Najnowsze prace:

Poezja

	Arsis
	PROFIL O autorze Poezja (304) Proza (153)

najnowsze najwyżej punktowane najczęściej komentowane

Arsis, 9 lutego 2023

Suita na młoty i świdry, czyli remontowy hardcore

Rozrywa ścianę.
Uderza.
Wstrząsa posadami.

Plątanina rur
i kabli. Gruz…

W wyłomach.
W załomach…
Rozłupane czaszki. Czarne oczodoły. Rozsypane wokół czarne, spróchniałe zęby.

Poranne
trzęsawisko – pogorzelisko

Następuje neurasteniczny taniec czworonogów:
puf,
kanap,
foteli
i krzeseł…

Pląsawica
Huntingtona.
Taniec św. Wita…

Siatka popękanego tynku kurczy się i pęcznieje.
Wszystko oddycha i drży,
gdzieś, w którejś tam, zbyt młodej jeszcze godzinie szarego świtu.

Nerwowe
wdechy
i wydechy.

Błyskawiczne unicestwienie.

Lecą en masse.
Rozrywają powietrze furkotem ptasich skrzydeł, owiewając skronie, rzęsy, brwi…

Wybijają stalowymi dziobami kratery w dębowej klepce.
Masakrują kunsztowną maestrię sękatych słojów. Meandryczne esy-floresy, symbole, znaki…

Gdzieś,
coś
spada
— z pogłosem echa.

Z wielkim, metalicznym łoskotem zderzających się kontynentów, trzęsień ziemi.

W niekończącym się dryfie znikąd, donikąd.
W obłokach wirującego kurzu.
Jeszcze się chwilę toczy. Milknie za kotarą mroku.

Tętent kopyt,
ubłoconych buciorów.
Rozmaite pierzchania w drelichach.

W rozgwarze
przekleństw
i sprośnych żartów.

W zgiełku
roztupane kawalkady
o różnym celu przybycia.
O zapachu chłodziwa, potu, krwi…

Wszędzie ich pełno.

W chmurze cementowego pyłu. W jaskrawych płomieniach acetylenu pnie się stalowa rama.

Pług spychacza przesuwa z mozołem zwały brunatnej,
rozkopanej uprzednio ziemi.
Świdrujący potwór przedziera się przez kadłub z drewna, cegieł i kamienia.

Przez tkanki,
ścięgna
i mięśnie.

Miażdży kości.
Forsuje kute,
żeliwne bramy.

Drżenia z pogranicza
delirycznych majaków.
Mnożą się i dzielą. Pulsują.

Leży u stóp bezkształtny wór ludzkiego truchła.

Ściska w dłoni pęknięty zarys wizerunku
na wytartej monecie
z niestartymi iskrami gryzącego w gardle pyłu.

Kogo przedstawia?

Kto
jest
na nim?

Ty? Ja?

Wszyscy, my…

W gongu stojącego zegara
kolejne uderzenie.
W bezkształt rozpada się. W noc. W nic.

(Włodzimierz Zastawniak, 2023-02-09)

***

https://www.youtube.com/watch?v=qA-sLoyKrFE

https://www.youtube.com/watch?v=AwpzodwkFIE

liczba komentarzy: 0 | punkty: 1 | szczegóły

Arsis, 7 lutego 2023

To, co zostało

W ogrodzie nostalgii rozgarniam zasłony z mgieł, stąpając po zatartych częściowo śladach
glinianego fauna…

W tej ciszy bezdrożnej
drzewa bez liści.
Omszone korzenie…

Widzę ciebie, zaciskając powieki, w tej melancholii nagle zbudzonej.

Śniąc na jawie,
widząc sennie.

Otwieram.

Za oknami świergot wróbli. Rozkołysane na ścianie cienie
gałęzi płaczącej wierzby,
co czeszą w wietrze wysokie, pożółkłe już trawy…

I mam chęć iść na przestrzał,
donikąd, jak wtedy,
kiedy szliśmy razem,
przechodząc jeszcze raz i przechodząc jeszcze…

Ja to wiem,
pamiętam,
ale, czy ty wiesz na pewno?

