Najnowsze prace:

Poezja

	Arsis
	PROFIL O autorze Poezja (303) Proza (152)

najnowsze najwyżej punktowane najczęściej komentowane

Arsis, 30 marca 2025

To od księżyca taka cisza

Spójrz! To wszystko z księżyca. To się mieni. Srebrne brylanty wirują wokół, w rozpryskach
niezliczonych iskier.
To wszystko od księżyca. Ta cisza. Taka cisza.
Prostokąt kładzie się na podłodze. Świetlisty. Srebrny.. Nie jeden. Wiele...

To już tak późno?Kiedy ten czas przeminął?

Od okna cień idzie strzelisty.
Drzewa. Gałęzi…
Coś przechodzi przeze mnie.
Podmuch lekki. Powiew. Jakby tchnienie obojętnego ducha ze srebrnymi rzęsami.

To od okna. Od okna rozwartego na oścież. To musi być od okna…
Od okna idzie szelest ulicy, liści topoli. A więc to już lato. Albo wczesna jesień…

Podchodzę do okna, kładąc się na lastrykowym parapecie. I wdycham zapach ogrodowych
zakwitnień.

Gdzieś tutaj i tam kwiaty w donicach. W grzędach.
W wilgotnych grudach ziemi,
w których moja umarła matka. Mój ojciec...

Na wyciągniecie ręki gałązka.
Wiotka. Ruchliwa.
Sięgam jej koniuszkiem palca.
Muska mnie. Odwzajemnia dotyk wrażliwy.

Czy ty mnie…

Wiesz…
Nic nie wiesz. Ale ja wiem…
Choć przecież musisz wiedzieć, mimo że idziemy w tej ciszy niemi.

Idziemy we śnie. Bo tylko we śnie jeszcze iść możemy.
I każdy szczegół widzę przeraźliwie jasno
pod tym księżycem wielkim,
co ma zadumane lico. Zasmucone.

Czy ty mnie jeszcze…

Piskliwy szum rozsadza czaszkę.
Zaciskam szczypiące powieki. Otwieram…
Wstrząsa mną dreszcz gorączki, gdy słyszę słowiki. Ptaki inne.
I inne jeszcze…

Cień gałęzi porusza się. Chwieje. Jakby cień czyjejś dłoni wyciągniętej w przestwór zapomnienia.

W tym półmroku nocy.
W tej esencji sennej wszystko zdaje się coś mówić, szeptać.
Nie wiadomo czy to ptaki mówią czy kwiaty… Cienie otaczają mnie. Nikną.

Na podłodze.
Na dębowej klepce.
Na lśniącej powierzchni lakieru twarz się odsłania spod woalki obłoku. Księżyca? Nie wiem.

Twarz podobna do ciebie.

(Włodzimierz Zastawniak, 2025-03-30)

***

https://www.youtube.com/watch?v=NblzFFUqFnI

liczba komentarzy: 1 | punkty: 4 | szczegóły

Arsis, 28 marca 2025

Unicestwienie

Pójdźmy tam albo gdzie indziej. Idziemy wciąż. Albo nie idziemy. Może to tylko fala światła
mijająca. Nas. Albo nie nas. Idziemy w milczeniu. I w milczeniu tym niemi.

Chodź, pójdźmy tam, bądź nigdzie.
Idziemy w noc.
Wiesz, tutaj jest tak cicho.
I cicho jest jeszcze bardziej, kiedy krok za krokiem podążamy w dal.

Czy ty mnie w ogóle słuchasz?
Wiem, że nie słuchasz. Więc słucham sam siebie.

I mówię wciąż.

Do siebie mówię tak, jak tylko szept może płynąć tęsknotą. Wiesz, cicho tutaj jest i sennie.
Albowiem jest…

Idziemy. Idę ścieżką. Ulicą, która lśni po niedawnym deszczu. I w której odbijają się
neony miasta.
Reflektory samotnych latarni.

W oknach czai się mrok.

Poza nami nikt.

Kapiące z rynien krople. Na twarz umalowaną. Na błazeńską twarz.
Rozpryskujące się krople. Rozmazane usta. Pod dolną powieką łza…

Idę powoli, licząc po drodze kocie łby.
Choć liczę je jakoś tak nie po kolei.
Albo i po kolei. Lecz jakie to ma teraz znaczenie.

Scalam się z cieniami w zaułkach. W bocznych alejkach donikąd...

Czy ty mnie w ogóle…

Już nic. Nie ważne. Było. Minęło… Choć to: „minęło”, jakoś tak odchodzi z ociąganiem i…
odejść nie może.
I tak jakby przeczy mijaniu.

Obraz twojej twarzy się zagęszcza.
Tak sam w sobie. I dla siebie tylko.

W ziarnach kroplistych. W smugach.
W kryształowych odbiciach rozbitych na miliardy iskier…

Przede mną wyrasta drzewo
pocięte w koronie pomarańczowym niebem. Takim niebem płonącym ciszą…

(Włodzimierz Zastawniak, 2025-03-28)

***

https://www.youtube.com/watch?v=21ZQKzMBOWw

liczba komentarzy: 0 | punkty: 4 | szczegóły

Arsis, 29 grudnia 2024

Moje hikikomori

Nie ma. Nie ma. Tu ma nic nie być. Nie jest. I nie będzie…
Albowiem nie ma, tak jak nie ma NIC
w próżni wszechświata.
Choć może coś tam jest.
Ponoć w próżni występują jakieś wiry i oddziaływania. Niewidzialne. Niejasne. Enigmatyczne.

