Poezja

Wymawiamy jej imię z lękiem i trwogą
albo godnością i spokojem.

Czasem przychodzi nie w porę,
wyczekiwana albo nagle.

Bywa wybawieniem, ręką sprawiedliwości,
skaraniem boskim, bezlitosną, zimną suką.

Zawsze z tą samą precyzją
oddziela to co boskie od tego co ziemskie.

Nigdy się nie męczy, wykonując swoje rzemiosło
z namaszczeniem i oddaniem ślepo wierząc w jego sens.

Zaprzyjaźniona ze starością i ułomnościami ciała
ustala harmonogram zadań z precyzją zegarmistrza.

Czasami tylko, gdy na chwilę się zaduma
spotkasz uciekinierów co widzieli już tunel.
 
13.02.2012