22 czerwca 2014
22 czerwca 2014, niedziela ( Orla )
Kobiety noszą zmarłych na swoich kruchych ramionach. Kobiety noszą pamięć; owiniętą wokół głowy chustę. Kruche ramiona kobiet dźwigają życie; kruche ramiona kobiet – ciepłe skóry dzieci, rogowe oprawy krótkowidzących oczu. Ogień w kruchych lędźwiach kobiet trawi żelazo. Ogień jest wieczny. Kruche lędźwia kobiet są wieczne. Kruche lędźwia kobiet są na chwilę. Ogień jest na chwilę. Krzesanie lędźwi za pomocą dłoni. Krzesanie dzieci, ciepłe skóry kobiet, rogowe oprawy oczu.
Kruche domy wyprawiają zmarłych przez wąskie drzwi. Kobiety otwierają zamykają drzwi. Dzieci w kruchych ramionach kobiet żegnają zmarłych. Zmarli kołyszą się przechodząc we drzwiach. Kołyszą się, kołyszą się. Kołyszą. Kruche domy żegnają zmarłych, drzewa uginają się. Kruche drzewo obejmuje ciało zmarłego, ciało kołysze się. Drzewo drży.
Kruche dłonie wydają zgodę nie wydają zgody żeby odejść. Odejść samemu, wrócić samemu. Wrócić – nie wrócić. Wracać. Drżące dłonie kobiet rozrzucają sól, wiążą supeł. Sól jest czarna, jest biała. Kobiety drżącymi dłońmi rzucają rutę, rozlewają wodę. Woda jest dobra. Woda jest krucha. Sen jest jak srebro. Pamięć zastępuje wzrok; wzrok zanika.
3 maja 2024
można możnasam53
3 maja 2024
0305wiesiek
3 maja 2024
źródło wiarysam53
3 maja 2024
o świciesam53
3 maja 2024
Ciscollo!Arsis
3 maja 2024
Co wiesz o bólu?Voyteq (Adalbertus) Hieronymus von Borkovsky
2 maja 2024
Słodkavioletta
2 maja 2024
Palce do bokukb
1 maja 2024
Chciałem ci powiedzieć…Arsis
1 maja 2024
To już maj...Marek Gajowniczek