Najnowsze prace:

Poezja

	Pi.
	PROFIL O autorze Przyjaciele (26) Poezja (472) Proza (19) Fotografia (1) Grafika (1) Dziennik (3)

najnowsze najwyżej punktowane najczęściej komentowane

Pi., 2 marca 2017

erotyk na kartę

więc chodź
doładuj mój
świat

liczba komentarzy: 2 | punkty: 4 | szczegóły

Pi., 26 lutego 2017

nie mówmy o tym, kto jak się czuje, bo w zawodach
na pojemność wyobraźni nie dotrzymam ci kroku.
jasne. znam się na zawodach - wciąż cię zawodzę.

na wyobraźni znać się próbuję. cudzych odczuć już
nawet sobie nie wyobrażam. zdrapały się. jak warstwy,
które pod obcym wpływem najpierw próbują pęcznieć

z dumy, lśnić pod czyimiś palcami, wybrzuszać się
w spazmach-orgazmach, a potem wszystko jak zwykle:
pękamy w najsłabszym punkcie i oto rozpoczyna się

proces rozdrapywania. póki pod jedną jest druga, pod drugą
trzecia skóra - nie boli. zaboli drewno, którego ostre zadry
odkryjemy gdy wskoczą prosto pod okrwawione paznokcie.

nie musimy być Kolumbami bólu, by poczuć cokolwiek.
już tu ktoś był przed nami. świeże rany na piasku. ból miał
być nam Ameryką. czuję rozczarowanie - zawsze to coś.

liczba komentarzy: 3 | punkty: 5 | szczegóły

Pi., 25 lutego 2017

mayday mayday

wrócił chłód. jak zakazana mantra, której nie wolno
zlekceważyć. ma być dobrze, a jest najgorzej i ciągle
nie pomagają ciepłości, które chyłkiem gromadziliśmy

jak indianie swój słynny chrust przed szczególnie
mroźną zimą. kiedy jęczę: alarm! mayday! pull up!
że nie czuję tego i tamtego. och dear - bagatelizujesz,

o niedomkniętych prognozach. wysyłasz bezpieczne
aluzje. to tylko gorzka mgła - mówisz - a nie żadna
z depresji. to tylko przerębel, a nie dziura w lodzie.

podobno będzie dobrze, jeśli tylko przestanę łaknąć.
jeśli tylko nie wrócę stamtąd, dokąd wysyłasz mnie
w niespełnionej fantazji, o tym co już niemożliwe.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 4 | szczegóły

Pi., 23 lutego 2017

bardzo krótki wiersz o tłustym czwartku

nie wódź
mnie

na przekąszenie

liczba komentarzy: 2 | punkty: 6 | szczegóły

Pi., 19 lutego 2017

mrrrau (hejtsbuk 2017)

może pan już włożyć - mówi do mnie ekspedientka
w wieczorowej żabce. przyszedłem tu po prażynki,
orzeszki i jakieś piwo. nic zdrowego, ale jest alkohol
na podryw, więc mógłby być i ten seks sobotniej nocy.

już pan może - ponagla nagła kochanka i wszystkie moje
nieokiełznane myśli doznają podkręcenia pulsu na speed,
wysyłając obrazy nagich ud przyciśniętych do lodówki
z Perłą i Radlerem Zero Procent za oszronionym szkłem.

niechże pan dociśnie - szepcze mi w ucho szepczący szept.
mam nieodpartą ochotę by zamruczeć. zaraz tu zemdleję.
teraz pin i przebudzenie - chlust w ryj wali rzeczywistość,
więc próbuję ogarnąć tu i teraz. misja - wykonać! serio?

może pan już wyjąć! - ktoś to powiedział i udowodnił,
że kobieta z którą przed chwilą zgrzeszyłem w myślach
preferuje brutalne "life after sex". już jestem świadom,
że z tej miłości dzieci nie będzie. biorę tylko paragon.

(c) Hejtsbuk 2017

liczba komentarzy: 2 | punkty: 4 | szczegóły

Pi., 15 lutego 2017

jeszcze jeden wiersz o zimnie (hejtsbuk 2017)

zimno mi w dłonie. mówię ci: nie rozgrzeję ich pisaniem
kolejnego wiersza o zimnie. marazm mam bardziej constans.
chłody są kurewsko uparte, ciągną nudą i na dłuższą metę

przestają być nośnikiem tęsknoty za byle sugestią ciepła.
zimno mi w stopy. czy da się ten ziąb wziąć i rozchodzić?
potrzyjmy może coś o coś. niech wybuchnie jakaś iskra

jeszcze z raz. póki co, wionie skądś beznadzieją. biorę
to na zimno, przyzwyczajony że wciąż mi się coś zmraża
w sercu. choć to tylko wymiętoszona metafora: wiosna

zmartwychwstanie spod lodu jak psia niestrawność. są znaki.
dochodzimy do granicy wytrzymałości. dochodzimy do zera.
wreszcie ku plusom. już tylko w wierszu mi będzie tak zimno.

