Poetry

Starczy człowieka na życie
echo się za nim jeszcze rozerwie i zetli
Barbara Sadowska ,,Ziemia"
 
 
przeofiarowałem. pokój stał się informacją 
skasowałem ją w imię diabli wiedzą jakich ideałów
pamięć o nich - również. płoną teraz w innym 
durniu, chłopaku o długich paznokciach
ubranym w liście
 
siedzę w bieli. takie miejsce- biel
kolor pełniący rolę budynku. bezpieczny, niczym
cela przed krzesłem elektrycznym. maluję 
brzydkie widoczki: mysz przebiegającą po stole
cień odbity w kineskopie starego LG
 
stracone meble- to refleksy. błyski na ścianach
pomieszczenie zbudowano z echa
cokolwiek tu powiem bądź napiszę
będzie plagiatem tekstów imiennika
wierszy z lat siedemdziesiątych 
(tego od tabletek, na pewno słyszałeś o gościu)
 
z czasem pojawią się tu inne barwy i głosy
wykrzyczane imiona. inne znów- na bezdechu
smugi z ciętego szkła
 
trzeba odciąć prąd. przygasnę
coś tam się wymamrocze na szaro
wreszcie własnymi słowami



https://www.youtube.com/watch?v=oR7pqqZv1Y8