Najnowsze prace:

Poezja

	Margot
	PROFIL O autorze Przyjaciele (29) Poezja (45)

najnowsze najwyżej punktowane najczęściej komentowane

Margot, 22 listopada 2010

Zostań moim termoforem (piosenka)

Zostań moim termoforem,
przyjacielem w każdej chwili.
Rano, we dnie i wieczorem,
ciepłem będziemy pieścili.

Ref.
Termoforze mój kochany,
mój gorący i jedyny,
ty z miłością bądź mi dany,
dla mnie jednej, twej dziewczyny.

A uczuć temepratura
ciągle stała, gotowana.
Każde zimno, dla nas bzdura,
noc do rana przegadana.

Ref.
Termoforze mój kochany,
...

Na nereczki cię przyłożę,
reumatyzmów się pozbędę.
Czasem do kieszeni włożę
i radośnie śpiewać będę.

Ref.
Termoforze mój kochany,
mój gorący i jedyny,
ty z miłością bądź mi dany,
dla mnie jednej, twej dziewczyny.

Dzięki tobie będę zdrowa,
żadna grypa mi niestraszna.
Przyjąć ciebie dziś gotowam,
bo sprawa bardzo ważna.

liczba komentarzy: 1 | szczegóły

Margot, 21 listopada 2010

W ogródku piwnym

Tu ścierają się światy i życie
i bezdomność na ławce zapita.
Już nie patrzą na słońce w zachwycie
i nadzieja na ziemi rozbita.

W szklanych oczach tlą się czasem iskry,
jakiś żal bezgraniczny, choć pijany.
Piją szybko, żeby strumień bystry
porwał im ten świat przegrany.

W perspektywie zasiłek i karton,
padła stocznia, łącząc ich z brukiem.
Już nie patrzą na krzyk swoich żon
i na łzy padające z hukiem.

Piją szybko, nim myśl ich przegoni,
nim dopadną ich jasne spojrzenia.
Nikt ich przed światem nie broni
i on się dla nich nie zmienia.

Gdyby jutro stocznię rozwalili...
Dziś dzielnica schodzi się tutaj.
Kiedyś przecież do pracy chodzili,
dzisiaj dziury w kieszeni i w butach.

Wiem, ocenić jest łatwo. Pijacy.
Czesiek mówił mi pięknie o kwiatach.
Ty przechodniu spieszysz do pracy,
tu się życie ściera w dwóch światach.

liczba komentarzy: 5 | szczegóły

Margot, 19 listopada 2010

na forum

nie wiem czy to akt odwagi
nauczonej z ateńskiej demokracji
kiedy domagam się prawdy od siebie
chyląc szczerze czoła wobec obywateli

nawet jeśli boleśnie draśnie dumę
a potem ostrze słów zatopi rękojeść po język
i polecą kamienienie
nie uczynię z mej mowy niewolnika

stoję więc dziś przed wami naga
i doprawdy nie ubiorę szat dla urody

liczba komentarzy: 4 | szczegóły

Margot, 19 listopada 2010

Gwiazdy, miłość i róże

Romantyczność mnie zabija,
wiatr przedrzeźnia: mija, mija.
Gwiazdy mówią: nie zbledniemy,
bo miłością wciąż żyjemy.
Echo zaś odbija jęki
westchnień, śmiechu lub udręki,
a nabrzmiałe krople rosy,
tak śpiewają na dwa głosy:
Bierz marzenia pókiś młoda,
twoich oczu na płacz szkoda.
Na motylich lataj skrzydłach,
póki jeszcze noc nie zbrzydła.
Póki pamięć nie figluje,
księżyc usta ci maluje,
las prowadzi do strumyka,
gdzie stokrotka rośnie dzika.
Na to wtrącił się rozsądek:
końca końców to początek.
Chciał coś dodać, ale róże,
urządziły wielką burzę.
Bez nas pąsy będą czarne,
noce gorzkie, duszne, parne.
Precz z rozsądkiem-zawołały.
Chcemy, by się oczy śmiały.
Kiedy przyjdzie nasza pora,
to pójdziemy precz ze dwora.
Ale dzisiaj wraz z miłością,
nie staniemy w gardle ością!
I tu nagle myśl strzeliła,
że mnie miłość odwiedziła,
a romantyzm mnie rozpieszcza,
bo mi dodał duszę wieszcza.

liczba komentarzy: 1 | szczegóły

Margot, 19 listopada 2010

noc

kiedy rankiem obudzę głowę z marzeń
wypuszczę gwiazdy spod poduszki
niech zbledną

noc niespokojnie gadała przez sen
nie chce wstawać dzisiaj
na deszcz i dziki taniec wiatru
co wykrwawia kolory
układa się z księżycem
mogłaby i z diabłem tylko ten
w rzymie
księżyc zajęty wielkim wozem
przetacza drogi mleczne
chętnie zajrzy później

kiedy rankiem obudzę głowę z marzeń
wypuszczę gwiazdy spod poduszki

liczba komentarzy: 1 | szczegóły

Margot, 18 listopada 2010

Tarcza

Dedykuję Wojtkowi M. (za pomysł)

