Najnowsze prace:

Poezja

	ks_hp
	PROFIL O autorze Przyjaciele (5) Książki (1) Poezja (72) Proza (2)

najnowsze najwyżej punktowane najczęściej komentowane

ks_hp, 11 grudnia 2012

karenina

Anna w gronostaju i szyszkach. Widzisz, odjeżdża
transkoleją: słońce w pióropuszu, śnieg na balustradzie
ramion. Syczy; właśnie ktoś wpadł pod pociąg
z wizytą, przy herbacie, dobrym wierszu i
człowieku.

Kiedyś siadała przy oknie; teraz stoi, jakby miała
stracić kręgosłup. Widziała światło w tunelu
tętnic, nie zeszła; sięgała do mięśnia, kości, do szpiku.

Wróciła. Zacerowałem jej usta, z piersi
lała się krew, gorycz jak szczęście. W domu upiekła mężowi
pierniki; wystygły w rękach
ręce.

Później zmienili rozkład.

liczba komentarzy: 18 | punkty: 13 | szczegóły

ks_hp, 7 czerwca 2013

Ren XI albo Rozprawa

Nieidealnym promieniem w dniu pełnym,
kiedy plecione szaropasy suną;
kiedy poczernie wzrok przędą senny,
być rozbarwieniem, zorzoparną łuną.

Zasiedmiogórnym zleśniałym odbiciem,
kiedy w powietrzu brudnochłodny zastój;
kiedy wieczory smutnieją nieskrycie,
być rozbawieniem, neonowym miastem.

Napowietrzałym balonowym światem,
kiedy płycizna wciska karki w ścieżki;
kiedy psogoda, nie przychodzi lato,
być rozjaśnieniem, blaskiem złotolekkim.

Białą kwadrygą, lśnieniem ciemnonieba,
gdy śmierć się zbliża czarnodziurym krokiem;
gdy żaden z chórów zmilkłych nie chce śpiewać,
rozanieleniem być, snem chwilosłodkim.

Toczonym głazem w syzyfowym pocie,
kiedy się bezgłos niesie przejmująco;
kiedy chcesz wznieść się, a jesteś nielotem,
być rozwinięciem skrzydeł, przejrzną nocą.

Wypowiedzeniem na setce wydechów,
kiedy śnieg w drogach, nie oddycha płuco;
gdy partytura nie odnosi echa,
być rozdźwięczeniem, mocnotrafną nutą.

Zakorzenieniem wracającym w źródła,
kiedy dorzecza schną z tęsknot niemiarnych;
kiedy pamiątki głuchną w pustych pudłach,
rozlistowieniem być epistolarnym.

I nawróceniem w sidlących nas wnykach,
gdy strach przed szumem, nikt nawet nie szepnie;
kiedy chcesz dotknąć - i w końcu dotykasz -
być światłoczułym rozkochaniem ciebie.

____________________
cykl: Reny

liczba komentarzy: 13 | punkty: 11 | szczegóły

ks_hp, 30 maja 2013

Ren VII albo Villanella meraviglia

Dzwony za sceną - księżyc dachy obtłukł,
wdźwięczył krawędzie i rozskrzypił gonty.
Ulic jedynie szept, drzewa w natłoku.

Wawel nostalgią błylśni w pomroku
- noc rozsypana, odpaliła lonty.
Dzwony za murem - księżyc blanki obtłukł.

W dali strzelistość góry niby kościół,
korowodnieją spierzchłe horyzonty.
Nieba jedynie szept, gwiazdy w natłoku:

Prawie jak stada rozziajanych smoków -
pędzą, trafiają; snują wartkie prądy.
Dzwony nad miastem - księżyc spadł, drzwi obtłukł.

Mamy je wewnątrz, pobrzękują w środku.
Tworzą pomiędzy świetlnoletnie lądy.
Ciszy jedynie szept, głosy w natłoku.

I nie ucichną - ozłocą w takt kroków.
Nie będziesz wracał sam w te cztery kąty.
Dzwony w ramionach - księżyc serca obtłukł.
Szept nasz jedynie, a słowa w natłoku.

____________________
cykl: Reny

liczba komentarzy: 12 | punkty: 14 | szczegóły

ks_hp, 27 grudnia 2012

próba podjęcia

Nina dębieje, chyli korony do gniazd; pnie
się, nie sięga. Gdyby wrosła w zbocze, miałaby widok -

wydmy, wydmy, wiatr wzburza je na końcach

- szorstki język bryzy. Nina zmienia skórę w drewno,
korzy się. Wytrzewione morze pluje teraz ślizgocią,
skrętami z wodorostów. Spróchniałe statki ukołysane
w biodrach, stare szanty i deski - kiedy przykłada,
skrzypią przy skroni.

