Najnowsze prace:

Poezja

	Arsis
	PROFIL O autorze Poezja (320) Proza (159)

najnowsze najwyżej punktowane najczęściej komentowane

Arsis, 19 kwietnia 2022

Introversion VII: … spopielony tynk

Otula mnie noc swoim lodowatym tchnieniem…

Opieram się o ścianę,
podciągając kolana pod brodę.

Jakieś stare
zdjęcia,
rodzinne albumy…

… wszystko
milczące
i martwe…
… pokryte warstwą kurzu…

Światło wiszącej lampy odbija się od drewnianej klepki,
do której przywieram ustami, którą całuję, wchłaniając nikły zapach woskowej pasty…

… noc sponiewiera moje zmysły,
pieści je czule
ostrymi szponami mroku…

Spójrz, jestem tutaj,
przedzierając się
przez mżące, szare piksele…

… w drugim
pokoju
― ciemność…

… w lustrze trema ―
nieostry zarys
jakiejś postaci…

Kto miał
przyjść?

… nie przyszedł nikt.

Moje własne jestestwo, moja nędzna powłoka…

Za oknem szmer przejeżdżającego samochodu, czyjeś kroki…

Co szepczesz,
zjawo?
Co chcesz mi
― takiego przekazać?

Chrzęst zegarowego mechanizmu…

Zgrzyt,
gong…
… i znowu…

… tik-tok-
tik-tok…
… tik-tok…

Zamykam oczy…

…

Przenoszę się w czasie…

Stary bunkier w Semipałatyńsku, zwoje jakichś kabli, zardzewiałe zawiasy, plątanina rur…

Wpada przez szpary
jaskrawe słońce…
Błękit chłodnego,
sierpniowego już nieba…

Przytłacza swoją wielkością pożółkły, ciągnący się w nieskończoność step…

Nie, to tylko miraż, ułuda, senne wyobrażenie dawnego życia…

Jesteś tu,
prawda?

Powiedz,
że tu jesteś…

Wodzę w półmroku drżącą dłonią
po spękanym betonie,
po brunatnych bąblach nuklearnego żaru…

Rozsypujące się
zmurszałe fragmenty…

… odpadająca farba… przesypujący się przez palce spopielony tynk…

(Włodzimierz Zastawniak, 2022-04-19)

***

https://www.youtube.com/watch?v=wS-vh3Oi4X8

liczba komentarzy: 0 | punkty: 1 | szczegóły

Arsis, 18 kwietnia 2022

Wasteland

Cykl: Albumy muzyczne

***

Teksty z cyklu „Albumy muzyczne”, nie są przekładami. Są one jedynie luźno związane z oryginalnymi tekstami utworów, zawartymi na prezentowanych przeze mnie albumach muzycznych. Zarówno sama muzyka jak i treść utworów śpiewanych są dla mnie niejako pretekstem i inspiracją do przedstawienia swoistego konceptu fantastycznego.

***

Wilgoć i chłód…

… śnię swój sen ― nie-sen… ―
pełny wyrazistych
― zdewastowanych wizji…

…

Kołyszą się w porywach wiatru bezlistne drzewa…

… lśniące od deszczu ―
rozczapierzone palce…

…

Powolny przepływ skłębionych obłoków ― zasnuwa moje oczy siną melancholią…

… rozbrzmiewa
wokół ―
piskliwy
― jednostajny szum…

… jakby ― śmiertelnej gorączki…

…

… wyczuwam
obecność ―
w tym wielkim
― opuszczonym domu…

…

… nie wiem ―
dokąd iść…

… wszędzie ―
tylko
korytarze
― labiryntu…

… z półmroku pokoi ―
naciera na mnie
― milczenie przedmiotów…

…

… zakurzone twarze ― spoglądają obojętnie ze ścian…

…

Coś nagle spada w oddali
― z metalicznym łoskotem…

Gdzie?

