Najnowsze prace:

Poezja

	ks_hp
	PROFIL O autorze Przyjaciele (5) Książki (1) Poezja (72) Proza (2)

najnowsze najwyżej punktowane najczęściej komentowane

ks_hp, 7 grudnia 2012

wegetariacja

Przechodzę w stan ażywieniowy, z sypialni do dróg. Nie będę tłumaczyć się
na języki obce, wytrzymam sól tegorocznej zimy. Za zrębami z okien
zasłaniałam twarz przed powiedzeniem o: mieszkam sama, sypię piaskiem, w oczy
zaglądam po zwierzchu. Jutro w wiadomościach bieżące rozwody mórz, odskryte
baseny miast, miast i miast. Mrok

otwarty do jaskrawości, anyż gwiaździście skapuje na dłonie; wiem -
sądy kwitną zwłaszcza w świetle nocy i zgaszonych spragnień. Teraz:
nie odwiedzam; piekło w palcach, gdy musiałam składać modlitwy
w papierowe muszle, do grobów, których nie ma.

A mogły pnączyć się pod nogami, targać książki i włosy, mnożyć czy
zdzielić. W kalendarzu tylko przepisy, jak kroić cebule bez
rozwarstw. Nie ubiorę cię w góry ani do dołu - zabraknie ciała, zostaną
zwoje skóry, embrionalne zasypianie gruszek.

Jestem drzewem ze zleczałą naroślą, daję smukły cień.

liczba komentarzy: 4 | punkty: 6 | szczegóły

ks_hp, 4 grudnia 2012

anejakolacja

Z wiekiem dobywam samotna. Myślę o błyszczących płodach, jak
wypadają z pluskiem albo chrzęszczą. Ocieniony kształt
oberżyny pęka w pół i nie ma ciszy dla czasu. Zaciągasz
się papierosem; zasłony; mnie do łóżka. A ja wyobrażam cię
od najgorszych.

Zarzucasz brak na bark; nigdy nie przypuszczałam się
z nieznanym - za każdym razem ktoś spozżerał ciemność,
rodził złotolwia. Rozwodzisz mnie na zimanowce.

Ostatecznie bezsilna, z nienocy polegam
na martwocie rzeczy, ich dobrej woli. Dokąd uda się

odzyskać zapomniane frykcje? Dzielisz dzieci i dobierasz
kolejne szuflady, jakby pod stertami nie było już
rączek, włosów wyrwanych z rzeczywistości.

Niżej kruszeją stada oczu, stada abażurów.

liczba komentarzy: 6 | punkty: 10 | szczegóły

ks_hp, 30 listopada 2012

lamentalizacja

Barokowe dzieci nie tulą się do macic czy szczeżują zębów.
Rozdrabniam granice, do których chcą dojść i przekroczyć.
Ziarnujemy tylko niewyrodki, główki osmalone w fermentacji;
wysuwają przepalenizny jak porcelanowe fekalia

aż do dzisiaj - skąd mógłbyś przypuszczać, że dotrą,
na wydechu szepną pierwsze słowo i nie nazwą ojcem? Skąd mógłbyś
pochodzić, aby dać im nadzieje na dzieje? Zbyt

suche, spłowiałe; nieważkie i nieważące. Noś w skroni ból
po przeszłym, niech wyrwie szczątki. Nadzieje
czaszki na sczerwione palce. Szylkretowe dzieci przychodzą
nocą, żeby łapać perły, ale nigdy nie oddają
spojrzeń czy uśmiechów. Lubimy pławić się
w morzach, niewidocznych plamach, poskręcanych ciałkach.

Przyzwyczajenie dopiero teraz zostaje puentą.

liczba komentarzy: 4 | punkty: 3 | szczegóły

ks_hp, 28 listopada 2012

jądro

Nieznany ląd. Tonąłbym w ramionach
zatoki, albo nawet w jednym. Poczuć ciepło gej-
zerów, zarost traw na połaci; dotknąć zaczerwienionych
gór i szczytować. Przestrzeń rozcięgnia się
na wydmach, tutaj nawet rzeki jak żyły krążą
przez pustynie.

Jest jak baobab, wydłuża pień i wchodzi głęboko
pod powierzchnię. Biel rozlewa krwiście po skończonym
dniu.

