Latest items:
Sztelak Marcin, 12 march 2023
Dekapitacja
Zwroty dookoła własnej osi na nic
i tak nas rozdziobą kruki i wróble,
jak wyliczono statystycznie dokładnie
w niedzielne popołudnie.
W pustych oczodołach będą gasnąć
gwiazdy, jedna po drugiej znikać
z nieboskłonu. To nie takie straszne,
lepiej będzie widać tablicę z napisem:
Koniec kosmosu. The end.
Mocno zardzewiałą, odwieczny brak
chętnych na stanowisko konserwatora.
Męczący dojazd do pracy i godziny
zupełnie poza czasem.
Aktualnie siódmy dzień tygodnia,
około dwunastej, pora na ostatni rosół.
Oczywiście z nieodzowną przypaloną cebulą
w dogasającym blasku słońca.
A głowy wesoło się toczą, wprost pod nogi
zmęczonego kąta. Ten wzdycha:
Orka na ugorze, ludziska wciąż nie pojmują
co dla nich dobre.
Sztelak Marcin, 11 march 2023
Aleksyka
Z braku znaczeń rozbijamy latarnie,
zepsute od niepamiętnych lat
w wózku spacerowym.
Zresztą czy istniał wtedy świat
wciąż wzbudza uzasadnione wątpliwości.
Niby to potwierdzone przez metryki,
ale papier zniesie oszustwo,
szczególnie gdy ręka wprawna
i odpowiednie oświetlenie.
W tej sytuacji pozostaje gaworzenie,
przecież co było na początku,
więc przez noc się niesie wesołe:
ga, ga, ga, gul, gul, gul
i dalej w ten sam deseń.
To chyba dostateczne wyjaśnia
tytuł oraz marną puntę.
Sztelak Marcin, 9 march 2023
Upał w pudełku
Frazesy – powiada zmęczony człowieczek
z pudełka, o zawartości zdecydowanie nieznanej.
Nieco to dziwne, ale światło tak zakurzone,
że wszystko jest możliwe. Z pominięciem
szczęśliwych przypadków.
Co woła o pomstę, niestety niebo ogłuchło
od dymu odrzutowców i ptaków
skarżących się na kiepską jakość.
chleba. Niezdrowego dla żołądka.
Jednak jeść trzeba, tak twierdzą znawcy
materii i innych aspektów widzialnego.
Reszta ukryta, nawet przed oczyma
wsystkowiedów.
Banialuki – mruczy człowieczek ocierając pot
z języka. Chusteczką haftowaną w rogi,
o niepewnej liczbie czterech.
Sztelak Marcin, 7 march 2023
Poskramianie mamutów
Dzielnie machając tomahawkiem
tłuczka do mięsa przedzieram się przez dżunglę,
nie wiedzieć czemu wyrosłą na drodze
do lodówki.
Tam trzymam wiersze na jutro,
podawane pod beszamelem są kwintesencją
śniadania. Oraz innych posiłków, wchłanianych
bez namaszczenia.
Olej został zużyty do smarowania zawiasów
prowadzących, a jakże, w czeluście.
Nad którym nie warto się rozwodzić.
A mamuty nie chcą pić kawy bez eklerków.
Niegrzeczne, za karę nie zostaną
uwiecznione na ścianach jaskini.
Ewentualnie w najciemniejszym miejscu.
Poskutkowało, rezygnują z ciastek.
Pora na toasty i inne czynności osnute
mgłą tajemnicy najprostszych sekretów
życia łowców nietuzinkowych metafor
i banalnych porównań.
Sztelak Marcin, 5 march 2023
Ogórki w kosmosie
Najlepsze na zupę, idealnie
wymrożone próżnią, szczególnie
w miejscu skąd dokładniej widać
szczegóły drogi mlecznej.
To właściwie byłoby wszystko,
nie licząc pieprzu i chlorku sodu.
W odpowiednich proporcjach,
nazywanych złotymi.
W odcieniu gwiazd, tych widocznych
z zapyziałej planetki, gdzieś na krańcach
stworzenia.
A ogórki giną w milczeniu,
jak przystało na eksploatatorów
Odważnych do szaleństwa.
Nadto w kolorze nadziei, prawdopodobnie
wbrew wszystkiemu.
Sztelak Marcin, 4 march 2023
Wniebowzięcie pana D.
W tle Har - magedon w pełnym rozkwicie
i nieodzowna mgła, od zaśnieżania.
Zresztą źrenice permanentnie zmęczone
od ciągłego mrugania figlarnymi powiekami.
Te ostatecznie kojarzą się z wiekiem,
do niego nieodzowny gwóźdź.
Trzeba być człowiek, pochylić głowę,
choćby na wargach błąkał się ironiczny
uśmieszek. W końcu cud może się zdarzyć,
nawet w tak niesprzyjających okolicznościach
przyrody. I przeklęta niepewność
co do godzin urzędowania niebios.
Sztelak Marcin, 28 february 2023
Dystopia
Jak powszechnie wiadomo niedźwiedzie
lubią miodek, koniecznie doprawiony
świeżą krwią.