Amazonką stała się przez przypadek,
kiedy zaczęło wygasać zapotrzebowanie
na westchnienia i śmiech.
Mgliste parki nie czyniły potrzeby spacerów.
Wśród liści pojawiły się rdze,
krwawiły kory drzew,
a trawy coraz bardziej mokre,
leniwie usypiały tuż przy ziemi.
Ani ich skosić, ani ukryć w nich
nieśmiałych pocałunków.
Jej chłopiec miał błękitne oczy,
które nie pasowały do chmur.
Dąsał się na parasolki, choć niebo wciąż płakało,
a do tego przestrzeń zlatywała kolorami piór,
siadając mu na dłoni.
Zbierał je tak wytrwale, aż urósł mur,
potem twierdza i trzeba było bronić
wewnętrznych granic.
Wciąż jeszcze ma kruchą zbroję,
dlatego zapisała się do klubu Amazonek.

liczba komentarzy: 3 | szczegóły

Margot, 17 listopada 2010

spowiedź

niebo błękitniało niemal codziennie
kuszone szeptami tuż przed i po
z gracją siadały gwiazdy
miękły poduszki i opuszki palców
nieśmiało błądziły poza granice nocy

wtedy wielobarwność miała smak
tęsknoty drżały dzwoneczki kwiatów
a wiatr podsycał ogień

w parasolkach było nam do twarzy
nawet w deszcz
skakaliśmy przez kałuże
jak dzieci a kalosze pełne wody
kaszlały przed kominkiem
z naparem ciepłej herbaty

a potem przyleciały kruki
dziobiąc oczy poezji
upadły cienie w ciszę
drzewom połamano gałęzie
i ktoś powiedział
bacz na księżyc
kiedy sięgasz po gwiazdy
niebo to jego królestwo

liczba komentarzy: 4 | szczegóły

Margot, 15 listopada 2010

śmierć przychodzi tylko raz

ten kto zamki podpala i psy spuszcza na łowy
a potem z triumfem niesie łeb zabitego śpiewając
ten kto za dnia nosi białe rękawice
skrywając niecność dłoni wyrzeźbionej sztyletem
śpi spokojnie z czarną aureolą ciemności
nienasyconej pożogą
i w martwe oczy studni zaglada
gdzie zatopione ostrze uderza w kamienne spojrzenie

kiedy zmartwych otworzę serce chwycę wiatr
co od południa przygnał woń spalenizny
i wściekłe psy zakuję w łańcuchy
ciągnąc po czarnym niebie
sny rozerwę na strzępy a noc uczynię przyjaciółką
wierniejszą od kochanka i zgaszę gwiazdy
żeby już nigdy nie prowadziły do mnie

liczba komentarzy: 7 | szczegóły

Margot, 10 listopada 2010

czasem

wieczorami
w mojej głowie
czasem słyszę głosy
jak wołają chodź chodź
pójdź za mną przez ten las
strumienie usiądziemy w liściach
w trawach w mokrych rosach skąpiemy
nienazwane a bliskie wyszeptywane
wieczorem spierzchłymi ustami
kiedy noc zamykała powieki
czasem słyszę głosy
w mojej głowie
wieczorami

liczba komentarzy: 5 | szczegóły

Margot, 8 listopada 2010

Fotografia

Mój miły, nie ma ciebie od dawna,
zwiędła pamięć rujnuje obrazy.
Tylko twoja fotografia ładna,
pamiętać pozwala o twarzy.

Stoisz w słońcu, w rękach trzymasz kwiaty
na odwrocie tutaj ciebie poznałem,
tu złączyły się nasze dwa światy.
Ja kochałam i ty mnie...

I nekrolog w gazecie wciąż palił,
żył... Od patrzenia litery już zdarte.
Wtedy cały świat mi się zawalił
i oczy zrobiły się martwe.

Czasem czuję chłodny dotyk nieba,
na mych zmarszczkach wyrytych tęsknotą.
Wtedy wracasz, by pokazać jak trzeba,
dojść do naszego brzegu piechotą.

Zawsze razem za ręce, ze śmiechem
(dzisiaj pewnie byś miał okulary),
szliśmy tamtym zakochanym brzegiem.
Nie było piękniejszej pary.

Dzisiaj czekam tu na ciebie od rana.
Patrz, przed nami chłopiec i dziewczyna.
Ona wciąż radośnie zakochana.
On z nią nowy spacer rozpoczyna.