Najnowsze prace:

Poezja

	Czapski Tomasz
	PROFIL O autorze Przyjaciele (5) Poezja (219)

najnowsze najwyżej punktowane najczęściej komentowane

Czapski Tomasz, 2 czerwca 2014

czym jest...

...miłość
jest dyscypliną
uprawianą przez uczucia
po której zakwasy trzeba rozchodzić
stojąc
człowiek usycha
myśląc w sobie błądzi

pytasz co zrobić
kiedy milczenie wydłuża noce
a świt rozwidnia opuszczone miejsca
po których boisz się chodzić
niemając
kogo trzymać w objęciach

nie wiem
zazwyczaj w takim momencie
unoszę do góry ręce
uwalniając tęskniącą duszę
tak jest wygodniej łaskotać anioły
kiedy wspomnienia
przeszywają kule

liczba komentarzy: 1 | punkty: 2 | szczegóły

Czapski Tomasz, 1 czerwca 2014

40+

mam czterdzieści lat
i coraz mniej czasu na młodość

nocami piszę listy do anioła stróża
odnosząc wrażenie że patrzę w lustro

jest tak podobny
te same rysy zaciśnięte na twarzy
grzechy
których nie można sobie wybaczyć

a oczom nie wystarcza podpowiedź
że to co widzą jest prawdziwe
na tyle by dotknąć

koleją rzeczy nadjeżdżają siwe włosy

wypchany losem
toczę dni Syzyfowymi rękoma

ludzie których imion nie pamiętam
tak wiele przywłaszczyli sobie
z mojego życia

i nawet chiński mur nie obronił
stawiany latami

pokryty betonem dziś
nieznaczącą garstką pyłu
którą przyprawia poranną modlitwę

na ulicach spotykam
tych co jeszcze nie byli narodzeni
kiedy miałem ich lata

podziwiam zgrabność
z jaką potrafią uśmiechem
wierzyć w niezniszczalność świata

za taką ufność łatam dziury
w niestabilnym życiu
a ono wypłaca myśli
na e-konto

mam czterdzieści lat
i coraz mniej czasu na umieranie

jedyne na co mnie stać
to uczucie że każdy poranek
jest chwilą zachwytu

po którym dopijając kawę
mogę siedzieć między promieniami
dzielącymi opadające chmury
od błękitu

widzianego twoimi oczami

liczba komentarzy: 5 | punkty: 6 | szczegóły

Czapski Tomasz, 30 maja 2014

Tak na marginesie

miałaś rację to niedojrzała miłość
nie dorosłem przez te wszystkie lata

gdzieś utraciłem sens a życie jak rak
wycięło ze mnie prawdziwego człowieka

już nie uciekam donikąd prowadzą drogi
a na tej właściwej dopalają się mosty

jakże mało potrzeba żeby zrozumieć
co łatwo stracić i czego nie można odzyskać

taka ostatnia wieczerza po której wiadomo
że zmartwychwstanie dotyczy tylko bogów

jedyne co mi zostało to samotne miejsce
na samym dnie duszy w które wstąpiłem

taka mała piwniczka pełna goryczy
z drzwiami których nie wolno było otwierać

liczba komentarzy: 0 | punkty: 4 | szczegóły

Czapski Tomasz, 29 maja 2014

Pocałuję

pocałuję w szyję
potem w usta

nie zniknę kiedy pokusa wypełni żądze

zabłądzę na Tobie jak Vasco da Gama
szukając portów

przepłynę ocean ciała
powoli
bez pośpiechu
dotykając każdej fali
jaka muśnie mojego okrętu

z rytmem oddechu
zacumuję między dreszczami
na plaży
po której stopami
bez lęku dotkniemy słońca

a konstelacje gwiazd pokażą drogę

i nie będę pytał czy mogę
dotrę
do zaginionego lądu

jestem żeglarzem
Ty pełnią wiatru
spłoszonym dotykiem
na końcu świata

ab ovo
pocałuję w szyję
potem w usta
tak by zatoczyć w koło ciebie siebie

pożądam
co obiecałaś

liczba komentarzy: 4 | punkty: 6 | szczegóły

Czapski Tomasz, 28 maja 2014

marzę...

