Najnowsze prace:

Poezja

	smokjerzy
	PROFIL O autorze Przyjaciele (18) Poezja (404) Proza (17) Fotografia (127) Pocztówka poetycka (3) Dziennik (92)

najnowsze najwyżej punktowane najczęściej komentowane

smokjerzy, 21 maja 2018

frustracja ( o różnych obliczach poezji )

papier zwinął się w rolkę
i czeka na wiersz
o wczorajszym obiedzie

liczba komentarzy: 16 | punkty: 5 | szczegóły

smokjerzy, 17 maja 2018

azyl

na strychu tego świata
żyją myszy kurz proste modlitwy bywa kot
bywam ja

są tam dwa okna z widokiem na ciszę
otwarte wyłącznie na siebie
bez szyb sensu ale z wiarą w cud

jest dziura w dachu
dla deszczu ptaka i ucieczki

w stetryczałej szafie drzemią blizny
gdy uchylam drzwi
starość sypie się jak popiół
warczy ciemność

w popękanym lustrze
na stałe zamieszkał kulawy stół

w blasku świec
śpiewając do tańca pajęczynom
ćmom kotu i mnie
zasiadają przy nim przeciąg z wiatrem

na strychu tego świata
zakurzone jaja wysiaduje czas
wykluwają się niezdarne wiersze

liczba komentarzy: 13 | punkty: 7 | szczegóły

smokjerzy, 15 maja 2018

sylfida

ręce
sugestywnie wyciągnięte
ułożone w szept

podejdź
dotknij
smakuj

włosy całe ze światla
i to spojrzenie
ciepłe jak wiosenny deszcz
uśmiech
zniewalająco przeźroczysty

przesączam się przez nią
głodny duch
przez kryształową szybę

znika

lecz cóż innego może
figura z powietrza rzeźbiona dłutem
znużonej wyobraźni

liczba komentarzy: 8 | punkty: 7 | szczegóły

smokjerzy, 14 maja 2018

okno z widokiem na nic

drzwi wyszły i nie wróciły
zostało okno z widokiem na nic
które udaje wszystko
poruszam się po terytorium
bezpiecznej nieprawdy o sobie
poukładane tu wszystko
właściwe
na swoim miejscu
pies szafa miłość brydż we wtorek
w środę psychiatra za miesiąc urolog
wizyta u starej ciotki
na oswojonym cmentarzu
protezy łez nad rozlanym mlekiem
dziurawy wór z czasem
na świetnie skalkulowane ucieczki
od siebie donikąd
z ukradkowym powrotem
donikąd
niekiedy rozbłyska daleka latarnia
śmiech dziecka
w którym mogę przejrzeć się
na wylot
i zobaczyć kim już nie jestem
wtedy szybko wyłączam przeszlość
jak światło
w nie-pokoju wciąż możliwych rozwiązań
i znów jest przytulnie ciemno
i dalej gniję
i trochę śmierdzi
i chwała bogu nie słyszę

że dziecko przestało się śmiać

liczba komentarzy: 8 | punkty: 6 | szczegóły

smokjerzy, 10 maja 2018

jak pierwszy dotyk

kiedyś dni były dłuższe
i odmieniałem je
przez wszystkie możliwe przypadki
czas przypominał młodego kota
w pogoni za wiatrem w liściu
słońcem w motylu
chleb niczym nauka czytania
smakowałem go litera po literze
słowo po słowie
sens zdań ujawniał się w beztroskim zapachu głodu
który mógł być zaspokojony
woda
krystaliczny śmiech dziecka
obmywała duszę ciało
każda kąpiel stawała się spowiedzią
i oczywistym rozgrzeszeniem

dziś
w świecie niejasnych kalkulacji
ucieczek od siebie donikąd
i coraz trudniejszych powrotów
dziękuję ci za to
że jesteś

jak pierwszy dotyk
jak pierwszy smak

liczba komentarzy: 10 | punkty: 7 | szczegóły

smokjerzy, 6 maja 2018

epizod

w maju nie wypada pisać
smutnych wierszy
pomyślałem
i niech to będzie
początek
rozwinięcie
puenta
dla zimy która kiełkuje we mnie
gdy patrzę
jak z tulipana płatami odpada
krwistoczerwone życie

liczba komentarzy: 14 | punkty: 7 | szczegóły

smokjerzy, 5 maja 2018

Uśmiech twój ( z dawnej fascynacji J. Koftą )

Z jasnego snu
wysyłam wiersz
posłańcem mym
wiosenny deszcz
kropelki słów
dla smutnych ust

Na ścieżkach szyb
wypłakać chcę
modlitwy tekst
nieśmiałą prośbę
o najpiękniejszy uśmiech twój

Przytulę go
całować będę
zostanie ze mną
zawsze
wszędzie
na dobry dzień
i lek na cień
wilgotnych ust
błyszczących słońc
najcudowniejszy uśmiech twój

Ja wiem
zachłanny wiersz
zbyt wiele chce
zbyt blisko
w twoim uśmiechu
cała ty
lecz dać ci pragnę
dużo więcej
aniżeli wszystko
lotne skrzydła
sny
ciągle niewysłane

Z jasnego snu
wysłałem wiersz
posłaniec mój
wiosenny deszcz
na ścieżkach szyb
wymodlił tekst
spełnionej prośby
o najpiękniejszy uśmiech twój

liczba komentarzy: 9 | punkty: 4 | szczegóły

smokjerzy, 1 maja 2018

Placebo

W dali pożar
nieskończoność płonie
Z listkami brzozy tańczą
iskierki pomarańczy
W zachwycie składam dłonie
do modlitwy
cudownie wieczornej

Plecami wsparty
o starość zadumanej gruszy
całym sobą chłonę
boskie placebo
lekarstwo na ból duszy

Razem z niebem płonę

Nie gaś mnie
mój dobry litościwy Boże
nawet ciepłą łzą
majową

liczba komentarzy: 9 | punkty: 7 | szczegóły

smokjerzy, 30 kwietnia 2018

zmory

sobota wiotczeje
jak mięśnie staruszki
do okien głowy i drzwi łomocze czas przeszły
( umarłaś mamo
nie zagrzejesz tu miejsca tato )

zegar spuścił północ z łańcucha
czerń pomieszała się z tlenem
zapachem kociego moczu i wosku
dopijam dziewiątą symfonię ściany tańczą
pochylone
zrzucając z siebie nadmiar cienia
słowa pierzchają
srebrne ławice astralnych ryb

dotknąć

z fałszywym statusem bezstronnego świadka
ingeruję w kształt ciężarnej abstrakcji

widmo chłopca biegnie przez noc dławiąc się
wielkimi kęsami ciemności
nikła poświata absorbuje zapach żywicy
i strachu
chłopiec nigdzie nie dobiegł

w geście nadziei
rozpościeram ramiona by przekonać się
o realnym ciężarze pustki

mężczyzna szczodrze rozrzuca nasienie
zamiast drzew wyrastają krzyże
mężczyzna buduje dom - w aortach szaleją przeciągi

mężczyzna ucieka
próbując dogonić własny krzyk
( mocno
zaciskam się w sobie )

kropla potu
obca planeta uwikłana w trajektorie złych doświadczeń
szuka dróg wyjścia