Latest items:

Poetry

	Sztelak Marcin
	PROFILE About me Friends (16) Books (1) Poetry (1438) Prose (2)

latest best rating most commented

Sztelak Marcin, 22 may 2015

Rytmiki

Tymczasowo odkładam życie na półkę,
niech dojrzewa.
Ciało i umysł na hakach,
lśniących w półmroku rzeźni.

Na ścianach majaczą hasła, być może
z poprzedniej nirwany:
Idźcie i rozmnażajcie się; Świnia też człowiek;
Ostatni gasi światło.

Więc brodzę w błocie
w poszukiwaniu wyłącznika. Później zasypiam,
niestety snem przerywanym.
Przez obecne oraz przyszłe potępienia.

I prokreacje.

number of comments: 2 | rating: 4 | detail

Sztelak Marcin, 21 may 2015

Wymiary

Gdzieś na pewno jesteśmy
szczęśliwi.
Tutaj wbijamy wzrok w wypłowiałe
ściany, uparcie licząc puste miejsca.

Po przeterminowanych kalendarzach.
Wciąż mamy tylko słowa – te niepotrzebne
i bez znaczenia.

Bo najważniejsze już nie przejdą przez gardła,
zaciśnięte w węzły ze wspomnień,
łez, niewybaczeń.

Więc godzimy się na ból prawd i kłamstw.
Z determinacją polerując lustra
aż do zaniku odbić.

Kiedyś naszych.

number of comments: 2 | rating: 4 | detail

Sztelak Marcin, 20 may 2015

Zatonięcia

Nie piszę erotyków,
bo już nie jesteś stałym lądem,
bezpieczną przystanią.

Zaginąłem w strefie burz
i tylko znikające kręgi na wodzie
znaczą ostatni wspólny punkt.

Na nieboskłonie zgasły wszystkie
blaski. Nawet jeśli błędne
ognie majaczą w ciemnościach

mruczę: Nic się nie stało,
to tylko czas przegonił wspólności.
Nieodwracalnie.

number of comments: 3 | rating: 5 | detail

Sztelak Marcin, 19 may 2015

Kroniki skazanych. Abolicje /Tryptyk/

Być może drugie/trzecie/kolejne:
na początku rozdwojenie jaźni, z mocno
zadzierzgniętą pętlą śpiewamy pieśni
pochwalne.

Ostatni posiłek na porcelanie, jednak sztućce
z ołowiu – trucizna.
Więc piszemy skargę, tylko adresat nieznany,
ale pieczęć ważna:
Dzień ostatni roku pańskiego.

I zamaszysty podpis: Homo sapiens
lub podobny nonsens.

number of comments: 2 | rating: 6 | detail

Sztelak Marcin, 18 may 2015

Kroniki skazanych. Na przeżycie /Tryptyk/

Rok/wiek/tysiąclecie pierwsze:
od kiedy bogowie spacerują tuż
po deszczu ubłoceni jak świnie
wątpimy. W ostateczność.

Jakąkolwiek, nawet po zgaszeniu
światła. Zamknięcie na ostatni
guzik oczekujemy odkryć.
W każdej skali.

Przecież człowiek miarką wszelkich
wątpliwości rodzaju
ludzkiego.

Hosanna i tak dalej.

number of comments: 1 | rating: 3 | detail

Sztelak Marcin, 7 may 2015

Kroniki skazanych. Na zagładę /Tryptyk/

Tydzień/miesiąc/rok pierwszy:
zaczyna się od życzeń,
niepokalanych a jednak poczętych,
pod wieczór;

cicho - sza – za drzwiami czai się sprzedawca
lepszego. Co prawda można mu dać
po pysku, ale ciemno,
że nie wpuściłbyś psa.

Więc milczenie z zapadłym brzuchem,
w łachmanach, przeczesujemy portfele
w poszukiwaniu grosza
na ofiarę.

Bo panu Bogu i Diabłu ogarek
oraz cała reszta.
Już niepotrzebny nad ranem. Podobnie
jak wcześniej.

number of comments: 1 | rating: 3 | detail

Sztelak Marcin, 6 may 2015

Dom Emerytowanego Poety

Uwiędłe strofy zarastają kurzem,
cienie snują się bezgłośnie,
a podłoga skrzypi – przejęta przenośnią.

Donośny śpiew baranków bożych
idących na rzeź. Z nieodzowną pokorą,
bo bunt rodzi piekło, potępienie
pełną Gębą.

Nieme metafory do kromki czerstwego
dnia, rytm śniadania, obiadu, kolacji.
Oraz motto w toalecie:
królestwo za skrawek testamentu.

To i wszystkie pozostałe puenty,
zgromadzone za oknem.

number of comments: 7 | rating: 4 | detail

Sztelak Marcin, 4 may 2015

Sacrum

Złożony na ołtarzu ofiarnym
śmieję się w głos.
Piękny w czerwieni – zachodząc
w błękit.

Wciąż nas stać na zdziwienia,
lecz z odcieniem obojętności.
W krainie czarów

pęknięcia wkradły się niepostrzeżenie,
przez okno z widokiem
na ogród.

Rozkoszy – i to nie boli, nawet
nie żal twoich ust.

Ostrze opada – (po)winność
oraz czarne tunele gardeł;
ekstazy
i inne odmiany świętości.

number of comments: 1 | rating: 2 | detail

Sztelak Marcin, 23 april 2015

Intermedium

W każdym jest błazen, bajkopisarz, strażnik
przepływu datowników.
Ale niektórzy mają oczy koloru porzuconych
światów /na pastwę, na żer/.

Pomiętych, skurczonych do rozmiaru pięści
na chwilę przed wybuchem,
w twarz / pożądliwą, nienasyconą/.

Inni, z cieniem krat na wargach, szukają
odosobnienia. Tam, gdzie mogą opowiadać
życiorysy,

od nowa. Ugniatając substancję stworzenia
w fantasmagorie. Brakujące fragmenty
wypalić gliną.

/ Ostatni, w rozczłapanych butach, drepczą
w miejscu/.

number of comments: 1 | rating: 3 | detail

Sztelak Marcin, 21 april 2015

Konstrukty

Nie ma już śladów, nawet ust
na lustrach. Zresztą te pęknięte
– siedem lat nieświadomości.

Zwanej też paktem z siłami
posądzanymi o znajomość piekła.
Bliską jak ciału koszula,

nieprasowana, w strzępach.
Coś w stylu stracha na wróble,
tyle że dookoła kruki i wrony.

Gotowe do rozdziobywania, z zapałem
godnym czynów bohaterskich.
Jednak na przeszkodzie stoi pięta,

obarczona końcówką ka.
W którą, oczywiście, goni się – bo inaczej
nie można. Albo brakuje chęci.

* * *
Ka to dusza, lecz o sprawach
tak przebrzmiałych lepiej nie mówić.
Tym bardziej pisać.

Transcendencja.