Ale są. Tu, natomiast, nie ma NIC. NICZEGO…

Przychodzi do mnie w deszczu. Przychodzą…
W deszczu, we mgle… A więc jednak coś… Nie. To tylko zmory pełne wybrzuszeń
falujących w powiewie zasłon.
Przychodzą i nikną. Omiatają chłodem. Westchnieniem nicości.

Mój dom. Ja z moim domem oddycham, będąc z nim zrośnięty korzeniami, plątaniną żeliwnych rur.
Jak jakaś elektrohydrauliczna hybryda.
Oddychają ściany.
Okna zasłonięte bielmem firan.
Okna. Oczy.
Moje oczy widzące na przestrzał.
Przez całą amfiladę pokoi.
W półmroku. W półświetle. W nocy.

W ogłuszającej wszystko sennej imaginacji.
W niesłyszalnych dźwiękach głosy. W infradźwiękach. W ultradźwiękach...

Czyje? Kogo?

Kto wciąż tu przychodzi, nie przychodząc przez wieczność całą?
W ogromnym przeciągu drzwi trzaskają bez klucza.
Wspinają się po ornamentach tapet czyjeś westchnienia...

Dzwoniący telefon. Jeszcze taki stary, ebonitowy.
Z tarczą. Dzwoni, mimo że oderwany od ściany kabel zwisa żałośnie.
Zwisa bez wtyczki. Wypatroszony na końcu. Nastroszony dziesiątkami miedzianych drucików.

Zakurzony eksponat wyrwany ze szponów przeszłego czasu.

To się kłębi. To się wciąż kłębi i przeinacza.
Tuż nad podłogą. Na jawie. We śnie.
Nad dębową klepką o słojach rozmaitych i gęstych. Ciemnymi plamami pleśni.

Kiedy przechodzi, palą mnie oczy. Pulsują boleśnie skronie.
Kiedy przechodzi krokiem milczącym i wolnym.
Takim wolnym. Spowolnionym z powodu braku przyciągania ziemi.

I wtedy, w tym blasku wiszącej lampy.
W nocy bezkresnej i cichej. I wtedy…
Za oknami deszcz stuka o parapety. O blaszane kominy…

Patrzę. Rozglądam się… Na dłoniach, na rzęsach… Resztki nie startego pyłu…

Pył wiruje wokół.
Kurz mieni się
w powolnym przepływie.

Na blacie stołu ślady odciśniętych w nim dłoni, przywartych ust.

I w tej…

Na okładce książki, na jednej z serii, na kilku. Na całej stercie, znak nieskończoności.

O człowieku, o myśli współczesnej…

Migoczą całe w gwiazdach
dzieci wszechświata.
Z włosami rozwłóczonymi.
Z włosami wplecionymi w galaktyczne wiry.

I mówią, i szepczą z wodorowych ostępów początku.

Hoimar von Ditfurth…

Karl Jaspers. O źródle i celu historii.

Erich Fromm.
Mieć i być.

Dalej
– nieczytelne...

Zamazane. Pomazane. Pokreślone.
Pogryzmolone dziecinnymi szlaczkami, słoneczkami z uśmiechniętymi buźkami.

Świadectwo do następnej klasy z zachowaniem poprawnym.
Z matematyki: dostateczny.
Z polskiego…
Podpis dyrektora zamazany.
Zamiast niego: karykatura przyrodzenia.

Pocztówki. Czarno-białe zdjęcia. Pocztowe znaczki. Gwiazdki, wycinanki…
Wysypuje się to wszystko razem ze świeczkami i papierośnicą ojca…Z odrobiną tytoniu na dłoni.

(Włodzimierz Zastawniak, 2024-12-29)

***

https://www.youtube.com/watch?v=vfidEeWF-AI

liczba komentarzy: 1 | punkty: 3 | szczegóły

Arsis, 7 grudnia 2024

I tylko cisza, cisza...

To było tutaj. Gdzieś tutaj. Albowiem…

Na jawie albo we śnie.

Choć bardziej we śnie,
ponieważ dostrzegam to, co po kryjomu wprawia w ruch uskrzydlone złudzenia.

Idę. Szukam. I widzę w ciemności…
Widzę dawne miejsca, co ukrywają się wśród traw,
gałęzi szumiących o poranku. W mroku i chłodzie jesieni. Albowiem…

Byłaś tu?
Jesteś?
Ja jestem.

Przestrzeliną na wskroś szeroką
świt sączy się nieśmiało.
Blady poblask wstający u zarania drogi. Albo końca. Albo…

Wiesz, ja tu jestem. I jakoś doskwiera mi chłód.
I krople szemrzą. W mgielnym snopie deszczu całą flotyllą rozmyte płyną zjawy

W sennym widoku. W niedośnionej do końca historii niezauważalne niosą się rzeczy.
Ujrzane nagle w szparach niedomkniętych powiek. Bez ostrzeżenia. I w jakiejś bezokolicznikowej
formie.

Próbowałem, próbując raz jeszcze,
przywłaszczyć sobie
tę cząstkę bytu.
Zważyć w dłoni ten ciężar pozbawiony ciężaru.
Jaki tylko może się wyobrazić w szarości sennego widzenia.

Tam, w dole, kiedy stoję
na moście,
półmrok zdradliwy,
ale kuszący głębią bliższego poznania.

Woła mnie.
Szepcze do ucha...

