Latest items:
Sede Vacante, 8 march 2012
FAŁSZ
Fałszywe spojrzenia nakazują mi nie spuszczać z nich wzroku.
"Patrz na nasze uwielbienie! Spijaj miłość z ust. Raduj się".
Obłudne przytulanie do piersi.
Najlepsi przyjaciele.
Bracia i siostry.
Dlaczego tak żałośnie udajecie oddanie?
Wbijcie nóż w plecy, albo lepiej w serce. Rozkoszna porażka. Uwielbiacie mieć rację.
Tymczasem... Bukiet w kwiaciarni, by wprosić się na gorącą herbatę.
Akurat nie ma nic innego do roboty.
"On zawsze się nabiera. Zawsze ma otwarte ramiona. Chce tylko kochać.
Niech ma, póki jest potrzebny".
Fałsz.
Wypełnianie czasu pustymi deklaracjami. Byle do kolacji.
Szczerość jest trudna. Mogliby nas wyrzucić poza nawias swoich znajomych.
A co poczniemy nie mając znajomych?
Kto nam wtedy zagospodaruje życie, którego nie umiemy wykorzystać?
No to fałsz.
Oj, wszyscy kłamią. Wyrzuty sumienia?
Nikt dziś nie mówi prawdy.
Po prostu spotykamy się, by pogadać.
Zabilibyśmy każdego, kto nie zrobi nam laski.
Ale z kimś trzeba.
Sede Vacante, 8 march 2012
Pusto.
Uchwyciłbym...
Czarna przepaska na duszy. Wpija się, targana protestem.
Pozostanie tu, póki nie znajdę wszystkich odpowiedzi.
Na początku drogi, nikt nie napisał drugiego rozdziału.
Chłopczyk podobno teraz jest już dorosłym mężczyzną.
Tylko nikt mu jeszcze tego nie powiedział.
Albo nie chce słuchać...
Nie. Nie szukam. Siła chyba jest zarezerwowana dla Bogów.
Uchwyciłbym.
Życie...
Przygarnąłbym mocniej do siebie.
Tak brakuje mi istnienia! Pożądam tożsamości.
Czy wiesz jak to jest być niebytem w szklanym wazonie?
Pełen kwiatów. Może i nawet zachwyca.
Boleśnie pusty i milczący.
Rozsypane, płaczą pod nogami. Chcą więcej uwagi. Absolutu szczęścia.
A ja wciąż uciekam. Niemalże doskonała machina pędu w
nicość.
Jeśli jest ptak, który szybuje najwyżej, to kpię sobie z tego rekordu. Wszystko jest tylko pode mną.
Ale nic dookoła...
Sede Vacante, 1 march 2012
Na wymarciu.
Niedostępny. Wracam do tamtych lat,
gdy wszystko było więcej warte, niż dzisiaj „Zaloguj się. Wita cię wirtualny świat”.
Niedostępny. Bo płaczę. Rozpaczam.
Gdzie ta muzyka? Czemu umarł rock buntu, a wolność nic już nie znaczy?
Gdzie ci ludzie? Ci co pisali listy na pachnącym papierze,
i ci, co czytali. A potem spotykali się na łąkach, by razem zaśpiewać „ Nie płacz Ewka. Życie jest piękne”.
Co się z nami stało? Nie żyjemy, czy tylko dorastamy do tych lepszych czasów,
gdy zamykają nam szkoły i biblioteki, a artyści płaczą do pustki w chlebaku?
Przegapiliśmy chwilę, gdy straciliśmy najpiękniejsze wartości,
zamieniona wolność na „lans bejbe”, w ogniu kompleksów osobowości.
Wyzwolenie? W sklepie z pigułą. Na haju czujesz się Bogiem.
Dziewictwo palone na stosie, w wieku tornistra i kokardą związanych warkoczy.
Czy o to tu chodzi? Naprawdę tak wiele zgubiliśmy siebie po drodze?
„Pokaż mi metkę, a powiem ci, czyś mojej tęsknoty jest godzien.
Chodź do galerii. Dawno nie widziałem żywego człowieka.
Książki są dla frajerów. Siła! To jest kurwa mój duch! Modnie, bogato i w najlepszych dyskotekach”.
Wolność zamknięta w postrzeganiu obserwatorów. Ewentualnie „Chodź się najebać”.
Wielka świątynia tych lepszych czasów. Market ze wszystkim. Kiedyś stała tu biblioteka.
Kina świecą pustkami. „Paczka fajek, czy dwa browary.
Kultura? Smak życia? Nie pierdol. Napij się stary.”
Sede Vacante, 28 february 2012
Marsz żałobny. Za zdradę narodu.
Nisko latają orły szlachetne. Szponem i dziobem walczą o spokój,
o czyste Niebo, dom prześwięty. Nas wszystkich. Niepodległego narodu.
W dole im przyszło szukać ratunku. Desperacko szarpać ofiary,
by nigdy nie spadła lektyka wielmożnych, z królestwa nad naszymi głowami.
Biało czerwone ptaki w koronach. A sztandar pod gniazdem, jedynym prawdziwym.
Zapamiętajcie ich na kartach historii. Bohaterowie, wybawcy. Szlachetni męczennicy.
Dziś toczą wojnę z własnym rodakiem. Nazwali to swej krwi ofiarą.
Poświęcenie za ostatni grosz. Lecz z naszych dłoni chleb wyrywają.
Nisko dziś przyszło latać ojcom. Tym w koronach ze złota i pychy,
by ziemię ojczystą ratować, przed darmozjadem z brudnej ulicy.
Ni rąk nie pobrudzi, ni łopaty nie wbije w lepsze czasy dla kraju,
lecz już wiozą go przez plac Zbawiciela! Witaj nam właścicielu Polaków!
Błyszczący powóz, i krzyżyk na piersi. Tarcza na ciosy, gdyby ktoś się ośmielił.
nie rozlicza się bożych synów! Im za to pozostaw myślenie.
Coraz niżej szukają wyjścia z tunelu. Zabłądzili pędząc za uciekającym korytem.
Jak wrócić teraz w swe progi, gdzie znowu berło, sakwa i bat towarzyszem?
Jak ciągle nie być motłochem? Jak wytłumaczyć idiotom z wieczną nadzieją,
że to wszystko wciąż dla nich i basta! I na nic im pospolite ruszenie!
Padają kolejne klucze bocianów, wycieńczone zimą stulecia,
a który nie zdechnie pod butem losu, dobije go orzeł kolejnym przymierzem.
Płaczą i błagają o litość, prawdziwi przecież, Polacy patrioci!
Nie zabierajcie nam ojczyzny...Nie zdradzajcie tego, co powinniście kochać.
Sede Vacante, 21 february 2012
Ludzie prości
Ambony znów ociekają wyrokami sprawiedliwych.
Wyplute wyznanie wiary. Ciosy zadane nieomylnością i krzykiem.
„Śmierć odmieńcom! Na marginesy. Pod czerwoną krechę!
Nikt inny, niż my nie godzien ulic kalać spojrzeniem.