Krople deszczu na twarzy, wiatr… Zatopiony w perlistym szumie twój szepczący głos…

Odpowiadasz z pogłosem echa,
niczym z głębokiej studni minionego czasu…

…

I wciąż przechodzę
między łodygami
zgiętymi do samej ziemi.

Zgniłymi
resztkami
dawnego życia…

Co kwitło kiedyś w słońcu, w malwach, anemonach…

Na krętych
ścieżkach ogrodu.

W liście leżącym na dnie szuflady, zamkniętej na twoje imię.

(Włodzimierz Zastawniak, 2023-02-07)

***

https://www.youtube.com/watch?v=inYj_KdR31Y

liczba komentarzy: 0 | punkty: 2 | szczegóły

Arsis, 9 grudnia 2022

Kobieta w gęstej czerni rozwianych włosów *

Kochasz? Powiedz… Ja kocham w trwodze i obawie odrzucenia. Po drugiej stronie cisza, zimny mrok
otchłani.

Błądzę zalękniony. Przechodzę o jeden dzień, o jedną noc…
Przestępuję, jak wskazówka zegara…

W błękitnym niebie biała smuga po odrzutowcu.
W kwintesencji słońca twoja twarz.
W cieniu drzewa…
Wśród skwaru gorącego lata
stęsknione pocałunków usta czerwonych róż…

Jesteś
tutaj.
Blisko.

W ogrodzie płonącej nasturcji,
wśród strzelistych malw
wyrasta karminem kosmos podwójnie pierzasty…

Zaiste, rojnie tu i duszno, lecz jakoś smutno, mimo ptaków i brzęku pszczół w rozpełzłej przy ziemi
koniczynie…

Nie mów. Nic nie musisz mówić. Wiem…

Czy mnie znów słyszysz?
Słyszę chrzęst kroków
na żwirku alei,
kiedy idę ogrodem,
którym moglibyśmy iść.

Rozumiem
twoje
milczenie.

Wybacz mi, że nazywam bezprawnie
rzeczy nie do nazwania słowami,
że żyję poza logiczną konstrukcją czasu…

Kocham cię.

(Włodzimierz Zastawniak, 2022-12-09)

* Tekst na motywach wiersza pt. „Kobieta w gęstej czerni”, Mieczysława Jastruna

***

https://www.youtube.com/watch?v=Eq-o_50OKv4

liczba komentarzy: 0 | punkty: 1 | szczegóły

Arsis, 7 grudnia 2022

Idę

Ja jestem nocą, a ty dniem… Spójrz, idę w deszczu. Noc mnie okrywa otuliną snu…

Światła ulicznych latarni pustego miasta.
Lśniący asfalt opuszczonych ulic…
W przestrzeni tej, co przypomina…
W melancholii grudniowego zmierzchu
idę…

W wilgotnym powietrzu, wietrze, co porywa ku niebu, co szarpie plakatami,
które łopoczą i szeleszczą w trwodze opuszczenia.

Obserwują mnie
z bilbordów
uśmiechnięte twarze…

Odbijając w lustrach swoich oczu dalekie światła gwiazd, które przenikają nieśmiało przez szczeliny
chmur…

… które drgają miliardami kropel,
pomnażając je
w niejednoznaczności
enigmatycznych obrazów…

Gdzieś, między
istnieniem
a niebytem
wkraczam
― w niewidzialność…

Przenikam drgające cząstki
substancji czasu,
atomy, mżące piksele opuszczenia…

… wysypujące się z każdego zakamarka, każdego załomu…

Tak oto podążam do ciebie, mijając przytłumione
nikłym blaskiem witryny sklepów,
w których przeglądają się jedynie duchy,
jakieś zapomniane widma o nieustalonych rysach twarzy…

Pełno
ich,
milczących…

… snują się jak te opary,
jak te mgielne
kaskady melancholii,
poprzez mury , ściany, szyby…

Gdzie ja
jestem?
Jestem tutaj…

Wśród kałuż, w których blask,
wśród wilgotnych
gałęzi drzew,
bulgoczących rynien…
… ociekających gzymsów i ścian…

Wśród…

(Włodzimierz Zastawniak, 2022-12-07)

***

https://www.youtube.com/watch?v=NNO_oaJdKfw

liczba komentarzy: 0 | punkty: 1 | szczegóły

Arsis, 25 listopada 2022

Bądź

W gęstej czerni, w popiele długich włosów, bądź… Mówiłaś, że… ― mów jeszcze,
jak wtedy, kiedy szliśmy przez duszny ogród klaszczących pinii…

W śpiewie ptaków,
pamiętasz?
Ale, czy chcesz
jeszcze pamiętać?