Drzewne bożki
poruszają liściowymi wargami.

W milczącej mimice zatartych twarzy, w niedokończonym zarysie konturów.
W piskliwej w uszach ciszy. Szumią i szeleszczą.

Konwersują ze sobą na migi.
Poprzez gesty,
które stają się
nieomal westchnieniem.

W melancholijnej ekstazie sfruwającego z wysoka wiatru.
W opuszczonym
przez kogoś miejscu. Albowiem…

Jestem tu
jeszcze.

Ale, czy ty jesteś?

Ja jestem. I tęsknię, wrastając w czas mijających obłoków. W rozchwianą gęstwinę gałązek. Drgającą…

Po drugiej stronie nić pajęcza
sperlona rosą.
Błyszczy i migocze strzała z brylantu.
Mienią się kryształami sześciany powietrza. Pełno tu tego.

W tej otchłani.
W pustce.

Bez ciebie.

(Włodzimierz Zastawniak, 2024-12-07)

***

https://www.youtube.com/watch?v=0W5K3U9l7MU

liczba komentarzy: 1 | punkty: 3 | szczegóły

Arsis, 25 listopada 2024

Wróciłem do domu, Mamo

Opływa mnie woda. Krajobraz pełen niedomówień. Moje stopy. Fala za falą. Piana…
Sól wsącza się przez nozdrza, źrenice... Gryzie mózg.
Widziałem dookolnie. We śnie albo na jawie. Widziałem z bardzo wysoka.

Jakiś tartak w dole. Deski. Garaż.
Tam w dole czaiła się cisza,
choć słońce padało jasno i ostro.
Padało strumieniami. Przesączało się przez liście dębów, kasztanów.

Japońskie słowo Komorebi, oznacza: ko – drzewo lub drzewa; more – przenikanie; bi – słoneczne
światło.

A więc ono padało na każdy opuszczony przedmiot.
Na każdą rzecz rzuconą w zapomnienie.

Przechodzę, przechodziłem
albo bardziej przepływam wzdłuż rzeźb...

Tej całej maestrii starodawnego zdobienia.
Kunsztowna elewacja zabytkowej kamienicy. Pełna renesansowych okien.

Ciemnych. Zasłoniętych grubymi storami. Wyszukana sztukateria...

Choć niezwykle brudna.
Pełna zacieków i plam. Chorobowych liszai...

Twarze wykute w kamieniu.
Popiersia. Filary. Freski.
Woluty. Liście akantów o postrzępionym,
dekoracyjnym obrysie, bycze głowy (bukraniony) jak w starożytnej Grecji.

Atlasy podpierające masywne balkony…
Fryz zdobiony płaskorzeźbami i polichromią.

Metopy, tryglify.
Zawiłe meandry…

Wydłużone, niskie prostokąty
dające możliwość
rozbudowanych scen.

Nieskończonych fantazji.

Jest ostrość i wyrazistość świadcząca
o chorobie umysłu. O gorączce.

Albowiem pojmowałem każdą cząstkę z pianą na ustach, okruch lśniącego kwarcu.
I w ostrości tej jarzyła mi się jakaś widzialność, jarzyło jakieś uniesienie…
I śniłem na jawie, śniąc sen skrzydlaty, potrójny, poczwórny zarazem.

A ty śniłaś razem ze mną w tej nieświadomości. Byłaś ze mną, nie będąc wcale.

Coś mnie ciągnęło donikąd.
Do tej feerii majaków.
Do tej architektonicznej, pełnej szczegółów aury.

Wąskie alejki. Kręte. Schody drewniane. Kute z żelaza furtki, bramy...

Jakieś pomosty. Zwodzone nad niczym kładki.

Mozaika wejść i wyjść.
Fasady w słońcu,
podwórza w półcieniu.

Poprzecinane ciemnymi szczelinami
puste place
z mżącymi pikselami wewnątrz.
Od nie wiadomo czego,
ale bardzo kontrastowo jak w obrazach Giorgio de Chirico.

Za oknami twarze przytknięte do szyb. Sylwetki oparte o kamienne parapety.

Szare.

Coś na podobieństwo duchów. Zjaw…

Szedłem, gdzieś tutaj. Co zawsze, ale gdzie indziej.

Przechodziłem tu wiele razy,
od zarania
swojego jestestwa.

Przechodziłem i widzę,
coś czego nigdy wcześniej nie widziałem.

Jakieś wejścia z boku, nieznane, choć przewidywałem ich obecność.

Mur.

Za murem skwery. Pola szumiącej trawy i domy willowe.
Zdobione finezyjnie pałace.
Opuszczone chyba, albo nieczęsto używane.

Szedłem za nią. Za tą kobietą.

Ale przyśpieszyła kroku, znikając za zakrętem.
Za furtką skrzypiąca w powiewie, albo od poruszenia niewidzialną, bladą dłonią.

W meandrach labiryntu
wąskich uliczek
szept mieszał się
z piskliwym szumem gorączki.

Ze szmerem liści pożółkłych, brązowych w jesieni. Uschniętych...

*

Znowu zapadam się w noc.

Idę.

Wyszedłem wówczas przez szczelinę pełną światła. Powracam po latach w ten mrok zapomnienia.

Stąpam po parkiecie z dębowej klepki.
Przez zimne pokoje, korytarze
jakiegoś pałacu,
w którym stoją po bokach milczące posągi z marmuru.

