Poezja

Kocham cię. Kocham… Wiesz? Wiesz to? To wiedz. Albowiem wiedz.
Dowiedz się w tym dowiedzeniu. W tym…

Coś miałem zrobić, ale już nie wiem co. Zapomniałem…
Tak jakoś to wszystko stało się mgliste.
Niewyraźne. Co jeszcze? Nie wiem. Nic. Nic… Nic…

Jakiś szmer. Jeszcze jeden krok. Jeszcze jeden…
Szumią w ciemnych kątach pokoju mżące piksele ciszy.
Tej oto ciszy, którą jest przepojona noc. Ta noc. Ta właśnie noc.

Dręczy mnie. Dręczą mnie czyjeś obce ręce.
Topole za oknami.
Chwieją się. Szeleszczą liście.

Wyimaginowane byty. Nieistniejące.
Lecz istniejące w mojej chorej wyobraźni.
W mojej…

Wszystko szumi i mży.

Wszystko
opływa
szmerem.

Kroplistym szmerem strumienia.
Kroplistą esencją nocy, której łzy… Której kropliste łzy…

I jeszcze raz. I jeszcze…

Ptaki wirują
wysoko
pod niebem.

Jak te jaskółki przed burzą.

Choć coraz zimniej.
Coraz goręcej… Sam już nie wiem jak.

Ale wiem, że drżę,
tak jak wtedy,
kiedy byliśmy we śnie.

W tym właśnie sennym krajobrazie. Wewnątrz seansu swojego własnego kina.
W noweli. W balladzie. W krótkiej etiudzie, co była jedynie pracą dyplomową przyszłego
reżysera.

W krótkim zrywie.
W takim błysku chwilowego spięcia…

Ale byliśmy.
Byliśmy
na pewno.
Byliśmy wtedy….

W drugim pokoju śmiech i gwar.
Brzęk srebrnej zastawy, kryształu…

Wchodzę, oczekując zaskoczonych moim przybyciem spojrzeń.

Lecz widzę ściany
zadymione
wspomnieniem.

Zaciągnięte story.

Odsunięte od stołu krzesło.

Na stole pęknięty wazon na wpół.
Zwiędnięte róże.
Na talerzu okruchy czerstwego chleba, kieliszek.

Kurz…

Więcej nic.

A więc nikogo tu nigdy nie było. Albowiem nie było…
Poza kimś, kto wznosił toast do samego siebie. Za wszechobecną nieobecność. Za pustkę…

(Włodzimierz Zastawniak, 2024-06-01)

***

https://www.youtube.com/watch?v=ufcPMWiJ93s