Nigdy nie byłem dobry w stosunkach
międzygatunkowych, może po prostu muszę wwiercić się
w krajobraz, widzieć wnętrze
ziemi.

liczba komentarzy: 4 | punkty: 11 | szczegóły

ks_hp, 23 listopada 2012

przebił śnieg

odkąd wiosna rodzi przebiśniegi noszę nadzieję
pod sercem gotów na bóle parte. tymczasem ssą
mnie mrówki i złuszczone niebo poprzednich zim
a kanałami spływają brudy. przeciążone ulice
i chodniki do upartego dźwigają ciężar tysiąca
stóp. powbijani jak szpilki w makiety z dykty
chodzimy na odpuszczenie grzechów do momentu
amen odegzaltowani do granic i poza nie zmięci
i odginani na nowo aż zwiotczejemy. wieczorem
mieszkamy w przestrzeniach glacjałów. staję się
sobą naprawdę kiedy nikt nie widzi i przemieram
śmierć parestezjami. wetknięty jak cienka igła
pośród stronice jednej z bibliotecznych ksiąg.
znajdź mnie pomiędzy. czekam drobny. jedną mniej
szypułkę i kwiat nie więdnie. po roztopach lżej.
tylko uległy śnieg zmiękczył kartony budynków
i pokrzywił wyrazy w beztlenowe twarze. moje maski.

liczba komentarzy: 4 | punkty: 5 | szczegóły

ks_hp, 20 listopada 2012

gej. sza

To nie haiku: ryby, woda. Odtwarza ciebie, niemowę załamanego
światłem. Mogłeś powiedzieć, co teraz - wybierasz się
czy mnie? Między Tobą a oceanem bezdeń, ale próbujesz wypełnić
tonie tonami. Dokąd, dokąd

suną prądy? Wciśnięte między kontynenty szarpią brzegi
ciał. Na początku było słowo, a słowo było u
końca języka. Powtarzałem się, ty poprawiałeś
brzegi ubrań. Na początku był odcień, dopóki wstaw(i)ał
dzień w zdaniach.

Depresje, jak ja, są obniżone o samopoczucie. Nastrój
mój shamisen albo zniszcz, nie mam głowy do rozbijania
dźwięków na wyznania.

liczba komentarzy: 2 | punkty: 11 | szczegóły

ks_hp, 17 listopada 2012

mirakle

"Dzieci mają wręcz cudowną moc, aby zmieniać się we wszystko, w co tylko zapragną".
Jean Cocteau

I

Zwierszuję teraz parę katastrof, żebyś nie była
obrożona; słońce zamknięte w fermacie. Zobaczę
za tysiąc lat, jak rozwierasz promienie, bym doszedł

po wiązce, tunelem. Zjawiska tworzą się w sercu
ziemi, ze światła wychodzą do gwiazd.

II

Wiem, u ciebie zima. Zanim wyschną wody i drzewa,
owoce uderzą o lód, rozpłyniemy się
po oceanach. Mróz kurczy plecy, aż schodzisz
coraz niżej. Bodajbym mógł zmaleć z tobą,
na nowo urosnąć w innych gałęziach.

liczba komentarzy: 3 | punkty: 5 | szczegóły

ks_hp, 13 listopada 2012

przesypując sól

I

Nie odmieniałem przez wypadki, póki co są drogi,
po których nie widać, że są. Domy, które nie
chodzą. Dni trawią się i wydalają poranki. Cierpię
na akrofobię, dystans nie cierpi mnie. Wyżej
tracę ziemię spod słów.

II

Skostniały czas kręgozmyka po pantoramach, dużo
wody, wody, za dużo miejsc do zobaczenia.

Morze wylewam, fale są identyczne, kiedy oglądane
przez niebo - wrócimy, po nim
nie będzie takich samych wiązań.

Zmienię kierunek, z myślą o obiorę
pomarańcze na inne święta.

liczba komentarzy: 2 | punkty: 6 | szczegóły

ks_hp, 12 listopada 2012

toja

III

Podnieś. Wpuśćmy trochę-więcej świata, cudzych
widm. Bladotwarzni ludzie kładą się w krucyfiks -
to nie popielniczki w Pompejach, nie będzie
skorup i niedopałgłów. Samotni
niech nie zostawiają nikogo. Zostawiają
po sobie.

Wody wypłukały popiół. Heleno -
co robi ziemia, kto wsiąka?

II

Miasto sfałduje się. Wypełnimy ulice umoczeni jak po
bachanaliach. Wypełzniemy na drogi. Mój drogi,
gdzie chowasz tuniki, wazy, naszyjniki?

I

- Moja droga
jest wyboista, to potrzaskana amfora. Heleno, Heleno,
drewnieje ci kark, czerstwieją
piersi.

- Parysie, Parysie, to koń-
ce gł(uch)y deszcz ciał.

liczba komentarzy: 3 | punkty: 9 | szczegóły

ks_hp, 6 listopada 2012

proantagonizm

Szczęki poczują ból. Musimy chodzić do pierwszego kontaktu
z jasnością. Będziemy się toczyć, aż nadżarty wylegną z jam,
a członki złożą ciała w działa. Nie działa. Ostatni deszcz,

srogi jak zimy. Sroki jak bliny, roztrzepotana czarnobiel
w oleistych werniksach miast - biurowce rosną drożdżdżyście,
urzędnicy pęcznieją niczym ciasta, dzieciom puchną brzuchy.

Tato, znowu pękł mi balonik. Naprawisz?