Latest items:

Poetry

	Sztelak Marcin
	PROFILE About me Friends (16) Books (1) Poetry (1438) Prose (2)

latest best rating most commented

Sztelak Marcin, 2 august 2017

Kurs chodzenia bokiem

Stos pacierzowy wznosi
modły o niepokalane
przejście przez bagno.

Trzeba mieć czyste buty
aby obcować z absolutem.
I aureole ze złotka, bo w sreberko
już owinięty grzech łakomstwa.

Ale można też pójść na skróty,
usiąść na ławce i czekać.
Na obcowanie.

Dyskretny urok wstąpień
i zstąpień, byleby ręce
były złożone.

Na amen.

number of comments: 2 | rating: 3 | detail

Sztelak Marcin, 1 august 2017

Ars poetica (kiełbasa)

Poezją się nie nażresz,
szczególnie kiedy w lodówce
gaśnie światło.

Po omacku ciężko trafić do ust.
Zresztą do wargi przyszyty
niedopalony papieros, chociaż tytoń
dawno już zakwitł.

Trzeba doczekać poranka, z martwym
długopisem w dłoni.
Później wyjść i zadzwonić
do własnych drzwi.

Niestety, nikogo nie ma w domu,
więc pora zmielić wiersze i upiec
czerstwy chleb.

Poezją się nie nażresz,
ale przynajmniej nakarmisz łabędzie.

number of comments: 1 | rating: 2 | detail

Sztelak Marcin, 31 july 2017

Obcowanie

Zapleciony w węzeł niepotrzebnie
oglądam słońce.
Przez szklane kulki oprawione
w oczodoły nieżyjących.

Ani pod tą, ani inną gwiazdą.
Dowolnie wybraną ze wszystkich
galaktych.

Spokojnie pełznących w swoją stronę,
tą nienazwaną.
Inny wymiar.

A mędrcy i tak chichoczą w kułak,
obserwując jak rozplątuję
słowo tabu.

Na składową świętość.

number of comments: 2 | rating: 2 | detail

Sztelak Marcin, 30 july 2017

Szatkownica do kwiatów

Namiętnie oceniam książki
po okładkach.
Mieląc treści na papkę
dla niemowląt.

Urodzonych w roku zaćmienia
psiej gwiazdy.
Wtedy długo wyłem na księżyc,
aż do dziś łupie mnie w krzyżu.

Do którego nie zostałem przybity,
tylko zimą zsiniały mi stopy.
Trochę później dziewice zbierały
pierwiosnki.

Niestety sałatka wyszła jałowa,
sól ziemi wypadła z ręki.
I to był zwiastun.

Wszystkich przyszłych splątań.

number of comments: 1 | rating: 2 | detail

Sztelak Marcin, 23 july 2017

Nie spodziewam się fajerwerków

Wstydzimy się poezji, szczególnie
kiedy pcha się z butami do łóżka
wulgarnie rozdziawiając usta
– niemetaforyczne podszepty.

A jednak przelewamy, chociaż papier
nie zniesie wszystkiego.
Wbrew twierdzeniom uczonych
w słowie.

Nam pozostają tylko słówka,
najczęściej wyżebrane. W najgorszym
kącie wiersza.

A w puencie za takie generalizacje
zgodnie z tytułem.

number of comments: 4 | rating: 3 | detail

Sztelak Marcin, 22 july 2017

Pościel przeciwatomowa

W komplecie z łóżkiem, przenicowanym
wszystkim, co pomiędzy nami.
Szkoda, że stany nieważkości minęły
jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki.

Leżymy, czekając na doręczenie pism
o ostatniej woli, chociaż z zaznaczeniem,
że niewpełni.

Władz nad minionym. Taki drobny żal
– nie każdy przedmiot da się otworzyć,
o ujrzeniu nie wspominając.

Więc może pora spać, w bezpiecznym
otuleniu. Dopóki jeszcze można przykryć
dzień i noc.

Choćby roztrzęsioną dłonią,
na chwilę zapominając o proroctwach
i zaklinaniu.

Czasu w miękkości ziemi.
Bezodwrotnie.

number of comments: 1 | rating: 2 | detail

Sztelak Marcin, 21 july 2017

Zamazania

Układam mozaikę z fotografi,
już nie ważnych.
Przeterminowne ścielą się szeleszczącym
dywanem.

Leżąc na nim stępluję kalendarze,
pieczęciami z ziemniaków.
Zeszłorocznych.

Zakwitły jeszcze nienazwanymi
kolorami tęczy.
Więc liczę na wygodne przejście
oraz skarby.

Chociaż te ostatnie na drugim miejscu,
zaraz po rozproszeniu upartej
mgły. Osiadłej na rzęsach
podczas któregoś z licznych snów.

Bez zakończeń i początków.

number of comments: 4 | rating: 4 | detail

Sztelak Marcin, 20 july 2017

Wierszowania

Pełen wiary
w nadciągający wszechświat
zaciskam oczy.
W garści.

Beznadziejnie, po omacku,
a jednak dążę.
Gdzieś poza zadzierzgnięte
horyzonty.

W ogólnym rozrachunku zero
i nienazwana małość po przecinku.
Na szczęście nikt się nie zna
na poezji.

Chyba że zna się aż za dobrze.

number of comments: 1 | rating: 1 | detail

Sztelak Marcin, 19 july 2017

Sfilcowanie

Bezdomnie namiętnie czytają
podręczniki o asertywności.
Chociaż dobrze wiedzą, że zostawią
po sobie tylko plamy na ławkach.

Niezmywalne do pierwszych przymrozków.
Ale nic to – pełnia lata, aż trzeszczy
w kościach. Nieznanych z imiennia
przodków.

Którym zawdzięczamy cały wachlarz
błędów i skrzywień w łańcuchu molekuł.
Nie do naprawienia, lecz za zakrętem
ma być lepiej.

Naprostują nam drogi i pójdziemy
z jasnym wzrokiem utkwionym
w zakończenie.
Szkoda tylko, że bez happy endu.

number of comments: 1 | rating: 2 | detail

Sztelak Marcin, 18 july 2017

Prostytutki też potrzebują ciepła

Życie jak cholera,
a jednak oduczcie mnie słów,
szczególnie tych pomiędzy
snami.

Zbyt głęboko wczepione bolą
gdy otwieram drzwi aby wyjść
i krążyć. Nawiedzonymi ulicami.

Chociaż czasami uda się spotkać
wieszcza to szklane kule
i tak pozostają puste.

Stąd aż po zdewastowany
horyzont. Zresztą bez znaczenia
skoro pragnę tylko twoich ust,
których nie możesz mi dać.

Bo tak naprawdę nigdy nie było
nas, ciebie i mnie.
Zaledwie semantyka oraz odmiana
przez coraz większą liczbę przypadków.

Lub zwyczajniej – życie
jak cholera.