Najnowsze prace:

Poezja

	smokjerzy
	PROFIL O autorze Przyjaciele (18) Poezja (402) Proza (17) Fotografia (127) Pocztówka poetycka (3) Dziennik (92)

najnowsze najwyżej punktowane najczęściej komentowane

smokjerzy, 7 lutego 2018

przestroga

pod powierzchnią słów
wdzięczą się
fałszywe obietnice papieru

liczba komentarzy: 7 | punkty: 5 | szczegóły

smokjerzy, 6 lutego 2018

milcząc

słowo
które nie urośnie
miłość
której nie wypowiesz
ból
którego nie ukoję

milcząc milcząc milcząc
wołam do ciebie Angerono
zza zatrzaśniętych ust

liczba komentarzy: 9 | punkty: 5 | szczegóły

smokjerzy, 5 lutego 2018

konsolacja

rozgrzeszy mnie tłum
wyszeptał płatek śniegu
karmiąc lawinę

liczba komentarzy: 8 | punkty: 4 | szczegóły

smokjerzy, 2 lutego 2018

płatek śniegu
przyklejony do szyby

wystarczy dopisać oczy szpony
niebo
i już leci biały ptak

czy uratuje mnie
stoącego w wykroku na skraju
zmyślonego życia
przed realną śmiercią

skaczę
w narzucającą się odpowiedź

zapach kawy
ból w kolanie
niezapłacone rachunki

liczba komentarzy: 8 | punkty: 3 | szczegóły

smokjerzy, 31 stycznia 2018

zapiski wariata

jeden dodać jeden równa się trzy
krzyczało we mnie coś ( dość przerażone )
zaś zasady matematyki
leżąc na podłodze fikając odnóżami trzymając się za brzuchy
krępowały pozbawione wiary myślenie
mocnym sznurem demonicznego chichotu
brzmiącego mniej więcej tak
ha ha ha ( czytać niskim metalicznym głosem )
logika siedziała na krześle bez oparcia
przy stole z powyłamywanymi nogami
( widomymi dowodami na indolencję i impotencję
stolarza-ortopedy który wyindywidualizował się
z rozenuzjazmowanego tłumu wierszoholików
więc zamiast mebli zaczął strugać lirycznego wariata )
i waląc głową w blat powtarzała
to niemożliwe
nie nie nie
z czego wyszedł wcale niezły rap

do dziś pamiętam głuchy warkot specjalisty ginekologa
który skazany ( za poezję ) na dożywotnią kasę chorych
wszelką pracę traktował jak niezasłużony dopust boży

PAŃSKA WENA JEST W CIĄŻY

słowa te były jak
wypuszczone na wolność bomby
szelest jesiennych listków
kwilenie szczęśliwych dzięciołów
dźwięk trąb jerychońskich
zapach maciejki pośród stada napalonych kotów

wena zaniemówiła zbladła i zemdlała
a ja
( gładząc pęczniejący brzuszek )
jak w transie powtarzałem

BĘDZIEMY MIEĆ WIERSZ
mieć wiersz
jeden dodać jeden równa się trzy
wiersz ja i ty

Epilog

Wena zmarła w trakcie porodu.
Smutny poeta został sam z małym wierszem.
Kocham, zwykł mawiać, nigdy cię nie opuszczę,
lecz co mam z tobą począć?
Wtedy on, uosobienie niewinności,
bezradny zlepek przypadkowych zdań,
trzepocząc rzęsami, spod których wypływały
złote rybki nieporadnych słów, odpowiadał-
Poczekaj aż dorosnę, tato!