… żeby spędzić z Tobą taki dzień
po którym wszystko co było ważne
stanie się ulotne i nieodwracalne

dzień nie znający początku ni końca
długi jak wieczność z wolna płynąca
za warkoczami spadających gwiazd

… wierszem kiedy tylko dotykam
Twoich listów dotąd nienapisanych
o których mówiłaś spacerując w snach

za oczami tak niewinnie wpatrzonymi
na kwitnące morze wiosennych traw
kiedy splatałem myślami nasze dłonie

… bo cóż mogę dać więcej jak siebie
czekającego na ławce z kwiatami
i nadzieją na taki czas co nadejdzie

że razem pójdziemy ścieżką do nikąd
po śladach które tak dobrze znamy
my dwie samotności dzielone nocami

liczba komentarzy: 2 | punkty: 4 | szczegóły

Czapski Tomasz, 28 maja 2014

fdisk

nachodzą mnie grzeszne pragnienia
sfera nieprzyzwoitości
w intymności
zdjęcia

za ekranem ukrywasz rozgrzane ciało
dotyk bezprzewodowy
zawsze gotowy
na dane

przekaz wirtualny wydłuża wyobraźnię
masz mnie w okienku
kursor bez lęku
dryfuje

poranna poczta rozmowa kontrolowana
coroczny abonament
nasz remanent
na życie

liczba komentarzy: 3 | punkty: 3 | szczegóły

Czapski Tomasz, 27 maja 2014

Ps.

dla ust

nie jest to łatwe

i milczeć i gwarzyć

jednym słowem napocząć

drugim przeinaczyć

nie jest to łatwe

dla ust

...

...noc

co dalej ?

głębiej iść

czy pozostać

krawędź światłem

przenika szklane oczy

mgliste majaczy

iluzją dobroci

drogi zakręt

co dalej ?

...noc

liczba komentarzy: 2 | punkty: 2 | szczegóły

Czapski Tomasz, 24 maja 2014

Czuję

czuję tę słodycz
kaligrafią
dotykasz głęboko

czytając
widzę jak delikatnie
piórkiem skroń ocierasz

tak do mnie mów…

a ja alfabetem
nazwę każdy fragment
naszej miłości

niech rozkosz maluje
ustami tatuaże
na nagich ciałach

tak do mnie mów…

…moja mała

liczba komentarzy: 0 | punkty: 3 | szczegóły

Czapski Tomasz, 24 maja 2014

Odrodzenie 2

…
podeszła bagnem pachnąca panna
do narzeczonego byłego
o twarzy bledszej od trupa
pełnej strachu lęku wygłodniałego

usta drżały ledwo łapiąc oddech
jak ciśnienie z bulgoczące wody
wypychały resztki powietrza
przez szczeliny cielesnej powłoki

zimnym potem ociekały skronie
kiedy w tą rozpacz głęboko
martwe spojrzały oczy
zamarły źrenice rozwarte szeroko

pocałowała jakaż to słodycz czuła
z zimnych ust się wylała
jak z przed lat wspomnienie
które młodzieńcu na bagnach dała

przypomniał sobie Jan Złotowłosy
lecz już za późno na żale
Świtezianka do niej idzie
zimnymi dłońmi za gardło szarpie

głosem szorstkim zaklęcia szepcze
patrząc w uchodzącą duszę
panienka na twarzy bladnie
błaga a zło mocniej bez wzruszeń

sine lico nakrywają złociste włosy
ciało martwe mięknie opada
zemsta i czarny środek noc
to cudnie nieziemsko piękna para
…

liczba komentarzy: 0 | punkty: 0 | szczegóły

Czapski Tomasz, 23 maja 2014

Odrodzenie

wstała panna niedoszła żona
po lat dwóch nieistnienia
miała koszmar w oczach
i plan zrodzony z potępienia

przebudzona w nagiej czystości
odziana twarzą szpetną
wyszła z bagien czeluści
niosąc noc jak weselny welon

szła drogą dęby drogowskazem
prowadziły mętność oczu
imieniem wciąż nawołując
płonęła w gęstwinach rozpaczy

dom był jak z bajki przyodziany
w zieleni bluszczów dach
błękitem na przestrzał
modrzewiowe spływały ściany

zawyła panna jak wilki pełnią
martwe serce zadrżało
on stał w okienic obrębie
ściskając się z nową królewną

niebo znikło pokryte ciemnością
las zamilkł a mgły opadły
bagna wciągnęły głębię
jakby piekło otworzyło bramy

z drzwi drzazgi skoble słomki
świece blask postradały
lodowaty chłód wkroczył
w usta wracającej kochanki

odskoczyli on Janek Złotowłosy
i ona z imienia nieznana
na widok Świtezianki
która przyszła po dar kochania