Bądź…

Będziemy szli i wciąż…
Wśród gorącego lata,
wśród skwaru.
W ciasnej uliczce otwartej na renesansowe okno.

Wśród oliwnego gaju,
wspinając się
na grzbiet
rozpalonego wzgórza…

Amorgos, w wielkim błękicie morza,
w bieli klasztorów i domostw
wykutych w pionowej skale, jak monastyr Hozoviotissa, sprzed tysiąca lat…

Bądź.

Ja, jestem w głębokościach czasu…

Słyszysz zgiełk szarżujących fal?
To wre morze
żarłocznym gejzerem rozbryzgów,
które chlaszcze wściekle ostrza brunatnych skał…

W wietrze o zapachu soli śnię…
Wśród rybackich kutrów wciśniętych w piach, w przeszywającym powietrze krzyku mew…

Gdzie idziemy?
Idziemy tam,
gdzie oślepiający ginie dzień.

Idziemy w zmierzch,
zanurzając stopy
w wilgotnym piasku.

Idziemy w mrok,
prześcigając spłoszone cienie,
prosto w zorze nadciągającej nocy.

Weź
mnie
za
rękę.

Bądź…

(Włodzimierz Zastawniak, 2022-11-25)

***

https://www.youtube.com/watch?v=Z7uBEpelThs

liczba komentarzy: 0 | punkty: 2 | szczegóły

Arsis, 16 listopada 2022

Odejście

Noc miażdży moje skronie, które pulsują i płoną w mdłej poświacie wiszącej lampy.
W półmroku przedpokoju postać, nie-postać.
Niewyraźny zarys jakiegoś dawnego życia.

Mży, jak wysypujące się z ekranu telewizora milczące, czarno-białe piksele.

Zakłócany strugami deszczu
przekaz z zaświatów
szumi mi piskliwie w uszach.

Lecz oto światło idące na przestrzał lśni i migocze
na pierwszej stronie pożółkłej już gazety.
Pierwsza błyskawica przeszywa step.
Jak gwiazda uderza boleśnie w źrenice.

Przez pory skóry przeciskają się rozpalone cząsteczki drwiącej śmierci.

Kroczy w oślepiającej koronie.
W skręconej spazmem przestrzeni.

*

Gdzie ja jestem?

Ojciec leży na podłodze opuszczonego domu,
bełkocząc coś o raju w pijackim zwidzie.
Próbuje mnie chwycić za nogawkę spodni.
Lecz nie dosięga. Jego dłoń opada bezwładnie z cichym plaśnięciem.

Jestem wolny,
tą wolnością
opuszczenia
i samotności..

Oglądam się
za siebie.
Szczątki ojca
przysypał pył wzruszony
ostatnim jego tchnieniem.

… opada jeszcze powoli, drży…

Umrę jak on.
Niechybnie
i w zapomnieniu.
.
Woda kapie rytmicznie do pokrytego rdzawymi smugami zlewu. Gong stojącego zegara.
Chrzęst mechanizmu….

Wychodzę przez drzwi,
na zewnątrz.
Na step spalony słońcem.
Popiół opada na język.
W środku dnia, w środku nocy…

(Włodzimierz Zastawniak, 2022-11-16)

***

https://www.youtube.com/watch?v=HJK7hx8h9ho

liczba komentarzy: 0 | punkty: 1 | szczegóły

Arsis, 15 listopada 2022

I omiata wiatr

Ładnie jest w ogrodzie. Tak jesiennie, sentymentalnie, pusto… I tylko mgła czai się po kątach,
niewyraźność kształtów…

I cisza. Moja cisza jedyna i duch zapomnienia…
Ale, nie zapomniałem.
Mówiąc do ciebie szeptem, śnię…

Wiesz, tak oto tędy idę, jakbym płynął w zaświatach podczas próby wniebowzięcia.
Wśród widm o nieustalonych rysach twarzy.
Jakbym był świadkiem wszelkiego przejawu niematerialnego życia…

Wróć do mnie.

