Najnowsze prace:

Poezja

	Pi.
	PROFIL O autorze Przyjaciele (26) Poezja (472) Proza (19) Fotografia (1) Grafika (1) Dziennik (3)

najnowsze najwyżej punktowane najczęściej komentowane

Pi., 1 maja 2012

pies na baby

było zawiesić mi na szyi tabliczkę
z napisem UWAGA AGRESYWNY POETA!
może pojawiłby się znikąd choćby niepokój.
a tak? robię za jakąś maskotkę z pluszu,
pocieracz od nieświętych biustów,
wisiorek przy udzie na ściśle odmierzonej smyczy.
szczekam na rozkaz, czasem aportuję,
zwłaszcza gdy zmierzwić mi kudły
... na podbrzuszu.

taki jestem. swojski. ucywilizowałaś na tyle,
bym nie oznaczał cudzego terenu. nauczyłaś konfabulować
czasoprzestrzenie, w których to ja jestem samcem alfa,
a ty drżysz pode mną w elipsoidalnych spazmach,
o jakich jeszcze nie słyszała historia kynologii.

na szczęście dokarmianie bezdomnych poetów
jeszcze nie jest zakazane, więc od czasu do czasu
mam coś świeżego do wypieszczenia we właściwy wiersz.
bez żadnych podtekstów. bez takich podtekstów.

gdybyś tylko nie wypaliła sobie na piersi,
że tu pilnuje szczególnie groźny pies,
mógłbym zdziczeć za byle suką, która zakręci
we łbie cieczką.

liczba komentarzy: 22 | punkty: 25 | szczegóły

Pi., 11 kwietnia 2012

zakochany houdini

dlaczego to nigdy nie mogą być zwykłe kwiaty?
nie chryzantemy, róże, słoneczniki nawet nie.
byłyby jak wywołany do raportu wykrzyknik.
krakowska kotwica w przyjezdnej pamięci?
jedyny znak potwierdzenia, że ja to wciąż ja.

głupie piętnaście lat i jeszcze później tkwię,
jak głupi książe z bajki (ten zwykle rolowany),
znów na cynicznej Floriańskiej zaopatrzony
w banalny bukiet wiary, we wzory przypadków.
sinieją mi wargi, pękają koronki w zębach,
od cierpliwego zawracania cudzego tłumu.

i na nic - to nie to samo, co śmiało być wcześniej,
gdy chłonną i ufną zamykałem cię w pudełku,
tuż po niby niecelowym wyłowieniu z widowni.
tu dziś zamiast migotania magii, że uda się
jeszcze raz połączyć przepiłowaną ślicznotkę,
sztuczka - rozczarowanie - blik celofanów.

pozostaje przejść te dwie przecznice,
na Browarną, gdzie nieskalana niczym,
świeża, zapasowa przyszłość.

liczba komentarzy: 0 | punkty: 2 | szczegóły

Pi., 18 stycznia 2012

holocaust 3D

siedząc w wychłodzonej piwnicy, nie mniej styczniowy
niż bohater Złodziejki Książek u Zusaka, wyczytałem z gazety
przeznaczonej na spopielenie, że minister hitlerowskiej

propagandy, Józef Goebbels, już wówczas produkował filmy
w technologii 3D. krótka, sucha notka jest tak przerażająco
surrealna, że nie waham się żarliwie w nią uwierzyć.

już pierwsze wrażenie pozwala zmanipulować własną wyobraźnię
i zobaczyć czarne Zeitcommando kradnące Spielbergowi
metodę tkania świateł w obelisk, ufo bądź łódź podwodną.

marznę, lecz chłonę, że jeden z filmów okazał się musicalem,
a drugi komedią. pojawiają się nieproszone lecz natarczywe
przykłady szwabskiego poczucia humoru, choć nie mam nic

na swoją obronę, a filmy równie dobrze mogą być efektem hobby
i nieprzystające do tamtej germańskiej filozofii übermensch.
jednak jakiś powód ukrycia ich na 70 lat musiał zaistnieć.

wiadomość jest płaska, jak fabuły tego hollywoodzkiego żyda,
a jednak idę o zakład, że gdy już wypchnę ją w obcy kosmos
przez obiektyw komina, to dym będzie idealnie trójwymiarowy.

liczba komentarzy: 6 | punkty: 13 | szczegóły

Pi., 10 stycznia 2012

Lulu (nieletnia córka Lou Reeda i pewnej Metalliki)

okładka nowej płyty lou reeda z daleka zwiastuje na bank
szatańską muzykę. przystaję przed sklepem, w którym
dźwięki są na wynos i nawet gdybym zassał powietrze

pod siódmy krąg przepony, to nie napełnię płuc zapachem
siarki. piekło przez szybę wydaje się bezpiecznie chłodne.
nie jest z przeraźliwego zimna jak obiecują katalogi,

ani też gorące jak przepowiadają nostradamusy z ambon.
trudno skoncentrować się na wyłącznej temperaturze palca,
gdy broczy skaleczony o cenę, za jaką dam się rozgrzeszyć.

