Najnowsze prace:

Poezja

	gabrysia cabaj
	PROFIL O autorze Przyjaciele (62) Forum (1) Poezja (317) Fotografia (24) Pocztówka poetycka (6) Dziennik (100)

najnowsze najwyżej punktowane najczęściej komentowane

gabrysia cabaj, 30 lipca 2011

Sabinki*

Wczoraj w godzinach późnowieczornych
zauważyłam, że jest nas dużo więcej;
mnożymy się i dzielimy, i nie wiem po co.

Gabrysiu, czy mogłabyś łaskawie - heh...
Ależ proszę cię Gabi, bardzo mi przyjemnie.
Gapciu, dziękuję, że znowu jesteś.
Jeszcze dobrze się zastanów, Gabrielo.

Odkąd sięgam pamięcią nie utożsamiałam siebie
z imieniem, a silne przekonanie, że już kiedyś
byłam: po prostu ja - jest tak samo żywe
jak w dzieciństwie.

Ile mnie jest (hmm) w loginie ?

*Marcel Aymé

.

liczba komentarzy: 19 | punkty: 12 | szczegóły

gabrysia cabaj, 29 lipca 2011

O lecie deszczowym albo o niczym

Może myślicie, że jakiś rys biograficzny, a w życiu!
Jeżeli o mnie chodzi, może być nawet o niczym -
dajmy na to o renklodach zielonych, które dojrzewają;
właśnie - chcesz posmakować? bardzo duże, mięsiste.
Nie, nie odchodzą od pestki, chociaż to ważne, aby
odchodziły, bo gdyby - to wtedy można z nich robić
dżemy lub nawet powidła: tyle w nich słodyczy.

O czym by tu jeszcze... hmm... może o żniwach,
że zapowiadały się niezłe, bo grube pszenice,
ale jak będzie tak dalej lać, to wypłucze z nich
gluten i cena - cena zleci na łeb na szyję, a jak, nie daj
Bóg, porośnie w kłosach, wtedy tylko na paszę,
no i rzepak, który dostał w kość przez tę cholernie
długą zimę i teraz czekaj - wypatruj tatka słonecznego
latka, żeby wymłócić, bo już od sierpnia przychodzi
czas na poplony i siewy ozimin.

Ach! przecież papierówki: no cóż, tyle ich już spadło
i same psiarki; to co, że ekologiczne - każde z robaczkiem;
jakby się człowiek zebrał i zawziął, można by zrobić
marmoladę złotą jak miód, jak wtedy, gdy były dzieciaki,
a teraz? ee tam... niech gęsi zeżrą i osy się napasą.

.

liczba komentarzy: 27 | punkty: 15 | szczegóły

gabrysia cabaj, 28 lipca 2011

Alienacja

Usiedli naprzeciw, obwiniając. Trochę mnie
śmieszy, a tu nie ma z czego się śmiać!
Trzeba być normalnym. Sztuka to nie dupa,
to piękno. I dalej, bo zawsze! - Ja?

Widzę wrony, co kraczą już coraz gęściej.
Moje biedne gardło nie wytrzymuje naporu -
zawala się. To takie jętki rozpaczy, przejścia
pojedyncze, odstający różek.

Dziś zapomniałam o jajach na twardo, więc
wybuchły na kuchnię i krzesła w jadalni.
Za drugą ścianą, w odwecie, biorę wolne -

przekrzywiona falbanka.

.

liczba komentarzy: 12 | punkty: 9 | szczegóły

gabrysia cabaj, 25 lipca 2011

Melodramat

Poznała go przypadkiem
Gdy był podwójnym dziadkiem
Gdy pisał wiersze gładkie
O pięknej Róży swej

Wnet go i pokochała
Uczucia swe oddała
Choć była taka mała
I cicha była też

I nagle jakaś siła
W jej cichy stan wstąpiła
Że dusza jej zawyła
Miłości ja też chcę

Dobyła wszelkiej siły
Demony w nią wstąpiły
Pokochaj mnie mój miły
Bo kochać możesz mnie

On taki zagubiony
Słowami jej zdziwiony
Z uczucia wytrącony
Wnet do niej zwrócił się

Lecz życiem powaleni
I w różnej swej przestrzeni
Złym losem podzieleni
Nie mogą razem być

On może o niej pisać
Ona do niego wzdychać
O sobie mogą tylko
Marzenia blade śnić

To jest jej melodramat
Że kocha go od rana
A myśli o nim błądzą
W ogrodu siwej mgle

.

http://www.youtube.com/watch?v=prtEy37aScA

liczba komentarzy: 18 | punkty: 8 | szczegóły

gabrysia cabaj, 24 lipca 2011

Trwając

Wandzie

Nie chcę donikąd - w tym oto miejscu
doświadczam jeża, parę dzikich gołębi,
a kos do gniazda nosi porzeczki w dziobie.