Jeden dodać jeden równa się dwa,
wrzeszczała zwycięska logika,
zaś matematyczne zasady zajęły się
układaniem skomplikowanego równania
z wartością przejmująco bezwzględną.

liczba komentarzy: 5 | punkty: 4 | szczegóły

smokjerzy, 30 stycznia 2018

epitafium dla wiersza i poety

tu leżą słowa
z którymi nikt nie obszedł się właściwie
i nikt
który zawiódł się na słowach

liczba komentarzy: 21 | punkty: 7 | szczegóły

smokjerzy, 28 stycznia 2018

aleksander i wiatr

sto diabłów
dmuchało z północy
dachówki fruwały jak jesienne liście
szyby w oknach drżały
pod krzesłem
wtulony we własną sierść pies
udawał że go nie ma

aleksander

wrzeszcząc głośniej
niż przydepnięta łapa kota
wściekły

z piłą motorową w garści

wybiegł z wiersza przed dom
i pociął wiatr na plasterki cienkie
jak pisk myszy

dziękuję
( przeciągając się zmysłowo ) wyszeptala cisza
a aleksander z poczuciem
dobrze spełnionego obowiązku
wrócił do wiersza
gdzie ciepło
miło
i roztańczony ogon psa

cały w piórach

liczba komentarzy: 17 | punkty: 9 | szczegóły

smokjerzy, 25 stycznia 2018

od siedmiu boleści

dźgam papier widłami
z finezją czołgu usiłującego wypielić
wiosenną rabatkę

pif-paf i jest wiersz

słowa układam
w seksowne figury
lecz one w końcu zawsze mówią to samo

a gu a gu

i wtedy obrażony
wracam do patroszenia ryb
z wielkim pożytkiem dla siebie i świata

mniam mniam

poezję widuję wyłącznie od tyłu
gdy merda
tym swoim bezczelnym ogonem

a fuj!

liczba komentarzy: 10 | punkty: 6 | szczegóły

smokjerzy, 23 stycznia 2018

strach

zgasły światła
zrywam ostatni uśmiech z twarzy
( uwierał )

oczyścić pamięć z dnia

jakie to łatwe gdy nie wydarzyło się
nic istotnego
poza otwartymi niewidzącymi oczami

( oddychało się trwało
bez świadomości płuc krwi skóry
czas stąpał na długich palcach cieni
by nie obudzić czucia )

ni zimno ni ciepło
trzydzieści sześć sześć
w ogólnie dostępnej skali
więzienna racja stanu półprzytomnego mięsa

siedzę na krawędzi wymyślonej dłoni
( żart podświadomości )
noc to żadne oparcie dla stóp mógłbym
zsunąć się a potem lecieć lecieć
zlecieć
wprost w otwarte ramiona
cierpliwego dna

myślę o strachu
bardziej wszechmocnym niż bóg
stwórcy dłoni i zbawiennych ucieczek
od siebie do siebie

modlę się

istoto każdej ucieczki koszmarze nocny
bezsenności świadku

smaku początku i końca dnia
za chleb powszedni zapłato

oddechu rozrywany
kulo w gardle kamienna

ręko drżąca
duszo na ramieniu

liście polecony przez zły los

strachu odwieczny
codzienny
przyjacielu wierny niechciany

odwal się ode mnie

liczba komentarzy: 13 | punkty: 6 | szczegóły

smokjerzy, 18 stycznia 2018

piszę wiersz ten sam od lat

"ktoś przyjdzie
zetrze was
z powierzchni ziemi
gadającą pleśń"
(Tadeusz Różewicz)

może kiedyś go dokończę
pomyślałem
po raz setny zatrzymując się
w miejscu
w którym słowa
biegną każde w swoją stronę
byle dalej
od tego stycznia
bez początku i końca
od tego biurka
zniszczonego przez łokcie
od okna za którym zmrożona ciemność
tłumi nawet ciszę
ode mnie
wrośniętego w krzesło
niczym wygłodniała huba

co robisz
pyta ścienny zegar
albo czas

ja
ja w zasadzie nic nie robię
odpowiadam
starzeję się
i szukam dla siebie śmietnika

zupełnie jak ta smutna
poplamiona kartka