W którym doskwiera nieustannie
szemrzący w uszach
nurt wezbranej krwi.

Balet drgających cieni
na ścianach,
suficie…
Mojej twarzy...

Od płomieni świec,
które ktoś kiedyś
poustawiał gdziekolwiek. Wszędzie....

Wróciłem.
Jestem…

A czy ty jesteś?

Witasz mnie pustką. Inaczej jak za życia, kiedy wychodziłaś mi naprzeciw.

Zapraszasz do środka takim ruchem ręki, ulotnym.

Rysując koła przeogromne w powietrzu,
kroczysz powoli przede mną,
trochę z boku, jak przewodnik w muzeum, co opowiada dawne dzieje.

I nucisz cicho kołysankę,
kiedy zmęczony
siadam na podłodze, na ziemi...

Kładę się
na twoim grobie.

(Włodzimierz Zastawniak, 2024-11-25)

***

https://www.youtube.com/watch?v=lO43wfGoSXk

liczba komentarzy: 0 | punkty: 2 | szczegóły

Arsis, 21 listopada 2024

Drżenia niewidzialnych membran

Słyszysz jak gram? Usłysz, pomimo szumu. Pomimo piskliwej w uszach ciszy.
Odbija się od ścian pustego domu echo przeszłego czasu.

Trwam. I ty trwasz. Trwamy razem
w tej maestrii umierania.

Zaciskam powieki. Otwieram…

Za oknami zieleń drzew.
Szeleszczące liście
dębów, kasztanów.
Za oknami dzień. Słońce pałające spoza chmur.

Tylko te okna. Odrapane.
Zaciągnięte story…

Te okna…

Wiesz. Upiłem się.

Ładunek w teście nuklearnym o kryptonimie
„Boltzmann”,
miał siłę 12 kiloton.

Na pożółkłej stronie starej gazety prototypowa lampa do naświetlań.
Pod nią, na stole, spalone kawałki skóry z czarną sierścią kozła.
Na ścianie zarys śmiertelnego odbicia. W lustrze stojącego trema...

Na pierwszej stronie Las Vegas Sun,
uśmiechnięta tancerka
przymila się do obiektywu z bielmem katarakty na oczach.

Zatrzęsło w posadach,
okienne szyby
wypadły z ram.

Urządzenie RDS-6s w pierwszym sowieckim teście termojądrowym
eksplodowało z silą 400 kiloton.
Pochmurne niebo semipałatyńskiego poligonu jądrowego rozbłysło piorunującym światłem.

Na stepie. Na wilgotnej trawie. Po której ojciec szedł wtedy, malejąc,
kiedy oddalał się coraz bardziej. Zatapiał się w ciszę. I kulał na lewą nogę. Utykał...

Poranione oczy w domu na pustkowiu.

Oczy umarłego od dawna ojca. I oczy nieżywej matki.

Skąd tyle tego, skąd? Tych widm,
co były kiedyś obojętnymi za życia ludźmi ?

Nadpalone obrazy na ścianach. Na ścianach… Na popękanych…
Portrety. Zdjęcia.
Pergaminowe twarze…

Spierzchnięte gorączką usta…

Czyje?

Moje?
Twoje?

Całkowicie obce…

Zaciśnięte w kreskę bez wyrazu, bez emocji. Bez wiary...

I oboje spoglądają na mnie zasklepionymi czarną ziemią oczodołami, gdzieś spomiędzy
głębokich warstw przeszłego czasu.

Przechodzą obok mnie jak ślepcy,
widząc bez oczu geometrię
nieprzestrzenną, przezroczystą.

I obmacują wszystko w wielkim zdziwieniu,
jakby odkrywali na nowo
tajemnicę swojego dawnego życia.

Opukują lekko opuszkami palców. Przedmioty. Rzeczy pozostawione w nieładzie.
W niedokończeniu…

Nawołując się w ten sposób poprzez drżenia,
które są wychwytywane, tylko przez nich.
Ponieważ są zbyt nikłe, na tej nazbyt niewidzialnej membranie.

Na ścianach szara pleśń
i szron nuklearnej zimy.

Ślady czyichś rąk. Rozczapierzonych palców i ust.
Co były przytknięte
do zimnej powierzchni spękanego tynku.

A więc to tu ojciec całował swoją jedyną Marię,
która go nawiedziła tuż przed śmiercią. To tu dostąpił aktu wniebowzięcia,
mimo że jego truchło leży teraz na podłodze w stosie rozsypanych piór. W pyle rozkładu.

Postępującej
atrofii.

Na pustyni. Na pustkowiu...

Zatrzaśnięte drzwi
żelbetowego
bunkra.
Stalowe wrota…

Na pustyni słońce zaświeciło po raz drugi.

Wtedy…

Schron atomowy ma na ścianach rdzawe smugi od nawracających deszczów.
Od tych ciągłych nawrotów piskliwej w uszach melancholii.

Ups…

Butelka wypadła mi z dłoni.
Roztrzaskała się o podłogę,

*
Budzę się…

Rozwieram pozlepiane oczy,
które widzą
podwójnie. Potrójnie…

Postrzępione światło
wysypuje się z ekranu telewizora szumiącą kaskadą mżących pikseli.

*

Tu przerywam pisanie,
ponieważ coś mną
za bardzo wstrząsnęło…

I pełno tu kształtów znikomych w zapachu
przepływającego kurzu. W zapachu uschniętych fiołków…

W pyłkach, które idą powietrzem. Przechodzą lekkim podmuchem po skroniach...

