Najnowsze prace:

Poezja

	zingara
	PROFIL O autorze Przyjaciele (5) Książki (2) Poezja (91) Proza (8) Fotografia (3)

najnowsze najwyżej punktowane najczęściej komentowane

zingara, 9 marca 2018

tęsknolandia

kochany! powiedziałam, chociaż wcale nie był
kochany - klepał trzy po trzy wieczorami
i zapisywał dziwne zdania na podartym papirusie

przesiąkają przez światło, przez ściany,
po czym skraplają się, by spłynąć
czarnym atramentem

po drugiej stronie. jaśnieją

widzisz: jest czas na wszystko,
na miłość i złość która jednoczy
prześwity

wróży z fusów porannej kawy.
pachnie. a przecież fluorescencja
odwzorowana na granicie odwraca się
i wtapia w hebrajskie pismo

odczytasz?

liczba komentarzy: 1 | punkty: 1 | szczegóły

zingara, 8 marca 2018

kodykologia

/w szarych myślach
nie ma miejsca na tkliwość,
na nienawiść/

świat przykryty popiołem z ludzkich
westchnień jak wycinanki z papirusu

kopnij lub oszczędź i tak nikt nie zwróci uwagi,
przepadły wszystkie arcydzieła
a tutaj nie ma przestrzeni na liryczność.

liczba komentarzy: 3 | punkty: 3 | szczegóły

zingara, 8 marca 2018

puchowo

wiem, że dzisiaj wpadniesz,
jak zwykle zdyszany
wręczając kilka zmarzniętych goździków.

szeptem powiesz - kochanie twój dzień
- cały, cały twój. a ty jesteś taka piękna.

podasz obiad i przesłodzoną kawę.
myślisz, że zaszumi mi w głowie
w ten jedyny, miodowy dzień w roku?

nie wyrwałam jeszcze kartki z kalendarza.
więc świętujmy.

liczba komentarzy: 2 | punkty: 1 | szczegóły

zingara, 7 marca 2018

współrzędnik

popatrz: jesteśmy sami
pośrodku łąki
na granicy światów

na wschód-dzieciństwo
południowy zachód - krok w dół

tam dokonuje się magiczna
metamorfoza chwast wyrasta na
zboczu czarnej góry
po czym usycha

w księżycowym blasku
odbijamy się niczym w lusterkach
- para na gładkiej powierzchni

spójrz głębiej to tylko bukiet
zasuszonych stokrotek
a ja wciąż szepczę twoje imię
pełne kwiatów, refleksów

liczba komentarzy: 2 | punkty: 1 | szczegóły

zingara, 6 marca 2018

zielonodróżki

powinnam zacząć uczyć się chodzić,
a tymczasem wrastam
niczym klujący chwast - lśni
i rodzi fioletowe kwiaty

usychają. choć ścierwo,
kaleczy paznokcie

przyozdabiam czerwonymi
perełkami - odpadają
tocząc się po podłodze

możesz zatrzymać.
bo nic tak nie boli jak
szyderczy śmiech

liczba komentarzy: 11 | punkty: 2 | szczegóły

zingara, 5 marca 2018

zbliznowacenie

jest taka pora roku, którą nazywają przesileniem,
napisałam o niej wiersz.

wiersz o bliźnie na twarzy
- przekleństwo wyryte na ciele
żadnym tam tatuażem.

znienawidzona rozkosz nie jest rozkoszą, gdy
zakładam maskę, nie zauważając przychylnych istnień.
wiem - głupota, lecz
ciągle słyszę odgłos przeklętych stóp.

w realu ściska w podbrzuszu — ból połączony z
czerniną wypełniony człowiekiem z przeszłości.

powraca, żyje.

liczba komentarzy: 12 | punkty: 5 | szczegóły

zingara, 4 marca 2018

tragarz

kiedy chmury malują grafitowe serduszka
zgliszcza zastygają w spojrzeniach
niczym oziębłe płomyczki zawinięte w pergamin

w istocie - przykro patrzeć
ostatnie witraże przybierają kształt
rozpadającego się grobu

po bezdrożach wałęsa się poplamiona pamięć
zacierając za sobą ślady siarczystego mrozu

liczba komentarzy: 3 | punkty: 6 | szczegóły

zingara, 2 marca 2018

Enitharmon

wariatka, zmieniła się za bardzo
mówią o niej pisareczka
od demonów i obrazów

wchodzi w tekst
płoną litery z nadmiaru tuszu
- płodna, pełna tajemnic
odbarwień

i nie wie co jest lepsze
popiół czy pożar
w obcej przestrzeni

chcąc nie chcąc obnaża lustra

liczba komentarzy: 3 | punkty: 9 | szczegóły

zingara, 2 marca 2018

filiżanki z łusek

/kładziemy się w kwiatach,
wchłaniając mdły zapach/

oddalmy wszechświat obsypany popiołem
(jesteśmy żywiołem którego
nie sposób okiełznać)

wije się niczym ślepy wąż wnika
w zamazane lustra
pochłaniając słowa nie z tego świata,
gdy zamiera krajobraz wraz z magią

nasz czas kokietuje
nie pozwala zapomnieć
o miłości bez dachu nad głową

i to nie jest psalm
dla wtajemniczonych - śpiewany głośno

pulsuje w ciałach. bezszelestnie

liczba komentarzy: 4 | punkty: 3 | szczegóły

zingara, 28 lutego 2018

Pępek ulicy

O! Ta to ma znów szczęście,
zaprosiła się na zaplecze restauracji,
pogoniła kota. Szybsza.

Mieszka jedną aleję dalej. Zamelinowana.
Moją w zeszłym roku zlikwidowali i tak się miotam,
pozbieram kilka kartonów. Popatrzę.

Nieraz potelepię, gdzieżby tam z zimna.
Ogólnie to nie jest źle, bo i łaźnia w pobliżu,
lecz kto by z niej korzystał tylko problem.

Wiesz! Na perfumy trza wydać,
a te kilka groszy to na podtrzymanie ciepła.

W sumie to mam spokój, bo widzisz, teraz
za ludźmi cień nie nadąża, powiedzieć
tylko potrafią biedny, znów sztywny.

Jaki tam ze mnie sztywniak.
Gibki jestem.