… idę oniemiały…

Błądzę…

Macam jak ślepiec…
Dotykam palcami
― lodowatych płaszczyzn…

…

Ogromne drzwi z mosiężną klamką na wysokości wzroku…

… skrzypienie
zawiasów
― rozdziera ciszę…

Owiewa mnie przeciąg ogromnej sali ― spowitej potokiem szarego światła…

…

Jakieś popiersia
okryte folią…
… odkryte posągi z kamienia…

…

Jeden
ma
― rozłupaną twarz…

… jej fragmenty
leżą u jego stóp…

…

Spoglądają
z nich
― ocalałe oczy…

… oczy niewidzące... martwe…

*

Brnę ostatkiem sił przez piaszczyste wydmy rozpalonego kwarcu…

… padam na twarz…

…

… podnoszę się…

Idę przed
siebie…
… donikąd idę…

…

Gdzieś na końcu
drogi
― majaczy widmo wysokiej góry ― rozżarzone słońcem…

…

Nie rzuca cienia…

…

Faluje
i znika…

… pulsuje…

*

Spadające ptaki przebijają ze świstem pokłady nieba…

Pękają rozgrzane
kamienie…
… puszczają spoiny ścian…

… na zewnątrz ―
rozlewa się
― płonące morze…

…

Jeszcze przed chwilą ―
patrzyłeś ze zgrozą
― wielkimi oczami małego dziecka…

… teraz, obsypana białym pyłem, tulę do piersi twoją skrwawioną… ― urwaną dłoń…

…

Nie płaczę, synku…

… nucę ci tylko do snu,
okrywając czule
― spaloną ― martwą ziemią…

(Włodzimierz Zastawniak, 2018-12-31)

***

Wasteland – jest to siódmy album muzyczny (studyjny) polskiej grupy progresywnej Riverside, wydany w 2018 roku.

***

https://www.youtube.com/watch?v=fzF4QQCQTYQ

https://www.youtube.com/watch?v=KW_H8qM6mCc

https://www.youtube.com/watch?v=7QUz9bBmg1g

liczba komentarzy: 0 | punkty: 2 | szczegóły

Arsis, 16 kwietnia 2022

Jesteś?

Noc przepływa nade mną smugą sinego, martwego mroku…

… wybrzuszają się od lodowatych oddechów ściany
pustego pokoju…

Jesteś, gdzieś tutaj, prawda?
Powiedz, że to prawda…

Nasłuchuję, przekłuwany piskliwym szumem gorączki,
tym szemrzącym potokiem buzującej w żyłach krwi…

Spójrz, właśnie czołgam się do ciebie, donikąd,
długim korytarzem o nikłym zapachu woskowej pasty…

Skąd korytarz?

Przecież ―
byłem
dopiero
― w zamkniętym domu…

Zatopiłem się właśnie w okrutnym nurcie czasu,
przenikając na drewnianej klepce kolejne prostokąty księżycowego blasku…

Zamknięte, otwarte
okna…
Falujące firanki…

… milczenie ―
okrytych
kurzem
― przedmiotów…

Jakieś popiersia,
obojętne
spojrzenia…

… uśmiechnięci na pożółkłych plakatach dawno umarli aktorzy…

Słyszę ―
czyjeś
― westchnienia.

Czyje?

Ni-
czyje.

… moje…

Wstaję, lecz upadam z chrzęstem
w gąszczu pustych butelek…

Jewgienio,
Jewgienijo…

Dawno nie gładziłem twoich włosów, choć wiem, że stoisz obok, mając spierzchnięte, blade usta…

Jesteś
blisko,
daleko…

… na wyciągniecie ręki…

Alkohol rozchodzi się
w przełyku,
rozgrzewa ciało…

W lustrze zniszczona twarz…

… powiedz, jesteś tu, prawda?

(Włodzimierz Zastawniak, 2022-04-16)

***

https://www.youtube.com/watch?v=7XshjCqxQO4

liczba komentarzy: 0 | punkty: 1 | szczegóły

Arsis, 4 kwietnia 2022

Miała takie smutne oczy

przechodziła obok
w milczeniu

omiatając mnie przez chwilę melancholią spojrzenia

narastał mrok

przechodziła pod naporem mrozu który sypał w twarz ostrymi jak nóż kryształkami lodu

brnęła w śnieżnych zaspach w tym bezkresie pól

jej przyprószoną sukienkę
rozrywał wiatr
rozwiewał włosy

tuliła się do powietrza
nie mającego w sobie
― już nic z błękitu atmosfer

widziałem odsłonięte ramię bose stopy
i ten krok za krokiem w coraz niższym pochyleniu

miała przed sobą
wieczność całą
― i za sobą ją miała

przechodziła obok niosąc skostniały zarys swojej śmiertelności

tak bardzo martwa

― od zawsze ― martwa

(Włodzimierz Zastawniak, 2015-10-11)

***

https://www.youtube.com/watch?v=Gotq8AgUgSE

liczba komentarzy: 0 | punkty: 1 | szczegóły

Arsis, 2 kwietnia 2022

Trying to Kiss the Sun

liczba komentarzy: 0 | punkty: 2 | szczegóły

Arsis, 28 marca 2022

Introversion VI: … metamorfoza kształtu

Przestrzeń otwiera się, zamyka… Coś nieustannie błyska w mrocznych, zakurzonych zakamarkach
pokoju…

Stroboskopowe światło radioaktywnych cząstek…

… zanurzam się w piskliwym szumie rozgrzanej gorączką rzece krwi…

Ktoś umarł i zmartwychwstał…
Sprzecza się ze śmiercią
pełną melancholii, smutku…

… wygłasza coś oskarżycielskim tonem,
urywa wątek…
… zaczyna od nowa…

Wygraża na próżno palcem…

…

Jest.