(Włodzimierz Zastawniak, 2024-11-21)

***

https://www.youtube.com/watch?v=os87VyXpd-E

liczba komentarzy: 1 | punkty: 3 | szczegóły

Arsis, 14 listopada 2024

Fluktuacje

Widzisz? Spójrz.. Na mnie. Albo na pustkę za mną, obok, tuż przy mnie. Albo najdalej…
Spójrz w głąb niczego. W mrok. W noc. W westchnienia zimne i ciężkie…

Posłuchaj jak przytula się do mnie cisza.
Wsłuchaj się
w to swoje okrutne milczenie.

To jest tutaj. I jest nie tutaj.

W odmętach jakieś szelesty. Za oknem deszcz. Wiatr kołysze gałęziami…

Szelesty uschniętych liści. Złotych, rdzawych… Liści umarłych.
Szorujących po asfalcie ulicy, po chodnikowych płytach. Po trotuarze…

Wiesz, nie ma tu ciebie.
I nigdy nie było.

Za oknami wiatr.

Odbija się i huczy kawalkada skłębionych chmur,
co snują się. Idą gęsiego.

Ten wiatr. Ten oto wiatr. I deszcz.

Wiesz, w tym zimnie.
W tym chłodzie
przytkniętych
do twarzy dłoni.

W tym szumie
płynącej w uszach krwi…

W pustym pokoju. Przy regale...

Przy ścianie. Stoję w niemodnej koszuli. I patrzę. W blask oczu, które mogłyby być twoje.
Ale nie są i nigdy nie będą.

W ten blask szarego popołudnia. W te okna, która są zastępczo twoimi oczami.
Oczami z fałdami firanek. Falującym bielmem. Atomową kataraktą...

Stoję i patrzę.
Patrzę
za ciebie.

I słucham, słuchając za ciebie tego ptaka, po którym
nie pozostała nawet szczypta prochu.

Stoję twarzą do ściany.
Tej oto ściany
pełnej grudek mikroskopijnego kwarcu.

Przywieram nosem, czołem do chłodnej powierzchni. Do bieli. Do tej pajęczyny pęknięć…
I podążam paznokciem po tych rzekach, dorzeczach. Po tych krainach gorączkowej fantasmagorii.

W ciszy mojego oddechu. W piskliwym szumie. W biciu serca…

Jesteś tutaj?
Ja jestem.

Za oknem szary świt.
Deszczowy dzień.
Za oknem nagie gałęzie kasztanów.

I w tej ciszy. W tej zakurzonej otchłani pełnej martwego czasu…
W tej opuszczonej komnacie z białych ścian…

W żeliwnych rurach przetaczają się ciche jęki, bulgotania…

A więc,
ktoś tu
jeszcze jest.

A więc coś tu jeszcze żyje, mimo że dawno umarło. Jest nade mną. Piętro wyżej. Na poddaszu.

Kroki nade mną. Kroki. Czyjeś kroki.

Tam i z powrotem.

T a m i z p o w r o t e m…

A więc coś tam żyje. Albowiem żyje moim własnym życiem. Żyje wciąż we mnie,
tylko milcząc.
W absolutnym milczeniu…

Tylko te kroki. Moje własne k r o k i…

Mój nieżywy od dawna ojciec. Moja umarła matka…

Chodzą i snują się bez celu. Dotykają ścian.
Dotykają ich opuszkami palców jak ja.
Muskają je, jakby w straszliwej ślepocie
wiecznego unicestwienia.

Muskają je jak ślepcy,
co próbują okiełznać
tajemnicę czasu i miejsca.

Ja tu z nimi jestem.
Między nimi.
Są i nie są, zarazem.

Przemieszczają się,. Płyną…
Przekraczają przezroczyste bramy z powietrza.

Przechodzę.

Wchodzę między nich. Między te dwa skrzydła drżącego chłodu. W samo centrum próżni kosmosu,
która jednak nie jest próżnią a przestrzenią kipiącą od kwantowych fluktuacji.
Do niedających się przewidzieć odchyleń. Stochastycznych zmian w czasie. Niewykazujących
żadnej tendencji i całkowicie przypadkowych.

Opieram się teraz plecami o lodowaną ścianę. I widzę przed sobą
w dziwnym migocie fotele, kanapę, stół…
Dwie pufy, stolik z kryształową popielnicą…

Drzwi obite skajem. Regał w kolorze orzecha, z którego spoglądają na mnie twarze. Zamazane.
Twarze bohaterów z zapleśniałych stronic. Zapomnianych.

Na podłodze stosy pocztówek
zaadresowanych do nikogo,
z jakichś tam bliżej nieznanych okazji albo niesprecyzowanej rocznicy.

Rozrzucone. Wyblakłe,
poprzecierane.
Pogięte krajobrazy.

Popękana emulsja na zdumionych obliczach.

Pergaminowych.

Zdumionych moim szeptem
do samego siebie…
Moją cichą przemową.

Moją litanią niezrozumiałych, niewyraźnych słów.

Patrzą się na mnie. Przeszywają na wskroś. I wszytko na mnie spogląda
w tej monotonni przepływającego kurzu.

Na lastrykowych parapetach nie do końca wypalone świece.

Wystygłe.

Kładę policzek
na zimnym
kamieniu
I dotykam palcem.

Obrysowuję te resztki pełne zaschniętych grud…

Na dębowej klepce rozlewa się
w szczelinie źrenic
plama bladego światła.

