Poezja

 
kłęby dymu. szlugi, jeden po drugim
drapię się nożem po brodzie
 
twoja woń, wyczuwalna z daleka
szemrzący puls, diamentowy strumyczek 
w głębi materiału
 
pęknięcie. tu, w ślepej uliczce
ostatni i pierwszy oddech
 
stłukłem niebieskie szybki, na których namalowałaś 
moją wykrzywioną twarz, grymas obrzydzenia
(portrecistka od siedmiu boleści!)
 
powódź. zatapiam się w mazi. po szyję
kaskady błota przez okna i drzwi. duszno
pacierz w zwolnionym tempie
 
trzeba ukryć się, znaleźć sterylny bunkier
i w kimę. na rok, dwa, milenium
wziąć na przeczekanie
 
ocknąć się, gdy znów będzie ciemno 
 
wtedy- zmiana planów. przekroczć widnokrąg
posługując się sfałszowanym paszportem
 
i już będzie można swobodnie- w kosmos
albo na ryby