Pożeracze horyzontów orzekają o winie.
Sekunda i nie użyte ni słowo, by nadać ci nowe imię.
Komisja pierwszego wrażenia. Sąd stadny oznajmił po raz kolejny,
kto owcą, kto wilkiem. Okładki ksiąg fruwają nad stosem historii przeklętych.
Właściciele domu grawitacji polują. Nie łudź się, że front ucichł na chwilę.
Kto wychyli się zza drzewa prawdy, straci tożsamość cnoty zwanej „Cisza!”.
„Z piekła rodem. Wracaj skąd wypełznąłeś! W takim ciele duch tylko plugawy.
Obraz na skórze? Szata nieskromna? Metalem okute oblicze, czy włos nieco długawy?
Mamy już ludzi na stanie. Wybryki karamy chłostą.
Nie praw nam o wartości człowieka!
Osobowość, a jakże! Byle droga twa zawsze prosta.”
Pagony nadmuchane trofeami skonsumowanych rozumów.
Unoszą się nad sądem dnia ostatniego. To oni wiedzą! Obyś nie poczuł takiego bólu.
Sede Vacante, 13 february 2012
Dekalog ludzkich grzechów
(tekst napisany, jako piosenka pod zamówienie, a tutaj jako "wiersz". Zamieściłem konkretnie pod ocenę poziomu wartości tego tekstu dla was.)
Jestem zbiorem grzechów błogosławionych nieśmiertelnością,
wydartych z woli światła, pożartych rozpaczą pochodzenia.
Zakutym w cierpienie spowiednikiem świata.
Kolekcjonerem fałszu, abecadłem ból i lęków.
Niechciane bierzmo dźwigania dekalogu krzywd.
Każda twoja kropla krwi, to kolejna moja łza,
twój płacz jest krwotokiem złudzeń, że istnieje coś jeszcze,
oprócz kukiełek naznaczonych symbolem władzy,
wtrąconych w niewolę przetrwania, pod lektykami.
Żyję, by pokutować za pogardę, hańbę i mord.
Jestem zbawieniem narodów, zabitym przez przyzwolenie.
Jestem dzieckiem gwałtu. Człowiek. Planeta ziemia.
Jestem oprawcą oprawców i ofiarą wśród ofiar,
pierwszym przykazaniem istnienia. Zabij, albo giń!
Jestem prorokiem ostatniego, naszego dnia.
Widzę w waszych twarzach, jak będzie wyglądał koniec.
Szeroko zdziwione usta, że to już, teraz i tu.
Zwycięzcą ten, kto ostatni padnie Bogu u stóp.
Istotą przetrwania jest pycha, siła i chęć,
bycia zawsze tym lepszym. Bryła lodu na wszystko wokół.
Poznajesz mnie? To znowu ja! Zwierciadło wstydu i gniewu.
Klątwa, namaszczenie, każdym waszym cierpieniem.
Sede Vacante, 12 february 2012
Król psychopatów
Jestem rakiem serc bijących jednostajnie. Królem psychopatów.
Bo któżby mnie nazwać zechciał inaczej, gdy każdy grzech obnażam, definicji dobrobytu świata?
Jestem cierniem na białej szacie stworzenia, co się zwie doskonałość ludzkiej rasy.
Nie popatrzysz jak na okaz zdrowia, gdy zdrową, nie odrębność. Przystanek „Nie potrafimy żyć inaczej”.
Drzazga w mitologii o takim miejscu w galaktyce,
gdzie wszystko jest w porządku, pod panowaniem nadrzędnych. Władców wszechbytu.
Wykreślony pojedynczym splunięciem. Skatalogowany, jako krzykacz. Anarchista z kompleksami.
Normalny nie zatrzyma się nad padliną, co dalej, niż sięgnie wychudzonymi ambicjami.
Krótkowzroczność jest cnotą. Bo byle tylko dla siebie.
Emocjonalnie rozchwiani. To oni zakładają okulary na tak zwane sumienie.
A co nas obchodzi ogień trawiący wszystko, co mógłby pokochać człowiek?
Gdy tak niewiele trzeba, by nie wiedzieć czym jest świat z lotu ptaka...I wciąż tylko sobie.
Pod hasłem: Oszołom, histeryk, więzień własnych porażek,
znajdziesz nas wielu! Tych, co chcą więcej! Oby wyschły rzeki krwi przelewanej za szmal, władzę i wiarę.
Nazwani błędem programu nauczania o poprawności. Odsunięci od najważniejszej debaty,
znów przesuniętej na jutro. Puste studio. Nie ma komu rozmawiać.
Nuklearna wiosna ludów nadchodzi. Potem ma być już tylko lepiej.
Jeśli twe plany na przyszłość są poranną kawą, to jakbyś już dostał medal. Oto przykład zdrowego człowieka.
Sede Vacante, 10 february 2012
Brudasom wstęp wzbroniony!
Biurka wielkich, niczym świątynie.Ołtarze z granitu, niedostępne dla brudu i łez.
Unosić się zdają wysoko, w gęstej,nieprzejrzystej mgle.
Wysoko musi zadzierać głowę, ręce wyciągać w błaganiu,
żałosna, społeczna kaleka, by ochłap wyżebrać od Panów.
My tu dla dzieci! Umierają na rękach nasze największe miłości!
Rzuć nam łaskawco chleba, by znów z niczym nie wracać do nich!
Głód strasznym jest cierpieniem. W lepiance, zwanej „Znaj swoje miejsce w szeregu”,
piątą zimę nie starcza łez, by wypłakać obłoczki ich zmarzniętych oddechów.
Unoszą się lektyki władzy. Konfesjonał dla skreślonych.
Lecz rozgrzeszenia tu nie dostaniesz. Orgia władzy i pychy. Pańskiego splendoru.
Archaniołowie powołani głodem lepszych czasów.
I pachną. I rżą, niczym konie. I zjadają z naszego stołu, wyznawcy czerwonych dywanów.
Każde skrzywienie swej misji, wytną skalpelem pokrętnego prawa,
by tylko nie spaść w dół. „Niech wciąż trwa wybranych zabawa!
Dorosły robak, czy dziecię. Nie czas tutaj na uczucia!
Nikomu nie pozwolimy wskazać palcem naszego zepsucia!”
I płaczą głodne maleństwa, wtórują im zmęczeni rodzice.
Pękają serca słabych, odrzuconych przez tak zwane życie.
I wycierają mordy jedwabną chusteczką, by wpychać kolejne kęsy,
ci, co żywią się naszą krzywdą.„Nie przychodź tu na kolanach, żebraku nigdy więcej!”
Sede Vacante, 9 february 2012
Utylizatorzy
Bestie na mównicach prawią o wojnie za zamkniętymi drzwiami.
Już dawno śmierć przestała być najcenniejszą walutą. Dziś bogaci, którzy za pyski trzymają żywych. Zakutych w kajdany.
Niech walczą z sobą o wszystko. Byle zapomnieli o największym wrogu.