Nie
ma.

… znowu jest…

Sine ciało mojej matki, przesiąknięte
chłodem i obojętnością,
pogodzone z końcem istnienia…

Zamknięte oczy, opadowe plamy… Nic…

…

Zaciskam powieki.

Otwieram…
Puste łózko…

… zaciskam znowu…

Otwieram…

Jest.

Sine,
lodowate…

… coś usiłuje przekazać, poprzez obrzmiałość kamiennych ust, coś, czego najwyraźniej zapomniało
za życia…

…

Szarość dnia spopiela resztki nocy…

Za oknem ulica, kocie łby…

Wiatr roztrąca uschnięte liście…

Lekko przechylony Plymouth Cranbrook Club Coupe z 1953 roku
z grubymi wargami zardzewiałych zderzaków,
opiera się o krawężnik sflaczałymi od dawna kołami…

… wytłuczone oczy
reflektorów …

W ogóle wszystko tutaj umarło
i przepadło w pomroce szalejącego czasu…

Czołgam się, tężeję ― i znowu pełznę do ciebie ― donikąd…

… na wprost,
po skosie,
aby się zwinąć
― w rozedrgany kłębek…

Ktoś wyciąga dłoń… ― Nie, to rzeźbiona noga fotela, wyszczerbiona, pościerana i martwa…

Wiatr kołysze
drzewami,
szeleści liśćmi…

Noc, to?

A przecież ―
dopiero
― był dzień…

Miałem coś zrobić, lecz ― zapomniałem, co…

W lustrze
trema ―
niewyraźna postać…

… metamorfoza kształtu…

(Włodzimierz Zastawniak, 2022-03-28)

***

https://www.youtube.com/watch?v=ZRqBSNHUXrY

liczba komentarzy: 0 | punkty: 2 | szczegóły

Arsis, 22 marca 2022

Point of Know Return

liczba komentarzy: 0 | punkty: 2 | szczegóły

Arsis, 20 marca 2022

Nic

Coś się przekształca i płonie w otchłani kosmosu…

Otwieram okno… W głębokim granacie nocy
jedynie pulsowanie ciszy
i chłód bezkresnego wiatru,
co się przetacza nad pożółkłymi polami…

… lodowaty oddech nieboskłonu oszrania szyby i szkliste źrenice martwych oczu…

Chrzęst zegarowego mechanizmu…

g o n g…

I znowu tykanie ―
przeskakującej
― wskazówki sekundnika…

Zgarniam palcem kurz
z olejnego widoku
w drewnianych ramach…

… zdają się
oddychać
popękane ściany…

Otwieram drzwi ― na schodowej klatce pustka i mrok,
zatrzaśnięte na wieczność
mieszkania umarłych dawno sąsiadów…

Ktoś miał przyjść,
lecz zapomniałem, kto…

Siedzę na podłodze oparty plecami o szafę i wpatruję się w mdławą poświatę wiszącej lampy…

… lubię tak patrzeć pod niekonwencjonalnym kątem na milczące przedmioty,
porzucone rzeczy…

Firanki wybrzuszają się,
zapadają…

… i znowu
puchną…

Cisza przeszywa mózg piskliwym szumem…

Stół ze stosem
papierów,
puste krzesła…

… w lustrze serwantki zniekształcona postać…

(Włodzimierz Zastawniak 2022-03-20)

***

https://www.youtube.com/watch?v=FYRHlVRfj-0

liczba komentarzy: 0 | punkty: 2 | szczegóły

Arsis, 19 marca 2022

Powiedz...

Leżę na podłodze… Oślepia mnie słońce wpadające przez otwarte okno…

Dzień, to?

A przecież dopiero miażdżyła mnie
swoją potęgą
okrutna, lodowata noc…

… powiedz mi coś,
kimkolwiek
jesteś,
powiedz mi…

Jesteś
obok,
daleko…

… dotykasz mnie krawędzią cienia…

Kim jesteś albo – czym?