W kapiących z kranu kroplach.
Do zlewu pełnego rdzawych smug.

W tykającym zegarze… Zatapiam się w konstrukcie przeszłego czasu. Niknę...

(Włodzimierz Zastawniak, 2024-11-11)

***

https://www.youtube.com/watch?v=RMCWaTl2KlE

liczba komentarzy: 0 | punkty: 3 | szczegóły

Arsis, 14 listopada 2024

Muslimowo. Szczypce śmierci

Ja tu idę. Ja tu znowu idę. Jestem. Jestem tutaj. Jestem wciąż. Umierając widziałem półprzymknięte
oko swojego własnego ciała. Widziałem siebie w dole. Przed sobą. Obok. Ja, jako: nie-ja. Albo: ja-
on. Albo: ja-ono. Albo…

Moje ciało. Martwa powłoka. Zardzewiała skorupa pełna zeschniętych grud ziemi i w podartych
łachmanach.. Oblepiona, brudna bryła. Pełna blizn, rakowatych narośli.

Na drodze tej mijałem siebie i mijam nadal. W obrośniętych zielskiem bezdrożach. W deszczu.
Albo w słońcu padającym z ukosa.
W tnących jak miecze ostrych smugach promieni Roentgena.

Między gałęziami. W szeleście liści. W wątłych łodygach. Zielonych.
Refleksy nie dające spokoju.
Efekt stroboskopu.
Wywołujące epilepsję migotania i blaski.

Czarny dom. Samotny. Dom umarły. I cichy. Dom, w którym ojciec konał do białego świtu.
I wołał. Wołał, mając zaciśnięte powieki.
I wołał Marię. Nawoływał jakąś niedosiężną i milczącą Marię…

„Mario, Mario!”

I leżał nieprzytomny w rzygowinach
zmieszanych z krwią.
I robił pod siebie, tonąc w coraz większej kałuży.

„Mario, Mario!” –
padało
nieustannie.
W mdłym świetle wiszącej lampy.

Z uporem maniaka.

Z występującą na zimne już usta śliną. Wygięty w łuk doznawał wniebowstąpienia z wytrzeszczem
zdziwionych oczu. Z charczącym oddechem i z wyciekającym z nosa życiem.
Zimne zesztywnienie oblazło sufit i ściany w monotonnym glissando syreny alarmowej.

Na stepie.

Na pustkowiu sinym jak lodowate wargi trupa. Trwająca ewakuacja.
W szarości
deszczowych chmur.

W krzyku upiornej samotności
jakieś upiory.
Lidzie w maskach.

Przedzierające się zwidy
w rozbłyskującym od promieniowania powietrzu.

W mżących pikselach
wysypujących się
z ekranów martwych telewizorów.

Rozkołysane ciężarówki
z szarymi pakami.
Ciężarówki rozchlapujące błotnistą breję w kondukcie.

W żałobnej oprawie wniebowzięcia. Głosy z megafonów. Zachrypnięte zrywy.

Słowa.

Urywane frazy…Trzaski i piski.
Szmery pulsujących,
głośnikowych membran.
Sto razy. Jeszcze tutaj. I jeszcze.
W mroku rozpadliny przecinającej ziemię.

Stada kraczących kruków czarnych jak bezgwiezdna otchłań nocy.

Ciemno. Ciemno.

Ja tu byłem.
I jestem.

Jesteś tu jeszcze?

Widzę, jakby
wystające zewsząd ręce.

Jakieś kikuty wyrastające z ziemi. Spalone

Byłem tu
kiedyś,
będąc jeszcze.

I będąc znowu, nie byłem tu nigdy.

Ale jestem znowu, tak jak ty nie byłaś tu nigdy.
Albo byłaś od zawsze, tylko w miejscu nieistnienia.

Majaki. Majaki.

Zwidy.

Trwająca
nukleosynteza.

Wielki Wybuch. I znowu czarna otchłań. Wirujące dno. Wsysająca wszystko nicość.

W sąsiednim pokoju półmrok.
Na stoliku.
Na biurku stoi głowa z kamienia. Zresztą nie tylko jedna.

Całe ich roje.

Jakieś niedokończone popiersia. Wlepiające wzrok nie wiadomo w co.

Na podłodze lezące truchło w stosie rozsypanych piór i z czaszką jakiegoś ptaka. Jakiegoś dziobaka
bez oczu.

Gdzieś z ukrycia, dochodzi cichy szmer
nieskończonego wzrostu.
Miliony. Miliardy komórek. Tryliony nie wiadomo czego...

Czegoś nie stąd i nie stamtąd…
Czegoś, co zajmuje wciąż nowe obszary...

Na migoczących
ścianach
plamy zacieków.

Kreski popękanego tynku…
Jakieś gestykulacje
w ciągłych powtórzeniach, pertraktacje na migi.

Wśród cienistych sobowtórów rozchodzą się echa szyderczego śmiechu.

Zniża swój koszący lot ukrzyżowana
na strunach powietrza śmierć.
Jest coraz bliżej i oblizuje się lubieżnie.
Z rozwartym szeroko czerwonym łonem. Pulsującym wnętrzem.

Wilgotnym...

Poruszająca szczypcami. Wolno. Bardzo wolno...

Halucynogenne omamy. Głosy w mojej głowie. W głośnikach wielkich radiol nieustanne wezwania.
Komunikaty…

Na piaszczystej drodze.
W szmerze
straszliwej radiacji.