Niech dzielą się na lepszych i gorszych. Silni spychają słabszych, w krematoria społecznego terroru.
A w międzyczasie, każda ich złotówka dzielona na cztery i trzy dla naszej, wyższej sprawy.
Marzenia, prawa i przede wszystkim godność! Zabierz im godność, a nigdy nie braknie ci władzy.
Dajmy im świat złudzeń. Ale taki, żeby każda sekunda walce poświęcona.
Niech wiecznie brakuje. Wtedy o wszystko będą się gryźć. Zielone światło na nasze ambony.
Powiedzmy, że jesteśmy dobrzy. Że nasze serca dwa i pół raza więcej krwi pompują,
większe o połowę. A to wszystko, by im jak najlepiej się żyło.
Rzućmy motłochowi mięsiwa. Jakiś ochłap, który wciągnie ich w wir wzajemnej nienawiści.
Nic tak nie odciąga od myślenia, jak wróg, którego chcielibyśmy za wszelką cenę zniszczyć.
Na giełdach najwyższe notowania dla młodych, więc starych należy utylizować.
Młodym na barki podwójną dawkę pracy. Dla wspólnego dobra narodu.
Tyle, by przeżyć. Nikt jeszcze nie umarł od chleba i wody.
Podróże i marzenia zostawmy elitom. Gdzieś w końcu musi być pozorny dobrobyt.
Dzieci? Niech się mnoży robactwo! Nigdy za wiele rąk do wycierania śliny cieknącej z pyska.
A kto zdechnie zbyt wcześnie, lub serce mu pęknie z żalu. Jak reszta. Na wysypisko.
Sede Vacante, 9 february 2012
Nowotwór przemijania
Ile musi jeszcze upaść epok, generacji i planów naprawy świata? Pokoleń napędzanych znakami czasów,
by żadne życie nie traciło na wartości, gdy coraz niżej przy ziemi. Z kroplówką w dłoni i kamieniami w plecaku?
Kto upomni się o skreślonych i czy zdążymy się nie zestarzeć?
Zanim krzykną „Człowiek za burtą!” I nie splunie ni jeden. Upadnie majestat kamiennych twarzy.
Ilu puścimy bokiem przyjaciół nieznanych z imienia i życiorysu?
Ilu nie zapytamy o pasje, tęsknoty i świadectwo bólu ukrywane skrzętnie pod ciszą?
Ilu postawimy pod ścianę do likwidacji od zaraz, a ilu zmierzymy wzrokiem myśliwego,
by nasza siła karmiona słabością pionków, pozwoliła nam bardziej pokochać samych siebie?
Ile trzeba wybić narodów, ilu wymyślić bogów i ile giełd rzucić na kolana,
by świat wreszcie „odetchnął od Zła” i nie potrzebował więcej mordowania?
Czy znajdzie się ostatni sprawiedliwy, co obali rządy bestii w starannie skrojonych szatach?
Kiedy i na nas przyjdzie pora...Kto przetnie szwy na oczach, uwolni umysły od nowotworu przemijania?
Kiedy nadejdzie czas, gdy każdy mijany będzie dla ciebie wartością,
jakiej oczekujesz w lustrze, prosząc o więcej, lub chełpiąc się panowaniem królewskiej mości?
Kiedy przestaniemy marnować największe piękno, jakie nam dano. Nieważne przez kogo i z jakiego ołtarza!
Tylu nas jest obok siebie i nic... I cisza. Upada świat, gdy rozpierzchają się stada.
Sede Vacante, 4 february 2012
Stara kwiaciarnia
(po zakupach, pół godziny temu. Czyli na faktach)
W tą zimę znów chciałem żonie miłość do domu. Z zakupów. Z codzienności.
Stara kwiaciarnia na rogu ulic. Anonimowych, jak rzeka mijających mnie, nieodkrytych w pośpiechu historii.
Bukiet, by powiedzieć, że kocham, gdy słowa zamarzły w mrozie półwiecza,
i być może znów zbyt przybity życiem, by pięknie jej dziękować, za każdy dzień pod jej schronieniem.
Stara kwiaciarnio, jak spieszę! Twych dzieci zapachem, nową energią natchniony,
by przypomnieć sobie, że nie wszystko jest bez sensu. Na kolanach klęcząc, mej jedynej o tym właśnie opowiem.
Stara kwiaciarnio! Obejmij mnie bez pośpiechu.
Pozwól zatrzymać się w ciepłym, jakże romantycznym schronieniu.
Ucałuję łzą w oku każdy płatek wyznania,
że świat jeszcze nie umarł! Wystarczy przypomnieć sobie, co jest najważniejsze. Co powinno być dla nas.
Wystawowa szyba krzyczy gniewem... Choć banner mojej przystani,
wciąż starym tym płacze wierszem. „Witajcie moi kochani”.
W wystawie szydzą z mojego romantyzmu, głosy nowej epoki.
Ktoś zawiesił tu tanią odzież. Coś się skończyło. Odbiera ulicom te ostatnie przystanki spragnionych miłości.
Wyparte kwiaciarnie, przez żywe złotówki. Czyżby i romantyzm w ludziach umierał? Dokąd zmierzamy, ludzie?? Zakładamy sztaby na diamenty istnienia.
Ulice pijane od natłoku zdarzeń, w których chyba zapomnieliśmy...Po co dano nam życie na ziemi.
Stara kwiaciarnio, odeszłaś, jak najwierniejszy przyjaciel, którego nigdy nie chcemy pożegnać...
Jutro ściągną wyblakły banner. Na rogu ulic, granicy miast, kontynentów... Romantyzm znika w półkach z przeceną.
Sede Vacante, 30 january 2012
Dusze kryształowego cierpienia
Pod powieką milczącego kamienia...
Pod skrzypiącą podłogą, lodowato szepczącą, że to nie miejsce dla was.
Wśród rozerwanych kaftanów bezpiecznej kontroli, tego co obce i przeraża.
W mrokach syczących czystym cierpieniem. Odnalazło ten dom na skraju istnienia,
gdzie wreszcie ma prawo do niewinności. Odkupi grzech ciszy pod pręgierzem.
Nie dopadną bestii apostołowie jedwabnego przemijania w ulicach.
Nie opętani ciężarem poznania świata, aż po gorzkie granice.
Nie dotknięci szlachetną nauką bólu. Skosztowania ambrozji z ciemnej strony księżyca,
nie zabiją cię...Powstań z kolan, synu króla najgłośniejszych krzyków.
Dziecię Kata I rozpustnicy, spłodzone w twierdzy opustoszałej od wieków.
Ofiarowane zimnej celi. A imię jego “Na zawsze pzostaniesz grzechem”.
W tę noc, którą stworzyłeś, ofiar nie zliczą najstarsze drzewa.
W Akkalabetch Taur nie znajdzie światła ni jeden strażnik betonowego pacierza.
To świat kamiennych ołtarzy bólu, jaki znają od pierwszej do ostatniej litery.
wygnane z Edenu niedobite zwierzęta. Ludzkie psychokaleki.
