Latest items:

Poetry

	Florian Konrad
	PROFILE About me Friends (1) Books (14) Poetry (511) Prose (226) Photography (279) Graphics (73) Video poems (5) Diary (9)

latest best rating most commented

Florian Konrad, 22 april 2011

Zdechły pejzaż

zawsze po pijanemu, choć to wstyd, słucham Placebo
śpiewam z Brianem dziewczyńskie smęty
piszę wiersze, później je zarzynam
całuję Jane Doe

nieporadnie próbuję spłacić dług
czarny, drzemiący w brudnych myślach, rozłamanej
wersalce. na dnie

udaję że zdzieram cię do kości
aż po koślawe marzenia, strzępy ubrań
po godzinie znikasz, a ja
wreszcie mogę zamknąć się na cztery spusty w głośniku

świtamy ale jakoś dziwnie bez promieni, bez ciał
bo i z czego się cieszyć? pył i resztki szarawej szminki
pogardliwe spojrzenia opiekuńczych duchów

implikacja: jeżeli sfruwam po stromiźnie
ze stołu, schodów, z walącego się diabelskiego młyna
to oni też spadają, może nawet szybciej

,,biegnij, Florian biegnij" - odbija się w szkle

number of comments: 33 | rating: 8 | detail

Florian Konrad, 20 april 2011

Numizmatyk

połóżcie po jednym w każdym oczodole
tak by rewers przylegał do wspomnień i powiek
przyklejcie by nie otwierali przed dopłynięciem

w kopertach zasadźcie białe brzozowe kartki
i tak nikt nie będzie chciał ich czytać potem wrzućcie
je do butelek razem z emblematami i strzępkami koszul
niech wykiełkują tam jako bezimienne flagi

w nozdrzach mają piasek szum płynących zodiaków
za plecami (nie) moralne prawo do słodkiej komety
wstrzelonej w tył głowy
na ustach czarną razową pokrojoną lemieszem
aby milczeli

...kopcie głębiej póki jeszcze oddychają

number of comments: 9 | rating: 8 | detail

Florian Konrad, 14 april 2011

Noc na żelaznym bagnie

liście więdną , żelazne pierścionki zanurzają się w łachmany
niczym archeolog wykopuję spod skóry maski i hełmy
(zawsze znajdą się zapomniane po poprzednim konflikcie)

grząskie twarze, z czasem każda obrasta w błoto
i (jedno)razowy krawat, kościom nie stawiają pomników
za dużo limfy w lastryko. prochy drętwieją

czerwony krater, mięso i głód na barykady
defilada przez kałuże
przepijam wyzwiskiem

poczytaj mi mamo, póki jeszcze piję
zanim nie porwała mnie czarna Pobieda
na lufie napisz imiona baranka i pasterza
po wypaleniu zostanie jedno, silniejsze

partenogeneza matrioszek:
ty
w środku Polska
w niej zwinięta flaga

http://www.opuszczone.com/galerie/wawa_roza/04_10/184_ht.jpg

number of comments: 10 | rating: 5 | detail

Florian Konrad, 13 april 2011

Żur z czerwoną kartką

Złocone Gody
która to już rocznica? nie wiem biały atrament
starł się z koloratek ej wy tam pod ścianą
- nie garbić się!

wykonaliśmy plan, nie znajdą zasypanych
stać prosto i - ognia!
przypalamy dłonie
- znów cuchną molami i krwią

słyszeliście? podobno gdzieć zburzyli mur czy kręgosłup
- trzeba sprawdzić
wasze zdrowie

archiwalny naród z nich sznury u ramion
(przewiązane groby i teczki) co drugi był
tajnym roznosicielem gwoździ
(ordery z masy bitumicznej
trzeba przekuć na lemiesze)

siadajcie, krzesła jeszcze ciepłe
przemalujcie lufy - i w kolejny marsz marsz
ostatni gasi gardło

wyżej te sierpy
przeciągnijcie przez usta
tak będzie bardziej ludowo

number of comments: 3 | rating: 3 | detail

Florian Konrad, 13 april 2011

Delirium sapiens

ognie, bengalizmy w przełyku
ona patrzy ukradkiem przez bramy, pasy, kaftany
nie, źle wymawiasz jej zapach
tego nie można pić na głos

masz nerwicę, gardłowe natręctwo, ciało stawia opór
poszło, teraz lepiej, wejdź pod łóżko
tutaj panują szwy

masz numer, zmięte niedopałki, sznyty
kiedyś nauczysz się dogaszać dni (będą jarzyć się
w szkle) ciąć gęstą herbatę

jesteś za młody, by zagryzać strach. paznokciami.
widzisz- zasnęła
cała w etykietach wina ,,in hoc signo vinces"
nie wiem, chyba jakieś zagraniczne

do dna te iskry, do dna.
zagryź. kiszonym.