Chwytam uschniętymi, popękanymi ustami hausty powietrza, jak ryba wyrzucona na brzeg…

Słońce oślepia i razi,
kłuje miliardami igieł…

… powiedz,
kim
jesteś,
wyśniona maro
z kolekcji koszmarnych widziadeł …

Milczenie, piskliwy szum
promieniowania kosmosu…

W świetlistych smugach
wirują powoli drobinki kurzu…
… wszędzie wokół milczenie przedmiotów…

Nie mogę się ruszyć…

Absolutny
bezwład
i beznadziejność…

Za oknem rozchwiane gałęzie bezlistnych drzew…
… rozczapierzone palce, które rozkrwawiają płaszczyzny ścian ostrymi cieniami…

A może pełnymi liśćmi
gorącego lata?

Jeszcze raz
i jeszcze,
raz za razem…

… i znów… wciąż bez końca…

Kto ma przyjść?

Czekam cię,
blady -
po
nocy
przebytej…

Kto
ma
przyjść?

Kto?

W ogromnym przeciągu pogłos zatrzaskiwanych w oddali drzwi bez klucza…

Kto
ma
przyjść?

Nie przyjdzie nikt…

Ciebie,
tylko
chcę…

Spójrz!

Pełzam w otchłani ciszy do kresu, wdychając nikłą woń woskowej pasty…

… w prostokątnym,
słonecznym
błysku
tajemnicy czasu …

Za oknem szum przejeżdżających samochodów,
rozgwar spacerujących chodnikiem ludzi…

Rozmowy,
śmiechy,
nawoływania…

… gdzieś w oddali -
niosą się gromy
- spadającego nieba…

… takie zwyczajne spadanie nuklearnego piekła…

Powiedz
mi,
czy
umarłaś?

Chyba tak, ponieważ zdradzają cię śmiertelnie blade usta…

… milczące, kamienne, które nie są dotykane i nie dotykają niczego… i nie dotkną już niczego…

Jedynie
światło,
jedynie cień…

Muszę jeszcze przebrnąć
przez chrzęst czasu,
przez gruzowisko, splątane korzenie…

… wyłaniam się
przed tobą
w ceglanym pyle…
W wielkim pędzie,
w migotliwym lśnieniu…

Chcesz?

Powiedz,
czy chcesz?

(Włodzimierz Zastawniak, 2022-03-19)

***

https://www.youtube.com/watch?v=fiXPPPzFz34

liczba komentarzy: 0 | punkty: 2 | szczegóły

Arsis, 17 marca 2022

Introversion V: … od nikogo

Powiedz mi… tak, wiem – nie wypowiesz słowa… Twoje usta, kamienne usta…

Noc mnie miażdży, czy to rozumiesz?
Powiedz… ― milczenie,
świdrujący szmer rozsadza uszy…

Jestem w bezkresie czasu,
w przestrzeni milczenia…
… cienie wokół, bezwład melancholii…

Światło obskurnej żarówki roztacza mdławą poświatę…
… płachty pajęczyn falują od czyjegoś oddechu… czyjego?

Jestem tutaj,
gdzie nie ma
nikogo
i nigdy
nie będzie…

Książki… ― wezmę sobie jakąś z regału…
Nie, nie dam rady
wspiąć się po drabinie…

Za oknem śnieg, stalowe niebo…

Gdzieś
sobie
pójdę,

w siny
mrok,
szklisty…

… do pustej przystani zmrożonej cierpieniem i ciszą… jeszcze, tylko przewertuję zakurzone bruliony,
kołonotatniki…

Mieszają mi się słowa,
zapętlone myśli…

Wszystko się kołysze…
… upada z chrzęstem butelek…

Ach,
to
― ty…

Jesteś
przez
chwilę
― i zaraz znikasz…

Musisz
już
kończyć,

ciągle
to
słyszę…

Słońce wpada do środka, oświetla oszklone gabloty z porcelanową zastawą…

Zakurzona serwantka zwieńczona martwym zegarem…
Klucz spoczywa obok, powyginany, zapomniany przedmiot…

Ojciec nakręcał nim,
kiedyś mechanizm…
Ustawiał czujnie wskazówki…

Kogo
to
teraz
― obchodzi?

Nikogo…

Wiem,
że nikogo…

Czas zatrzymał się w chwili śmierci, która wzdycha wciąż lodowatym chłodem…

Słońce
wpada
do wnętrza…

Słońce?

Skąd ―
słońce?

Przecież
przed
chwilą ―
szumiała
― otchłań nocy…

... rozbestwiona
samotność
melancholii…

Zatem, świeci żarówka w gazetowym kloszu…

Pusty stół
i krzesła,
wersalka…

Trzydrzwiowa szafa ze słojami czasu, z modelem japońskiego pancernika na górze…

Siadam na podłodze…

… wśród stosu fotografii i listów…

Skąd?

Od
kogo?

Od nikogo…
… od siebie samego…

(Włodzimierz Zastawniak, 2022-03-17)

***

https://www.youtube.com/watch?v=js5Kajnf5N4