Prężyć się będą teraz lubieżnie na grobach swych katów,
dusze kryształowego cierpienia. Ofiary nienawiści i pychy. Wasze oto ofiary.
Gdy zamknę oczy. Och, nie martwcie się, zniknąłem tylko na chwilę,
w wymiarze, w którym jesteś myśliwym, albo przemykaj bokami. I cisza.
Sede Vacante, 29 january 2012
Lodowaty, drugi koniec
Już prawie poznałem tajemnicę cienkiego przesmyku.
Dotknąłem światła, które nie ma dla nas nic. Poza ciszą.
Co dzień, tak w połowie. W marzeniach o najdalszej podróży,
odchodzę, by rozpocząć swe nieistnienie. Pierwsze namaszczenie spokoju duszy.
Gonię to piękno w czarnym jedwabiu, choć ono wręcz wystraszone,
siłą łez człowieka, który jest Panem żywych światów. I tonie...I tonie...
Już prawie zachłysnąłem się utopią. Podobno najcięższym z grzechów.
Gorzki sen wypłynie po drugiej stronie Styksu. Mą ręką błogosławiona rzeka.
A tu wszystko ma barwę prześwitu w bieli. I srebrnym brokatem usypana,
wieczność w spojrzeniach aniołów ze spiżu, dla których zginąłbym, choćby zaraz.
Nic jednak słodszego, niż smak lodowatej samotni,
pośród milczących wędrowców, mijających się z sobą o światy. Epoki.
Gdy wydychać zaczynam węże, a wdechem, koszmary z powietrza,
zasysane od zjaw potępionych. Projekcji kapryśnego zmęczenia.
Gdy ściany krzyczą „To jeszcze!” I przybierają kształty mych ukochanych.
A ja wciąż potrzebuję przestrzeni... Oddając się zimnej nocy, tą rzekę znów błogosławię.
Sede Vacante, 28 january 2012
TEKST PIOSENKI 2
"Piosenka o Naturze"
1.
Stoję tu sam, jak pięknie trwać,
na łonie natury, która więcej ci da,
niż, żelazo, beton, szkło, cywilizacja,
problemy uwięzionych w swoich ciasnych miastach.
Drewniany pomost nad brzegiem morza,
machając nogami uśmiecham się do słońca,
Rozbite statki ludzkich niepowodzeń,
głęboko, pod wodą, tam dopełnił się ich koniec.
Ci, co się poddali i ci co nie wiedzieli,
że największy skarb to piękno Matki Ziemi,
milczą na dnie spieszących donikąd,
odkąd brakło czasu na postój i ciszę.
Ref.
Wszystko staje się proste,
pod błękitnym niebem i błyszczącym słońcem.
Każdy smutek nie jest tyle wart,
ile ptasie wiersze, woda i wiatr.
Zieleń traw, czyste powietrze,
nieskażone samotnością, bólem i postępem.
A obok nas, tą piosenkę o naturze
zanucą zwierzęta małe i duże.
2.
Ja wiem to i z tobą tą prawdą się podzielę,
Natura, Matka ziemia jest takim przyjacielem,
który wybawi cię od wszelkiego zła,
zaufaj jej, a odmieni twój świat.
Pokaże ci jak walczyć z przeciwnością losu,
unieś ręce w górę, jeśli jesteś gotów.
Jutro pójdziemy razem na jej łono,
zobaczysz sam, ile piękna dookoła.
A jeśli jeszcze ktoś dryfuje na tym morzu
problemów, co ściągają na samo dno losu,
podaj rękę, nie zapomnimy o tobie,
nie zostaniesz sam, weźmiemy cię ze sobą.
Ref.
Wszystko staje się proste,
pod błękitnym niebem i błyszczącym słońcem.
Każdy smutek nie jest tyle wart,
ile ptasie wiersze, woda i wiatr.
Zieleń traw, czyste powietrze,
nieskażone samotnością, bólem i postępem.
A obok nas, tą piosenkę o naturze
zanucą zwierzęta małe i duże.
Sede Vacante, 28 january 2012
TEKST PIOSENKI (nie widziałem kategorii)
(Woooolne, pod reggae, może być sama gitarka )
"To chyba przyjaźń"
Kiedy obok dwoje, troje, czy gromada, ludzi oddanych sobie i na wieki,
Kiedy każda twoja łza ląduje na dłoniach szczerego przyjaciela
gdy nie jesteś sam w radości i spełnieniu, i masz się z kim dzielić każdą drobną chwilą
gdy ci nie brak oparcia w spojrzeniach ludzi,
bo zawsze są blisko, wystarczy o nich pomyśleć.
Gdy zawołasz w niebo, a oni już są, gotowi za ciebie dźwigać ziemię,
i wszystkie zmartwienia odchodzą,
jak poranny deszcz, jak mgła, jak burza.
Tak lekko się czujesz noszony na rękach,
losu, co zesłał ci tych ludzi,
imiona, których nie zapomnisz.
Wspomnienia, które zawsze będą żywe.
Ref.
To chyba przyjaźń, to chyba przyjaźń. Ktoś kocha cię tak jakbyś chciał.
To chyba przyjaźń, to chyba przyjaźń, z takimi ludźmi można zdobywać świat.
To chyba przyjaźń, to chyba przyjaźń, nie jesteś samotny, niczego się nie boisz,
To chyba przyjaźń, to chyba przyjaźń, każdą przeszkodę pokonacie trzymając się za dłonie.
Każdy z nas ma takiego przyjaciela, któremu odda ostatnią koszulę,
każdy z nas może być takim przyjacielem. Rozejrzyj się wokół. Tylu nas tu jest.
Podajmy sobie ręce, niech każdy każdemu i wszyscy dla siebie,
Jutro świat obudzi się lepszy, jeśli dosięgniemy nieba.
Ref.
To chyba przyjaźń, to chyba przyjaźń. Ktoś kocha cię tak jakbyś chciał.
To chyba przyjaźń, to chyba przyjaźń, z takimi ludźmi można zdobywać świat
To chyba przyjaźń, to chyba przyjaźń, nie jesteś samotny, niczego się nie boisz,
To chyba przyjaźń, to chyba przyjaźń, każdą przeszkodę pokonacie trzymając się za dłonie.
Sede Vacante, 25 january 2012
ACTA. Każdy orze, jak może.
Ach, jak dobrze, że są ci artyści! Będziemy bronić zaciekle ich prawa!
A jeśli nawet by któryś nie zechciał, my sami dla siebie! Nasza to sprawa!
Ściągajcie, cytujcie, wklejacie. My już kręcimy nowego bata,
piratów zepchniemy na jedną kupkę. Na drugą zmieciemy całą resztę świata.
Że niby strażnicy, że niby wybawcy, że to wszystko znów dla rodaków.
Zapełnią się listy wrogów systemu, pod płaszczykiem łapanki piratów.
Można inaczej, a jakże! Ścigać winnych, karać, pilnować,
ale któż z nas oprze się absolutnej władzy, w epoce ludzi znad monitora.
