Najnowsze prace:

Poezja

	Aleksander Osiński
	PROFIL O autorze Przyjaciele (1) Książki (1) Poezja (102)

najnowsze najwyżej punktowane najczęściej komentowane

Aleksander Osiński, 11 maja 2015

Domniemanie niewinności

Słońce ze swojej strony i w dobrej intencji opisuje
skórę - kawa z mlekiem. Rano zaczyna się jednak
od stawiania śnieżnobiałych parawanów,
pielęgnowania zmarszczek po widzeniach.

Nie zostaje wiele, prócz zaczerwienienia i żartu,
że może za dużo sobie wyobrażamy nie dając
innym wyjścia. Trzeba jednak przyznać – nic
nie wraca w całości, kiedy stawiać domki,

żeby od niechcenia burzyć ruchem ręki, bo pewnie
nam też w łbach się poprzewracało, gdy usiłowaliśmy
zachować stopy i dłonie, mimo że przechodnie
od urodzenia. Uważnie obserwujesz ich związek

i rozkład zajęć, o który mnie wiecznie podejrzewasz,
chociaż staram się ukryć jak wilcze doły zasypane
patykami i liśćmi, przez które całą zimę próbowałem
dosięgnąć twoje najcieplejsze kolory.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 4 | szczegóły

Aleksander Osiński, 4 maja 2015

Marcepanowe myszy

Marzec okazał się pełen mlecznych latawców
i rój Leonidów zasypał dachy ulotkami. Fosforyzowały
w nieustającym szumie świetlików, poruszonych
przez ogłupione światłem muchy.

Udało się przywrócić pamięć rękopisów wyniesionych
na strych i gazet z odciskami szklanek. Strzępy historii
z nadrzecznych łach przeszmuglowały łoskot fal.
Zanim się między nimi znajdziemy, niebo z twoich stron

wypełni przestrzeń między łatami i świat odgórnie
przyzna jasność w temacie – liryki niech odtwarzają
swoje kalekie formy. Sami dobrzy ludzie ustawią
się na fotografii, zostawiając odcisk dłoni w glinie.

Diabli nie wezmą, a jeśli - trafi się za nimi po śladach.
Skoro ciemność została rozdmuchana, wiatr
przywabiony palcem na ustach – cicho sza, ale zostań.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 2 | szczegóły

Aleksander Osiński, 27 kwietnia 2015

Pół na pół

Trudno opisać światło wschodzące z nadrzecznych
pól pod Malczycami, kiedy rozłamany na pół
marzec uwalnia lustrzane odbicia. Lżejsze
od powietrza jak pustynne skoczki, wysoko

unoszą głowy. Pobudzona ziemia zdradziła zapach,
mieniąc się posiadaczem - żółć, zieleń, fiolet;
rozbite korpusy nieba karmią jej larwy i wirus
wstrzyknięty do krwi przejmuje kontrolę.

Wrócimy jeszcze do siebie lecz one pozostaną
wczepione mocno w gałęzie buków, długo
gryząc się z gładką korą, a czas porzucony w dole,
przysypie chrust połamanej na kolanie nocy.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 2 | szczegóły

Aleksander Osiński, 20 kwietnia 2015

Albedo

Zawsze to jakiś ocean ciepłej wody pod przykrywką
warstewki lodu. Pamiętasz zresztą jak na Enceladusie
trzeba się było pozbierać po wybuchach
kriowulkanów, odnaleźć w chmurze wyładowań.

Ziarna krzemionki dawno już jednak wzeszły
splatając pędy w skalne podbrzusze; ciągle jeszcze
miękkie pod oddechem. Jego suche trawy chylą się
w stronę południa. Nie trzeba wcale wskrzeszeń,

a tylko zanurzyć się głębiej w gejzer, gdzie zaczęło
się wrzenie i szklisty plankton rozsypał jak cukier
z łyżeczki. Czujesz? To słodycz, którą można
przekazać dalej językiem, kiedy kubek uderza

o kubek i krople pryskają. Brzegi są tylko umowne,
jeśli potrafi się w porę otworzyć usta.

