Poezja

Wtu­lo­na w sie­bie, wy­glą­dasz tak młodo. Obie­ra­my
po­ma­rań­cze i gra toczy się dalej. Przy­kle­jo­ny do okien
cie­kaw­ski wzrok, drżą­cy­mi pal­ca­mi roz­gar­nia­my ciem­ność,
prze­kleń­stwo nocy, jego imię.

Na końcu noża kro­pla uśmie­chu, a w korze drzew osma­lo­ne
ko­smy­ki wło­sów, pło­mien­ne za­pew­nie­nia, że nikt się nie
dowie. Prze­cież sama chcia­łaś. Wy­ma­zać wczo­raj. Proś­ba
o po­śpiech. Prze­dłu­że­niem ago­nii la pe­ti­te mort.

Zbie­go­wie za­wsze wra­ca­ją. Knaj­pa, obłęd­ny ta­niec. Na
gro­bach zwię­dłe li­ście, dżdżow­ni­ce. Wiesz, od­dy­chasz
ina­czej, wy­jąt­ko­wo. Uwiel­biam zli­zy­wać z cie­bie sok,
upać­ka­ny nie po­tra­fię ukryć pod­nie­ce­nia. Błysz­czą­ce
oczy śle­dzą emo­cje,

w zwol­nio­nym ryt­mie uno­sisz głowę i rząd dra­pież­no­ści
wy­bu­cha w prze­strzeń. Po ścia­nach peł­za­ją cie­nie.
Nie­śmia­łe świe­ce.