Otwiera się. Co z tego - ma maszty nie do wejścia, przeżarty
pokład. Klingi ostrych jak miecze słów.

____________________
cykl: syberiada

liczba komentarzy: 7 | punkty: 15 | szczegóły

ks_hp, 12 grudnia 2012

roztropy

Umysł płynnieje, spływa pasmami do
rąk. Irina zbiera lilie, puszcza się z nimi
na drugi brzeg - nie wie, że ścięte
w lód rzeki pękną za rok; że śnięte

szkielety ośnieża martwa akwarela.
Pierwszy raz widzi zimę. Ma błękitne
dłonie i oczy, przekrwiony horyzont nad

ptakami; zamyka je kluczem w urwiskach
południa. Wolałaby być pieprzonym atlasem,
mieć w sobie wszystkie mapy, podtrzymywać
niebo przed zapaścią.

Staje na krawędzi, dostrzega oko; wierzy,
że słońce wkrótce się rozpłacze, przetopi ziemię
w stada mew -
i wtedy ona pójdzie za ich krzykiem.

liczba komentarzy: 7 | punkty: 13 | szczegóły

ks_hp, 20 stycznia 2013

pitahaye

Pięknie płótno wraz z paletą; odejdą farby                 Pęknie powłoka nad planetą, odejdą wody
do pełniejszych barw. Wydajesz od lat    do pełniejszych mórz. Wydajesz na świat
smagłości, (po)zbawione kreski - słyszy      krągłości, wytrawione (po)biele - mówi
Frida, caląc krzywdy z obrazów. Odmaluj    Fridrich, tląc prawdy i cygara. Rozbierz
się, stłum biel. Autoportrety.                                 rusztowania, zburz się. Austronomia.

____________________
cykl: syberiada

liczba komentarzy: 7 | punkty: 11 | szczegóły

ks_hp, 6 marca 2014

słomność

Ostatnio przeglądałem się, kropka po kropce;
biel spływała we mnie haustami. Odeszły wody
do ciemniejszych miejsc, wężyście splotły
kokon. Teraz zależy od ciebie, czy wypuścisz
światło. Czy uschnę jak niewypowiedzenie.

Tylko kołki, wszędzie kołki, rozsypane
w alegorii ciała. Nie chcę mieć na zawsze
gładkiej pościeli obok. Sam zostanę
fałdem na aksamicie, zaledwie wzgórkiem,
nie doliną. Zasługujesz na lepsze góry.

Tym razem naprawdę się przyjmie - ułoży
kość przy kości, czaszkę na posłaniu
z dziur i dorzeczy. Należę do (prze)szczepu,
który powinien zostać odrzucony.

Jeżeli mam mówić, to tylko tobie. Słodzić
kawę, choć jej nie ma. Odparować
słowa z nadmiaru goryczy, przecedzić zębami
fusy. Drażni to ziarno język, odkrywa
istotę: czerń, żadnej bieli. Brak ciemności
to po prostu kolejna ciemność ukryta za
piersią. I tętniący mały wszechświat,
i dogasające układy.

W szponach mnie nieś. Po raz pierwszy chciałbym
być przebity lub zmiażdżony, stać się
padliną za grzechy. Wykrwawić sumienie.
Przy ziemi mnie złożą, ucałuję twoje stopy
ołowiu i miedzi. Pomnika nie postawią;
odlew skóry i mięśni, rozbryzgana ciecz
niby odwłok nieznanego owada. Zdeptany.

Do całej reszty: nie trzeba. Cóż po życiu,
jeśli nie śmierć? Zachowajcie resztę.

___________________
cykl: bliźnięta babilońskie

liczba komentarzy: 7 | punkty: 13 | szczegóły

ks_hp, 21 lutego 2013

pierzeje

Nocni się. Ośnierdzie tkwilą nad zapaścią, powite w gniazda.
Skrzydła jak półksiężyce wahadeł, w pomarańczu oswojonych
miast. Świat z lotu jaskółki jest kształtu ludzkiego serca -
mogłaby powiedzieć Oksana, gdyby tylko w klatce żerdziowej

miała miejsce dla melodii. Dotąd sama układała, ale czas
porzucić pięściolinie i klucz, który otwiera tylko w jedną
stronę. Chcę być przedłużona o ciebie, ligaturą odegranych
ról właściwych porze. Struny żył drżą w scalałych arkuszach.

