Latest items:

Poetry

	krsto
	PROFILE About me Friends (2) Poetry (95)

latest best rating most commented

krsto, 29 september 2011

za oknem

blade światło lampy
szum za oknem
we mnie cisza

już była taka chwila
gdy siedziałem sam
na wilgotnej trawie
księżyc zachodził
za wierzchołki drzew

stół ma kolor piasku
drży woda w butelce
pamiętam jeszcze ciepło mleka
z porannego udoju

siedzę i czekam
ciemność jak płatek
spada
na mokrą ziemię

za oknem
idzie wieczór
leniwie przebiera nogami

Otwock, 27 września 2011

number of comments: 13 | rating: 5 | detail

krsto, 26 july 2011

początek

najpierw był maj
matka wchodzi do szpitala
niesie z sobą brzemię wojny
i nienarodzonego syna
ruiny kościoła sterczą
jak laska w ręku kaleki
to było trzy lata wcześniej
kępki zielonej trawy
i fioletowy bez przenika
potłuczone cegły
to było trzy lata wcześniej
zabito niedźwiedzie
uwolniono ich ciała
misie patrzyły prosto w oczy
swoim oprawcom
słońce świeciło
nad ruinami miasta
był maj
miesiąc zakochanych
i maturzystów

number of comments: 12 | rating: 6 | detail

krsto, 28 september 2011

przyjaciel mojej mamy

miał na imię zenek
podarował mi książkę
jak hartowała się stal

była w zielonej
płóciennej oprawie
liczyła tysiąc stron

ojciec odwiedzał mnie
ukradkiem po lekcjach
stał przed szkołą
zmieszany i cichy

przynosił prezenty
z okazji imienin
i na śnieżną gwiazdkę

były to powieści
o tym że nie wolno
tracić nadziei
w czasach zagrożenia
czytałem je wszystkie

nikt mnie nie zmuszał
do wiary
w świętego mikołaja

ale sam chciałem
żeby pod choinką
leżały prezenty
przez niego kupione

potem zobaczyłem
że książka pana zenka
była nagrodą dla niego
za donosicielstwo

Otwock, 27 września 2011

number of comments: 12 | rating: 5 | detail

krsto, 7 march 2012

wiersz o tancerce

w kącie sali
mały stolik
na krzesłach
schopenhauer i nietzsche

patrzą na portret
młodej kobiety
o prostym nosie
i delikatnych wargach

rysunek
na kartce
wyrwanej z zeszytu

tańczy
w głębi sali
widzą jej seledynową
dłoń i uśmiech

schowana w ramionach
mężczyzny który wczoraj
wylądował na zielonej łące

grają fokstrota
poetka wyrzuciła
kropki i przecinki

żeby nie plątały się
pod nogami

Świder, 2 marca 2012 r.

number of comments: 11 | rating: 9 | detail

krsto, 26 september 2011

kapusta

czy kapustę zabierać
milczymy ciężarem słów

noc zasnuwa okna
zasłoną tak ciemną
jak myśli na brzegu
wspomnień z wczoraj

pakujemy kufry
przed podróżą w siebie
jest już w nich kapusta
słodka i kiszona

jeszcze chwila siostro
wiersz jest o wędrówce
lub o walce z bogiem
bitwie bez miecza

nocą powracamy
tylko księga psalmów
pulsuje nad nami
jak księżyc dwurożny

zaraz nas odwiedzi
ciemna czarodziejka
stoję jak odys
przed pieczarą westchnień

noc zasnuwa okna
podartą kotarą
słoiki z kapustą
już spakowane

milczymy ciężarem
mówimy pustką
która jest bez nazwy

Otwock, 22 wrześnai 2011

number of comments: 11 | rating: 4 | detail

krsto, 25 march 2014

cień piękna

każdy w sobie cień pięknego nosi
Cyprian Kamil Norwid

wyjąłem kwiat
z rynsztoka
strumień wody
spłukuje kształty i kolory

mówią mi
zostaw
piękne jest słowo
nie trzeba płukać

podniosłem z ziemi
zieloną trawę
bardzo wolno
zdejmuję ziemię

mówią mi
zostaw
popatrz na śmietnik
tam jest piękno

stoję na brzegu drogi
brud zostawiłem
za horyzontem
co wie człowiek
o pracy i o pięknie

