Najnowsze prace:

Poezja

	Sztelak Marcin
	PROFIL O autorze Przyjaciele (16) Książki (1) Poezja (1438) Proza (2)

najnowsze najwyżej punktowane najczęściej komentowane

Sztelak Marcin, 10 maja 2013

Powidoki zza zakrętu

Niebo drętwieje w kolorach burzy,
wszystkie zachody spadają na głowy
ludzi. Tych spoza granicy ubóstwa.

Leje z cebra, nawet jeśli aktualnie bezdeszczowo.
Parasole – sito, kalosze – papier.
Nawet słowa mokną.

Duszno, aż zapiera na rogu. Tego od wystawania
w nadziei cudu. Jakiegokolwiek, nawet pod postacią
chleba.

Tymczasem wróżbici, z szerokim uśmiechem, bredzą.
Za stawkę operatora.
Z vatem.

Spadło, ale oni i tak na klęczkach. Szukają zdjęć
z dzieciństwa. Albo czegoś zupełnie innego.
Najlepiej uznać, że to modlitwa.

Jak najbardziej dziękczynna.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 4 | szczegóły

Sztelak Marcin, 9 maja 2013

"Czas, kiedy nie było jeszcze dwóch rzeczy"

Przysypania warstwą ziemi leżą prehistoryczni
wodzowie. Miłośnicy rękoczynów, lekko tylko nadpsuci
– czekają. Na stosowny moment.

Przybyłem tutaj zabijać, gwałcić i podpalać. Nieukontentowany
mijającym.

Casting na księcia ciemności wygrywa pan z numerem
sześćdziesiąt jeden i trzy czwarte. Autor zdania:
człowiek naprawdę pochodzi od małpy.

Matriarchat był nieco lepszy, chociaż ludzi jadano wciąż
bez soli. Za to tylko z ekologicznych hodowli.
Później nastał dzień siódmy.

Wieczny odpoczynek. A za plecami wrota raju.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 5 | szczegóły

Sztelak Marcin, 7 maja 2013

Kodycyl. Słówka z próżnicy

Rozdęty
– później pęka;
bańka mydlana, balon.

Wszystkie martwe zwierzaki
na pogrzebie i odczytaniu testamentu.
Ze skrawka gazety, który pełnił rolę wypełnienia
w bucie.

Dziurawym na przestarzał. Z jednej strony pięta,
dalej nice. Albo zaświaty.

I ani słowa o zdrowych zmysłach, tylko
coś w stylu:
Sam sobie wróżbą, szklaną kulą,
wyświechtanym tarotem – prorokuję:
kiedy już się stanie, wszystko
straci znaczenie. Przynajmniej dla mnie.

I tak dalej, aż do kropki. Czyli końca.

Sflaczały
– niepompowalny;
mokra plamka, strzępki.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 2 | szczegóły

Sztelak Marcin, 7 maja 2013

Piosenka pogrobowa

Konsumenci, w szeregu zbiórka.
Kolejno odlicz:
śmieci, śmieci, śmieci.

Wszystko podane na tacy,
tylko brać i się cieszyć:
rzeczy, rzeczy, rzeczy.

Za bochenek chleba można zabić – mawiał dziadek,
widząc ten, wyrzucany na śmietnik.
Za coś takiego powinno grozić obcięcie ręki
– palce poskręcane artretyzmem zwijały się w pięści.

Rodzice chyba nie bardzo lubili te jego nauki,
na szczęście szybko odszedł, wsparty na laseczce.

Do kraju tego, gdzie okruszynę chleba z ziemi podnoszą
przez uszanowanie

już nie dojdziesz.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 3 | szczegóły

Sztelak Marcin, 6 maja 2013

Śmierć humanizmu. Białe noce

Trzeba tu być – przez zęby. Oskarżenie z gotowym
wyrokiem. Moratorium w skupie butelek,
pomijając te wyszczerbione.

Oddechy z niedzieli na poniedziałek.
Już po północy zapada cisza, niesie się szczęk
przeżuwających śmieciarek.

Nikt nie opowiada historyjek o złym ojcu,
niedobrej matce. Gardła nawykłe do krzyku
zamierają poza skalą.

Światy zredukowany do czarnego punktu
u zbiegu ulic. Gdzie asfalt pęka kreską
widnokręgu, złudną nadzieją końca.