liczba komentarzy: 0 | punkty: 0 | szczegóły

Aleksander Osiński, 13 kwietnia 2015

Pacta sunt servanta

Umówiliśmy się przy śmietniku, że nie
będziemy sobie wyrzucać, stawiając
na zawieszenie. Suchy chleb na ogrodzeniu
w nocy znika, a inni ciekawi świata

drążą dalej. Trzeba być człowiekiem,
żeby się zmieścić do suki, chociaż mówią,
że biorą dla psów. Trudno jest się oprzeć
przeznaczeniu ułożonemu zgodnie
z logiką snu. W ukryciu

pozostanie ostatni polonez,
gdzie mieszka cała rodzina.
Bez korowodów, za to w burzy

zmysłów skupionych na gwiazdach
jak gdyby nigdy nic. Wszystkie
w zasięgu ręki – uśpione niczym dzieci
przez światło nocy

wiecznym – nie żałuj,
że to nie ty.

liczba komentarzy: 2 | punkty: 4 | szczegóły

Aleksander Osiński, 7 kwietnia 2015

Czy pan pozwoli skończyć

jak każdy
przez całe życie
zgaduję słowo
które masz na myśli

aż przestanie być prawdą
lub prawda
przestanie być potrzebna

liczba komentarzy: 3 | punkty: 5 | szczegóły

Aleksander Osiński, 1 kwietnia 2015

W pół uśmiechu

Nie myśl, że nie bez pewnej obawy, a jednak widzisz,
piszę; i równie dobrze te słowa mogą być skierowane
do ciebie, z myślą że i tak nie będziesz w stanie się obrazić
lecz musi to zrobić wraz z tobą całe miasto kobiet.

Oczywiście, nie ma nigdy powodu i pociąg odchodzi
regularnie, zdany na nasze małostkowe poczucie
czasu, rozkład z jakim się liczymy do ostatniego słowa,
niepotrzebnie zagłuszając ocean pod szkłem.

Ludzie się jeszcze nie zebrali i nie ma sensu ruszać
świata z jego ciepłych posad, odbierać dzieciom
od ust wilgotnych cieni matek, które omszałymi wargami
wróżą kamień by zmiękł. Przecież i tak trzeba

przysięgać - żadnej skruchy. Co najwyżej parę kropli
na przebłaganie jałowcowych duchów. W czystej
intencji tkwią tutaj z nami, pozwalając patrzeć wskroś.
Układają usta w kształt gotowy zgodzić się z uśmiechem.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 2 | szczegóły

Aleksander Osiński, 15 marca 2015

Czarne na białym

W poetyckich książkach pielęgnuje się biel.
Niewiele słów, za to wyszukane
własnymi rękami.

Wybudzone w osobnym pokoju. Zawsze
pożytecznie niezręczne, aż chce się
na chwilę schować we wspomnienie o ojcu.

Ostatecznie tylko jedno porównanie
może mieć sens,

jeżeli ktoś wybaczy pierwszy.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 3 | szczegóły

Aleksander Osiński, 8 marca 2015

Niekoniecznie nie

gdy czasem przychodzi
wstawiony przyjaźnie

od rana
już śpiewem się staje

wśród cichych kantyczek
i ziaren gorczycy

powiedźcie coś jemu
niech także usłyszy

jak chrzęści i zgrzyta
za cały majątek

przed wzrokiem ukryty
niby ty co wyglądasz

z tej samej przyczyny
rozsądek nas porwie

a gdy rękę podasz
to resztę przemilczy

i może tak trzeba
właśnie się domyślić

liczba komentarzy: 1 | punkty: 2 | szczegóły

Aleksander Osiński, 2 marca 2015

Skraj raju

środek dnia
krystaliczny strumień
południa
i korzenne powietrze
z wielokropkami biedronek

stworzenie o nieskończenie
wielu twarzach
burzy codzienność

nie wiemy jeszcze jednak
co mogło zmącić sen
przywiodło wodę
do ostateczności
a już trzeba wracać

i bądź tu mądry
tak jak tam
żywiłeś nadzieję
pisklę kruka
z rozbitą głową
żeby nigdy już
nie mogła odejść