Poezja

(próba prozy poetyckiej)

Ten czas już nastał. Albowiem jest. Jest… I wkrótce uderzy. W nas. A więc ta korelacja zdarzeń
nastąpiła już wcześniej, tylko nikt nie wiedział. Nikt…

Nawet my.

Drżały płomienie świec w tej ciszy wielkiego oczekiwania. I drżały moje
usta. I gdybyś je dotknęła, gdybyś pocałowała, to poczułabyś zimno i drżenie. I zawarty w nim lęk
o przetrwanie
-- naszej miłości)

Wiesz, to mnie obserwuje spoza przeszłości na klucz zamkniętej.
I owiewa puste pokoje tchnieniem
białej ciszy szumiącej piskliwie i smętnie.

(zawsze wtedy, kiedy gorączka rozsadza umysł...)

I owiewa stropy, ściany, podłogi. I wiruje wokół sęków na deskach, na klepkach, na pozłacanych
ramach obrazów, na brzegach kryształowego wazonu, który zdaje się być epicentrum wydarzeń…

Płomienie dopalających się knotów tańczą jak oszalałe, jak w halucynogennych zwidach.
W delirium… Nie widzę za wiele i widzę wiele…

Wyostrzone obrazy. Wyostrzone zmysły...

(I dzień jakiś. Dzień późnej zimy, bądź wczesnego przedwiośnia. Ten dzień słoneczny i mżący
kroplami skapujących z sopli. I mżący jakoś tak perliście. Wszędzie. I wszędzie…
Wiesz… Matka mi wtedy umarła. W ten dzień marcowy. Wilgotny i tkliwy. Choć, nie.
To było w przeddzień jej śmierci, kiedy szedłem ulicą z książką pod pachą.)

Wracając z antykwariatu, niosłem Sołżenicyna. Jego „Przełomy”

I uczestniczę w tym pędzie nadal. Jak wtedy, kiedy byłem. I kiedy jestem… Bądź kiedy jestem
w tej zgorzkniałej iluzji dawnych wyobrażeń.

I jestem tutaj.
I jestem…

Przy stole
odsunięte krzesło...

(Bo widzisz… -- ja ciebie kocham...)

Na stole talerz z okruchami czerstwego chleba.
I szklanka, pusta butelka… W wazonie suche patyki jakichś kwiatów.

Co to za kwiaty? Nie wiem. Nie znam się. Kwiaty, jak kwiaty.
Ty, wiedziałabyś, bo wiem, że wiesz.
Ale czy zaakceptowałabyś je?
Może rzuciłabyś nimi o ziemię i odwróciłabyś się ze wstrętem?

I odeszła?

Nie wiem…

Ale miały być dla ciebie. Wtedy, kiedy niosłem je dla ciebie, jedyna.

Pamiętasz?
Deszcz zastał mnie samotnego o zmroku. Pisałem. Pisałem wtedy wiele do ciebie,. Telefon grzał mi się
w dłoni. I w tej dłoni drżącej. W tej scenerii osamotnienia. W tej dziwnej twojej nieobecności.
i w tej…

Chmury szły wysoko. Niosły sklepienia smutku. Szare bardzo. Coraz bardziej mroczne.

Wiem. To było dawno. W innym czasie.
W innej przestrzeni.
Na innej planecie… Na innej…

Nie spotkaliśmy się wówczas
z powodu dziwnego splotu zdarzeń.

I wiersz niosłem spisany na kartce odręcznie…

Dla ciebie...

To mnie zabiera. To wspomnienie. Tak powoli. Po kawałku…

Więc podchodzę nagi do ściany.
I całuję ją. Liżę lubieżnie.

Zlizuję gorzki kurz i pajęczyny.
I te grudki. Te drobinki maleńkiego kwarcu.
I patrzę w górę, kiedy przywieram w kącie pokoju.

Kiedy przywieram,,,

I patrzę w ten punkt zbiegających się ścian i sufitu. Wyciągam rękę, by go dosięgnąć.

Wyciągam…

Wyciągam…
Wysoko.
To jest zbyt wysoko…

Za mną tańczące cienie.

Kolebią się między płomieniami świec
puszyste ćmy.
I tańczą wokół. Wirują…

Wiem, że już jest. Jest blisko. Za firanką,
za otwartym oknem noc. I ta noc zimna.
Ta noc nieskończona. Ona trwa i trwa we mnie.

(Włodzimierz Zastawniak, 2025-10-12)

https://www.youtube.com/watch?v=SrvldIxVflA