Ten więc napisze, że Veto. Tamten nawoła do walki,
kilku odkryje kolejny spisek, a jeszcze ktoś nas obrazi.
Ktoś spojrzy na ręce władzy, ktoś będzie zbyt mądry, czy silny,
ktoś pomyśli dwa razy, czy trzy. Oj, jeszcze nam będą liczyć.
Rzucimy się zwarci, gotowi, by znów stanąć na straży,
dla tych, co by chcieli i tych na przekór. Jak cudnie! Wszystko od dziś jest nasze!
Od jutra nikt nas nie rozliczy. Nikt nawet nie spojrzy w górę,
by dostrzec zdradziecki błysk w oku. Przejrzeć zamiary i przetrzepać skórę.
Zaciska pętlę na szyi narodu, co mu jesteśmy królami,
o to chodzi, lecz ciii. Bo może ktoś podsłuchuje za ścianą.
Dążymy do kontrolowania umysłów, dusz, snów i prywatnych marzeń,
tylko wtedy wróg cię nie zgnębi, jeśli przed nim odwiedzisz jego własną sypialnię.
Wolność? Wam chyba całkiem już się poprzewracało w głowach!
Mamy dwudziesty pierwszy wiek! Społeczeństwo jest po to, by je hodować.
Sede Vacante, 24 january 2012
Ostatni front
Na końcu, Początek. Ostatni ocalony sztandar łopocze na wietrze,
lecz nie przynosi nadziei. Płaczą nawet najwięksi.
Pole bitwy bezkresne, niczym cisza zwłok na rękach matczynych,
co to nie winne niczemu, a jednak...
I my tak samo skończymy.
W oddali, za plecami, historia nam nie wybaczy.
Ktoś krzyknął jeszcze „Wracajmy!” Minutą ciszy. Jednością żalu. A potem do boju! Już nie umieli inaczej.
Łza walczy z grawitacją, jakby chciała wrócić do genezy,
zdusić w zarodku. „Nigdy więcej! Panie mój! Domie niejednej wylanej rzeki.”
Domów nie zliczysz w cmentarzu ostatniej woli,
lepką krwią karmiona ziemia, jak wpychany w usta knebel.
Gdyby mogła nie pozwolić....
Każda księga imion i znaczeń warta, by zginęło za nią, nigdy zbyt wielu.
Kto nie zechce dostąpić zbawienia, znajdą dla niego kwaterę. Wszak wiele gałęzi na drzewach.
Kamienne ołtarze przyjmą milion właściwych imion,
lecz strażnicy znają tylko to jedno. Biada tym, co się pomylą. Zaprawdę, śmierć heretykom.
Tych Bogów nie nazywaj religią. W indeksie upadłego bytu człowieka,
wszystko dziś warte modlitwy, jeśli znajdzie się jeden, co za swą paranoję krew gotów przelać.
Uklękną przed złotem, władzą, pychą. Wyciągną ręce dla zawiści, zazdrości, pragnień i żądz.
I ty razem z nimi, lub przeciw. Aż w końcu nie zazna dla nas litości, ten ostateczny, krwawy front.
Sede Vacante, 20 january 2012
IRA
Jak nie kochać IRY...Nawet jej piszą wiersze.
Zdobyci szturmem przez muzykę. Od lat objęci każdym jej wersem.
Dawne ludy śpiewały o swych bohaterach. Każdy ma własną drogę miłości i bólu.
Ileż to razy podnieśliście mnie z kolan. Lud dziś oddany tej sztuce, nie raz jeszcze krzyknie „Dziękuję!”
Jak nie kochać IRY...przy pierwszym magnetofonie i z trudem zdobywanych kasetach,
gdy skulony w kącie, przygnieciony życiem, od was słyszałem „Wstań i nie pękaj!
Żyj bracie, choć ciężko przełknąć samotność i cierpienie.
Nikt nie obiecał różanych szlaków. Lecz jesteśmy z Tobą. Podaj nam rękę.”
Między wierszami, między nutami. W zatraceniu, w swoim świecie, jakbym znów miał siłę i nadzieję,
więc jak nie kochać IRY? Choć oni może nawet o tym nie wiedzą.
Lat dziesięć i trzydzieści. Ciężar i znój nie przemija,
a wy wciąż jesteście z nami. „Żyj! Popatrz, ja żyję”
W startym dżinsie, czy koszuli zapiętej pod szyję, jedno się nie zmienia.
Dajecie nam wiarę w sens walki, o każdy kolejny dzień w świecie cieni.
I jak kiedyś skrzywdzony, niezrozumiany, czy po prostu anonimowy w własnym, rodzinnym domu,
każdą łzę ofiarowałem tej muzyce..Bo komu? Bo komu?
Tak teraz powracam do was. Już w porządku chłopaki.
Przede mną tylko prosta droga. Nie poddaliśmy się. Daliśmy radę.
Jak zatem nie kochać IRY? Stos życiorysów przepełnionych waszą nauką istnienia. Przetrwania,
dziś po raz kolejny nuci pod nosem swe SNY, NADZIEJE, WYZNANIA.
Coś więcej niż słowa. Wielu ma swoją własną opowieść,
o tym, jak kiedyś mieszkali na dnie, lecz był ktoś zawsze najbliżej. I ciągle tu jest. To jeszcze nie koniec.
Sede Vacante, 18 january 2012
198-
Wspomnieniem sięgnę... Gdy się jeszcze naprawdę chciało.
Czas płynął szlakiem obłoków, a nie w surogacji. „Żeby nas nie skreślano”.
Dawno, choć wczoraj. W erze namacalnej bliskości drugiego człowieka,
nie sprzedanej za twardy dysk i awans wartości znad komputera.
Prawdziwa przyjaźń i pierwszy pocałunek, wart więcej niż całe, dalsze życie,
a wszystko skrzętnie spisane, w grubym, osobistym zeszycie.
Tamte krzyki pełne zachwytów, bo oto znów zdobyliśmy niezdobyte.
Tak trudno, ale jest w końcu. Pójdziemy opowiedzieć o tym w ulice.
Jola przeżyła swój pierwszy raz. Kobieta, ładna, lat dwadzieścia cztery,
rumieńce szepczą, że kocha. Lecz wczoraj tez czuła się kobietą.
Statki z łupin orzecha wyścigują się dla swoich małych właścicieli,
resoraki kolejny raz z górki. Na rzeczce przecieka tama zbudowana przez dzieci.
Dziś nie powstrzymam łez. Zaorali nasz świat. Zrobili z niego choinkę wszechwieków.
Dyndamy na niej jak bombki, lecz mi wcale nie jest do śmiechu.
Przygniotły nas elektroniczne miasta. Rzeczywistość pulsująca za pomocą układów scalonych.
Dusze zutylizowane kablem wetkniętym w tył głowy.
Urodzone w ostatniej chwili, dzieci Starego Świata,
nieba nie skompresowanego na plikach. Pod nim liczyliśmy ptaki.
