Poezja

Spo­koj­ny sen to ma­rze­nie, luk­sus. Wtu­lo­na w po­ściel
krad­niesz czas. Po­dob­no tylko mi­łość nigdy nie za­sy­pia.

Wiatr kła­dzie trzci­ny, cze­sze łany zbóż, cich­nie tuż obok.
W swoim życiu roz­mie­ni­łem zbyt wiele, aby nie ża­ło­wać,
ale piesz­czo­ta za­to­pio­na w cie­kłym krysz­ta­le ma cią­gle twoją
twarz. Mój głód po­sia­da imię.

Bu­dzisz we mnie chłop­ca, do­ma­gasz się wil­go­ci trawy,
dzi­ko­ści, speł­nio­nych snów. Kiedy opa­dam z sił, ty, do­sia­da­jąc
ta­bu­nów koni, ga­lo­pu­jesz ku słoń­cu. Nie ro­zu­miem two­ich oczu,
ko­pal­nie dia­men­tów nie zre­zy­gnu­ją z nad­zo­ru, zo­bacz sama –
licz­by to pro­mie­nie.

Ta cisza. Stan wiecz­ne­go mrozu. Me­ta­lo­wy deszcz. Je­ste­śmy
na dro­dze bez po­wro­tu. En­tro­pia wszech­świa­ta to stan osta­tecz­ny.
Kie­dyś.

Na moim stole roz­ne­gli­żo­wa­ny kot.
Kawa ze szczyp­tą kar­da­mo­nu.
Słoń­ce.