Trzeba tu być, kiedy przeklęte słońce
chłoszcze wydeptane chodniki.

Do kości.

liczba komentarzy: 2 | punkty: 5 | szczegóły

Sztelak Marcin, 30 kwietnia 2013

Mieszańcy. Pomiędzy

Pierwsza kropla

– balkony zawieszone w próżni.
Na nich święci w przykrótkich kurteczkach,
febra.

Dreszcze, po chodnikach przemyka cień
ostatniego mieszkańca. Niepełnej krwi.
Mlaszcze echem.

Nieśpieszne światło mości się w źrenicach
przyczajonych kotów. Witraże śródmiejskie.
Z powybijanymi szybami.

Na nic się zdały kombinowane uroki.
Samotne reklamówki pełne zaklęć,
paso doble na wietrze.

Tynki błyszczą w półcieniach. Pejzaż
zapowiedni. Lekcja plastyki w studniach
podwórek. I zmatowiałe spojrzenia
okien.

– druga kropla.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 3 | szczegóły

Sztelak Marcin, 29 kwietnia 2013

:

Wiersz o tytule, który mógłby być znacznie
dłuższy. Jednak zamarł w przedsłowiu,
bo problemy egzystencjalne, czarna rozpacz
i bezsens wszechrzeczy.

Tak więc pozostał znak interpunkcyjny,
ze swoją cudowną wieloznacznością.
Zresztą w kontekście pierwszej zwrotki,
to także jest bez znaczenia.

Trzecia powinna zawierać puentę,
ale jak powyżej.

Koniec.

liczba komentarzy: 3 | punkty: 1 | szczegóły

Sztelak Marcin, 24 kwietnia 2013

Kryzys w branży więziennictwa. Incredibilistyka

Od kiedy paski wyszły z mody, kręgi zbliżone
do producentów judaszy, kajdan i krat
wciąż czekają na pomstę
z nieba.

Takie jasne i proste coup de grace.
Nadaremnie. Wciąż śnią interes stulecia:
czarny chleb, zupa z brukwi, czołgi, okręty
i inne środki pokojowej egzystencji.

Niestety – biada i bieda, ani kupić,
ni sprzedać. I w kolanach rwie
– ischias, zmiana pogody lub twardy bruk.

Tymczasem poeci mają to w
brudnopisach, tylko zasiąść i pisać.
Choćby touche.

Ewentualnie z zupełnie innej beczki:
dziewczyny poszły podrywać wędkarzy.
Każdy z nich pełen nadziei.
Na ryby.

liczba komentarzy: 2 | punkty: 5 | szczegóły

Sztelak Marcin, 23 kwietnia 2013

Parnas dla przyziemionych

Nieciągłości na krawędziach światła widzialnego,
człowiek modyfikowany genetycznie
ewoluuje.
W bliżej nieokreślone.

Twórcy mają obszerne kieszenie pełne
wierszy. Z dolnych rejestrów prozy,
jak poniżej:

„Przedmaj. Wybuchu nie widać;
się zazieleni – powtarzają jak mantrę
– już nie będzie egalitarnie. Za szkłem.
A tu tyci - tyci jedynie. Pierwszy komar
nie czyni. Tylko swędzi.”

I nie bardzo wiadomo, gdzie włożyć ręce,
albo jak pisać liryki nieczułe.
Pozostaje zanikanie, bez rozróżnień skutku
i przyczyn.

Na pocieszenie puls niczym dzwon.
To najważniejsze.

Z punktu widzenia medycyny.

liczba komentarzy: 5 | punkty: 7 | szczegóły

Sztelak Marcin, 22 kwietnia 2013

Aneks do tajnej historii Mongołów

Miejsce pochówku nieznane, przynajmniej
w oficjalnych dokumentach.

Papiery, papierzyska – sterta.

Step sięga od punktu A do punktu B, półpustynia
jeszcze głębiej. Tylko w innej płaszczyźnie.
Geometria.

A ja stoję na światłach, ósma sekwencja.
Nieoczekiwana magia przejścia.
Na piechotę.

Nie ma co czekać na tatarskie zagony, utonęły
w asfalcie.
I niepodkute konie.

Wypuszczam strzałę, w pełnym biegu
komunikacji miejskiej.