Nowa epoka Ziemi. Czasy nowożytnych mędrców – stwórców futuryzmu dla mas.
„Ostateczne rozwiązanie” dla reliktu przeszłości. Ludzi, którzy mieli czas.
Sede Vacante, 17 january 2012
Apostoł obłędu
Lodowate objęcia drugiej strony. Tam gdzie nie sięgnie światło waszej dobroci.
Najciemniejszy zakątek nocy ukłoni sie przed skamieniałym dzieckiem z rozbitym kryształem na dłoni.
Pod kryptą świata spieszących donikąd, z rozkoszą na ustach umieram.
Bo jak nie kochać bólu, który ci bliższy, niż wszystkie wspomnienia z poszarpanego klasera?
Dokąd skierować kroki? Na powierzchni wyłapują bachory nadwrażliwej rozpustnicy,
synowie handlarza niewolników i przekupionej tombakiem Matki Znieczulicy.
Popycha mnie z błogosławieństwem zły duch wieczności,
jakby w mej głowie odrabiał pańszczyznę dla piekła. Wabik na dusze skaleczone smakiem chłosty.
Jad liżącego szyję stwora zastyga jak skorupa. Zmieniam skórę. Pancerz z opętania.
Jutro będę apostołem obłędu. Ale z dala od tego świata.
Moja droga to trud i ciężar. Niezdiagnozowane pragnienie nieistnienia,
pokocham jak swoje to dziecię. Wszystko będzie prostsze, gdy odetnę pępowinę powtórnego narodzenia.
Nie zliczę, który już raz jestem duchem, co zdechł na rękach cudzej tożsamości.
Tymczasem kolejny uśmiech ciskany w kąt dla statystyk. Fałsz przeżuwany z ohydą, by łatwiej wam było mnie kochać.
Sede Vacante, 13 january 2012
Puzzle z chmur
(Wygrzebany z mojego "archiwum", starszy wiersz)
Wysoka trawa ma swój urok. I żeby mleczem i fiołkiem gęsto ozdobiona.
Niech na wysokość rzęs otula. Niech wietrzyk smaga z lekka i zimnym piwem oblany, rozpłynę się w tej przyrodzie.
Błyszczące ostrza opalonego fryzjera, z dala. Nie pasują tutaj wcale,
tylko dwa dni odcięte starannie nożyczkami od pamiętnika. Tak, żeby ani jedno zdanie.
Słomiany kapelusz. Nie, żebym dość miał słońca. Jakoś symbolicznie, nachalnie wysysając symbolikę odpoczynku,
tak mi się kojarzy. I w zębach słomka. A z chmur ułożę puzzle. Ileż tam zwierzątek i zabawnych ludzików.
Jak kiedyś, gdy nic jeszcze nie wiedziałem o świecie.
Wieczorne ziemniaki ze śmietaną i znów pod kołdrę zbyt wcześnie.
Zakręcę globusem i rozbiję zegarek. Wypowiem jakieś stare zaklęcie.
Może akurat się uda. I będę wszędzie, a czas stanie w miejscu.
Zapach siana i ta wysoka trawa. Maki? Hmmm, na pewno mleko prosto od krowy...
Byle nie tu. Byle nie tu mechaniczny Boże i Matko boska fabryczna, patronko zniewolonych.
Sede Vacante, 12 january 2012
"Hardrock'n'rollów"
(wiersz napisany pod wpływem natchnienia przy słuchaniu niesamowitej muzyki zespołu Steel Velvet. To nie jest reklama, tyko moje osobiste odczucia.)
Jak dobrze, że znów mamy rok 1980. Niespodzianka. Czas też słucha rock'n'rolla.
Razem tańczymy, dwadzieścia lat temu...I każda sekunda cofa o rok, a Czas krzyczy do ucha: Nie wracamy stąd! Puść to od nowa.
W moim ciasnym pokoju, z błotem w zębach tańczę w rytm wspomnienia,
gdy w modzie była tylko wolność przy ostrych, gitarowych brzmieniach.
Rozwiane wiatrem włosy, choć szczelnie pozamykałem okna,
by żaden dźwięk mi nie uleciał. Tak bardzo nie chcę oprzytomnieć.
W zaciśniętych pięściach każde słowo, wyrywane z ryczących głośników.
Ukryję je głęboko w sercu, by już nigdy nie zapomnieć, że to jest mój „sens życia”.
A gdy zamilkną nuty, co przybyły wehikułem czasu z hardrock'n'rollowa,
nic już nie będzie tak samo. Cząstkę siebie zostawię dwadzieścia lat temu, wśród kwiatów i błota.
Jak dobrze sobie przypomnieć, co kiedyś było najważniejsze.
Dziękuję wam. Jest dobrzeeee Steel Velvet.
Sede Vacante, 10 january 2012
Nadrzędne.
Te dwie siostry tak blisko siebie. Piękna i bestia, nierozłączne bliźniaczki.
Wpatrzeni w nie, gotowi oddać życie. W sukni białej miłość. W purpurze szpetna Nienawiść.
Gdy już nic przed Tobą, na kolanach błagasz enigmatycznego nieba.
Niechże mnie pokocha światło. Albo wróg największy nada sens istnienia.
Gdy zagubi się człowiek i sił mu poskąpi los niezrozumiały,
czemuż to tutaj szuka zbawienia, gdzie dawno umarły najpiękniejsze ideały?
Gdy miłość milczy tymczasem. Samotność nie po równo rozdzielona,
jak kara, czy znak równowagi. Choć nie potrzebna ni w ułamku, panoszy się rozpaczą zaproszona.
I znów na końcu świata. Kolejny dzień pusty, jak tysiąc lat, po trzeciej wojnie na atomy,
zlewa się z resztkami marzeń. Agonia ostrą łzą skroplona.
W pokoju pełnym duchów przeczekają, aż zabraknie czasu i otworzy się portal donikąd...
Puk, puk. Na wezwanie przybędzie purpurowa siostra. Jeśli nie miłość.
"Więc daj życie ileś łaskawe. Oby nie brakło mocy i spełnienia.
Nie kochany, sam odnajdę wroga, co mu w oczy spojrzę. I zobaczę wieczność. Nieskończenie."
Nic tak nie pochłania, jak namiętność i wojna. Wieczna noc poślubna, lub gwałt w imię przetrwania.
Dwie siostry czekają na rozdrożu. I biada nam, gdy ruszą wszyscy samotni, a bieli nie starczy, by wykarmić te stada.
Sede Vacante, 5 january 2012
Ołowiane rzeki końca
Prężą się jak koty przed skokiem, groźnie i w niezliczonych szykach,
dziś jeszcze śmieszne dla oka. Marne atrapy wojennych historii. Poustawiane w mapach ołowiane żołnierzyki.
Palcem pstrykniesz i zanim przewrócą się siły wroga, plecami w tył zwrot, ku otwartej lodówce,
zapominając o gazetowym alarmie. „Uderzą niebawem. Nie zasypiaj, bo obudzisz się w trumnie.”
