Najnowsze prace:

Poezja

	Sztelak Marcin
	PROFIL O autorze Przyjaciele (16) Książki (1) Poezja (1438) Proza (2)

najnowsze najwyżej punktowane najczęściej komentowane

Sztelak Marcin, 15 grudnia 2018

Ekspozycje

Jestem zepsuty, wystaje ze mnie
drut pod napięciem.

Elementarność:

Różnica potencjałów
pomiędzy zerem a jedynką
wyraźnie wskazuje na impulsy.

Płynące w stronę nieokreśloną
przez fizykę cząstek.

Komplementarnie:

Odpowiadam na zarzuty hermetyzmu:
chciałbym, jednak nie działam
na poziomie bytów.

Samoistnych.

Marionetka szuka kości,
wewnątrz.
– tylko twardziel, kwintesencja
drewna.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 3 | szczegóły

Sztelak Marcin, 13 grudnia 2018

Śmietnikowy Dziadek Mróz

Wśród zaginionych kotów krąży opowieść
o człowieku. Czarne twierdzą,
że to bajka. Wiedzą najlepiej wciąż
znikając w ciemności.

Magiczna sztuczka na miarę świata,
w którym przyszło miauczeć.
Zresztą martwe niewiele mogą,
ot wyskrobać przestrogę.

Na ścianie spalonego domu,
a dziadek wyciąga z brody
gwiazdozbiory, których nigdy nie było.

Wciąż szuka nierozpakowanych prezentów
i tej choinki, co to ją ścięto
na szafocie. Calkiem niewprawną ręką.

Ku przestrodze.

liczba komentarzy: 11 | punkty: 5 | szczegóły

Sztelak Marcin, 11 grudnia 2018

Na uwięzi

Nie patrzcie na mnie, chowam twarz
w pudełku po butach, uwiera,
szczególnie na krawędziach pojęć
ocierających się o filozofie.

A mój towarzysz strach wierci dziurę,
na hak. Na nim powiesimy
wszystkie ciepłe kłamstwa.
Wyśpiewają podzwonne,

kończy się okres ochronny
dla diabłów, ruszymy w tan.
To będzie bal, lecz o północy
pozostanie jedynie dym,

cienie przenikające w półświatło.
Wszystko wróci do normy,
tylko szept zadrwi z pustych ścian:
nigdy nie chciałem tak skończyć
– przykuty do skał.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 2 | szczegóły

Sztelak Marcin, 9 grudnia 2018

Niepomieszczenia

Ustawiczna prognoza niepogody,
a ja staram się zapisać setki
zdań wtartych w ściany.

Jednak znaczę jedynie kontrapunkty
w miejscach przejścia
na coraz niższe poziomy.
Aż do dna.

Tylko nie odnajdując tam piekła
powoli przymarzam do podłogi.
Cedzę więc półsłowka, w nadziei
na ciszę.

I śnieg zasypujący najwyższe piętra.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 2 | szczegóły

Sztelak Marcin, 7 grudnia 2018

Sekwencjonowanie

Owoc jego lędźwi okazał się mordercą.
Skrupulatnym, co wyniósł z domu.
Ten był pełny mieszkańców i tymczasowo
potępionych.

Chociaż o ostatnich nie warto toczyć
bojów, mimo wielokrotnych pokropków
i formuł.
Wygłaszanych naprędce.

Zresztą to przeszłość,
ważna tylko dla profilu, jako tako
skleconego z przedmiotów pożądania.

Dobrze by było gdyby reszta
stała się milczeniem – jednak słowa
rosły, pęczniały.

Wypełniając rozległe przestrzenie pomiędzy
Bogiem a prawdą.
Lecz, mimo wszystko, nie doszło
do spełnienia.

Chociaż naiwni twierdzili,
że to bolało bardziej.
Później odarci ze złudzeń kupczyli
na dziedzińcach.

Świątyń obróconych w świątynie.
Lub inne miejsca.

liczba komentarzy: 2 | punkty: 3 | szczegóły

Sztelak Marcin, 5 grudnia 2018

Składak

Wybuch w piwnicy – jaki ładne pierdut,
aż stare panny wyją z zachwytu, chociaż do pełni
jeszcze kilka wybuchów. Albo coś koło tego.