Jestem budzona tęsknotą -
kto by mnie znalazł zmienioną
na kilka innych sposobów.

Teraz lekko przyciężka,
różowa od spodu - wilgocią płonę
jak zielony pejzaż.

.

liczba komentarzy: 4 | punkty: 7 | szczegóły

gabrysia cabaj, 23 lipca 2011

Pożegnanie

Mój nowy zeszyt w kratkę, format A4, o papierze
wysokojakościowym, ma 96 gładziutkich kartek.
Zaprawdę, powiadam wam, że będę go szanować
jak w podstawówce: możliwie najstaranniej, lecz
nie odbiegając zbytnio od mojego charakteru -
pisać.

Jest ładny i pojemny za te 4.80 - zważywszy, ile
treści można w niego wlać, ile formy zawrzeć - jak
w przyjaźni, która z początku mobilizuje nas do
staranności i to zawsze w dobrej wierze.

Najtrudniejszy moment, gdy nagle się kończy;
ostatnia kartka, ostatnia wolna linijka i ręka z żalem
stawia kropkę.

Mój brulionie kochany - z tobą tyle dni przeżytych,
tyle nocy przespanych. Ileż to ja uczuć w ciebie
powkładałam, ile rozmyślań. Już na zawsze zostaniesz
cząstką mnie i częścią światła, które przepłynęło mi
przez ciche palce.

.

liczba komentarzy: 18 | punkty: 8 | szczegóły

gabrysia cabaj, 22 lipca 2011

Między nami

nie wiem gdy go znalazłam nic nagle nie przyszło do mnie i nie ma nazwy przecież
ja tylko wiszę czy można zasłużyć za nic rozbieram się sama kawałek po kawałku
cichy dramat trzymając w zanadrzu jest moją źrenicą rzeką w biegu powiela obrazy
jak uśmiech goni przed siebie księżyce łowi szklanym głosem z moich włosów iskry
wyjmuje cierpliwe ma palce stolarza anioł

.

liczba komentarzy: 7 | punkty: 7 | szczegóły

gabrysia cabaj, 21 lipca 2011

Migdały

Wiele mi dałeś, Panie -
i jeszcze niepokój; dałeś pory roku.
Uzbroiłeś w cierpliwość, abym umiała
żyć, nawet kilka razy.

Dostałam rozum kobiecy, piersi,
brzuch pełen dobrej ziemi i duszę
skaczącą we mnie jak kangur.

Serce mi dałeś przestrzenne,
które bić mogło
nawet między nutami.

Za wszystko dziękuję ci, Panie -
a za te,
no wiesz, gorzko-słone, słodkie,
no te - kiełkujące pod
powiekami,

najbardziej.

.

liczba komentarzy: 30 | punkty: 11 | szczegóły

gabrysia cabaj, 21 lipca 2011

Leniwe pierogi

*
Gdybym miała płetwę ogonową,
nie musiałabym zakładać kapci.

*
Kiedy nie śpię, jakoś chodzę.
Kiedy śpię, też nie śpię, ale
inaczej.

*
Ostatnio piję kawę mieloną.
Przedtem też piłam, ale nie
mieliłam.

*
Dzisiejsze gazety serwują
i odbija się echem.

*
Mam dużo wspólnego z leniwymi
pierogami, a nóż, widelec i one.

*
W tym roku znowu wczasy pod
gruszą - własną na szczęście
niestety.

*
Mój syn zaręczył na Śnieżce -
Królewna przyjęła.

*
Jezu, jak mnie już nuży to pisanie,
a jak Ciebie musi nużyć to wiszenie.

.

liczba komentarzy: 25 | punkty: 10 | szczegóły

gabrysia cabaj, 20 lipca 2011

Rodziła się drogami natury

Poczęła się dużo wcześniej.

Trzydzieści lat temu -
- akurat napinała łuk brzucha,
kopała, przekręcała z boku
na bok - pamiętam jej czkawkę
notoryczną (została do dzisiaj).

Śpiewaliśmy dla niej patriotyczne
pieśni; pukaliśmy - halo, to my
czy nas słyszysz?

Zgaga przeplatana była modlitwą;
mdłości - nadzieją na przyszłość.

W połowie grudnia,
w uzasadnionych pretensjach do życia,
wyszła na światło - czerwona,
obrośnięta jak małpa.

Nasza Wolność?
Nasze Schengen?

Mała Celeste -
odtąd solidarność rodzinna.

2010-08-30.

.