Najnowsze prace:

Poezja

	smokjerzy
	PROFIL O autorze Przyjaciele (18) Poezja (378) Proza (17) Fotografia (127) Pocztówka poetycka (3) Dziennik (84)

najnowsze najwyżej punktowane najczęściej komentowane

smokjerzy, 31 stycznia 2018

zapiski wariata

jeden dodać jeden równa się trzy
krzyczało we mnie coś ( dość przerażone )
zaś zasady matematyki
leżąc na podłodze fikając odnóżami trzymając się za brzuchy
krępowały pozbawione wiary myślenie
mocnym sznurem demonicznego chichotu
brzmiącego mniej więcej tak
ha ha ha ( czytać niskim metalicznym głosem )
logika siedziała na krześle bez oparcia
przy stole z powyłamywanymi nogami
( widomymi dowodami na indolencję i impotencję
stolarza-ortopedy który wyindywidualizował się
z rozenuzjazmowanego tłumu wierszoholików
więc zamiast mebli zaczął strugać lirycznego wariata )
i waląc głową w blat powtarzała
to niemożliwe
nie nie nie
z czego wyszedł wcale niezły rap

do dziś pamiętam głuchy warkot specjalisty ginekologa
który skazany ( za poezję ) na dożywotnią kasę chorych
wszelką pracę traktował jak niezasłużony dopust boży

PAŃSKA WENA JEST W CIĄŻY

słowa te były jak
wypuszczone na wolność bomby
szelest jesiennych listków
kwilenie szczęśliwych dzięciołów
dźwięk trąb jerychońskich
zapach maciejki pośród stada napalonych kotów

wena zaniemówiła zbladła i zemdlała
a ja
( gładząc pęczniejący brzuszek )
jak w transie powtarzałem

BĘDZIEMY MIEĆ WIERSZ
mieć wiersz
jeden dodać jeden równa się trzy
wiersz ja i ty

Epilog

Wena zmarła w trakcie porodu.
Smutny poeta został sam z małym wierszem.
Kocham, zwykł mawiać, nigdy cię nie opuszczę,
lecz co mam z tobą począć?
Wtedy on, uosobienie niewinności,
bezradny zlepek przypadkowych zdań,
trzepocząc rzęsami, spod których wypływały
złote rybki nieporadnych słów, odpowiadał-
Poczekaj aż dorosnę, tato!

Jeden dodać jeden równa się dwa,
wrzeszczała zwycięska logika,
zaś matematyczne zasady zajęły się
układaniem skomplikowanego równania
z wartością przejmująco bezwzględną.

liczba komentarzy: 5 | punkty: 4 | szczegóły

smokjerzy, 30 stycznia 2018

epitafium dla wiersza i poety

tu leżą słowa
z którymi nikt nie obszedł się właściwie
i nikt
który zawiódł się na słowach

liczba komentarzy: 21 | punkty: 7 | szczegóły

smokjerzy, 28 stycznia 2018

aleksander i wiatr

sto diabłów
dmuchało z północy
dachówki fruwały jak jesienne liście
szyby w oknach drżały
pod krzesłem
wtulony we własną sierść pies
udawał że go nie ma

aleksander

wrzeszcząc głośniej
niż przydepnięta łapa kota
wściekły

z piłą motorową w garści

wybiegł z wiersza przed dom
i pociął wiatr na plasterki cienkie
jak pisk myszy

dziękuję
( przeciągając się zmysłowo ) wyszeptala cisza
a aleksander z poczuciem
dobrze spełnionego obowiązku
wrócił do wiersza
gdzie ciepło
miło
i roztańczony ogon psa

cały w piórach

liczba komentarzy: 17 | punkty: 9 | szczegóły

smokjerzy, 25 stycznia 2018

od siedmiu boleści

dźgam papier widłami
z finezją czołgu usiłującego wypielić
wiosenną rabatkę

pif-paf i jest wiersz

słowa układam
w seksowne figury
lecz one w końcu zawsze mówią to samo

a gu a gu

i wtedy obrażony
wracam do patroszenia ryb
z wielkim pożytkiem dla siebie i świata

mniam mniam

poezję widuję wyłącznie od tyłu
gdy merda
tym swoim bezczelnym ogonem

a fuj!

liczba komentarzy: 10 | punkty: 6 | szczegóły

smokjerzy, 23 stycznia 2018

strach

zgasły światła
zrywam ostatni uśmiech z twarzy
( uwierał )

oczyścić pamięć z dnia

jakie to łatwe gdy nie wydarzyło się
nic istotnego
poza otwartymi niewidzącymi oczami