W szumie gorączkowej maligny, przemknęła gdzieś moja umarła już matka.

Przeszła w cichym utajeniu, w sennej godzinie. W piaszczystym pyle, któregoś dnia lata. Wśród
skwaru.

Mijam procesję splątanych ze sobą widm
o jednakowych twarzach. Zamazanych.

Korowód mgielnych oparów
jakiegoś cierpienia.

Przepływają. Płyną. Idą…
Cichym stąpaniem wypełniają ziemię.

(Włodzimierz Zastawniak, 2024-11-08)

***

https://www.youtube.com/watch?v=_NzOQV39-PA

https://www.youtube.com/watch?v=hpWbnr5mBX8

liczba komentarzy: 1 | punkty: 3 | szczegóły

Arsis, 1 listopada 2024

Norylsk. Nieskończony deszcz

(Droga)

Daleko jest stąd do wszystkiego. Daleko jak stąd do wieczności. Przez drogę zaśnieżoną,
bijącą po oczach cząsteczkami jaskrawych, mżących luminescencji.

Idę. I idę, gdy wokół drzewa... Gdy na poboczach chylą się pod czapami ciężkiej bieli.
Pochylone. Coraz bardziej wątłe w tej nieskończonej pustce piekielnego lodu.
W tym absolucie nieistnienia.

Jesteś
tutaj?
Spójrz!

Moje oczy i dłonie. Moje spierzchnięte gorączką usta…
Przesłonięta mgłą żółtawa łuna opadającej siarki..

A w tej ciszy mdławy odblask natury. A w tej nicości jedyne oko. Zaćmione.
Przesłonięte dymem w snopie kwaśnego deszczu.

Moje własne oko patrzące na mnie.
Wpatrzone w samo siebie.
W głąb. W tę głębinę bez końca.
Do wnętrza swojej własnej egzystencji…

(Miasto)

Wiesz, ja byłem
tutaj
wiele razy.

Byliśmy.

I jestem znowu, będąc jeszcze.

Szliśmy tędy, idziemy. Ulicą.
Ogrodem. Placem...
I słyszę. Słyszę te oddechy. Lecz nie twoje, ani moje.

Inne.

Te westchnienia obce.

I widzę procesje przesiąkniętych wilgocią widm.
Jakby idące samych nas odbicia
na zatartej częściowo starej fotografii.

Czy ty mnie
jeszcze
kochasz?

Ja kocham.
I tęsknię.

Chodź, pójdźmy, mimo że deszcz zalewa oczy.
Ten niekończący się deszcz.

Popatrz, jak smukleją w oddali kominy
industrialnej kreacji,
których dymy giną w zwolnionym tempie w stalowej konsystencji niewzruszonego nieba.

I parują jeziora spuszczanej z fabryk wody, nad którymi tańczą ognie świętego Elma.

Drgają.

Niekończący się rur splątany krwiobieg cuchnących wyziewów.

Samochody tonące w brudnym śniegu.
Taplające się w błocie. Przechylone na bok zardzewiałe żuki. Całkowicie martwe.

Pamiętasz
mnie
jeszcze?

Chodź, pójdźmy znowu.

Idziemy.

Zaciskam powieki. Pod powiekami powidok.
Czerwonawy płomień.
W ustach metaliczny smak.

W oknach blokowców twarze. Jednakowe.
Przywarte do pokrytych pyłem szyb,
poznaczonych kroplistym piętnem. Żelaznym.

Ułożone do pocałunku usta. Jak wtedy. W oknie odjeżdżającego pociągu. Na pożegnanie.

Przyciśnięte
dłonie.

Na murze
imię wypisane kredą.

Lecz nie twoje, ani moje. Inne.

(Włodzimierz Zastawniak, 2024-11-01)

***

https://www.youtube.com/watch?v=UteO2YXtQ_w

liczba komentarzy: 3 | punkty: 3 | szczegóły

Arsis, 31 października 2024

Dudinka. Beton i stal

Wiesz, jestem. Jestem tutaj. Jestem tutaj wciąż. I jestem tym jestestwem szarym. Tym deszczem
i mgłą. I jestem tą rdzą wżartą głęboko w każdy zakamarek stalowej tkanki.

Te okna. Martwe oczy.
Umarłe bloki.
Czarne spojrzenia wielkich betonowych gmaszysk,
w których jęczy jedynie lodowaty wiatr.
W przeciągach. W tych gwizdach trzask drzwi bez klucza. Ktoś tu był.

Albo, ktoś tu był, nie przychodząc wcale. A więc…

Szara kołdra kłębi się i przesuwa
w tym swoim
nieustannym przesuwaniu.
W tym milczeniu.
W tej szumiącej, piskliwej ciszy.
W tym potoku płynącej w uszach krwi.

W tej wzburzonej gorączką transowej podróży donikąd.

(strasznie dużo tego „w tym, w tej...”)

Poruszają ustami, takimi obrzmiałymi i sinymi.
Poruszają. I mówią coś. Mówią do mnie i do niczego. Albowiem mówią… Mój nieżywy ojciec
poruszał takimi ustami we śnie. Mówił do mnie w milczeniu i ciszy. W tej szumiącej ciszy
płynącego czasu. W tej kaskadzie deszczowej otchłani, tam i nigdzie. I znowu, gdzie indziej.

Flotylle mgieł
opływają wielki masyw wyobraźni.

Pojawiają się i znikają
kłębowiska rur.
Na pustych placach.
Na opuszczonych placach.

