Najnowsze prace:

Poezja

	Sztelak Marcin
	PROFIL O autorze Przyjaciele (16) Książki (1) Poezja (1442) Proza (2)

najnowsze najwyżej punktowane najczęściej komentowane

Sztelak Marcin, 15 maja 2013

Studium porównawcze

I. Stratygrafie ludów pierwotnych:

Po pierwsze kaligrafia naskalna,
niedokończony zbiór znaczków alfabetu.
Rozrzucony w drodze.

Po drugie ostraki zgarnięte na kupkę,
zaschłe liście nienazwanych kalendarzy.
Nigdy nieprzeliczone imiona.

Leksyki tkwiące w przekrojach warstwowych.

II. Elizjum:

Idealna broń masowego rażenia w cenie
kilku pustych żołądków. Czy kilkunastu
milionów. Nie czas sprzeczać się o liczby.

Oszczędni w słowa żyją dłużej,
na najszczęśliwszym ze światów.
Albo łez padole.

Semantyka tkwiąca w szczegółach.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 1 | szczegóły

Sztelak Marcin, 14 maja 2013

Absolutorium. Bluźnierstwo na miarę

Teraz zapamiętaj – to nie jest wiersz, jedynie prowokacja.
W tłumaczeniu na nasze.

Są wiec:
gwoździe jaskrawo oświetlonych okien,
nawet korony cierniowe mokrych chodników.
Kuśtykanie starego diabła w stronę bramy,
najciemniejszej w tych okolicach.

Na domiar – królowie śmietników niosący dary,
mocno spóźnione. Jak zwykle w drodze ze sklepu.
Erudyci samotnych poranków i wciąż brakujących
kilku groszy.

Jakby pasja, tylko nieco mniejsza. Ewentualnie czysta
mistyka.

liczba komentarzy: 2 | punkty: 7 | szczegóły

Sztelak Marcin, 13 maja 2013

Żałobny absurd

Hau, hau, hau – nauczyłem żółwia szczekać.
Pluszaka, taki miękki jak owieczka,
a gryzie piętę. Która go wyrzuca na spacer.

Zwykły dziwkarz, a nie poeta – napisano w wyroku,
czarno na białym. Komisja był wolna od uprzedzeń
rasowych.

W końcu będzie dobrze – wykrzyczał umierając,
pod płotem. Później nawet bezpańskie psy
omijały to miejsce.

Resztka myśli przytrzaśnięta wiekiem zębów. Ostatnie
słowa ucięte językiem zaczynały się od liter: kur.
Wprawną ręką dokuto patetyczne epitafium.

Miau, miau, miau – nauczyłem rybkę latać.

liczba komentarzy: 2 | punkty: 4 | szczegóły

Sztelak Marcin, 11 maja 2013

Uniwersum. Argumenty za

Artysta musi czuć się niezrozumiany – powiedział Felek
opróżniając butelkę.
Łagodne bulgotanie oraz westchnięcie.
Codzienna celebra za załomem
poniedziałku.

I dalej, aż do wyschnięcia
kalendarzy.

Poznałem wszystkie tajemnice, pomijając takie banały
jak sens życia.

O którym zresztą natrętnie przypomniało
chlupotanie resztek
w kieszeni.

Szkoda – są też argumenty przeciw.
Niespijalne.

liczba komentarzy: 2 | punkty: 8 | szczegóły

Sztelak Marcin, 10 maja 2013

Powidoki zza zakrętu

Niebo drętwieje w kolorach burzy,
wszystkie zachody spadają na głowy
ludzi. Tych spoza granicy ubóstwa.

Leje z cebra, nawet jeśli aktualnie bezdeszczowo.
Parasole – sito, kalosze – papier.
Nawet słowa mokną.

Duszno, aż zapiera na rogu. Tego od wystawania
w nadziei cudu. Jakiegokolwiek, nawet pod postacią
chleba.

Tymczasem wróżbici, z szerokim uśmiechem, bredzą.
Za stawkę operatora.
Z vatem.

Spadło, ale oni i tak na klęczkach. Szukają zdjęć
z dzieciństwa. Albo czegoś zupełnie innego.
Najlepiej uznać, że to modlitwa.