Poustawiane ręką Jednego, co nie spyta swego narodu,
czy gotów śmierć ponieść, w imię cudzych ambicji, ślepego honoru, lub bogów.
Po prostu Veto! Zaciśnięta pięść nie zrywa już kwiatów.
„Dawać armaty i niech prochu nie braknie! Naprawmy ten świat przy pomocy granatów!”
I ruszą żołnierze z ołowiu, a pod granicą twego kraju,
nagle dowcip stanie się żywy. Powstaną z lekceważonych map. Za późno by klękać w błaganiu.
Zapytasz: Dlaczego Tu i teraz? Czemu właśnie ty i twoja lodówka?
Ale nikt nie będzie słuchał. Dawna cisza poniesie krwawą pokutę.
Nie nadążą księgowi diabła drukować list niewinnych ofiar,
co zapłacą za wojnę przyspieszoną łzą i ostatnim szeptem: Już nie będzie nam dane „Sto lat”.
Tysiące dzieci ruszy gęsiego na ostatnią lekcję. O umieraniu w imię szczytów władzy.
Nie będzie komu pozbierać tornistrów. I spłoną, co do jednej, nasze tłuste mapy.
Rzeki stopionego ołowiu zastygną po ostatnim strzale na niebieskiej planecie.
Władza powróci do Matki Ziemi, gdy wybiją się wszystkie jej dzieci.
Pustka i cisza zatrzyma dla siebie tajemnicę okropnej historii,
o zwierzętach stadnych, co padły od nienawiści. Wiecznego kultu Tronów.
Sede Vacante, 1 january 2012
Pany Wiecznie Uśmiechnięte. (Pokolenie 67)
Pora umierać...67 milionów lat za nami, lecz nie chcą nas już tu.
Pakt o likwidacji gatunku. Operacja "Stado much".
Każdy rok jak ten milion gwiazd dźwiganych na plecach, lecz Oni wciąż są uśmiechnięci.
Zaśniemy ostatni raz, gdy braknie sił do walki, a nikt nas nie wyręczy.
Skazani na rzeź w imię polityki. Milczenia pańskich niewolników.
Tępota i strach obmywa krwawe ołtarze. Wielonarodowe plemię łamanych bez krzyku.
Zaślepienie osiągnęło ostatni pokład piekła. Wciąż myślą, że to taki porządek świata,
bez którego nastanie ciemność, zgrzyt i niekończący się lament.
Że albo Wielcy i Polityka, albo Chaos zstąpi na Ziemię,
a tak szkoda byłoby nie doczekać przepowiadanego przez proroków Zbawienia.
Słaby, słomiany lud. Tak łatwo kierować spranymi mózgami.
Że niby system i ład państwowy. Rząd, projekty, obrady, ustawy.
Kryzys, pakt, unia, gospodarka i polityka światowa,
a kto nie rozumie tych słów, niech zamknie ryj. Wystarczy głosować.
Tymczasem, w ciemnych uliczkach, w gettach wyzwolenia i czystej świadomości,
zaciskamy pięści patrząc w w przyszłość, przed którą nikt nie zamknie drogi.
Te dni, gdy wypełnią sie ulice zwłokami, a każde z nich z kwitkiem w pysk wciśniętym:
Odpracował. Zutylizować. "I jeszcze jeden z głowy", rzeknie wiecznie uśmiechnięty.
Sede Vacante, 31 december 2011
2012
Kolejka do Następnego. Bezwstydnie wyciągają szpony.
Że niby tamten odszedł już. Że niby reumatyzm i Alzcheimer go przegonił.
Że potrzebny następny, a wtedy wszystko się zmieni.
Widzieliśmy i wiemy. Naprawimy swoje grzechy.
Jak worki mięsa z wypalonym na czole,
świętym przykazaniem: Wojna! Chcemy więcej wojen!
Stary leży dookoła, podzielony na abecadło grzechów,
demaskuje naszą wolę. Modlitwę do lustrzanego uśmiechu.
Tysiąc obietnic przegryzanych plackiem z jabłkami błyszczy potęgą refleksji,
rzucimy palenie, zadbamy o siebie, rozdamy ludziom jeszcze więcej uśmiechów.
Zrobimy se cycki z plastiku, będziemy królami losu i każdej imprezy,
życie stanie się bajką, bo wreszcie nam się należy!
Tylko daj Boże czasu. Jeszcze trochę, abyśmy zdążyli...
Przemilczeć wszystkich ludzi świata, co ich wciąż będą wybijać.
Jeszcze kilka wieków, a potem zastanowimy się nad sensem życia.
Przybędziemy, Zobaczymy, Zrozumiemy. Odrzucimy swoje fałszywe oblicza.
Lecz teraz tak mało czasu. Niezliczona lista pragnień,
więc jeszcze kilka, kilkanaście lat dla nas. Tylko dla nas Panie!
Sede Vacante, 31 december 2011
Ja, tęsknota.
Zapłakany duszą i wspomnieniem. Pozbawiony oddechu pocztówką z PRL-u,
z tym walkmanem marki Lewis przy pasie...Znowu tu jestem moi przyjaciele.
Wróciłem z piekła. Postępu cywilizacji, czy upływ czasu, jak kto woli.
Ale już jest dobrze. Dżins, bandamka i rock. Gwałć mnie dziewczyno w kwiecistej sukience i glanach całujących stopy.
Ulice znów są cicho-szare. Jak ja kocham ten świat sprzed laty,
gdy rock znaczył więcej, niż "nalej", a miłości szukaliśmy w kwiatach.
Usiądźmy tu na trawie i niech gitara znów zmienia świat na lepsze.
Zaśpiewaj mi o sowie, wielkim ptaku, ukrytej miłości. Pogrzebie czystości, obrastaniu w siłę i chlebie.
Zamykam oczy, by przenieść się w dźwięki i słowa, które pożądały naszych łez,
i szept:Nie chcę umierać. Oby ta muzyka trwała na wieki. Potem będzie tak pusto, w epoce elektronicznych serc.
Nikt już nie zasiądzie obok, w nocnej łunie pojednania,
by rano wiedzieć o tobie wszystko. A na zakupy pójdziemy, może następnego lata.
Po co się spieszyć, gdy ich suknie są tak pełne kwiatów i nie ma nic piękniejszego niż dziewczyna w skórze?
Po co walczyć z betonem, gdy nie dopiliśmy jeszcze wina, a zakochiwanie się pod gołym niebem, w jedną noc, najlepiej smakuje?
Uśmiechnięte anioły z mleczowym wiankiem na czole. Długie włosy bez kleju i farb, a usta tak szczere, jak wyznanie dozgonnej przyjaźni,
gdy stykasz się z nimi, nie skleją się z Tobą, za pomocą różowej, słodkawej substancji.
Wystarczy ich wiara, że ten będzie jedynym, a romantyzm nigdy nie umiera,
i spojrzenie na ciebie, gdy słyszysz jej myśli: Zakochaj się we mnie. Dziś będziemy wiecznością. A jutro?