Na samotnych…

Wiatr porusza rytmicznie
skrzypiącą huśtawką. Zgrzyty i piski…

Poruszane niczyją ręką chrzęszczące łańcuchy. Na drewnianym krzesełku wtulona w oparcie
pustka. I znowu. I wciąż.
Rozkołysane. Popychane. W zależności od porywów i kierunku.
W równym tempie. W nierównym… W nic. W NIC. W ABSOLUTNE NIC...

W tę i we w tę. W tę i we w tę.

W TĘ I WE W TĘ. W TĘ I WE W TĘ.
W TĘ I WE W TĘ. W TĘ I WE W TĘ.

W TĘ I WE W TĘ. W TĘ I WE W TĘ.
W TĘ I WE W TĘ. W TĘ I WE W TĘ.
W TĘ I WE W TĘ.

W TĘ I WE W TĘ. W TĘ I WE W TĘ.
W TĘ I WE W TĘ. W TĘ I WE W TĘ.

W TĘ I WE W TĘ.

W TĘ I WE W TĘ.
W TĘ I WE W TĘ.
W TĘ I WE W TĘ. W TĘ I WE W TĘ.

W TĘ I WE W TĘ. W TĘ I WE W TĘ. W TĘ I WE W TĘ. W TĘ I WE W TĘ. W TĘ I WE W TĘ.

W.. T Ę… I… W E... W... T Ę.
W.. T Ę… I… W E... W... T Ę.

W.. T Ę… I… W E... W... T Ę. W.. T Ę… I… W E... W... T Ę.

W.. T Ę… I… W E... W... T Ę. W.. T Ę… I… W E... W... T Ę. W.. T Ę… I… W E... W... T Ę...

Rury donikąd. Plątawisko rur. Plątanina martwego krwiobiegu. Martwa arteria. Resztki. Resztki… RESZTKI…

R E S Z T K I.

...R E S Z T K I…

Strupiałe, zeskorupiałe, skorodowane…

Ciągnące się w niewidzialność całe procesje stali.
Ażurowe, portowe dźwigi.
Żelazne drzewa. Pusta przestrzeń.

Widma o nieustalonych rysach twarzy przezroczystym wymiarem wkraczają w niewidzialność…

Są. I nie są. Nie ma ich. Ale znowu są.. Tutaj i gdzie indziej. I są gdzie indziej. I są…

W oknach łopoczą jakieś płachty,
jakieś resztki
dawnej egzystencji.

W szarych ścianach, na których wykruszony tynk odsłania czerwone cegły.

A więc w czarnych oczodołach absolutnej martwoty.

W skostniałym absolucie nieistnienia. Jest. I obserwuje. I patrzy.
Ja-on. Albo ono. Albo coś zupełnie innego. Przyczajone za framugą okna. Tego albo innego.
Albo znowu jeszcze innego…

Jest. I obserwuje czujnie.

On. On-ja albo ono przykucnięte
pod parapetem
z pstrokatego lastryko.

Jest i patrzy. I patrzy się okiem
smutniejszym niż mgielna otchłań lodowatego deszczu.

I jest. Albo nigdy go nie było. Go. Albo jego. Albo tego…

I jest we mnie drugim ja.
I jest we mnie.
I mnoży się we mnie pod postacią drgających,elementarnych cząstek substancji czasu.

I wszystko we mnie migocze,
mży jak te kropelki
o zapachu soli.
Idące od morza
cząsteczki szalejącej ciszy.

I przeciska się przez meandry mojego mózgu
chrzęst kotwicowisk na granicy słyszalności,
i plusk kołyszących się oceanicznych statków.

Poznaczone brunatnymi
smugami
obłe cielska.

Wilgotne...

Zatarte napisy.
Pozacierane
symbole i znaki.

Nie ma nic.

Pomiędzy zwisającymi kablami,
między pozrywanymi neuronami, pościerane połacie burt.
Relingi, które ściskały niegdyś marynarskie dłonie.
Teraz w kaskadzie snu, w natłoku pustki i beznadziejnego oczekiwania na nic.

Na absolutne NIC…

Jesteś tu?
Ja tu
jestem.

I czekam.

Czekam na choćby ciche twoje westchnienie.
Na stukot twoich kroków
po betonowym nabrzeżu,
po którym rozbijają się zagubione fale.

I oddechy przeogromnie.
Szelesty i szumy. Obce. Nie twoje.

Wiesz, ja jestem tutaj. Jestem podczas podróży jakiejś nigdy nie odbytej.

Podróży, której tak naprawdę nie ma i nigdy nie było. A której jest tylko mgliste wyobrażenie.

Ocieram się o martwe kamienie,
betonowe mury, donice
pełne zwiędniętych liści…

Schody przede mną, za mną.
Skręcające. Idące wyżej. Niżej. Idące po spirali. Labirynty nie wiadomo
do czego.

Korytarze donikąd…

Krople na twarzy. Na włosach…
Deszcz kapiący z dachów.
Spływający po gzymsach.
Po słupach ulicznych latarni…

W kałużach niebo.
Szara powłoka. Skłębiona.

Poskręcana od jakiegoś
wewnętrznego ruchu
poszarpana, podarta powłoka.

Wirujące centrum NICZEGO.

Daleko stąd do czegokolwiek. Do ciebie.

(Włodzimierz Zastawniak, 2024-10-31)

***

https://www.youtube.com/watch?v=9c5a41eFlGc