Od dziś, zgodnie z wytyczną międzyplanetarnej
ligi feministycznej, silne kobiety muszą zjeść
przynajmniej jednego kotleta na rok.
Świetlny.

A prąd znowu drożeje, przechodzimy na baterie.
O minimalnym kalibrze pięciu stóp,
lewych. Na prawej dziurawy but
parcieje od big bang. Teoretycznie.

W praktyce poza ramówką okna
zimno, zmarłem,
nie tylko zmarzłem jak przysłowiowy pies
na policzalnej ogniskowej łańcucha.

Przynajmniej na palcach. Do trzech.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 2 | szczegóły

Sztelak Marcin, 3 grudnia 2018

Wiersz dla ludzi, którzy boją się much

Życie usłane korkami i pełne skrótów
perspektywicznych szczęka ostatnim zębem,
co idealnie wpisuje się w uparte brzęczenie
wszechświata.

Ewentualnie to lodówka, w niej stygną skarby
z dzieciństwa i późnej starości.
Jesień i wiosna w przepływach burz
i nierównomiernego nasłonecznienia.

Powierzchni planety – zupełnie obcej,
szczególnie w późnych godzinach nocy,
gdy koty toczą dysputy o wyższości
swobodnego spadku.

Muchy, zazwyczaj obojętne, tańczą
nieznanego walca, czekając na zakończenie.
Nawet wiersza.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 3 | szczegóły

Sztelak Marcin, 1 grudnia 2018

Na jałowym biegu

Przesączam myśli przez piętkę chleba,
może nawet to pięta z nieznanego
kośćca.

Pięknie klnę w żywy kamień,
przysłowiowe uszy więdną.
W wazonie pękniętym w pół
niczym dzwon.

Nie milknie w głowie zagłuszając
proroctwa uwikłane w tykanie
zegarków i szelest kartek.
Niekoniecznie z kalendarza.

Przesączam słowa przez piętę
przodka, piętka od chleba
pozostaje na kolację.

Tradycyjnie niezjedzoną z braku
światła. W zewnętrznych kręgach
nieba i piekła.

Czyli pomiędzy każdym z oddechów.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 2 | szczegóły

Sztelak Marcin, 30 listopada 2018

Tragedia samoobsługowa

Szarpiąc uparcie Boga za nogawki
liczymy na lepszą prognozę.
Pogody na dni następne
po wskrzeszeniu Łazarza.

Ale pan wychudł w tym grobie
i czuć pana stęchlizną.

Nikogo to nie obchodzi, prorocy oślepli
pijąc alkohol z drugiej ręki,
nieoznaczony błogosławieństwem udanej
przemiany.

Przez otwarte morze przeciskamy wiernych
w złaknione objęcia kościołów. Chłodnych,
szczególnie od strony posadzki, gdzie leżą
krzyże z kości nie naszych protoplastów.

Zresztą znane są tylko niektóre
czynności związane z modlitwą. Lepiej
milczeć, składając rozgrzane
dłonie do przysiąg.

Tradycyjnie uznawanych za niebyłe,
po wrzuceniu z każdym grzechem
do skarbonki – ostateczna lokata kapitału
na ostatnią apokalipsę.

Dieta cud Łazarza święci triumfy,
faryzeusze łatają spodnie.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 2 | szczegóły

Sztelak Marcin, 27 listopada 2018

Nie mam czasu dorosnąć

Roznamiętnione burze przechodzą
na strony, tam wyszeptują inne
zakończenia bajek.
Tylko dla niegrzecznych dzieci.

Uwikłanych w ciągłe przepływy
przez palce. Oraz pozostałe nieciągłości
ukryte w miejscach poza legendą
mapy.

W konsekwentnie zwężającej się perspektywie
poszukuję odpowiedniego znaku.
Jednak drżące dłonie kreślą jedynie
wypaczone symbole.

Nie zadziałają, a burze gasnąc przedwcześnie
rezonują w oddali. Później tęcza wygasza
ostatnie krople.

Nadchodzi pora ostatnich zadziwień
dzieciństwa.