Ta uderza do głowy, zmiany ciśnienia
wywołują zamęt w porozrzucanych
kartkach, zapisanych, a jakże, pismem
klinowym. Zgodnie z przysłowiem:
czym się strułeś, tym się lecz.
Na stole wegetuje wczorajsza kolacja,
czyli czarny chleb i woda.
Nie zjedzona z braku odruchu łaknienia,
w gardle kość niezgody.
A i kubki smakowe wypełnione po brzegi
goryczą i gorczycą.
W lustrze te same oczy, pełne dezaprobaty,
więc lepiej nie wyglądać.
Przez okno, też jest ze szkła.
Z dużą dozą prawdopodobieństwa
nic się nie dzieje na tak zwanym dworze.
Oprócz codziennych dantejskich scen.
Tymczasem kanarki na najniższych
pokładach ogłaszają alarm. Trzeba uciekać,
niestety łóżko tylko dwa centymetry
od podłogi.
Przyjedzie zbudować schron z płyt
wiórowych. Wciąż są dostępne w okolicy
śmietników, gdzie ludzie składają
rzeczy i ręce.
To już pewien znak zagłady
oraz przedświątecznych wyprzedaży.
Sztelak Marcin, 26 february 2023
Egzegeza alegorycznego wielbłąda
Mycie prawego ucha lewą ręką,
o ile nikt nie przerzucił stron
na nice. Co mogło się zdarzyć
z uwagi na plamy na skórze
słońca, niezbyt czytelnego o poranku.
Zresztą oczy zasnute mgłą uczuć,
ambiwalentnych. Choćby z powodu
krótkich dni i temperaty wskazującej
na nieubłagany upływ czasu.
Przynajmniej w tym momencie,
kiedy dromader wpada w filozoficzny
nastrój. Przeklina nadmiar piachu
oraz karawany błąkające się bez celu.
Za to oazy są przepełnione spokojem,
prawie że świętym. Niestety brakuje
modlitw, ewentualnie są niedostrzegalne.
Chociaż u źródła postawiono budkę
bezpośredniego dostępu do raju.
Albo piekła, tak samo męcząca droga,
szczególnie przez ucho igielne.
Sztelak Marcin, 25 february 2023
Statyczne powietrze
Statystycznie rzecz biorąc jest gęstsze
niż zupa ugotowana pamiętnej
niedzieli.
Czyli dnia siódmego, licząc od początku
kalendarza.
Pełnego dziur i przekłamanych
datowników. Nic nie szkodzi
– szczęśliwi nie liczą, na żaden
łut ani dodatkowy miesiąc.
W którym się spełnią obietnice,
składane w stanie wskazującym
na absolutną trzeźwość
i zaćmienie księżyca.
Co nie zdarza się tak często,
jakby wynikało z wyliczeń.
Taka mała aberracja, zupełnie
bez znaczenia. Szczególnie w obliczu
nieubłaganego kurczenia się kosmosu.
Sztelak Marcin, 23 february 2023
Ćwierćmroki
Więcej światła
– komu to potrzebne gdy cień
wyostrza kontury opowieści.
Snutych jak dym z jesiennych
ognisk. Palonych nad brzegami
zamglonych rzek. Ku rozgrzaniu
dłoni zziębniętych od porannej rosy.
Szklącej się pomiędzy trawami,
miękkimi niczym sen.
O ciepłym bochenku chleba,
koniecznie ze spieczoną skórką.
Świt powoli staje się słowem
niewypowiedzianym, tylko żal
tej nocy rozgwieżdżonej pocałunkami.
Choćby nawet wymyślonymi,
z braku chętnych ust.
Nic nie szkodzi, będą jeszcze mroki
przepełnione szeptami obietnic.
Szkoda, dzień uparcie dąży do puenty,
nawet jeśli małymi krokami.
W końcu i tak wypełni się noc
wraz ze wszystkimi tajemnicami.
Latest comments:
9 september 2025
violetta
Moja radość przeplata się z przemyśleniami:)
9 september 2025
smokjerzy
na każdej linie można się powiesić...:))
9 september 2025
tylko dla wysportowanych modlitw...
9 september 2025
uginają się pod ciężarem - intencji?...:)
9 september 2025
Weronika
Klasyczna meontologia Martina Heideggera.
8 september 2025
ajw
Drabina albo paciorkowa lina do nieba ;)
8 september 2025
Początek jest taki spokojny, niemal romantyczny,
8 september 2025
Lubie te Twoje radosne "migawki" :)
8 september 2025
Książka - najlepsza przyjaciółka..
8 september 2025
Dokładnie..
8 september 2025
Winda paciorkowa.
8 september 2025
pięknie, ale czy to aby na pewno odpowiednie
8 september 2025
ajw
8 september 2025
wiesiek
7 september 2025
jeśli tylko
6 september 2025
wiesiek
5 september 2025
ajw
5 september 2025
Jaga
4 september 2025
ajw
3 september 2025
wiesiek
2 september 2025
wiesiek
1 september 2025
Jaga