musi zamilknąć
przed potęgą gromu
dotknąć drzewa
krew płynie pod korą

Świder,22 marca 2014

number of comments: 11 | rating: 4 | detail

krsto, 26 august 2011

przed lustrem

"zdarto nam z karku młodość
jak koszule skazańcom"
(Zbigniew Herbert)
filozof stoi przed lustrem
patrzy na swoją twarz i myśli
co się z nią stało
była kiedyś drobna i delikatna
teraz jest wielka i pomarszczona

miałem strzechę na głowie
moja ciotka mówiła
twoje włosy są
jak szczotka klozetowa

stoję przed drzwiami
i nie umiem ich otworzyć
pytam sam siebie
czy myślę kiedy kocham
miłość powinna być bezmyślna

usiadł w fotelu i śpi
śnią mu się wszystkie twarze
które widział w życiu
i poza nim

pochylił głowę na pierś
ręce opuścił na kolana
wygląda jak owad
złapany przez pająka

siatka zmarszczek
nie chce zniknąć
ciało jest ciężkie i obolałe
serce uderza powoli

number of comments: 10 | rating: 2 | detail

krsto, 20 september 2011

rosół

gdy miała dwanaście lat
wybuchła wojna
na warszawskiej woli
w jej domu sterczał złamany komin
ojciec wywiózł ją z warszawy
na zaciszną wieś
razem z siostrą
i siostrzeńcem

w balii pływały żywiczne czubki
po których stąpał
dziecinny starzec
i wiódł przez bory
dwuletniego chłopca
szumiała puszcza

daleko leciały eskadry
i urywały z rodzinnego domu
pół piętra z prawej
pół z lewej strony
w schronie
pod fabryką wosku
siedziały dzieci
z siwą opiekunką
na spocone głowy
leciały bomby
jak liście z jabłoni
mijał wrzesień

we wsi dalekiej w środku mego kraju
chodziły szukać maślaków i rydzów
historia z głową martwego koguta
zabulgotała wszystkimi nerwami

było to dawno
w lesie pod radomiem
na stole niskim przykrytym ceratą
stał garnek
rosół i talerz blaszany

Dębki, 8 września 2011

number of comments: 10 | rating: 1 | detail

krsto, 22 september 2011

dwie butelki spirytusu

butelki miały kolor
wczesnej łąki
niósł je żołnierz armii czerwonej
działo się to po drugiej stronie odry

nagle dziewczyna zaczęła krzyczeć
wypuścił butelki z rąk
na niemiecką ziemię
rosyjski spirytus płynął po kamieniach

biały płyn omijał bruk
szukał miękkiej trawy
rosjanin stał i patrzał

stary człowiek obejmował
polską dziewczynę
głaskał ją po twarzy
ona przytulona do niego
patrzyła w jego siwe oczy

pewnie to ojciec
pomyślał sołdat
był zły i niezadowolony
z siebie i z butelek
które rozbiły się przy upadku

słyszał krzyk
córki na widok ojca
trzask rozbijanego szkła
czuł smak niewypitego spirytusu

zachodzące słońce oświetlało
scenę powitania i początku
na ziemi stała drewniana walizka
z czarną rączką
i srebrnymi okuciami

Dębki, 9 września 2011

number of comments: 10 | rating: 7 | detail

krsto, 21 september 2011

czerwony most

miejscowość nazywa się czerwony most
na werandzie drewnianego domu
czterej mężczyźni
grają w karty

w pobliskim kościele
dzwon wzywa do nadziei
most przez rzekę
jest oświetlony blaskiem
zachodzącego słońca

grają o swoją przyszłość
kobiety odjechały
pociągiem warczącym i wrogim
został po nich ślad na szynach

karty są brudne i tłuste
gracze czekają na list od kobiet
listonosz nie zatrzymuje się
koło ich domostwa

jeden z nich wstaje
idzie na wieczorne nabożeństwo
pozostali tkwią nieruchomo
przy karcianym stoliku

ten który przegrał
przeciąga się leniwie
pora spać
powiada
pozostali czekają na brata
który poszedł do kościoła

w zapadającym zmroku
widzą oczy kobiet
które pytają
dlaczego to miejsce
nosi nazwę czerwony most

Dębki, 8 września 2011