Jeśli możesz…
… jeśli chcesz…

Usłysz moje wołanie odbijające się echem
w przepaściach
milczącej otchłani.

Tam wiatr pędzi znikąd, donikąd. Trwa… Omiata chłodem kosmiczne bramy nieskończoności…

Wróć…

Jestem tu i czekam
w perlistym snopie deszczu…

W łkających westchnieniach nadciągającej nocy.

(Włodzimierz Zastawniak, 2022-11-15)

***

https://www.youtube.com/watch?v=EC8FdUM-7gg

liczba komentarzy: 0 | punkty: 2 | szczegóły

Arsis, 7 listopada 2022

Śnię

Czekałem na ciebie tamtego lata., aby móc cię zobaczyć w zwiewnej sukience.
Czekałem długo, pełen nadziei i udręki smutku.

Spójrz
na
mnie…

Czy
widzisz?

Ptaki przed burzą zawadzają nisko skrzydłami w koszącym locie…
Widzę twój cień na ceglanym murze.
Migot refleksu w nadbrzeżnej trawie. Na zmarszczkach jeziora.

W ciszy i tajemnicy.
Bez podejrzeń.
W okrutnej spiekocie wieczornego skwaru
śnię.

Póki jeszcze można, póki czas…

Chciałbym, abyśmy mogli sobie powiedzieć,
okryci prześwitami,
co migoczą w pustce lotu, wśród krzaków jaśminu, bzu…

Spójrz
na
mnie.

… wśród szumiących drzew wciąż na ciebie czekam, wśród czerwonych róż…

(Włodzimierz Zastawniak, 2022-11-07)

***

https://www.youtube.com/watch?v=n-po58A47EA

liczba komentarzy: 0 | punkty: 2 | szczegóły

Arsis, 20 października 2022

Ślad

Przedzieramy się przez łąkę w chmurze wirujących pyłków. Pod nieboskłonem
rozsłonecznionego lata.

W którymś upalnym dniu lipca. Na stepie.
W opuszczonym raju nuklearnego piekła.
Gdzieś tutaj opuszczone miejsca, przedmioty…

Palą i kłują rozpędzone atomy
archaicznej radiacji.
Przedzieramy się przez spróchniałe deski, skorodowane blachy, pręty…
Chrzęści pod stopami spieczony szklisty popiół osuwający się na zboczu.

Wspinamy się…

Słońce oślepia i rani. Przesłaniamy oczy.

Zaciskamy mocno powieki.
Pod powiekami
pulsuje boleśnie
powidok pamięci.

Przestrzeń załamuje się.
Tętni od natłoku
gorącego powietrza.

Chmury płyną donikąd,
wodząc po ziemi
cieniste plamy nieokreślonych bytów.

Dynamika obrazu.
Lotność powietrza…

Uwidocznione jaskrawo przemiany
mieszają się z metafizyką istnienia.

Kształty. Formy. Wizje bezgranicznej pustki…

(Włodzimierz Zastawniak, 2022-10-20)

***

https://www.youtube.com/watch?v=2egjGfuDF5s

liczba komentarzy: 0 | punkty: 2 | szczegóły

Arsis, 27 września 2022

Powrót

Powiedz mi. Powiedz…
Dlaczego
wciąż milczysz?

Widzisz, stąpam cicho po ścieżkach pełnych pożółkłych już liści… Stąpam cicho
cienistym krokiem po śladach zacieranych przez czas.

W promieniach jaskrawiejącego słońca.
W zapachu ciepłej jesieni. W intensywnej woni zwiędniętych kwiatów.

Refleksy w gałęziach.
Gdzieś spoza ogrodu, między szpalerami drzew.

Czyhające szczegóły, kształty.
Zatrzymane nieoczekiwanie.
Czekają rozchwiane, drgające,
jakby zatopione w krysztale wody…

Spójrz!

Jesień mnie otula mgielnym tłem
majaczącym w oddali,
mimo gwaru, śmiechu rozbieganych w parku dzieci…

I te światła coraz niżej wirujące. Wchodzące powoli w niebyt. W noc…

Drżę…

(Włodzimierz Zastawniak, 2022-09-27)

***

https://www.youtube.com/watch?v=5h0nqw1DYuI