"Jutro znowu pójdziemy nad rzekę".
Sede Vacante, 27 december 2011
Dawno temu na trzepaku...
Pamiętam świat bez przyjaciół zasilanych kablem,
gdy ludzie byli bliżsi sobie, a listy wysyłaliśmy przyklejając znaczek.
Tak mój bracie. Tak dawno, że nie potrafię już nad tym zapłakać,
poszukiwaliśmy sensu istnienia spacerując po wiecznie przepełnionych deptakach.
Nie było sieci i wirtualnych postaci,
wymyślanych, by życie smakowało lepiej. By ktoś nas wreszcie zauważył.
Budki z lodami zapraszały z uśmiechem. Bez logowania w grupach i klanach,
spieszące gromady chłopców, z monetą zdobytą na matczynych kolanach.
A potem kwiaty z łąk zrywane w podzięce,
i po cichu, na wycieraczkach, pozostawiane rodzicielce.
Kawiarnie, czytelnie, pełne sale kinowe...
życie było zbyt piękne, by w ciasnych domach, po cichu, na ścianach spisywać swoją opowieść.
Muzyka z kaset płynęła przez otwarte okna, a wielu słuchało w zachwycie,
"No zaraz mamo! Obiad poczeka! Tam Artur Gadzio śpiewa. O miłości i tanim winie."
A sobótki? Takie zapomniane święto, którego nikt dziś nie obchodzi.
Gościły nas na łąkach ogniska co krok. Muzyka gitar i przywołania przyjaciół stęsknionych.
Do rana zwiedziliśmy wszystkie baśnie ukrywające się między blokami,
z pochodnią zadartą nad głowę i krzykiem: Jestem Królem Świata! Drżyjcie zbójcy i wilkołaki!
Pięć lat w krótkich spodenkach, czy piętnaście w dżinsach po bracie,
biegi na czas przez miasto, by nie spóźnić się na kolejne spotkanie.
Wieczorne zromadzenia na trzepaku i obietnice, że nigdy się nie rozejdziemy,
na cztery strony świata. Za pracą, nauką...za chlebem.
Gdy masz pięć lat, wszystko wydaje się wieczne i choćbyś zamknął oczy na lata,
na zawsze chcesz pozostać dzieckiem. Tym urwisem z plastikowym mieczem, wojującym wokół trzepaka.
Dziś piszę do was. Gdzieście sprzed lat moi znajomi?
Zdążyłem się narodzić w piękniejszych czasach...A teraz szkoda tych baśni, przygód i ognisk dawno zgaszonych.
Sede Vacante, 26 december 2011
Baśń o dobrym królu.
Wzięli go na Króla. Niech kolejne strąca głowy, a skarbiec nie uwolni ni jednego gołębia.
Lud błogosławiony błotem pozostanie w domach ze słomy, płacząc pańską potęgą.
W pałacu otoczonym głodem i trwogą, gdzie lament zagłusza brzęk kielichów z kryształu,
toasty wznoszą krwią niewolników, monarchowie święci. "By nigdy nie spaść z piedestału!"
Oto Wybrany na tron wstąpił, a dokąd wzrok sięga, przywitał swe ziemie i lud.
I wyruszył na spotkanie braciom i siostrom. Bo nic piękniejszego, niż wspólna uczta niezliczonych dusz.
Zobaczyli smutnego. Na kolanach, w płaszczu tkanego złotymi nitkami,
krzyczał coś o równości i krzywdzie, która w plecach pozostawiła otwartą ranę.
O fałszu jadowitych przyjaciół i tym, że już nigdy nikt nie zapłacze,
w królestwie człowieka miłującego ludzi, ponad najwyższe choćby pałace.
Dał im nadzieję, miłosierdzie i obietnicę dozgonnej przyjaźni.
Pomogli mu zedrzeć parzące łachy ze złota, by z nimi, w błocie, posmakował gorzkiej prawdy.
Odjeżdżał nagi i z pozdrowieniem. "Powrócę, nim pierwszy z was łzę zdąży uronić!
Już nikogo potem i dopóki żyję, nie stłamszą jedwabne orszaki hołoty ".
Pędził co sił, by świat stał się lepszy. By nigdy więcej takiej ciszy.
Czekali w pół drogi szpiedzy-strażnicy, kryształowych toastów na szczycie.
Gdzieś wśród lasów, wiosek i ziem uprawianych rozpaczą,
brzozowy krzyż ze strachem szepcze: Tak kończą królowie, którzy kochają...
Już zawsze ostrożniej wybiorą. By nigdy więcej na tronie,
człowieka z sercem, zamiast kamienia...
Bracia i siostry do dziś konają w błocie.
Sede Vacante, 23 december 2011
"This is...... Święęęęętaaaa!"
(sprzed roku, a wciąż aktualny...)
Zmęczone swym odbiciem w lustrze.
Hipokryzją i wyparciem się szkarłatnej koszuli.
Zabrudzona na stu frontach świata, dziś skrzętnie chowana w szafie.
Biel ma swoje pięć minut. Grubym pudrem zamaskowana, twarz zmęczona od walki.
Suto zastawione stoły. Im więcej, tym lepiej.
Bogatsi o przepych. Awans na świętych.
Duch zaklęty w portfelach i książkach z przepisami,
kościół dla pozorów. Szczelnie złożone ręce w modlitwie i zagryzane w gniewie wargi.
Wszyscy szczęśliwi, przy jednym stole.
Dziś ludzie się kochają! I nigdy więcej wojen!
Ułuda spokoju... Żałosne przemilczenie.
W świątecznej szacie chcecie być piękni.
Opłatek łamany na czternaście. Sucho i szeptem, „żeby się darzyło”.
Jutro też jest dzień.
Święta...
I PO CO WAM TO BYŁO...
Latest comments:
14 may 2024
violetta
Mam takie oko :)
14 may 2024
Jaga
Zwierzęta upodobniły się do koloru otoczenia
14 may 2024
To naturalny suchy i pustynny klimat. I tam są
14 may 2024
Klimat taki, że nie był i raczej nie będzie,
12 may 2024
Melancthe
Kajzerki są przereklamowane ;)
11 may 2024
kb
wielki wypas - był albo może będzie. kto wie...
11 may 2024
sama prawda z tym myśleniem i psoceniem ale
11 may 2024
zastanowiło mnie czy owe cenienie kajzerek wynika
11 may 2024
jeśli tylko
skomponowane kolorystycznie..
11 may 2024
To co te kozy dziobią i dlaczego? Co na to aktywiści?
10 may 2024
Podobne miałam odczucia, kiedy zobaczyłam wyspę.
10 may 2024
Weronika
Nie wyrzucaj. Niech to będzie memento dla naszej
14 may 2024
wiesiek
14 may 2024
Satish Verma
13 may 2024
wiesiek
13 may 2024
Satish Verma
11 may 2024
Satish Verma
10 may 2024
Jaga
10 may 2024
Satish Verma
9 may 2024
wiesiek
8 may 2024
wiesiek
8 may 2024
Satish Verma