( oddychało się trwało
bez świadomości płuc krwi skóry
czas stąpał na długich palcach cieni
by nie obudzić czucia )

ni zimno ni ciepło
trzydzieści sześć sześć
w ogólnie dostępnej skali
więzienna racja stanu półprzytomnego mięsa

siedzę na krawędzi wymyślonej dłoni
( żart podświadomości )
noc to żadne oparcie dla stóp mógłbym
zsunąć się a potem lecieć lecieć
zlecieć
wprost w otwarte ramiona
cierpliwego dna

myślę o strachu
bardziej wszechmocnym niż bóg
stwórcy dłoni i zbawiennych ucieczek
od siebie do siebie

modlę się

istoto każdej ucieczki koszmarze nocny
bezsenności świadku

smaku początku i końca dnia
za chleb powszedni zapłato

oddechu rozrywany
kulo w gardle kamienna

ręko drżąca
duszo na ramieniu

liście polecony przez zły los

strachu odwieczny
codzienny
przyjacielu wierny niechciany

odwal się ode mnie

liczba komentarzy: 13 | punkty: 6 | szczegóły

smokjerzy, 18 stycznia 2018

piszę wiersz ten sam od lat

"ktoś przyjdzie
zetrze was
z powierzchni ziemi
gadającą pleśń"
(Tadeusz Różewicz)

może kiedyś go dokończę
pomyślałem
po raz setny zatrzymując się
w miejscu
w którym słowa
biegną każde w swoją stronę
byle dalej
od tego stycznia
bez początku i końca
od tego biurka
zniszczonego przez łokcie
od okna za którym zmrożona ciemność
tłumi nawet ciszę
ode mnie
wrośniętego w krzesło
niczym wygłodniała huba

co robisz
pyta ścienny zegar
albo czas

ja
ja w zasadzie nic nie robię
odpowiadam
starzeję się
i szukam dla siebie śmietnika

zupełnie jak ta smutna
poplamiona kartka

liczba komentarzy: 26 | punkty: 12 | szczegóły

smokjerzy, 16 stycznia 2018

kula

zabieram wszystko

przelotną myśl o niczym
spojrzenie dziecka z ulicy zwykłej jak błoto
uśmiech który w czerwcu o szóstej rano
pędził po sennej drodze donikąd
preludium deszczowe
zapach cmentarza
strach
twój głos mamo
gdy niemal wyszeptywaną kołysanką
próbujesz sprawić bym zasnął

jestem martyrologią czasu
zbiorową mogiłą nudnych sekund
macicą dla wciąż odradzającego się chleba
powszedniej śmierci

w nieustającym drganiu
rosnę
znikam
trwam

zabieram wszystko

śnieżna kula
która wbrew ciążeniu toczy się pod górę
pod górę
na szczyt snu i obietnicy

skrzydlata efemeryda nadziei
kamień dla szyi
karkołomny lot na samo dno

gdzie wszystko jeszcze
jest możliwe

liczba komentarzy: 23 | punkty: 9 | szczegóły

smokjerzy, 11 stycznia 2018

czas rzucił cień

walić łbem o narastający mur domysłów - nie warto
zapach chleba oprze się każdej spekulacji
woda koi chłodną miękkością dotyku nie pytając o nic
nie muszę nazywać ognia by wiedzieć że jest

za mną podkulony ogon - miliard obranych z mięsa sekund
z których każda była kiedyś iskrą zaczątkiem supernowej
czas rzucił cień wędrowiec zatrzymał się wędrówka nadal trwa
ślady nie są już obłędem stóp

cel zniknął gdy przyszło zrozumienie że jego naturą jest ruch
oddech stał się częścią misterium prostą modlitwą bez potrzeb
jeszcze raz roześmiany Bóg głęboką czerwienią jabłka
objawia jedyne życzenie - by zerwać Go i zjeść do ostatniego kęsa
soczystej świętości

liczba komentarzy: 10 | punkty: 5 | szczegóły

smokjerzy, 10 stycznia 2018

cykl

sekunda
rozpoznaje sekundę
więc nagle iskierka jak słońce
w ciemności pustkowia

i coraz mniejsze orbity kreślą ćmy
ludzkich planet
w zachłannym pędzie do światła

a potem wszystko gaśnie
czekając

na kolejną okazję

liczba komentarzy: 18 | punkty: 6 | szczegóły

smokjerzy, 8 stycznia 2018

introspekcja

słońce dojrzewało
w roztańczonym powietrzu wirowały motyle
otwierały się kwiaty i dłonie

przegryzłem własny krzyk
żeby nie okaleczyć zachwytu gwałtowną
erupcją nieobecności