Jak najbardziej dziękczynna.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 4 | szczegóły

Sztelak Marcin, 9 maja 2013

"Czas, kiedy nie było jeszcze dwóch rzeczy"

Przysypania warstwą ziemi leżą prehistoryczni
wodzowie. Miłośnicy rękoczynów, lekko tylko nadpsuci
– czekają. Na stosowny moment.

Przybyłem tutaj zabijać, gwałcić i podpalać. Nieukontentowany
mijającym.

Casting na księcia ciemności wygrywa pan z numerem
sześćdziesiąt jeden i trzy czwarte. Autor zdania:
człowiek naprawdę pochodzi od małpy.

Matriarchat był nieco lepszy, chociaż ludzi jadano wciąż
bez soli. Za to tylko z ekologicznych hodowli.
Później nastał dzień siódmy.

Wieczny odpoczynek. A za plecami wrota raju.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 5 | szczegóły

Sztelak Marcin, 7 maja 2013

Kodycyl. Słówka z próżnicy

Rozdęty
– później pęka;
bańka mydlana, balon.

Wszystkie martwe zwierzaki
na pogrzebie i odczytaniu testamentu.
Ze skrawka gazety, który pełnił rolę wypełnienia
w bucie.

Dziurawym na przestarzał. Z jednej strony pięta,
dalej nice. Albo zaświaty.

I ani słowa o zdrowych zmysłach, tylko
coś w stylu:
Sam sobie wróżbą, szklaną kulą,
wyświechtanym tarotem – prorokuję:
kiedy już się stanie, wszystko
straci znaczenie. Przynajmniej dla mnie.

I tak dalej, aż do kropki. Czyli końca.

Sflaczały
– niepompowalny;
mokra plamka, strzępki.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 2 | szczegóły

Sztelak Marcin, 7 maja 2013

Piosenka pogrobowa

Konsumenci, w szeregu zbiórka.
Kolejno odlicz:
śmieci, śmieci, śmieci.

Wszystko podane na tacy,
tylko brać i się cieszyć:
rzeczy, rzeczy, rzeczy.

Za bochenek chleba można zabić – mawiał dziadek,
widząc ten, wyrzucany na śmietnik.
Za coś takiego powinno grozić obcięcie ręki
– palce poskręcane artretyzmem zwijały się w pięści.

Rodzice chyba nie bardzo lubili te jego nauki,
na szczęście szybko odszedł, wsparty na laseczce.

Do kraju tego, gdzie okruszynę chleba z ziemi podnoszą
przez uszanowanie

już nie dojdziesz.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 3 | szczegóły

Sztelak Marcin, 6 maja 2013

Śmierć humanizmu. Białe noce

Trzeba tu być – przez zęby. Oskarżenie z gotowym
wyrokiem. Moratorium w skupie butelek,
pomijając te wyszczerbione.

Oddechy z niedzieli na poniedziałek.
Już po północy zapada cisza, niesie się szczęk
przeżuwających śmieciarek.

Nikt nie opowiada historyjek o złym ojcu,
niedobrej matce. Gardła nawykłe do krzyku
zamierają poza skalą.

Światy zredukowany do czarnego punktu
u zbiegu ulic. Gdzie asfalt pęka kreską
widnokręgu, złudną nadzieją końca.

Trzeba tu być, kiedy przeklęte słońce
chłoszcze wydeptane chodniki.

Do kości.

liczba komentarzy: 2 | punkty: 5 | szczegóły

Sztelak Marcin, 30 kwietnia 2013

Mieszańcy. Pomiędzy

Pierwsza kropla

– balkony zawieszone w próżni.
Na nich święci w przykrótkich kurteczkach,
febra.

Dreszcze, po chodnikach przemyka cień
ostatniego mieszkańca. Niepełnej krwi.
Mlaszcze echem.

Nieśpieszne światło mości się w źrenicach
przyczajonych kotów. Witraże śródmiejskie.
Z powybijanymi szybami.

Na nic się zdały kombinowane uroki.
Samotne reklamówki pełne zaklęć,
paso doble na wietrze.

Tynki błyszczą w półcieniach. Pejzaż
zapowiedni. Lekcja plastyki w studniach
podwórek. I zmatowiałe spojrzenia
okien.

– druga kropla.