number of comments: 22 | rating: 6 | detail

Florian Konrad, 12 april 2011

Parasomia

ciało zmienia się w wiklinową tacę
(zapłać a obejmę twój tors i wzwiedzione lusterko)
w ustach papier język o wysokim nominale i krzyk
gdy popycham cię 36,6 raz

zielona pościel pamięta czasy gdy wiła się czysta
a ty liczyłaś poronione krople płytkie eksplozje
ślady po pierwszym gardle

teraz musisz uważać każdy kęs jest -jawno
myśli są niedozwolone szybko się wypalają

szyby pachną papierosami i kolorowym akcentem
składasz powieki są zbyt gorące

,,spoceni głodni nie potrafią całować w usta"
-zapisujesz po wewnętrznej stronie

number of comments: 22 | rating: 6 | detail

Florian Konrad, 11 april 2011

Brudowajca

nażryj się tym wierszem

mask of sanity, plamy na świetle. pod nimi ty
pejzaż z martwą śliską naturą
stygnący szkielet w którym rośnie tekst
(poezja? prędzej list pożegnalny którego
adresatem jest znienawidzony szef)

dym, zmięte zasłony, bliżej nieokreślony zapach
znów prowadzisz moją rękę
pod schody, gdzie wilgoć i ciemno
gdzie duzi chłopcy puszczają latawce

układamy bezsensowne piosenki
o sztywnych zwrotkach i korzeniach zamiast refrenów
melodie- granice po przekroczeniu których
coś pęka nie może ożyć

nie wierz w ciało to tylko udawanie
nie ufaj zdradliwemu ciepłu
-wydrapuję ci na plecach tępym piórem
gdy odwracasz się by zasnąć na dobre

niedługo nastąpi era pcheł
i będziesz się iskał, panie kierowniku
śpiewał falsetem. do żywego

number of comments: 14 | rating: 6 | detail

Florian Konrad, 11 april 2011

Biała Anna

Varneizacja wiersza

tylko beztlenowi znają Annę, jej tłuste ślady
po palcach i świecach, woalki, perłowe skrzydło
napuchnięte korale. jedynie oni ją słyszą

kondukt. jałowi bracia są ubrani w jedną skórę
w srebrnych ornamentach odbija się powtarzalna twarz
pod paznokciami rośnie mech, ciepły kożuszek

grymas obrzydzenia- sto albo i nawet dziewięć
ust po których pociekł wosk

pigmenty pękają (nie sposób utrzymać rumieńców tak długo)
szkło gęstnieje, drżą pióra
zaraz każdy zwinie się do nieba, jedną smużką

bladzi wdychają zalążki Anny,
przez myśli przebiega dreszcz
wreszcie- jesteś! masz ciężkie imię , nieco męski głos
(da się zakryć narzutą)

podejdź bliżej. tutaj jeszcze nie krzepnie światło
- szepczą podnieceni

number of comments: 4 | rating: 2 | detail

Florian Konrad, 9 april 2011

Femme floriale

miasto skleja z kobiet kolorowy wzorek
(tęcze Rh plus słodzone falbanki) czerwona
tasiemka ma dziś swoje niechlubne święto, sto lat!
- spluwam odwracając głowę

na ulicach kwitną liszaje i fanfary
te dworcowe, przejezdne z każdym kolejnym
krokiem cuchną coraz bardziej

wdech jest pancerzem
chroni przed czymś, co boję się nazwać
(dawka większa niż gnicie)
vere vino mortuus est- słyszę szept na piasku
(nieudolna próba łaciny)

popękane kobiety opowiadają mi o gorzkich
zaplamionych chusteczkach

pod suwakiem czuję dłonie i ulicę
nie budź się, nie oddychaj
-próbuję wymamrotać

number of comments: 10 | rating: 2 | detail

Florian Konrad, 8 april 2011

Golemia

lazarius tremens, kochana, na to się choruje
kac i narkolepsja, pijesz przez puste denka i sprawdzasz
czy nie przepuszczają światła

my, w szklanej gablocie. obłożeni sztucznymi kwiatami
szyby pachną wodą święconą

chodźmy na łąkę
kwiaty w lizolu, widzisz tę szczelinę?
rana po kolejnym mężczyźnie

wszystkie stadia rozwoju (zygota, larwa, człowiek, roślina)
zostawmy pod kluczem, bez klamek
niech schną

teraz całuj, prosto w żyły
przy akompaniamencie tłuczonego, zdrowie!

chyba już wiesz, że sztuczne, czyste ciało
nie smakuje tak pięknie, jak świeże, pijane

jesteś cholernie sterylna