(c) Hejtsbuk 2017

liczba komentarzy: 1 | punkty: 4 | szczegóły

Pi., 14 lutego 2017

hołd dla premieropodobnej (remiks literacki)

Prowincja
osiedlowe bloki jeszcze niedawno
najbardziej wykluczeni społecznie ludzie
żywili się upolowanymi psami
psami psimi

To biedne południe
polskie dzieci co nigdy nie mogły
sobie pozwolić na nowe ubranie
na broszkę
zabawkę

Cieszyły się z każdego darowanego prezentu
który przez zamożniejsze społeczeństwo
zostałby wyrzucony
na śmietnik śmietników
amen

Matki
które pracowały w systemie niewolniczym
po 12 godzin za 800 zł
w uwłaczających warunkach
w marketach obcokrajowców
obcokrajowców (pewnie imigranckich)

Mężowie
którzy musieli wykonywać polecania
kierowane do nich nie w ojczystym języku
a w obcym
chuj wie czyim bo nie naszym

Dzieci
z patologicznych rodzin bez jakiejkolwiek szansy
na godne rodzinne życie
dziś z uniesionym czołem
i rodzicami trzymającymi ich za rękę
nogę mózg na ścianie
nos ucho oraz inne odstające członki

Idą na spacer
bezkarnie bezwiednie i bezczelnie
prosty zwykły spacer
popychani wiatrem historii
przez błyskający czerwienią i błękitem
wieczorny Oświęcim
--------------------------------
* w tekście użyto całej masy cytatów
by podkreślić sarkazm, nierealność i absurd
w literackim wykorzystaniu wazeliny
przez P. Zastrzeżyńskiego i TV Republika.

liczba komentarzy: 2 | punkty: 6 | szczegóły

Pi., 8 lutego 2017

żadna historia (hejtsbuk 2017)

nie wiem, które z nas wymyśliło, że to będzie świetny
pomysł, by pośród ruin zamku Tęczynek rozebrać się

do samego naga. od pasa w dół, ale te rzeczy na wierzch.
naraz. ja blady, ty różowa i szczerze otwarta. gołe emocje -

dyszałaś, rozglądając się pomiędzy rudymi zmurszeniami.
czy nie przywiało jakichś zbłąkańców. nie dane im było

przerwać ekshibicjonizm w najciekawszym kącie dziedzińca.
dążyliśmy do nieświadomego zera; do samoupokorzenia.

oto turniej ciał pośród porowatych ruin, które od setek lat
nie widziały nagości. cegły Tęczynka nadal się rumienią,

jak my - intymni władcy czasu. spermę zasiałem głęboko.
najgłębiej w pamięci, tak - by nie wzeszła żadną historią.

(c) Hejtsbuk 2017

liczba komentarzy: 3 | punkty: 4 | szczegóły

Pi., 6 lutego 2017

akt wszechwiary

wierzę
że zanim
skończy się
zaczynać
i zacznie się
kończyć
to jednak
coś tam

jest
było
i będzie

liczba komentarzy: 2 | punkty: 4 | szczegóły

Pi., 3 lutego 2017

lutowisko

drama rozpoczyna się szklanką wilgoci. jest teraz wszędzie,
zwłaszcza tam gdzie być nie powinna. wciska się w szczeliny,
pęknięcia, złowieszcze porowatości, grzechy zaniechania.

odpuszczono na moment otwory dla potworów. boję się,
że przyjdą, wejdą, spuchną i coś rozsadzą. łaknę już ciepła,
które obiecano i wciąż wierzę w dowolnie puste obietnice.

też przecież obiecuję. że się obudzę na czas; że nie zaśpię;
że odśnieżę; że napalę w piecu; że zaparzę kawy, herbaty;
zabełtam w porannej jajecznicy. wiem - musi być idealna,

jak śniadanie tuż po trzeciej randce. bo inaczej zgrzyt roku.
właśnie! karambol - najpopularniejsze słowo w początkach
lutego. lodowisko. tu najłatwiej utracić kontrolę, nad sobą

i nad wszystkim. wiadomo: wilgoć jeszcze raz zaskoczyła
zazimowionych na amen. za wcześnie na program dowolny.
za późno na posypanie popiołem. szykujcie się na odwilż.