Zostało tyle do powiedzenia; zdążymy nasiąknąć, zmarszczyć
się jak bibuła. Czy woda, która w nas szumi, chlupoce przez
całe bicie, wypływa korytami z niewyrażonych słów? Kiedy

zdołasz sporannieć, pocwałuję cię. Na dobranoc.

____________________
cykl: syberiada

liczba komentarzy: 7 | punkty: 11 | szczegóły

ks_hp, 26 lipca 2015

egzogenium

W przejrzewającej jasności nic szczególnego:
stada pingwinów powracają do swych legowisk,
jaja wytaczają się z purpury. Ze skorupek
skapuje na głowy zawiesina

szkła i miedzi - emblemat, dzięki któremu
łatwo odnaleźć się w miastach nakrapianych
światłem. Tam mięso oddziela się od kości,
tam pisklęta czekają w samotnych gniazdach.

Wzburzenie źdźbeł rozszerza ścieżki, które
nigdy nie wracają w swoje marginesy. Widzę
planety wstrzymane na orbitach, pękające jądra
źrenic.

W nieskończonej przestrzeni coś szczególnego:
każde ciało krąży wokół drugiego.

_______________________
cykl: tamponada

liczba komentarzy: 6 | punkty: 5 | szczegóły

ks_hp, 1 kwietnia 2014

404

Mówią, że nie ma takiego numeru,
którego nie potrafiłbym wykręcić
ogonem, dnem ustawić do tarczy
słońca; po ciemku nie widać barwy
głosu: nie ma takiego numeru.

Jesteś moją sumą liczb pierwszych,
paradą cyfr przed przecinkiem.
Symetrią prosto spadłą w parabole
ciała.

Niebieskie zbiory gwiazd tworzą
zoo. Nie waż się dokarmiać
nocy smutkami. To pora parzystych
namnożeń mórz, jak w dobrym filmie
dokumentalnym - czuby fal zawsze
będą tłem mew i morek. Parzą się
wzdłuż równika, żar spieka nagie skrzydła
wód.

Uczyłem się żeglunku; stawiałem maszt
nad inną sprawę. Niebłaha. Ważka
trzepotem szkieł przypominała o ulotności
łona. Nigdy nie byliśmy parą,
a potrafiłem skroplić się, gdy ranne
łodzie i mnie raniły. Boleśnie wpłynęły
do portu; całe przody, tyły, doki obite.

Powinieneś zająć się matematyką,
kiedy przestałeś mówić, a liczyłeś na
pęczki działania. To rodzaj rozmowy:
redukujesz wyrazy podobne,
sprowadzasz do wspólnego mianownika.

Tym razem obiecuję: nie będę stawiał
kresek ułamkowych między nami.

___________________
cykl: zaklejanie szwów

liczba komentarzy: 6 | punkty: 9 | szczegóły

10 - 30 - 100

Pozostałe wiersze: astołeczność, układ foniczny, okopcenie, egzogenium, je z dnia, z ciężkości ud, źródła, in. karnacja, wojna, nic, nikogo do popływania, postynia, prawiećwierci, wdzięk wysokości, odźwierność, chinina, wenis, re: słonecznienie, 404, słomność, tytuloty, wenusjada, rzucanie palenia, kaszrut, wędroczekanie, bliźnięta, tryptyk balwierski, dobranic, łkamgina, Ren XIX albo Blaganie, Ren XVI albo Wyznanie, Ren XIV albo Brzaszczenie, Ren XII albo Koszmar, Ren XI albo Rozprawa, Ren X albo Sonetto curioso, Ren IX albo Sonetto canicola, Ren VII albo Villanella meraviglia, alona trojańska, kira, rosa, cykli się, fuga na pół głosu, podobrazie, synergicznie. apostanza, ani ma, ani mus, dom na grzbiecie niedźwiedzia, anizokoria, pierzeje, reerekcja, oralitet, śnierdź, katofonia, pitahaye, strunice, szpalto, londowanie, próba podjęcia, w ciele(nia), roztropy, karenina, wegetariacja, anejakolacja, lamentalizacja, jądro, przebił śnieg, gej. sza, mirakle, przesypując sól, toja, proantagonizm, hostia, chlew, villanella ecfrasi - impressione levar del sole *,