ta sama okładka nowej płyty metalliki aż do złudzenia
przypomina cyrograf, na którym nieznana Lulu pozostawiła
niezgrabne inicjały. teraz można pozastanawiać się do woli

nad tym, czymże ta Lulu podpisała pakt z mefistofelesem
skoro ma odrąbane ramiona. w przypływie szału wizażysta
wychlapał trochę barwnika na kulfony i blady aksamit,

więc gdybym był odrobinę bardziej naiwny uwierzyłbym,
że to jaskrawa krew Lulu. gdybym był odrobinę asertywny,
odszedłbym od szyby z pełnymi pustki rękami. kieszenie

mniej mi potrzebne niż te ramiona, które kiedyś płocha Lulu
splatała na piersiach w asertywnym języku martwym jak łacina.
szkoda że płyta nie dogasa kołysanką. to dopiero byłby szok.

liczba komentarzy: 6 | punkty: 15 | szczegóły

Pi., 16 grudnia 2011

1979

pisałem do domu listy. w nich Godzilla, jak przepowiedziany
żywioł, masakrowała Tokio i wszelkie okolice. słońce powoli
konało w tętniącej purpurze, gdy w kolonijnej higienistce

kiełkowały hipotezy, że dokumentnie spaczono mi dzieciństwo,
jeżeli wszędzie widzę tylko trupy, pożogę i krew. coś we mnie
głęboko zapiekło, gdy z miłości straciłem środkowy paznokieć.

teraz "fuck you" wydawało się zanadto upośledzonym symbolem,
by się z nim rzucać na pierwszy plan. żadne tam tango-przytulango
nie może wchodzić w grę, gdy niedowartościowani konkurenci liczą

na skuchę "króla zielonej nocy". to jest mój bal. trzeba zachować
dystans do siebie. pomaga przestrzeń na odległość usztywnionych
ramion i zapocone dłonie. przeszkadza wszystko inne. małolata

wepchnięta siłą w objęcia - niedzisiejszy ten ból. wciąż jestem
jeszcze ciągle małym chłopcem a nie już prawie mężczyzną,
więc wbijam w siebie ocalone dziewięć paznokci, aż kropelki

limfy zrosną się w poemat o Godzilli. moja czerwień zmieszana,
a gorzka. już to wiem: koperty najlepiej kleić na świeże łzy.
z kolonii napiszę długi list, a w nim świadomie pominę prawdę.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 3 | szczegóły

Pi., 14 grudnia 2011

ballada o mało ważnym człowieku

mój ojciec nie był wtedy nikim ważnym. tej chmurnej nocy,
pękatej od mrozu, gdy strach krzepł w żyłach, nie przyszli
do mojego domu i nie kazali nikomu się zbierać. na nikogo

nie przyczaiła się ciężarówka ze zziębniętymi żołnierzami
pod burozieloną plandeką, choć mój ojciec bał się, że jednak
mógłby za bardzo być kimś. to ze strachu, w ciągu dnia,

siadał pokornie za drążkami trzydziestotonowego żurawia
i podnosił z rowów pijane czołgi, które ugrzęzły w śniegu.
z tego wielkiego strachu rozwoził po wystygłym mieście

koksowniki, by choćby tym żołnierzom było odrobinę mniej
lodowato. z tego obezwładniającego strachu stawał się
nieważniejszy. przeźroczyściał ku absolutnemu nic. aż znikł.

sąsiadowi mojego ojca, tejże samej grudniowej nocy, ktoś
złośliwie porysował lakier na wychuchanej szarej syrence.
nie upilnował jej żaden autoalarm, a sąsiad postawił vabank

na milicyjną sprawiedliwość wśród nocnej ciszy. ów sąsiad
doczekał się odszkodowania za szkody moralne, a niewiele
później i medalu za ryzyk-fizyk. kombatancki bonus do renty

wręczył sąsiadowi naczelnik miejski w imieniu wiernej władzy.
do końca swych dni, sąsiad traktował mojego ojca jak popsute
powietrze. trzy dekady później, dojrzewam czernią na bieli,

że mój ojciec z tego lęku był odważny jak nikt, a brzydzę się
folksdojczem, który jeździ teraz oplem w kolorze judasz-metalik.
naostrzę swój gwóźdź. nicnieważność mam utkaną w genach.

liczba komentarzy: 6 | punkty: 13 | szczegóły

Pi., 3 grudnia 2011

tu wszystko OK

teraz wiesz, że zawiodły linie czasowe i emocjonalne.
i wiesz już, że twój kontakt z nimi był punktowy, więc
możesz zadać sobie pokutę przeglądania żywota twojego

pod włos. czas to cwany drań. zapierdala w jedną stronę
z wilczym biletem na sugestię powrotu. teraźniejszości
są nieaktualne i kruszą się w proch, gdy chcesz ogrzać

cokolwiek sobą na dłużej. palec w ciasne gardło klepsydry?
sprytne i nieskuteczne. sama zobacz, do jakiej to desperacji
można się poniżyć, gdy resztki umykają z tej i z tamtej.

przeciekamy a czarnych dziur przybywa ponad poziomem
świadomości. rżą konie rozstawne. czują słodycz. wyjdź
z tej rzeki przygotowana do oswojenia tego który jest.

