języków.

On udziela dobrej rady:
Niepotrzebny nam cud rozmnożenia,
żyj oszczędnie, chleb smaruj cienką warstwą pasztetu
z trocin.

Zawsze można wygrzebać uśmiech losu,
spod sterty przydatnych śmieci.
Nawet jeśli sąsiedzi nie mają o tobie dobrego
zdania.

A ona usłyszała od babki, niech jej ziemia:
Miłość nie wybiera, niech zbuduje dom, ty urodzisz dzieci.
Później długo i szczęśliwie.

Wader roni łzy, wzruszony.
Następnie wydaje rozkaz użycia głównej broni.

Gdyby to było takie proste – on, po wyłączeniu telewizora;
nie jest – ona, zjadając ostatniego paluszka.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 1 | szczegóły

Sztelak Marcin, 26 lutego 2013

Kościół ustającej pomocy

Przerwa w modlitwie – piach w oczy sypnie,
kolana zabolą. Może szybka zmiana wyznania,
ale strach. Czysto teologiczny.

Refleksje w okolicach witraży pełne słońce.
Szept umierającego Łazarza, albo wibracja
komórki:

mój doradca kredytowy twierdzi, że przez dziury
w portfelu widać podszewkę świata.
Więc wyruszam na poszukiwanie Graala.

Niedaleko, dwie przecznice. Sklep z pamiątkami
„Tysiąc sto jeden drzazg z pala Słupnika”.
I pokuszenie, na które sam się wodzę,
w bramie, z puszki.

Później do spowiedzi, jako pokuta:
łyk żywej wody, pióro żar-ptaka.
Legendy, bajki, lecz ziarno
zasiane.

Na ugorze. Nie wzejdzie
słowo.

Jednak dane.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 2 | szczegóły

Sztelak Marcin, 22 lutego 2013

Póki my żyjemy

I co?

Mało wzruszające – kilka wyklepanych modlitw, ostry
smak i zapach pożegnania.
Może tylko głuchy odgłos spadającej ziemi,
ale to przychodzi później, w nocy, z dogasającym
papierosem.

Szczerze – słowa miałem ułożone wcześniej,
w którymś tam deszczu albo wietrze
uparcie gaszącym płomień.

Oprócz tych kilku, na śmierć
niewypowiedzianych.

I nic
– listopad mamo.

liczba komentarzy: 2 | punkty: 5 | szczegóły

Sztelak Marcin, 20 lutego 2013

Eutanazja. Poza życiem

Idzie wiosna
– nie otwieram okien.
Niewiara czyni zaduch,
ale mimo wszystko na głowy maluczkich
błogosławieństwo.

Stare panny palcem wskazującym
na plecy
robotników.

Rozkwita
dzieworództwo w zaciszach
pracowniczych ogródków działkowych.

W czterech ścianach
wyginam słowa w podkówki.

Usta
– do pocałunku;
sny
– do wymajaczenia.

Tęsknię,
lecz to nic nie znaczy.