niech będziesz pogodzona - na wieki wieków. kto rano wstał,
ten zgarnął boską pulę. tak pusto po stronie przed tobą.
GPS na świętego Piotra i w drogę! tu wszystko będzie OK.

liczba komentarzy: 4 | punkty: 7 | szczegóły

Pi., 1 grudnia 2011

księżna Gaggio di Cadegliano

ma już osiemdziesiąt siedem lat i tron naprzeciw
otwartego okna. tron ostał się po młodszej siostrze,
tak jak i nieboszczyk mąż. on nigdy nie lubił daleko
szukać, a i na cmentarz też tylko kilka stąd kroków.
słynny tron ma chromowane, błyszczące kółeczka
i bordową tapicerkę z przedniego fotela Fiata Punto.

wygodny jest. księżna wcale nie musi na nim
zasiadać, ale przecież chce. oto w zasięgu głosu
całe podwórko. tu pokręcone dramaty, których nie
zobaczysz w RAI uno, RAI due i tych telewizjach
o niespamiętalnych nazwach. Bartolomeo, nie bij
siostry! jak tam Nicoletto? nadal bolą cię kolana?

tak Julietto! Leo kupił kwiaty nie dla ciebie. to życie
boli życie. pod szóstkę wprowdzili się obcy z innej
bajki. z dziwnym szelestem zamiast języka uczciwych
ludzi. księżna nie kocha obcych - to oni chcą, cegła
po cegle, rozkruszyć królestwo, przesunąć granicę,
ostentacyjnie nie rozpoznawać postaci zgarbionej

nad parapetem. już nawet nie mówią - bon giorno
donna Marucia - barbarzyńcy z jakiejś północnej
Polski! ciekawe czy potrafią jeść na moich srebrach?
księżna Marucia widziała już wszystko: obie wojny
podwórkowe; niezliczone olimpiady po sąsiedzku;
zmianę ustroju wspólnej suszarni na garaż obywatela,

każdą pomyślną rewolucję (o nieudanych się nie
myśli), a nawet jedno świeckie wkosmoswstąpienie.
fotel skrzypi zmęczeniem, gdy księżna pochyla się
nad swoim światem z firmamentum trzeciego piętra.
kochani! chyba nadchodzi czas, by abdykować na dziś.
tylko ciągle ci ponurzy Polacy. kto ich przypilnuje?

liczba komentarzy: 0 | punkty: 2 | szczegóły

Pi., 28 października 2011

poemat wszechubliżający

czyli
poradnik jak ubliżyć bliźniemu
a potem z tym żyć.

ubliżyłem ci ja twemu psu,
twojej gazecie,
twojemu gilowi w pełnym gilów nosie,
twojej piwnicy, parterowi i wszystkim piętrom twoim
od góry do dołu i z powrotem.

twojemu strumieniowi pomarańczowego moczu
(coś ty jadł?) a jakże - ubliżyłem,
ubliżyłem też twojej maszynce do golenia pod pachami
- tępa i niemyta była, ale po dwuznacznym ubliżeniu,
jakby nowe nieubliżone życie w nią wstąpiło,
twojemu ulubionemu serialowi tuż przed teleekspressem,
ubliżyłem na krechę i w ratach.
twojemu prezesowi z jedynie słusznej partii też ubliżyłem,
a co? miał pozostać w niezauważalnym nieubliżeniu?

ubliżyłem również deszczowej chmurze
nad twoim ubliżonym kominem,
świerszczowi ubliżyłem, mrówce - patronce ubliżonych,
i całej twojej kolekcji karaluchów.
o! tym to dopiero ubliżyłem. aż się zmęczyłem!
ubliżeniu twojemu ubliżyłem osobno, onoż tak zasługiwało,
że je ubliżliwie wyróżniłem.

jakby się dobrze przyjrzeć,
to ubliżyłem całemu twojemu wszechświatowi.
i wiesz co?
mam się ubliżająco dobrze.

liczba komentarzy: 7 | punkty: 10 | szczegóły

Pi., 25 października 2011

sezon na joanny

miałem słabość. jeszcze wczoraj co trzecia
była mi małgorzatą. jak ta, która bezwstydnie
ujawniła czym różni się kobieta od kobiety

w smaku. dla innej, co wieczór gotów byłem
nasiąknąć ananasem. a ta niedopieszczona
od śmiesznych anonimów, po których nie umiałem

się bać - ta chciała być odkrywana dogłębniej.
żal, że były zanim przeminęły. choć mogłem kochać
każdą do trzewi, przeminęły zanim się stały.

a jesienią joanny rulez. taka przeciętna aśka
nie łka w żadną poduszkę. doprawdy jest twardsza
niż wyewoluowany węgiel. z rzadka popala goluazy,

ale już nie podpali zbędnych mostów - szkoda nerw.
choć wytrawna to pije do mnie bezalkoholowo
gdy trzyma amoralny pion w nawilżonej garści.

niechaj jej będzie whatever forever forever
whatever. przeciętna poetka nie bywa przeciętna.
jest joanną. ach gdybyś jeszcze była ruda.